Site hosted by Angelfire.com: Build your free website today!

Poemas in roumanze andaloussì
Traducciones en castellano




1	
(Che è un gentilhomme?)

Eo sodo un gentilhomme òssi,

Dodo sempre el gensoure d’hieri.

Con un soveggio coure,

Che procura lo meggioure.

El tempo è per mebi assace,

Porta la vicissitute dal vissage.

Mànche, la vita sia fata da molcas,

Jamai, lescia in el cammino respostas.

Hai sentito una benditioune,

Stodo presto per la situatioune.

Eo e tantamènte eo dico,

Chesta pittita causa, che professo.

Qua è el fallo, senòn se trova un erroure?

Qua è la nobelessa, sine èssere un gentilhomme?
2
(Òssi)     

Òssi, hai veduto una baffara leda e sbalduta, malgrà dal seu coloure. 

Òssi, hai trovato una foggia arrogata e foscata, sine el seu verdoure.

È la senia dal arrivo dal inverno, e la niegge con el seu blancoure.

È la fascia intempestiva dal autonno, e la plova in el seu frescoure.

Òssi, hai connosciuto una femma veggia e fatigata, per moure dal seu doloure.

Òssi, hai sentito una cuita grande e nociosa, a costato al meu pavoure.

È l’inquietute da l’òmbra da la primavaira, e l’abracio dal caldoure.

È l’incertidumme da la note e la sua venita, e la soletate dal pavoure.    

Òssi, hai intenduto una stocca da la meua vita, atraverso l’àcqua d’un laigge.

Òssi, hai revicato una cambalata da chesta mesturànza, per che eo potesse èssere felice. 

È la marca dal stivo, e chessa sinceritate che dà honoure credente.

È l’indicatioune dal soploure imperitivo, e chessa immensitate che è la morte. 
3
(Vicissitute)

El foco camboura, quomo una scentella da la note,

Resplende e fulce, jusquà se fina in una cendra.

La terra revoggia, quomo una semina dal blato,

Cantona el pardale, jusquà sa recoggia in una stodira.

El campo amaiga, quomo una ripa sine nencuno ponte,

Sparge e cresce, jusquà se forna in una màrgia.

La criatura alacta, quomo una criànzia dal fiudo.

Respira el baffo, jusquà se connoscia in una òmbra. 

L’homme pastoreggia, quomo una strella fulcente,

Protege e douce, jusquà s’aufa in una boggiata.

La casa spera, quomo una familia plù dal campo. 

Vespertina la madre, jusquà apparecia con la preda. 

El dì d’òssi arriva et adessora fine, quomo commencia totora, 

In una transcendentale vicissitute!
4
(Eo sodo, chello che sodo) 

Eo vado commenciare, dicere, che eo sodo un homme, sine prejudicios. 

Eo vado procurare, vivire, toto atraverso da les meus pròpios oggios.

Eo stodo per sentire, audire, che eo sodo un nomme, non plù che altros.

Eo stodo per seguire, breccare, toto chesto intorno da les meus pròpios ostucos.

Eo sodo patire, sofferire, toto encora che siant da les meus pròpios incovos.

Eo sai vencere, sfetare, che eo sodo un gentilhomme, con desideros. 

Eo hai per credere, confidare, toto sine doubita da les meus pròpios angelos.

Eo hai per mostrare, inseniare, che eo sodo una lumene, abonda moultos sforzos.

Eo sai quomo sopravivire, recontare, che eo sodo una flumene, lomba troupos aufegamentos.     

Eo sai quomo remanire, ficare, che eo sodo un homme, con annos.  

Eo sodo chello che sodo, nen plù nen meno,

Eo sodo chello che sodo, con orgolio, con respecto! 
5
(L’amoure è un frousto dal ledoure) 

L’amoure è un frousto dal ledoure, imple mentrestanto arrive,

L’amoure è un frousto dal gensoure, remane mentrestanto sospire.

