Finfin

Nadat ik vrijdag een vergadering bij had gewoond betreft pensioenadvies en waar ik termen hoorde vallen als “banksparen pensioen”, “banksparen hypotheek” en “banksparen lijfrente”. Ik was er niet helemaal bij met mijn gedachten vandaag en ik was dan ook blij toen de vergadering ten einde liep. Thuis aangekomen douchte ik me, maakte het eten klaar zodat ik het zo alleen nog maar op hoefde te warmen wanneer ik terug zou komen, en stapte in de auto om bij de eerstvolgende benzinepomp te stoppen voor een kop koffie.

Koffie was zeker nodig, want ik had nog een rit van zo’n twee uur voor de boeg. Ik moest namelijk naar de andere kant van het land om daar mijn twee kinderen op te halen. De moeder van mijn kinderen en ik zijn al zo’n 3 jaar gescheiden door een stommiteit die ik begaan heb met mijn secretaresse. Hoe cliché, ik hoor het je denken. Zij wil niet meer, ik nog wel en iedere keer als ik voor de kinderen kom zorg ik er dan ook voor dat ik er onberispelijk uitzie. Gisteren had ik een goed zittende jeans aan, een overhemd dat me goed stond, en een colbert.

Ook had ik het parfum op dat zij mij 4 jaar geleden voor mijn verjaardag gegeven had. Vol vertrouwen draaide ik mijn audi de oprit op en drukte ik op de bel. Ik keek nog één keer in het raampje dat mijn uiterlijk reflecteerde en eerlijk was eerlijk, ik zag er goed uit. Isabel deed open en riep de kinderen. Ze nodigde me niet uit voor een kopje koffie en er werd mij ook niet gevraagd binnen te komen. Ietwat argwanend bleef ik buiten staan wachten op de kinderen.

Ik hoorde mijn twee donderstenen de trap afkomen denderen, maar ze waren niet met z’n tweeën; een man volgde. Hij stelde zich voor als Geert, vriend van Isabel. Isabel keek me aan met een verontschuldigende blik. De kinderen en ik stapten in de auto en de gedurende de hele reis was ik diep in gedachten verzonken. Ik heb wel andere vriendinnen gehad, maar mijn hart, mijn hart was van Isabel.

Toen we de snelweg oprijden hoor de ik ze de naam van de bekendste fastfoodketen ooit roepen en ik besloot maar toe te geven, was ik daar ook van af. Nadat we de vette troep achter onze kiezen hadden zetten we de rit voor. We sloten de avond thuis af op de bank, en terwijl ik vrolijk voor deed hoe ik een hele hand chips in mijn mond kon laten verdwijnen en pinda’s op kon gooien en met mijn mond kon vangen, was ik diep vanbinnen ontzettend verdrietig.

Toen de kinderen op bed lagen kon ik het dan ook niet laten een traantje weg te pinken en toen ik zondag de kinderen terugbracht heb ik ze afgezet en ben ik doorgereden zonder de auto te verlaten. Ik had graag de tijd terug willen spelen naar vrijdag, toen ik nog geheel onwetend was, en ik nog in de vergadering over het pensioenadvies en “banksparen pensioen” zat. Ik moet door, maar het is moeilijk iemand te vergeten die zoveel mooie, positieve herinneringen met zich mee brengt.