De tranen brandden achter haar ogen, haar keel kneep dicht. Marlinde boog een klein stukje over de reling van de brug heen en zag de autos onder zich doorrazen. Een rilling liep over haar rug. Ze voelde har handen koud worden, en kneep zo hard in de reling dat haar knokkels wit werden. Het koude zweet brak haar uit. Nog heel even maar, heel even maar...

Ook na deze gedachten wist ze niet of ze nou gerustgestelder was, je weet nooit wat hierna komt. De knoop die ze al jaren meedroeg in haar maag was alleen maar gegroeid de afgelopen tijd. Dat Frank was vreemgegaan was de druppel geweest. Wekenlang had ze niemand willen zien, huilen was alles dat ze kon. Elke keer weer als ze eraan terugdenkt lijkt het alsof haar hartdoor een grote tang werd fijngeknepen. Het deed teveel pijn om aan Frank te denken, het deed ook teveel pijn om aan haar vader te denken. Ze had hem nu al 5 jaar niet meer gezien, n de laatste ruzie. De laatste keer dat hij haar sloeg, had ze de deur achter zic dichtgetrokken, besloten om nooit meer terug te keren. Haar moeder had ze nooit gekend, waar ze heen moest daarna wist ze niet. Verstikt en wanhopig had ze zich aan Gerben geklampt. Gerben was zo lief voor haar, zij werd verliefd...
Wat een eikel was ze ook geweest dat ze in zijn mooie praatjes was getrapt, ze was zo verloren en wanhopig, en dat maakte haar een makkelijk doelwit. Ze vertrouwde hem, en als hij maar bij haar bleef deed ze alles voor hem, alles, ze werkte voor hem. Ze was bereid geweest om voor elke jongen plat te gaan, zolang Gerben maar van haar hield...
Totdat Gerben steeds minder langskwam, en elke keer als hij langs kwam dan wilde hij haar geld zien, alles wat ze had verdiend...op een beetje zakgeld na mocht ze niets houden. Gerben held niet meer van haar. Ze wilde met hem praten, waarom zei hij nooit meer dat hij haar mooi vond? Waarom hield hij niet meer van haar? Vond hij haar vies? Net zoals iedereen haar altijd vies heeft gevonden? Ze vroeg het hem. En ze was boos gewoden, daar hiel Gerben niet van, meisjes die moeilijk deden. En dat had ze geweten, hij liet haar alle hoeken van de kamer zien. Twee weken had ze in het ziekenhuis gelegen.
En daar ontmoette ze Frank. Frank, die daar in de vakanties als schoomaker werkte. Frank, met zijn mooie ogen, en lieve lach. Opnieuw werd ze verliefd. Hij had haar bij Gerben vandaan gehaald. Ze was hem zo dankbaar, voor Frank wilde ze alles doen...Frank was een goeie jongen, hij was erg geliefd bij iedereen...ook bij andere meisjes. Dat maakte haar onzeker, en hoe vaker frank zei dat hij toch echt alleen van haar hield hoe banger zij werd. Elke keer weer zocht ze bevesteging, elke keer weer wilde ze horen dat ze de mooiste was, dat hij er alleen voor haar was.
Frank was dat zat... Frank had nog meer meisjes die hij tevreden moest stellen.. Marlinde had hem op heterdaad betrapt, toen ze langs wilde komen om hem nota bene te verrassen... Al haar geld had ze opgespaard voor dat mooie jurkje. En ze vond hem in bed, Met een of andere blonde slet.
Dat was haar teveel geworden...Knallende ruzie had ze gehad. Ze had hem en dat vriendinnetje van hem uitgemaakt voor alles wat ze de afgelopen jaren aan moois had geleerd. En weer was ze vertrokken, naar haar eigen kamertje... tijdenlang opgesloten gezeten. Huilend, huilend om Frank, om Gerben, om iedereen die over haar heen was gelopen. En elke keer groeide hetidee meer, en kreeg het meer vorm..Ze had het lang weggestopt, maar ze voelde dat dit de enige uitweg was...

Ze rilde. Het was niet erg warm buiten. Ze haalde de brief tevoorschijn en las hem nog een keer na, voordat ze hem netjes opvouwde en terug in de envelop deed. Ze klom omhoog en kek nog even naar beneden en haatte het feit dat ze hoogtevrees had... Ze stond met haar voeten op het randje, ze hoefde zich alleen maar los te laten...

Marlinde voelde de wind langs haar gezicht glijden, en voelde iets wat ze nog nooit eerder had gevoeld, een mengeling van macht, vrijheid en geluk... Nog een paar seconden, dan is alles over....