L’amoure è un frousto dal potere, cresce mentrestanto consolide,  

L’amoure è un frousto dal meggioure, inrichesce mentrestanto foide,

L’amoure è un frousto dal coloure, fulce mentrestanto dessinia,

L’amoure è un frousto dal doloure, apprende mentrestanto insenie.

L’amoure è un frousto dal valoure, comprende mentrestanto lombe,

L’amoure è un frousto da la mòggere, sente mentrestanto apassione.

L’amoure è un frousto dal humoure, garre mentrestanto importe,

L’amoure è un frousto dal homme, comparte mentrestanto coperte.

L’amoure è un frousto dal somme, protege mentrestanto existe,

L’amoure è un frousto dal ledoure!
6 
(Eo, el teu homme)

Eo resgardo in es teus oggios bellos chata vece che lis trovo, un scentello moulto viato.

Tanto bellos quomo è da vedere e dapù sentire da veritate, un cademento d’un nembo tanto terno.

Eo sento in la tua face formosa chata vece che l’imagino, una stocca affectuosa da la tua mescia.

Tanto unico quomo è da toccare e dapù compartire da veritate, un dolce baiso e caressa moulta apassionata.

Eo penso in el teu corpo divino chata vece che presento, un dì dal amoure nòstro.

Tanto pleno quomo è da passare e dapù vivire da veritate, una note roumàntica al teu costato.

Eo leggio in las tuas lètteras durabeles chata vece che las trade, una rasoune troupa pura.

Tanto aperto quomo è da fruire e dapù revicare da veritate, un coure tèu ligato al mèu in l’eternitate.

Eo spero in la tuas paràvolas significantes chata vece che recordo, un sentimento sencero.

Tanto connosciuto quomo è d’attangiare e dapù convivire da veritate, un amoure completo.

Eo hai necessitate in el teu amoure veritabele chata vece che lo sento, una simplice e forzosa tranquilitate.

Tanto pacifico quomo è da ridere e dapù sorridere da veritate, una vita regaudente e leda!  
7
(La meua cordobessa)

Ò chessa femma che intrò in el meu coure hieri, concheriò el plù fondo dal meu coure.

Ò chessa femma, che arribò in la meua vita hieri, attangiò el plù fondo dal meu èssere con rasoune.

Ò chessa femma, che imbraccò in es meus oggios hieri, ciambaggiò el plù fondo da la meua gentilessa.

Ò chessa femma, che evanesciò in la meua obscuritate hieri, sebo el plù fondo da la meua natura.

Ò chessa femma, che resplendiò in es meus dies e note hieri, connosciò el plù fondo dal meu planto.

Ò chessa femma, che s’avicinò in la meua ànima hieri, ganiò el plù fondo dal meu incanto.

La meua cordobessa, eo t’amo moulto, et eo aprezio tanto, che seria cieco da non vedere la tua bellessa.

La meua cordobessa, eo te respecto moulto, et eo fruio tanto, che seria mudo da non sentire la profontitate, da la tua chata paràvola.

Da la tua chata paràvola verso mebi, da la tua sorrisa verso mebi.

Da la tua nobelessa in tebi, e da la bellessa in tebi.
8
(Un baiso tèu)

Un baiso tèu, è da sentire la ternitate dal teu amoure, 

Da sentire la richessa dal sapoure, da les teus làbrios placebeles.

Un baiso tèu, è da pensare la bellessa dal teu putoure,

Da pensare la bellessa dal imagine, dal teu visage chata vece.

Un baiso tèu, è da vedere la ventura dal teu caldoure,

Da vedere la plovessa da la plova, da las tuas làcrimas.

Un baiso tèu, è d’audire la moggessa dal teu doloure,

D’audire la tristessa da la melancolia, da la tua voce.

Un baiso tèu, è da toccare la statura dal teu pavoure,

Da toccare la longhessa da la plenitute, da les teus baisos.

Un baiso tèu, è un baiso unico e repleto,

Un baiso tèu da lo quale tanto, m’emoto!

9
(Se con es meus detos)

Se con es meus detos potesse toccare la moggessa de les teus làbrios, et adessora sentire el frescoure da les teus baisos.

