|
DevilisciouS
Stories by Tim & Eva
last modified Aug 21, 2003 at 15:34
De serveerster verveelde zich ronduit. Ze werkte dan wel in een cafe met een groot terras maar er viel gewoon niks te beleven in deze tijd van het jaar in het havenstadje. Even bijkletsen met een collega zat er ook al niet in want alleen Achmed (die buiten het dagmenu, enkele warme en koude dranken geen woord Nederlands sprak; zelfs 'hoi' bleek te hoog gegrepen) en haar altijd stressende chef waren aanwezig. Dromerig leunde ze, wachtend op haar eerste klanten, tegen de bar.
Het was doodstil in het cafe tot de klok de tact had om te slaan. Ietwat geschrokken hiervan keek ze om zich heen. Zag ze het goed? Ja, buiten op het terras was een klant gaan zitten. Het bleek een wat ouderwets doch keurig geklede Japanner te zijn die wel trek had in een lekkel bakkie thee. Nog wat nagapend (ze verontschuldigde zich hiervoor bij de klant, die dit echter niet waargenomen leek te hebben) nam ze de bestelling op en liep richting de keuken.
Teruggekomen op het terras bleken er 2 Japanners bij de eerste gast aangeschoven te zijn. Ze hadden alle drie een vreemd soort handcomputer te vooschijn gehaald en al tikkend op het ding praatten ze opvallend fel en onverstaanbaar voor de serveerster. Deze moest wat lachen om die actieve oosterlingen met hun moderne apparatuur op de vroege morgen. De nieuwe gasten bestelden beide ook thee. Weer nam ze de bestelling ("makkelijk volk, die Japanners") op en transporteerde de boodschap naar Achmed, die haar vrolijk (hij had immers nog alles verstaan vandaag) 2 koppen thee aanreikte. Ze bedankte hem hiervoor, hij keek haar onbegrijpend aan, en liep met de warme drank weer richting het terras. Er bleken nog meer klanten bijgekomen te zijn. Deze, tot lichtelijke verbazing van de serveerster ook al identiek geklede Japanners, waren een tafeltje verderop gaan zitten. Ook de nieuwelingen sloten al schel kwekkend hun electronica aan. De bedrading liep tussen de tafels en de jonge vrouw moest er overheen stappen, alvorens ze hoorde dat ook deze mannen behoefte hadden aan thee. Terug in de keuken keek Achmed haar onderzoekend ('waar laat je al die thee toch') aan. De serveerster reageerde door haar schouders op een 'i can't help it' manier op te halen. Deze uiting van lichaamstaal probeerde Achmed te beantwoorden door haar zo begripvol mogelijk de nieuwe thee toe te schuiven.
"Krijg nou wat", zei ze hardop, terug buiten. Het aantal Japanners had zich andermaal minstens verdubbeld en het begon er wat chaotisch uit te zien. De mannen leken zowel qua uiterlijk als gedrag exacte kopieen van elkaar. Op het moment dat ze haar in het oog kregen gingen er handen de lucht in, als ware ze een piekende koers op Beursplein 5, en werd er om meer thee geboden. De serveerster struikelde zowat over een klant die schuin onder een tafel met z'n computer was gaan zitten en begon zenuwachtig te worden van deze plotselinge drukte. Zo goed en zo slecht als het ging noteerde ze de nieuwe thee-orders en droop af naar binnen. Uit een ooghoek zag ze alweer nieuwe mannetjes aan komen lopen. De keukenhulp bleek er niet te zijn, dus vulde ze zelf snel de nieuwe koppen en haastte zich terug naar het terras.
Ze werd nu pas echt paranoia van het aanzicht. Het terras was in de korte tijd praktisch volgestroomd met alleen maar Japanners! Zakenlieden die druk converserend van achter hun apparatuur druk in de weer waren met van alles en nog wat, in de hoek ze zag een televisieploeg die iemand aan het interviewen was. Er liepen Oosters geschminckte jongleurs rond en tijgers die door brandende hoepels sprongen. Een dikke Japanner met een olifantensnuit en grote trom om z'n nek botste tegen haar op en het jankende geluid van valse accordeons werd steeds dringender, evenals de stemmen. Ze werd duizelig van alle om thee schreeuwende mannen en viel uiteindelijk op de grond. De cameraploeg had dit bemerkt en stortte zich over haar heen. De interviewer bleef haar naam herhalen:
eva, Eva, EVA!! Word eens wakker! De eerste klanten zijn gearriveerd.
Ik zit geconcentreerd te werken. Ineens hoor ik op de gang de juichkreet; “Taart!”.
