herplaats_verhalen1

De verhuizing was uitgesteld en een flat was niet echt een droomwoning voor 2 honden en 2 bazen.

Heel toevallig stond er in de krant een artikel over herplaatsing van Witte herders. Het karakter van deze honden sprak ons erg aan. Natuurlijk zou een eventueel nieuw vriendje voor onze Labrador Ollie wel bij hem moeten passen. In het artikel stond geen telefoonnummer van stichting S.H.O.W., dus belde ik naar "onze" Martin Gaus hondenschool. Zij zijn voor ons gaan bellen en gaven ons het nummer van Corrie Bouteil. Ik was erg benieuwd hoe zo'n herplaatsing in zijn werk ging en belde haar op. Gezien de lange wachtlijst en het wachten op ons huis heb ik ingeschreven. Het was een enorme verrassing toen Corrie, nog geen drie weken daarna, belde met de mededeling, dat ze misschien een hond had. Na nog wat heen en weer bellen kregen we meer informatie over Anouk. Ze zou bij haar baasje weg moeten in verband met een scheiding. Ze zou een jaar of acht zijn.

De bovenstaande foto is geen dooie hond maar Nouk van 8 jaar die in die conditie door ons werd aangetroffen en werd geplaatst in Zeeland

Toen ik het telefoonnummer van de baas van Anouk kreeg, ben ik meteen gaan bellen. Misschien kon ik meer informatie krijgen en dan thuis nog eens overleggen. We wilden de week daarop wel gaan kijken in Nuenen, maar het baasje van Anouk zei dat het zelfs die dag nog kon. Volgens die mevrouw maakte het niet uit hoe laat we kwamen. We zijn, na het afhandelen van een al gemaakte afspraak, doorgereden em kwamen 's avonds na tienen in Nuenen aan. Anouk liep rondjes voor haar kennel en kwam niet dichterbij. Het baasje nam haar mee naar binnen. Toen kwam ze wel naar ons toe. We zijn met Ollie en Anouk een stukje gaan wandelen. De honden konden meteen goed overweg met elkaar. Anouk was vies, mager en reageerde schikachtig op toenadering van onze kant. Wat ons wel opviel was haar nieuwsgierigheid. Ze nam zomaar wat lekkers van ons aan. Omdat ze geen entingboekje had stonden we in dubio. De hond achterlaten of meenemen zonder dat we haar medische achtergrond wisten. Ik heb toen een brief opgesteld waarin we duidelijk maakten dat we alleen voor Anouk wilden zorgen als ze geen aandoeningen of ziektes had. Haar baasje ondertekende die brief. We konden haar gewoon niet achterlaten! Toen het baasje afscheid nam had Anouk haar staart helemaal tot op haar buik. Om middernacht kwamen we thuis. Anouk werd Nouk. Meteen de volgende dag ben ik naar de dierenarts gegaan om Nouk te laten onderzoeken. Volgens de arts is Nouk ondervoed, heeft een slecht gebit en zwakke heupen. Dat laatste kan komen door haar gewicht. Ook haar spieren zijn niet goed ontwikkeld. Voor zover de dierenarts kon zien, was er niets ernstigs aan de hand. Nouk hebben we op een omgekeerd dieet gezet. Elke weeek moest ze op de weegschaal en elke week woog ze meer. Terwijl haar lichaam zich aan het herstellen was, probeerde Ollie met Nouk te spelen. Hij vond het gek dat ze niet wilde spelen, dat was ze natuurlijk niet gewend.

Nu is Nouk een nieuwsgierig hondje (ze gedraagt zich alsof ze vier is). Ollie moet nog steeds wennen aan het feit dat Nouk niet met speeltjes speelt. Wel probeert Nouk Ollie uit te dagen en vliegen ze met z'n tweetjes de kamer door. Nouk kan zelfs tijdens het vaste rondje los lopen. Heel interessant vind ze de poezen die hier in de buurt lopen. Ze luistert dan ineens niet meer zo goed. Met onweer is Nouk niet zo blij. Ze heeft het zelfs gepresteerd om de slaapkamerdeur open te krijgen en op het bed te springen. Ze weet dan van gekkigheid niet wat ze moet doen. Als er iemand toenadering zoekt, dan kruipt ze af en toe nog achter mij weg. Ze is ook een enorme knuffel. Als de baas er niet is en ik de volgende morgen het beddengoed moet verschonen, mogen de honden naast me slapen. Nouk ligt dan het liefst zo dicht mogelijk tegen mij aan. Nouk herkent het geluid van onze auto al, ze blaft twee keer en gaat dan bij de deur staan. Ze is ook een beetje waaks en ook als er een ander teefje in de buurt van Ollie komt laat ze zich horen. Al met al konden we haar vanaf de eerste dag al niet meer missen. We zijn blij dat we haar baasjes mogen zijn. Ollie heeft nu het liefste vriendinnetje van de wereld. In Juli zijn we met de honden in de camper op vakantie naar de Ardennen en Tsjechië geweest. Vanaf Augustus ben ik met Nouk op cursus en in de toekomst gaan we vast nog meer leuke dingen doen!!

Onderstaande foto is van een langstokteef "Chinook" die we 2 jaar geleden hebben herplaatst naar de mevrouw die met haar op de foto staat, ze woont in Duitsland en heeft daar een uitermate prima bestaan. In de zomer komt die dame met de hond naar Dirkshorn en dan moeten we altijd komen en onze grote bewondering uitspreken voor de conditie van "Nuckerl". In het begin was het wat moeilijk, de hond verstond geen Duits, we hebben de mevrouw dus maar wat hollandse commando's geleerd in een snelcursus van 3 uur.Zo gaandeweg is de hond in de afgelopen 2 jaar toch Duits gaan begrijpen en nu kent ze bijna de hollandse woorden niet meer. Ons kent ze nog steeds, ze heeft een paar weken bij ons gelogeerd. Een Witte Herder met een talenknobbel dus.