Da sentire el sapoure dal teu amoure, per sempre perderme in el fervoure da la tua passioune, el teu infinito caldoure.

Se con es meus detos potesse toccare la ternitate da les teus oggios, et adessora sentire la dolcioure da las tuas resgardas.

Da sentire el fulcioure dal seu coloure, per sempre perderme in el fulgoure da la tua resgarda, el teu bello putoure.

Se con es meus detos potesse toccare la pelficioure dal teu capello, et adessora sentire la textura da la tua tolfa sorna.

Da sentire la suavitate dal seu grossoure, per sempre perderme in el tenoure dal tua belessa, el teu forzoso valoure.

Se con es meus detos potesse toccare l’imbosciorramento dal teu corpo, et adessora sentire l’anodànzia da la tua imbraccànzia. 

Da sentire el vapoure dal teu ruboure, per sempre perderme in la floure dal teu amoure, el teu bello èssere! 

10
(Es oggios che cherro vedere) 

Es teus oggios sont moultos bellos quomo una floure da la terra d’èssere,

Tantamènte vederlos face el meu coure accattare.

Se vòs place, se da vòs poto demanare,

Jamai lescia es teus oggios cloudere.

Quà, al medesmo tempo me morrirai.

Èssendo, che jamai es vòstros oggios los vederai.

11
(Se poterìa)

Se poterìa avere una causa in la meua vita serà d’èssere felice.

D’èssere un homme con moulta felicitate et amoure!

Talmènte, che moulto moce serà una veritate.

Otina, potesse toccare la sua profonditate!

Quele che trovo e cherro non è moulto da vero.

Jusquà è quasi malgrà un pauchino!

12
(Chesta andaloussa)

Chesta cordobessa mèua!

Chesta mòggere bella!

L’abarattino tanto, con las meuas cantiounes.

La resgardo, quomo in el tempo da les nòstros antepassatos!

Chesta mauresca mèua!

Chesta sposa bicornia!

La conchero moulto, con las meuas paràvolas.

La sereno con gaudimento, con las meuas dansas!

Chesta maursica mèua!

Chesta baffara simplicia!

La seducio con oggio, con chessas resgardas.

La faggio con un pelficio, con chesses poemas!

Chesta andaloussa mèua!

Chesta cordobessa soveggia!

La canto con gaudimento, con chestas notes.

La passo per el cammino, con chestes resplendoures!

Chesta mussulmana mèua!

Chesta compania eterna!

La vedo quomo inamorato, con tantos foloures.

La baiso quomo sposo, con tantos desideros!

Chesta ànima mèua!

Chesta Na’um Safiya!

In un quartere me spera, con una da las suas moultas sorrisas divinas.

In una prope distànzia, con unos oggios che resplendent pelficios da joias!


13
(Verso tebi)

Se poteria carpiare, chessa bella mòggere, serà da vedere con es meus pròpios oggios, la belessa da chessa maurisca.

Se poteria arrivare, a chesse bello lare, completarà d’èssere qualcausa magestuosa, da chessa terra lontana andaloussa.

Se poteria somniare, da chessa trova per remembrare, farà d’implire cheste coure mèu, da chessa felicitate enterna.

Se poteria creare, chesse somnio da realisare, pensarà quomo eo, sopra chesse amoure speziale, da chessa preciositate formosa.

Se poteria baisare, chessa bicornia mòggere, serà da sentire es seus làbrios, la profontitate da chessa ternura.

Se poteria stare in chesse divino lare, tornarà da nascere cheste sentimento, da chessa sperànza.

Se poteria abraciare, a chesse distante amoure, presensarà da vivire un inamoramento, da chesse quale jamai termina.

Se poteria volare, quomo chessa colomba d’hieri, connoscerà da resgardare un arco dal cielo, da chesse dì.

Se poteria viaggiare, per chessa nuvola maggioure, serà transpassare, da chessa distànzia longe. 

Va sin, da moulto problema!