Mijn oren spitsen zich. Een straaltje kwijl begint zich richting kin te begeven. Ik leg mijn droge crackertje neer, zodat mijn maag meer plaats overhoudt voor deze verrukkelijke taart. Want verrukkelijk zal hij zijn, dat ruikt mijn neus al... Snel verzamelt zich een horde mensen in het kantoortje naast mij, ik hoor de vorkjes kletteren op de met slagroom besmeurde gebaksbordjes en er wordt verdacht weinig gepraat... Dit kan niet! Ik zit nota bene in de kamer náást hen, zeg altijd vriendelijk goede morgen, informeer geinteresseerd naar hun zieke kinderen en likdoorns, en ik word niet uitgenodigd om ook een stukje mee te eten!
Gedachten flitsen door mijn hoofd;’Misschien zijn ze me vergeten, of denken ze dat ik even weg ben...’ Om ze mijn aanwezigheid te laten merken, loop ik traag, doch lawaaierig, langs hun deur (het is niet erg makkelijk om onopvallend traag en lawaaierig langs een deur te lopen, probeer het maar eens). Ik kijk naar binnen, glimlach mijn charmanste glimlach, vele ogen kijken mij aan en grijnzen terug met een grote hap taart in hun bek..eh, mond. Excusez le mot, maar u kunt zich mijn frustratie voorstellen wanneer ik zonder taart maar met schrede passen terug moest keren naar mijn hokje.
Het wordt nog erger. De mensen hebben hun taart op en verlaten een voor een het kantoor. Nu moeten ze me toch echt wat aanbieden, maar het blijft akelig stil...Misschien zou de taart reeds verorberd zijn? Het uur van de pauze nadert, en mijn collega’s gaan even uitbuiken. Ik hoor weer gebaksbordjes rinkelen, ditmaal lege. Als er nog taart over is, wordt die nu natuurlijk in de koelkast gezet. Ik wacht mijn moment af, ga naar de WC en op de terugweg maak ik een onverhoedse beweging richting koelkast. Leeg. Op mijn broodjes en kaas na dan. Maar ik wil geen broodje met kaas, ik wil taart! Wanneer ik terugkom, hoor ik mijn collega zuchten; ‘He, wat zonde nou, er is nog zoveel taart over!’ (Ik moet mijn hand in mijn mond stoppen om niet te gillen, want nogstééds zie ik geen taart dichterbij komen!)
Een half uurtje later hoor ik haar klagen;’ Pfff, ik kan echt geen taart meer zien hoor!’ Rond dit punt moet er zo ongeveer stoom uit mijn oren komen, maar gelukkig voor mijn geestelijk gezondheid, hoor ik vanuit haar kantoortje ein-de-lijk de vraag de ik al uuuuren wilde horen;’ Eva, wil jij misschien een stukje taart?” Eigenlijk zou ik haar van deze afstand niet kunnen verstaan, maar deze vraag heeft zich al duizenden malen in mijn hoofd afgespeeld, dus ik antwoord (iets te snel en iets te gretig); ‘Hey, lekker! Wat is de gelegenheid?’
De taart was inderdaad verrukkelijk.
Eerst kom ik een vrouw tegen die met wijd gespreide armen op een boom afstormt, hem (of haar) omhelst, en mompelt; "jij gaat ervoor zorgen dat er geen ongelukken gebeuren, he?" En volgens mij was het niet die zus van Bea...
Vervolgens kom ik een oude man tegen die een paraplu vasthoudt (het regende ineens), en hardop doch verbeten tegen het voorwerp zegt; "ik moet hem recht houden, ik moet 'm wel recht houden...oooeeh, ik moet 'm recht houden!"
Ook weet ik mij al geruim 2 uur, want zolang ben ik al wakker, niet geheel gevrijwaard van een penetrante mottenballengeur. Ik weet niet waar die vandaan komt, maar ik wil er vanaf....Volgens mij komt het uit mijn tas. Hmmm. Of het is de geest van dementerende Tante Toos, die haar notenhouten kastje terug wil dat ik bij de veiling van haar huis met inhoud heb weten te bemachtigen. Deze inhoud bestond overigens uit een dozijn synthetische sjaaltjes met tuttig design en 5 paar verweerde leren dameshandschoenen. En 600 gulden. Maar die heeft mijn moeder geconfisceerd...
