Mood:  blue

Nu ik was aangenomen, zouden eigenlijk al mijn problemen van de baan zijn. Althans dat dacht ik toch. Meneer Darkhard is een veeleisend persoon. Zo erg zelfs dat ik me meerdere malen moest vergelijken met Assepoester en haar gemene stiefmoeder. Meneer Darkhard wou dat ik de hele linkervleugel spik en span in orde bracht en toen ik dat vernam zakte ik haast door de grond. Het huis was wrak, niemand zou dit in orde kunnen brengen met gewoon een bezem. Zelfs de bezem moest een schoonmaak beurt krijgen. Ik moest eerst naar de stad gaan van de kokkin, normaal zou zij dit klusje klaren, maar nu ik er was maakte ze gretig gebruik van mijn faciliteiten. De kokkin was een  te magere vrouw. De onverzorgdheid straalde er van af, haren die uit haar neus zichtbaar waren, knokkige handen, schilferende huid, kwijlende mond, een schort besmeurd met bloed, uitgemergeld gezicht. Kortom het was een afschuwelijk zicht. Het hele trio was gewoon afgrijselijk eng. Nu ik eraan denk, Meneer Darkhard ziet er helemaal niet uit naar zijn leeftijd. Daar kon je in ieder geval niet naast kijken. Ik vraag me af waarom hij zo jong is gebleven. Ik had altijd gedacht dat Darkhard een verschrikkelijk stokoude meneer was, die iedereen de botten uit je lijf jaagt. Maar ik had me zwaar vergist. Integendeel, hij is zo knap, dat ik het haast niet kan weerstaan. Toen hij daar in dat studiekamertje stond, werd ik helemaal zenuwachtig, als een kersverse bruid op haar huwelijksnacht. Ik zuchtte… Hij mocht dan wel zo knap zijn, er was wel iets mis aan hem. Daarbij was ik nu zijn kamermeid. Niks meer. Toen ik door de schemerige Londense straten liep. Dacht ik aan mijn familie. Zouden ze het nu veel beter stellen? En hoe zou het met mijn kleine zusje Melodie zijn? Ik had er aan gedacht om ze nog eens op te zoeken. Ik woonde tenslotte niet zo ver van hen. Ik besloot om toch maar even te wachten. Tot wanneer ik weer een soort zekerheid heb teruggevonden. Ik verzamelde al mijn spullen bijeen. Een nieuwe bezem, een emmer, boenwas, bruine zeep en alle ingrediënten voor het avondeten. Ik had te lang gelopen in de stad en ik moest me terug haasten, anders zou de kokkin razend zijn. Daarbij moest ik het huis nog beginnen opknappen.  Toen ik met mijn schort en emmer klaarstond om te beginne zuchtte ik heel diep. Laten we hopen dat er een mirakel gebeurt. Het was 4 uur na de middag. Ik ging heel gedreven te werk en zette alles op alles om dit zo goed mogelijk voor elkaar te krijgen. Ik schrob alsof mijn leven ervan afhing, Ik stofte als nooit tevoren en  zoefde door het huis alsof ik een loopwedstrijd deed. Ik had gewerkt tot 7 uur ’s morgens en ik was doodop. Dit was alles dat ik kon doen. De woonkamer zag er leefbaar uit. Ik had meubels kunnen herstellen en de muur had ik intussen ook geschilderd. Schilderijen had ik een mooie plek gegeven en hun kaders had ik mooi opgeboend. Zilverwaar zat nu te pronken in de etalagekast en het Perzisch tapijt had ik uitgeklopt van het stof. Alles leek pico bello , maar als je even heel inspecterend keek naar de ruimte, zag je nog altijd het verleden van hoe het ervoor was.  Maar zoals ik al zei, ik was doodop en dit was al hetgeen ik kon verrichten. Daarbij was ik geen tovenaar. Slenterend met bezem en emmer ging ik naar de bediendekamer en leegde de emmer in de gootsteen. De bezem in de bezemkast en ik trok met schort af. Op muizenvoetjes ging ik de trap op, want ik had geen idee of menneer Darkhard nog sliep of niet. Mijn kamer was zo ver mogelijk van de rechtervleugel had ik gemerkt. En hoewel ik de rechtervleugel in geen enkele omstandigheid mocht betreden, was ik wel heel nieuwsgierig. Maar nu overwon de moeheid van me en haastte ik me maar naar bed.