Se poteria vivire, chessa note d’amare, veniràs verso mebi. 

Se poteria sperare, sine chesse pavoure, serà da stare lì, con chesses lossinos verso tebi! 

14
(Na’um Safiya)

Òssi prendì una floure dal campo, et era una floure andaloussa, quà era una rosa con pètalos moggios, e con una aroma au fragànzia da la natura.

E la prendì et absorbì el seu bello parfume, quale me torniò follo, e me lesciò inamorato, talmènte per la sua belessa.

Era la plù bella femma che hai veduto abante, era la plù bella andaloussa, che hai connosciuto dende el principio!

Èlla era tanta preciosa quomo la Medina Azahara, qua el seu deco resplendeva el seu bicornio rostro et el seu bello corpo.

Chesses oggios andalousses, che tanto me pelficeront, con una resgarda clara, e con chesse capello sorno, e chessa pelle asmere, me lesciò moulto però moulto hipnotisato.

Che con es seus incantos, sentì el meu corpo stremmollare con placere, e con amoure, che simplicemènte m’obligò ad avicinarme e darlui un baiso ricco però romàntico, che m’ha copertato.

El seu nomme è Safiya et ella è la meua bella sposa, che autanto amo, e che a capturato el meu coure, e sine doubita la sua fede islàmica, et èlla è la meua nobele mussulmana.

Che tanto respecto, e che hau anodato per totora la meua ànima, e non lì ha altra mòggere, che plù amo e plù vollo in cheste mondo nòstro. E per mebi eo vivo per èlla.

Chessa floure andaloussa, eo totora la vado prendere, quà è la plù bella da totas las floures dal campo andalousse, in Andaloussia.

È tantamènte una sòla mòggere, con el nomme da Na’um Safiya! 

15
(La vita e la morte)

Moultas veces, non nos assapentamos veritabelmènte, da quis sèmos in chesta vita, in cheste mondo che gira intorno.

Alcuna semina, che tantamènte revoggiant e dapù se marescent d’un dì al altro con un leugero vento.

Tantas vitas, sine cammino fixo quotidianamènte, troto da chesse che se respira devante el seu pròpio baffo. 

Paucas sperànzas, con una manca da connoscènzia definitivamènte foscato et amaigato in un longo e profondo trauco. 

Ansiosos desideros, per intendere et al medesmo tempo reconnoscere, malamènte la resposta che stà da longhicio. 

Formosos ledoures, totos chestes che apacent, immediatamènte las amaras cuitas et inquietos pavoures, che sont un calvario.

La vita e la morte, dou veggios companios, cuggios visages, malamènte se crociant per el medesmo cammino, el medesmo destino. 

La vita e la morte, dou anticos incògnitos, sine sopranommes, nen passato indoubitabelmènte, sòlo lesciant la pistata da la sua presènzia, la sua absènzia quomo guardiano et adessora quomo bederro. 

La vita e la morte, dous longe cossinos, che planiosamènte uno è convidato mentrestanto l’altro è calumnato.

La vita e la morte, dou eternos rivales, quomo se completamènte fossent un soggiamento d’un mirage, che s’apparent per un momento.

La vita e la morte, dou vaffaires cochettinos, totora recercando liberamènte anodare a chata minuto, malgrà in fine sia adusto, e non justo. 

Ansi è amico mèu la vita e la morte.  
16

(Mormorros d’amoure)

Da cheste loco che clamamos el coure, unde sempre se trova una palpitatioune.

Jamai oblitamos la rasoune, posquà habita connosco in chata situatioune.

Da quale modo l’aufegamos d’anticipatioune, et adessora desappare da presa quomo una zeffa che morre in la sua statioune. 

Otrossì nos infollisamos con la sasoune.

Nènche potemos lodificare, nen hellare el seu sapoure d’aberratioune.

Dende che nascemos dintro da la sua emotioune, accora et adessora stamos perdutos in la sua obligatioune.

Mormorros d’amoure, che svellica quomo un terno e bello stremmollamento, che vene ad occasioune.