Verder ben ik nog een volgroeide pagetoilletpapier-hond tegengekomen die steeds als er iemand binnenkomt heel erg paniekerig op zoek gaat naar zijn teddybeer, hem vervolgens liefdevol in zijn bek neemt, en trots komt aanhollen om je dat beest te laten zien. Hij maakt dan zielige geluidjes, en het is de bedoeling dat je hem dan complimentjes geeft over zijn Mooie Beer....Oh ja, en ik heb een moment van verstandhouding gehad met een vlieg. (Het moet niet gekker worden...) Het kan ook zijn dat ik de vlieg heb gehypnotiseerd, maar daar bestaat nog enige onduidelijkheid over. Ik bevond mij namelijk in een weide vol met boterbloemen, en een vlieg landde op mijn knie. Ik ging de vlieg een beetje bestuderen, want veel anders valt er niet te doen wanneer je gezeten bent in een weide met boterbloemen, nietwaar? Vervolgens bleef dat beest ineens helemaal verstard zitten, en wel 10 minuten lang hebben wij elkander diep in den ogen gekeken. (Hij perstte ondertussen wel een vochtbelletje uit zijn achterlijf, hetgeen hem een matige ontstemming mijnderzijds opleverde. Hij leek hierdoor echter totaal niet ontdaan). Dus toen dacht ik dat het misschien een gereincarneerde hindoe was die ik nog kende uit een vorig leven, maar bij navraag hiervan zei de vlieg niks terug. Dus ik denk niet dat het een gereincarneerde hindoe was.
OOEEHWhaa! ik heb de mottenballengeur achterhaalt! Gatver! Het is een stuk oude spekkoek, fluorescerend roze, die ze me hier aangesmeerd hebben onder het mom van 'Aziatische week'; dat ding was niet te verteren dus ik dacht ik geef het wel aan de vogeltjes of zo, maar dat ben ik dus vergeten en nu ruikt mijn tas naar de inhoud van de kledingkast van een negentig jaar oud dametje...
If you will excuse me now, I've gotta go throw something away.
She had seen him before.
Every time when the sky grew more velveteen and the dancefloor grew dirtier, he removed his shirt and danced the velveteen away.
At first she and her friends commented on this extravaganze with mockery and neglect; what a show-off...
Sweeping up the unwilling and tame crowd, he was like a misplaced leader, a revolutionist; one without a uniform. Or one with his own uniform, consisting of shiny sweaty muscles reflecting the green and yellow light from the dicolamps. Bad to the bone, so he seemed, inhaling the fume from his cigarette, standing on stage, the stage that became a pedistol she placed him on.
Unintendingly they caught eachothers eyes. It wouldn’t hurt to hold his narrow brown eyes a little longer, once more, a little smile. It wouldn’t hurt at all, because this time, she had seen him dance. He danced the merengue. His merengue...
Een grappig, doch nog niet zo spannend feit wat ik hier geconstateerd heb, is dat wanneer je rustig zit te werken en je plotsklapt merkt dat je pen het niet meer doet, je niet zomaar aan een nieuwe komt. Nee, men doorloopt een hele procedure. Na de lichte golf van paniek die door mij heen vloeide te hebben getemperd, bedacht ik dat ik aan mijn collega buurvrouw zou vragen of ze een pen voor me had. Ze keek naar haar volle pennenbakje en zei glashard; " Nee, ik heb geen pen voor je, dat moet je even aan Lientje vragen..."
Nog vol goede moed tooch (toog?) ik naar Lientje, de receptioniste met de lach waarvan je nooit weet of ze nou huilt of lacht. Zij kon me wel aan het zo zeer benodigde kleinood helpen. Ze pakte de indrukwekkende sleutelbos van haar hals, liep zuchtend en steunend naar de Grote Kluis in haar kamer, opende die en nam 1 blauwe pen uit een doos met honderd pennen. Het waren precies dezelfde als die we op de basisschool gebruikten, die waar je aan de achterkant op kan zuigen zodat ze even aan je tong blijven bungelen (Volgens Dhr. Freud ben ik oraal gefixeerd, maar dat terzijde...).
Ik wilde de pen aannemen en aanstalten maken om mijn vege lijf terug te transporteren naar mijn hokje, maar Lientje stak daar een stokje voor. Ze toverde een map tevoorschijn vanachter haar impossante rug, zocht naar de sectie 'pennen (blauw)', schreef daar de datum neer, en overhandigde mij de map en haar pen. Niet begrijpend keek ik haar aan...mijn zo felbegeerde pen hield ze nog immer in haar knuistjes! Met een stalen gezicht legde ze me uit dat ik eerst mijn handtekening moest plaatsen in het daarvoor bestemde hokje. Enigszins gefrappeerd, doch braaf gehoorzaamde ik, waarna ik Mijn Pen dan eindelijk overhandigd kreeg....
Ik leen hem nooit uit.