TBC

Mood:  chillin'

Niets was te horen, alsof er niemand thuis was… Het leek alsof ik daar een eeuwigheid stond te wachten. Misschien moest ik later maar eens terugkomen. Ik draaide me om. Opeens hoorde ik de deur langzaam krakend open gaan.  Een butler in een zwart pak stond voor mij. De ogen werden omgeven door een zwarte schaduw en zijn  ware ijlbleek. De man zag er uit al iemand van 60 en zeg er uitgeput uit. Hij stond wat krom en zijn bijna grijze haren die ooit zwart mogen geweest waren, hingen er slap bij. De butler zei niks en staarde me als een dood object aan. ,,Ik kom voor Heer Darkhard…” de butler strompelde weg, maar liet de deur open. Ik die nog buiten stond keek even nog achter mij. Alsof dit nog mijn enige kans was om terug te keren.  Ik had geen keus. Met mijn hoofd neerbuigend, alsof ik bang was om tegen iets te botsen, ging ik langzaam binnen. De inkomhal zag er even armmoedig uit al de voortuin. Niet veel beter dus. Het moet hier een eeuwigheid zijn geleden dat hier iemand een dweil heeft geslagen. Recht voor me was er een grote trap, waar zeker 5 mensen tegelijk naar boven konden. De trap splitste zich naar de rechtvleugel en de linkervleugel van het huis. Een grote schilderij hing er boven, vast en zeker een portret van iemand. Maar je kon de gezichten niet zien. Er was zo weinig licht in dit huis. De ramen waren allemaal dicht getimmerd. Tussen de kleine openingen kwamen er kleine lichtinvallen waar je genoeg mee moest hebben om door dit huis te kunnen lopen.  Tussen de trap railingen  zaten er spinnenwebben, maar geen enkele spin was hier te bespeuren. Ik deed de deur achter me dicht en bleef staan.  De butler van daar juist kwam terug en stond in de schaduw boven de trap te wenken naar mij. Alleen zijn ogen glinsterde heel fel. Behoedend liep ik op de trap. Ik was bang dat deze trap elk moment ging instorten. De butler bewoog snel voor iemand die zo oud leek en ik moest mijn best doen om hem bij te houden.  De gangen waren nog donkerder dan de inkomhal. De butler liep nu met een olielampje voorop. Opeens blies de butler het vuurtje uit en het werd pikdonker. Ik had geen idee waar hij nu was. Met mijn armen voor mij gestrekt, taste ik voorzichtig naar de muur toe. Ik voelde iets koud aan. Een gebogen ijzer handvat. Een deurklink. Ik deed de deur open en er kwam opeens een felle zonlicht op mijn netvlies branden. Met mijn onderarm hield ik het meeste licht weg. Ik zag een gedaante die voor het raam stond. Zijn rug was strak en zijn hoofd hield hij trots omhoog. Deftig kortgeknipt haar die met een pomaded( geparfumereerde olie) naar achter was gekamd. Geen rimpels op zijn voorhoofd, maar wel een jong en vriendelijk gezicht. Zijn profiel was prachtig. Hij leek op een ware gentlemen. Maar Darkhard moest nu wel 50 jaar zijn. Hij leek totaal niet zo. Integendeel hij was een man in de fleur van zijn leven.  ,, Je vroeg naar mij”zei hij met een zachte stem . Zo prachtig. Nog steeds keek hij naar buiten en gaf me geen blik. ,, Ik ben Sophia Blackheart, ik kom voor jouw werken”  met mijn lippen op elkaar geperst wachtte ik op zijn antwoord. Ik was te resoluut dacht ik. Te direct! De heer veroerde zich niet maar begon te grinniken. ,, Hoe amusant” zei hij door het lachen heen. Ik wist wel dat het een belachelijk zicht moest geweest zijn. Een dochter van slavenouders die zich kwam melden als kamermeid. Maar hij wist niet eens dat mijn ouders slaven waren, dus daar was ik al veilig. ,,Jaren na elkaar , is iedereen hier uit dit huis gevlucht. Mijn tuin en huis licht er vervallen bij en nu trek ik nog armzalige boerendochters aan” wat?! Hoe grof! Hij draaide zich om en bekeek me van top tot teen. ,, Nee, jij bent geen boerendochter…” Hij kwam dichter bij mij staan. Zo dicht dat ik zijn adem in mijn nek voelde. Hij nam een haarlok van mij in zijn handen en keek er begeerlijk naar. Dan schoten zijn ogen naar die recht van mij. Ik keek weg en voelde mijn wangen rood worden. Hij was zo knap, maar zo onbeschaamd. Hij draaide zich om en ging achter zijn bureau zitten met zijn benen erop gestrekt. ,, Kost en inwoon zijn gratis. Je doet alles wat ik je opdraag zonder enige vraagstelling en de rechtervleugel is geheel verboden. Een stap richting die buurt en je leven zal niet lang meer duren, goed begrepen?” ik slikte. Betekend dit nu dat ik aangenomen ben?  ,, Heb je dat goed verstaan?!” riep hij weer strak. “ja…” mijn stem trilde. ,, Ja wie?”

