Verdes outeiros da nativa terra
durmindo nun azur de fumes quedos.
Rente de min estades, doces cumes,
pero eu estou moi lonxe, lonxe, lonxe.
Serpe de prata, río, longo espello
pasando con lecer. As tuas augas
navegan no meu peito lentamente
pero eu estou moi lonxe, lonxe, lonxe.
Un neno loiro en preces sulagado
buscando amor. Agora vai conmigo,
dentro de min, chorándome na ialma,
pero eu estou moi lonxe, lonxe, lonxe.
Un día voltarei, nativa terra,
a descansar en tí dos meus camiños,
mais non te alcontrarei. En min te levo,
pero eu estou moi lonxe, lonxe, lonxe.
CELSO EMILIO FERREIRO
Escolma de poesía galega
***
Email: Cartas ao meu muiño