(Om een enveloppe te bemachtigen doorloopt men overigens dezelfde procedure).
Al slenterend door 1 van de winkelstraten van het toeristvriendelijke stadje viel mijn oog op een etalage. Eerder deze maand was ik de uitstalling reeds in het gezelschap van een vrouwelijk persoon gepasseerd. Ze wees ernaar met de melding dat daar toch wel zulke leuke kleren te koop waren. Destijds antwoordde ik, me baserend op eerdere ervaringen met vrouwen en kledingzaken, dat ik daar in deze tijden van geldbehoefte tijd noch geld noch behoefte voor had.
“Stadten” is niet des mans favoriete bezigheid. De dag dat hij onderkent er niet meer representabel bij te lopen moet er ook gehandeld worden. De keus het pand te betreden was dan ook snel gemaakt. Na een vluchtige blik om me heen (werd ik niet opgemerkt door andere man-personen) snelde ik de winkel binnen. Binnen wisselden een bonte verzamling t-shirts en ik snel enkele blikken uit, keerden roddelende rechterschoenen mij de rug toe en kwam iemand op me aangesneld.
Ik was van mening dat het een mannelijke verkoper betrof. Zeker wist ik het niet, ook niet naar het horen van de stem, die mij in enkele veelvoorkomende talen trachtte te verwelkomen om vervolgens meteen met een minimaal zo kleurrijke linguistiek deze klant doelgericht te doorgronden. ‘Kan ik U ergens mee helpen meneer?’ ‘Nee.’ Zo, daar had ie niet van terug! Enkele ogenblikken staarde de ontvangende partij de gast verbaasd aan (zelfs de schoenen staakten hun gekibbel voor even) alvorens hij opnieuw tot actie over ging. Grofweg dezelfde methodiek hanterend: ‘Weet U dat zeker?’. ‘Ja.’
Ik besefte me dat vooral die laatste ''ja' nogal bot over moest zijn gekomen, maar kon me geen andere strategie permitteren. Geef ze een vinger en ze nemen je hand. Subtiel draaide ik me weg van hem. Ik belandde door deze beweging voor een kledingrek met een vijftigtal identieke groen-rode blouses....
Eén dezer ochtenden ontwaakte ik bij een geklingel-tjingel dat, vertrouwend op m’n slaperig vermogen tot bronlokalisering, vanuit de woonkamer op m’n trommelvliezen
viel. Dat kon maar 1 ding betekenen.
Je hebt van die vervelende individuen met hun onderscheidend geluiden. De 1 combineert grote voeten en vadsigheid met het coördinatievermogen van iemand die geruime tijd in een etablissement met volledige tapvergunning doorgebracht heeft. Een ander verweeft de kunde van het vingerknippen (erger nog: het ‘knippen’ vanuit de polsen) met de gave non-stop neurotische nachtliederen te neurieën zonder hier zelf maar enige hinder van te ondervinden. Weer een ander roggelt vaker en harder dan nodig en sleept met de schoenzolen als ware hij vrijwilliger bij het Firestone antisliplab.
Het getingel op deze morgen echter klonk mij ergens familiair in het gehoor. De mogelijkheid mijn hoofd enkele centimeters op te lichten teneinde haar naam in een vragende zin te gebruiken naderde na enige tijd het juiste niveau in mijn bewustzijn. Toen de eerste lettergreep van haar voornaam het puntje van mijn tong echter bereikte staakte ik de poging. Ik kon mezelf namelijk met onvoldoende stelligheid overtuigen van het feit dat ik wakker was. De kans op incorrecte waarneming, om nog maar te zwijgen van mogelijke articulatiemoeilijkheden (gezien de ligging van mijn hoofd in het kussen), was derhalve levensgroot! Geen van alle bedgenoten steeg ooit in mijn aanzien door gemompel in de vroege morgen.
Op zich kon mijn reputatie wat dit betreft best wel tegen een stootje maar wie weet was het wel haar bedoeling mij te verrassen. Ik had net wijselijk besloten te compromitteren als ware ik nog immer in dromenland toen..
VERRASSING!!!
Nou, die was geslaagd.
WaarOM ik van haar hou? WaarOM?! Waarom moet ik dat uitleggen dan? Dat weet ik tňch lekker niet..
Het zoeken van een kamer. Je moet je ergens IN zien te krijgen.Toch voelt deze strooptocht langs goede en minder goede kennissen, megalomane woningcorporaties, arrogante makelaars, slordige internetadvertenties en obscure supermarktbriefjes meer aan als een poging tot (her)bevrijding UIT de wurggreep van je ouderlijk huis.
|