,, Ja, meester”

 TBC

Mood:  a-ok

-Oneshot-

De kamermeid

Heel lang geleden wanneer iedereen nog in koetsen reed die met paarden werden voortgetrokken en wanneer de elektriciteit nog een  heel ondenkbaar iets  was, begint mijn verhaal in het Huis van Heer Darkard. Heer Darkhard was een heel rijk man, hij bezat duizenden hectaren grond die allemaal gezegend werden met een vruchtbare bodem. Niet alleen bezat hij grond, maar ook tientallen vakantiehuisjes verspreid over heel de wereld. Bovenal had hij miljoenen achter zijn gepantserde kluis zitten. Alhoewel, dat dacht men toch. Heer Darkhard mocht wel alles bezitten wat zijn hartje maar verlangde, maar iets dierbaars werd hem ontnomen. Drie jaar geleden kon hij zichzelf de gelukkigste man ter wereld noemen. Toen zijn vrouw, Eleanor hem het verheugde nieuws bracht dat ze met kind was. Je kunt het al raden met grote vreugde liep hij naar al zijn pachten en begroette zijn slaven die op het land werkten met een overduidelijke glimlach. Hij kon het wel van de daken schreeuwen. Nu hij wist dat hij vroeg of later vader zou worden , wou hij zijn geliefde vrouw in de watten leggen. Hij gaf haar duizenden cadeaus en verzorgde haar met de meest zachte hand die er ooit kon bestaan. Maanden gingen voorbij en Heer Darkhard begon wat ongeduldig te worden.  Hij had ook nog zo gezworen om niet verwend over te komen, maar na zo’n luizenleventje was dit wel een moeilijke taak voor hem. Aan zijn vertouwde dokter had hij de oren van zijn kop gezaagd, hoe lang het nog ging duren. Dit was misschien wel een terechte vraag , want de baby was al 2 weken te laat. Zijn vrouw moest platte rust hebben en hij, welja, hij zat met de gebakken peren. Tot op die ene dag wanneer het begon. Wanneer zijn butler de studiekamer buiten adem binnenkwam en zei dat de baby er bijna was. Schoot Darkhard uit mijn stoel richting mijn zalige haar kamer, maar hij werd tegengehouden door de kamermeid. De oude kamermeid die hij al mijn hele leven kende. Ze zei dat hij zich kalm moest houden en terug moest keren naar waar Darkhard respectievelijk was. Normaal zou hij uitvliegen tegen iemand die hem zou commanderen, maar dit was niet het moment. Terwijl hij weer koestte houding  terugkeerde naar zijn stoffige kamer was er iets vreselijks aan de gang waar hij geen benul van had. Zijn vrouw haar kind lag in een stuitligging en ze waren beiden gedoemd om te sterven. Terwijl hij in de studiekamer liep te ijsberen, hoorde hij verschillende malen zijn naam krijsen. Hij liep met een grote haast terug naar Eleanor’s kamer maar weer werd hij tegen gehouden door de kamermeid. Darkhard  werd langzaam woedend. Nogmaals hoorde hij zijn naam schreeuwen, met daarachter een verschrikkelijk gekreun die niet anders kon zijn van een scheurende pijn. Opeens werd het heel stil. Veel te stil voor een pasgebeurde bevalling. Hij hoorde geen vrolijk gelach of een baby haar eerste geluiden krijsen. Het was doodstil…

Drie jaar later

Alles werd hem ontnomen nadat hij de grootste zonde had begaan. Al zijn pachten en slaven werden verkocht aan gebrek aan geld.  Zijn huis was leeg aan het lopen, verschillende dienstmeisjes zijn vertrokken behalve zijn vertrouwde butler en kokkin waren gebleven uit medelijden.  Darkhard was nu een hoopje ellende. Je vraagt je zeker af hoe dit alles kon gebeuren,