Mormorros da doloure, che pounge quomo una accuta et acerbissisma spina, che ferre la traitioune.

Mormorros d’amoure, che coperta quomo una mogge e longa battània, che lomba in l'amoure la sua evolutioune. 

Mormorros da doloure, che trompa quomo una apàtica e frona tormenta che s'hausta toto e la sua pistata è da la sua destructioune. 

17
(El viaggiadoure)

M’hai caduto dende assuso, una stilla d’àcqua da la plova, da la mattutina. 

Eo sento dende josso, una brissa intempestiva da la nostàlgia, da la tempestate.

M’ha arrivato dende el cielo, una darra speciosa, da la caputa da la septimana.

Eo presento dende accora medesmo, una forza robosta da la vespertina da la claretate.   

M’ha veduto dende prope, una imagene clara da reflexioune, atraverso la fenestra.

Eo connoscio dende abante, una boggioune ambigua d’accompaniante e da nomme,

M’hai oblitato dende el principio, una terra campaniarda, con la melancolia. 

Eo penso dende moulto, un cammino opportuno da distànzia, e quomo homme.

M’hai imaginato dende longe, un recordo memorabele, da chessa presènzia.

Eo sodo consciente dende sempre, un momento imprescindebele, sine reproces.   

M’hai sentuto dende la meua mente, un somnio incredibele, malgrà da chesta absènzia.

Eo sodo forte dende infronte, un fortuito viaggiadoure, jusquà es infinitos viagges.  

M’hai consumuto dende chesse primo viagge lontano, un viagge interminabele, unde stà la meua existènzia.  

Eo sodo testimonio dende el fondo dal mare, un mare inoblitabele, unde las òndas amaigant las voces. 

M’hai oplefeso dende un aspavento spaventoso, un pavoure transeùnte, per portare tota la vita.   

Eo sodo un immigrante dende un apacibele lare, una terra faita d’immigrantes!

(El viajero)
Me he caído de lo alto, una gota de agua de la lluvia, de la mañana.

Yo siento desde abajo, una brisa intempestiva de la nostalgia, de la tempestad.

Me ha llegado desde el cielo, una pista llamativa, de la cabida de la semana.

Yo presento desde ahora mismo, una fuerza robusta de la tarde da la claridad.

Me ha venido desde cerca, una imagen clara de reflexión, a través la ventana.

Yo conozco desde antes, un chaparrón ambiguo de acompañante y de nombre.     

Me he olvidado desde el principio, una tierra lugareña, con la melancolía.

Yo pienso desde mucho, un camino oportuno de distancia, y como hombre.

Me he imaginado desde lejos, un recuerdo memorable, de aquella presencia.

Yo estoy consciente desde siempre, un momento imprescindible, sin reproches.

Me he sentido desde mi mente, un sueño increíble, a pesar de esta ausencia.

Yo soy fuerte desde enfrente, un fortuito viajero, hasta los infinitos viajes.

Me he consumido desde ese primero viaje lejano, un viaje interminable, donde está mi existencia. 

Yo soy testigo desde el fondo del mar, un mar inolvidable, donde las olas esconden las voces.

Me he atascado desde un aspaviento espantoso, un temor transeúnte, para llevar toda la vida.
Yo soy un inmigrante desde un apacible hogar, una tierra hecha de inmigrantes.   

(En Castellano)
1
(¿Qué es un gentilhombre?)

Yo soy un gentilhombre hoy,

Doy siempre la nobleza de ayer.

Con un inmenso corazón,

Que procura lo mejor.

El tiempo es para mí adecuado,

Lleva la vicisitud del rostro.

Aunque, la vida sea hecha de baches,

Nunca, deja en el camino respuestas.

He sentido una bendición,

Estoy listo para la situación.

Yo y solamente yo digo,

Esta pequeña cosa, que profeso.

¿Qué es el fracaso, si no se encuentra un error?

¿Qué es la nobleza, sin ser un gentilhombre?
2
(Hoy) 

Hoy, he visto una niña contenta y divertida, a pesar de su color. 

