De reis naar Denemarken
Het was de eerste keer dat ik met Basiel op reis ging. Ik ben er sinds maart van dit jaar, en heb in die korte tijd vooral meegeholpen in het Basiel-café, de zijspan - en truckrun en nu, in de zomervakantie, Zomerslag. Het was een hele stap voor mij telkens met nieuwe mensen in contact te komen, grenzen te verleggen, niet beschaamd te zijn om wie ik ben, of liever : om wie ik denk wie mensen denken dat ik ben. Sinds ik wist dat ik niet hoefde te studeren in de vakantie, en dus vrij had, wilde ik het de eerste keer proberen met de reis. Het was echt de moeite waard.
Eerst en vooral leerde ik niet alleen heel wat leden kennen van wie ik enkel het gezicht kende vanuit het café, maar er waren ook enorm veel nieuwe gezichten. Natuurlijk waren er ook een paar nieuwe begeleiders, zoals Danny en Karine. Natuurlijk kende ik ook de buschauffeur, Jo, niet. En naar Denemarken was ik nog nooit geweest, zelfs nooit zo noordelijk. Mijn vader grapte dat ik beter ski-botten en een eskimo-muts kon meenemen dan zonnecrème en lichte zomerse kledij. Gelukkig heb ik zijn raad niet opgevolgd.
Vrijdag de achttiende juli vertrokken we om acht uur met de bus. De reis duurde zo'n 16 uur, plas - en eetpauzes inbegrepen. Al die tijd zat ik naast Stijn, die al even stil is als ik, dus van hem had ik geen last. Op de bus keken we naar een film, Shakespeare in Love, die voor Mike en Maarten te 'theatraal' was. Later was er nog een andere film, over een onderzeër, die ik niet gevolgd heb. Ik was moe genoeg om in slaap te vallen, ook al viel dat niet mee op een rijdende bus waar niemand stil kan zitten. Als er een rood lichtje brandde vooraan was dat het teken dat Emmanuel op het toilet zat. Hij zou ons op gezette tijden vergasten op zijn koffieritueel, waarbij hij steeds water moest drinken. Om de vier uur zei hij iets te moeten drinken. Hij had dan ook veel koffie, een voorraad iced tea en een heleboek speculoos en koeken mee.
Na een lange rit kwamen we aan op ons 'domein', een mooi verzorgd gebouwtje in een L-vorm.