Ver weg van Heer Dakhards groot herenhuis was een er een meisje die Sophia heette. Ze woonden in een arm gezin met vier grootte broers en een kleiner zusje. Haar ouders waren lang geleden slaven, maar ze hadden zich vrij gekocht door hard te zwoegen op het land. Haar kleinere zusje Melodie was pas 4 jaar geworden en natuurlijk kon zijn niet werken voor de kost. Met de vier broers in huis begon ook alles krap te worden en dus werd er een familiegesprek gehouden. ,, Het spijt me dit te moeten zeggen, maar jullie moeten het huis uit” zei mijn moeder in een trieste toen. ,, Jullie moeder en ik hebben besloten om Melodie een betere opleiding te geven en dat gaat alleen als jullie weggaan…” volgde mijn vader erop die dan mijn moeder troostend omhelsde. Mijn moeder zag er duidelijk tegenop tegen dit alles. Maar ze hadden geen keus. Als Melodie een betere opleiding zou krijgen, zouden wij misschien eindelijk van de grond kunnen. Maar waar moest ik dan naar toe. Tegenwoordig wilt niemand meer een ongeschoold meisje of ik moest me laten doorgaan als een slaaf.  Mijn moeder zag mijn paniekerend gezicht en riep me bij haar alleen.  ,, Weet je nog dat ik je vertelde dat ik een slaaf was , kindje?” ik knikte. Hoe kon ik zo nou iets vergeten.  Mijn moeder had me meerdere malen verteld hoe hard ze moeten werken heeft voor ons. ,, Ken jij heer Darkhard, Sophia?” vroeg ze. ,, Is dat meneer Darkhard geen grote roddel, moeder?” zei ik met een geforceerde lach ,, ik hoef geen kinderverhaaltjes meer mama..-“ mijn moeder kwam voor me staan en greep me bij de schouders ,, Dit is geen kinderverhaaltje Sophia!” zei ze met haar ogen weid opengesperd ,, Je gaat luisteren naar wat ik zeg. Je gaat naar meneer Darkhard’s Mansion en je solliciteert daar als een kamermeid, goed verstaan?” ik keek geschrokken. Het was lang geleden dat ik mijn moeder zo zag of beter gezegd ik had haar nog nooit zo zien doen. Haar lippen bibberde en ze werd opeens heel bleek alsof ze een geest zag. ,, maar moeder niemand gaat iemand als mij aannemen..-“  mijn moeder liep richting de deur om naar buiten te gaan ze zei me met de rug toegekeerd ,, Je gaat doen wat ik zeg of ik wil je nooit meer zien…” dan liep ze de deur uit. De barre kou vloog de huiskamer binnen en ik stond voor een domme feit. Wat nu?

,, Excuseer mij weet jij soms Heer Darkhards mansion zijn?” vroeg ik aan een oude vrouw die door de winkelstraat wagelde met een zware mand in de arm. Ze keek me opeens met een geamuseerde lach : ,,Heer?” de vrouw bulderde van het lachen. Ik keek geschrokken en keek vragend naar de oude vrouw ,, Die woont in the Rosevalley” zei ze met een na schokkende lach ,, Je zult hem makkelijk vinden, zijn voortuin ligt er gewoon vervallen bij tegenover die andere herenhuizen” Vervallen? Ik bedankte de vrouw en zette koers naar Rosevalley. Het lag een drie kwartier te voet verderop. Onderweg vroeg ik nog aan een paar gentlemen’s naar Darkhard’s mansion en verbazingwekkend genoeg lachte ze op dezelfde manier naar mij alsof ik een onwetend kind was. Ik was er. Ik wist het zeker. Na alles wat ik gehoord was, hadden ze allemaal dus toch gelijk. De grote grandioze poort dat het ooit mag geweest was, was nu met een verdorven klimop bedolven. Wanneer de wind gierde bewoog de poort met een piepend geluid zoals dat in alle griezelverhalen gebeuren. De paden waren helemaal bedekt onder de mos en bemodderde bladeren. Alles was hier bedorven en het rook ook zo. Een vreselijke moerasdamp heerste in de voortuin en het was toen ook nog lente. Je zou kunnen zweren dat je opeens  een krokodil zou vinden in de fontein. Langzaam en behoedend liep ik door de voortuin richting de Mansion. De houten opstap naar de magistieuze deur kraakte heel hard en was bijna half opgevreten door houtwormen.  Met mijn armzalig koffertje en sobere zondagsjurk trok ik aan de deurbel. Ik had geen idee wat me te wachten stond. Dit was mijn enige hoop.

TBC

Mood:  energetic

Hallo iedereen en welkom op mijn splinter nieuwe site. Zoals de meeste weten, schrijf ik heel graag en dus hierbij deze 'blogsite', maar laat ik even duidelijk zijn. Hier komen GEEN blogs van het alledaagse saaie leventje. Wel mogen jullie verwachten dat hier 'kei-coole-verhalen' te verkijgen zijn.

Dus ik ga direct to the point komen. Ik schrijf nu momenteel twee verhalen : ,, De verloren toekomst" - ,, The lost futur"

Ja, daar ben ik al een tijdje mee bezig, maar alles komt met de tijd en weet je? het gaat aardig vooruit. Dus ik hoop dat al mijn fans als eerste mijn boek kopen

Mijn tweede verhaal is een keine oneshot die maximaal van 20 pagina's gaat bestaan. Het is een soort afleidertje voor mezelf, want zo heel de tijd aan één verhaal door zwoegen is heel vervelend.

Ma bon, hope you enjoy my creative work.

PS: als iemand ook de schrijf-kriebels heeft en hij of zij dat aan de mensen wilt laten zien. Don't be ashamed en vraag mij of ik het op deze site wil zetten

 See you folks!!!