Hoy, he encontrado una hoja arrugada y oscura, sin su verdor.

Es la seña del arribo del invierno, y la nieve con su blancura.

Es la cara intempestiva del otoño, y la lluvia en su frescura.

Hoy, he conocido una mujer anciana y cansada, por causa de su dolor.

Hoy, he sentido una pena grande y dañina, a lado al mi pavor.

Es la inquietud de la sombra de la primavera, y el abrazo del calor.

Es la incertidumbre de la noche y su llegada, y la soledad del temor .    

Hoy, he entendido una parte de mi vida, a través la agua de un charco.

Hoy, he resucitado un vaivén de esta mescolanza, para que yo pudiese estar contento. 

Es la marca del verano, y esa sinceridad que da honor creyente.

Es la indicación del puesto de sol imperitivo, y esa inmensidad que es la muerte. 
3
(Vicisitud)

El fuego quema, como una centella de la noche,

Resplandece y brilla, hasta que se acaba en una ceniza.

La tierra brota, como una semilla del trigo, 

Canturrea el gorrión, hasta que se arrulle en una guarida.

El campo oculta, como una ribera sin ningún puente,

Extiende y crece, hasta que se abastezca en una braña.

La criatura amamanta, como una cría del ganado.

Respira el aliento, hasta que se conozca en una sombra. 

El hombre pastorea , como una estrella brillante,

Protege y encamina, hasta que se aparte en una manada.

La casa espera, como una familia más del campo. 

Anochece la madre, hasta que aparezca con la presa.

El día de hoy llega y luego termina, como comienza siempre, 

En una transcendental vicisitud!
4
(Yo soy, lo que soy)
 
Yo voy comenzar, decir, que yo soy un hombre, sin prejuicios. 

Yo voy procurar, vivir, todo a través de mis propios ojos.

Yo estoy para sentir, oír, que yo soy un nombre, no más que otros.

Yo estoy para seguir, bregar, todo esto entorno de mis propios rincones.

Yo sé padecer, sufrir, todo aunque sean de mis propios malos sueños.

Yo sé vencer, derrotar, que yo soy un gentilhombre, con deseos. 

Yo tengo para creer, confiar, todo sin duda de mis propios ángeles.

Yo tengo para mostrar, enseñar, que yo soy una lumbre, basta muchos esfuerzos.

Yo sé como sobrevivir, contar, que yo soy un afluente, respalda demasiados anhelos.     

Yo sé como permanecer, restar, que yo soy un hombre, con años.  

Yo soy lo que soy, ni más ni menos,

Yo soy lo que soy, con orgullo, con respeto! 

5
(El amor es un trozo de alegría) 

El amor es un trozo de alegría, llena mientras tanto llegue,

El amor es un trozo de nobleza, permanece mientras tanto suspire.

El amor es un trozo del poder, crece mientras tanto consolide,  

El amor es un trozo del mejor, enriquece mientras tanto alimente,

El amor es un trozo del color, brilla mientras tanto dibuje,

El amor es un trozo del dolor, aprende mientras tanto enseñe.

El amor es un trozo del valor, comprende mientras tanto respalde,

El amor es un trozo de la mujer, siente mientras tanto apasione.

El amor es un trozo del humor , habla mientras tanto importe,

El amor es un trozo del hombre, comparte mientras tanto cobije.

El amor es un trozo de la cumbre, protege mientras tanto existe,

El amor es un trozo de alegría!
6 
(Yo, tu hombre)

Yo miro en tus ojos bellos cada vez que les encuentro, un destello muy risueño.

Tan bellos como es de ver y luego sentir de verdad, una caída de un rocío tan tierno.

Yo siento en tu cara hermosa cada vez que lo imagino, un trozo cariñoso de tu mejilla.

Tan único como es de tocar y luego compartir de verdad, un dulce beso y caricia muy apasionada.

Yo pienso en tu cuerpo divino cada vez que presento, un día del amor nuestro.

Tan lleno como es de pasar y luego vivir de verdad, una noche romántica al tu lado.

Yo leo en tus cartas duraderas cada vez que las saco, una razón demasiada pura.

Tan abierto como es de disfrutar y luego resucitar de verdad, un corazón tuyo ligado al mío en la eternidad.

Yo espero en tus palabras significantes cada vez que recuerdo, un sentimiento sincero.

Tan conocido como es de alcanzar y luego convivir de verdad, un amor completo.

Yo necesito en tu amor verdadero cada vez que lo siento, una simple y forzosa tranquilidad.

Tan pacífico como es de reír y luego sonreír de verdad, una vida regocijada y contenta!  



7
(Mi cordobesa)

O esa mujer que entró en mi corazón ayer, conquistó el más fondo de mi corazón.

O esa mujer, que llegó en mi vida ayer, alcanzó el más fondo de mi ser con razón.

O esa mujer, que conmovió en mis ojos ayer, cameló el más fondo de mi gentileza.

O esa mujer, que desvaneció en mi oscuridad ayer, supo el más fondo de mi naturaleza.

O esa mujer, que resplandeció en mis días y noches ayer, conoció el más fondo de mi llanto.

O esa mujer, que se acercó en mi alma ayer, ganó el más fondo de mi encanto.

Mi cordobesa, yo te amo mucho, e yo aprecio tanto, que sería ciego de no ver tu belleza.

Mi cordobesa, yo te respeto mucho, e yo disfruto tanto, que sería mudo de no sentir la profundidad, de tu cada palabra.

De tu cada palabra hacia mí, de tu sonrisa hacia mí.

De la nobleza en ti, y de la belleza en ti!
8
(Un beso tuyo)

Un beso tuyo, es de sentir la ternura de tu amor, 

De sentir la riqueza del sabor, de tus labios agradables.

Un beso tuyo, es de pensar la belleza de tu pudor,

De pensar la belleza de la imagen, de tu rostro cada vez.

Un beso tuyo, es de ver la ventura de tu calor,

De ver la llovizna de la lluvia, de tus lagrimas.

Un beso tuyo, es de oír la blandura de tu dolor,

De oír la tristeza de la melancolía, de tu voz.

Un beso tuyo, es de tocar la estatura de tu pavor,

De tocar la largueza de la plenitud, de tus besos.

Un beso tuyo, es un beso único y repleto,

Un beso tuyo, de lo cual tanto, me emociono!
9
(Si con mis dedos)

Si con mis dedos pudiese tocar la blancura de tus labios, y luego sentir la frescura de tus besos.

De sentir el sabor de tu amor, para siempre perderme en el fervor de tu pasión, tu infinito calor.

Si con mis dedos pudiese tocar la ternura de tus ojos, y luego sentir la dulzura de tus ojeadas.

De sentir el brillo de su color, para siempre perderme en el fulgor de tu mirada, tu lindo pudor.

Si con mis dedos pudiese tocar la hechura de tu cabello, y luego sentir la textura de tu mechón moreno.

De sentir la suavidad de su grosor, para siempre perderme en el tenor de tu belleza, tu forzoso valor.

Si con mis dedos pudiese tocar la embocadura de tu cuerpo, y luego sentir la atadura de tu estremecimiento. 

De sentir el vapor de tu rubor, para siempre perderme en la flor de tu amor, tu bello ser! 

10
(Los ojos que quiero ver)

Tus ojos son muy bellos como una flor de la tierra de ser,

Solamente verlos hace mi corazón acatar.
Por favor, si de vós puedo preguntar,

Nunca deja tus ojos cerrar.

Porque, al mismo tiempo me moriré.

Siendo, que nunca vuestros ojos los veré.

11
(Esta andaluza)

Esta cordobesa mía!

Esta mujer bella!

La camelo tanto, con mis canciones.

La echo ojo, como en el tiempo de nuestros antepasados!

Esta morisca mía!

Esta esposa guapa!

La conquisto mucho, con mis palabras.

La sereno con gozo, con mis danzas!

Esta morisca mía!

Esta niña sencilla!

La seduzco con ojo, con esas miradas.

La hago con un hechizo, con esos poemas!

Esta andaluza mía!

Esta cordobesa poderosa!

La canto con gozo, con estas noches.

La paso por el camino, con estos resplandores!

Esta musulmana mía!

Esta compañera eterna!

La veo como enamorado, con tantas locuras.

La beso como esposo, con tantas ganas!

Esta alma mía!

Esta Na’um Safiya!

En una aljamería me espera, con una de sus muchas sonrisas divinas.

En una cerca distancia, con unos ojos que resplandecen brillos de joyas!

13
(Hacia ti)

Si podía escoger, esa bella mujer, será de ver con mis ojos, la belleza de esa morisca.

Si podía llegar, a ese bello hogar, completará de ser algo majestuoso, de esa tierra lejana andaluza.

Si podía soñar, de ese encuentro para recordar, hará de llenar este corazoncito mío, de esa felicidad eterna.

Si podía crear, ese sueño de realizar, pensará como yo, sobre ese amor especial, de esa preciosidad hermosa.

Si podía besar, esa linda mujer, será de sentir sus labios, la profundidad de esa ternura.

Si podía estar, en ese divino lugar, volverá de nacer este sentimiento, de esa esperanza.

Si podía abrazar, a ese distante amor, presenciará de vivir un amorío, de ese cual nunca termina.

Si podía volar, como esa paloma de ayer, se conocerá de mirar un arco iris, de ese día. 

Si podía viajar, por esa nube mayor, será de traspasar, de esa distancia lejana.

Ay sí, de mucho problema!

Si podía vivir, esa noche de amar, vendrás hacia mí.

Si podía esperar, sin ese pavor, será de estar allí, con esos hoyuelos hacia ti!

14
(Na’um Safiya)

Hoy escogí una flor del campo, y era una flor andaluza, porque era una rosa con pétalos blandos,

Y con una aroma o fragancia de la naturaleza.

Y la cogí y absorbí su bello perfume, cual me volvió loco, y me dejó enamorado, quizás por su belleza.

Era la más linda mujer que he visto antes, era la más bella andaluza, que he conocido desde el principio.

Ella era tan preciosa como la Medina Azahara, porque su realce resplandecía su guapo rostro y su bello cuerpo.

Esos ojos andaluces, que tanto me hechizaron, con una mirada clara. 

Y con ese cabello negro, y esa piel oliva, me dejó muy pero muy hipnotizado.

Que con sus encantos, sentí mi cuerpo estremecer con gusto, y con tanto amor, que simplemente me obligó a acercarme y darle un beso rico pero romántico, que me ha cobijado.

Su nombre es Safiya y ella es mi linda esposa, que tanto amo, y que ha capturado mi corazón, 

Sin duda su fe islámica, y ella es mi noble musulmana, que tanto respeto, y que ha ligado para siempre mi alma.

No hay otra mujer que más amo y más quiera en este mundo nuestro, y para mí yo vivo para ella. 

Esa flor andaluza, yo siempre la voy coger, porque es la más bella de todas las flores del campo andaluz, en Andalucía.

Es nomás una sola mujer, con el nombre de Na’um Safiya!
15

(La vida y la muerte)

Muchas veces, no nos enteramos realmente, de quienes somos en esta vida, en este mundo que gira entorno. 

Algunas semillas, que solamente brotan y luego se marchitan de un día al otro con un ligero viento.

Tantas vidas, sin camino fijo cotidianamente, salvo de lo que se respira adelante su propio aliento.

Pocas esperanzas, con una falta de conocimiento definitivamente oscuro y escondido en un largo y profundo hoyo.

Ansiosas ganas, para entender y al mismo tiempo reconocer, desesperadamente la respuesta que está de trecho.

Hermosas alegrías, todas estas que apaciguan inmediatamente las amargas penas e inquietos apavientos, que son un calvario.

La vida y la muerte, dos viejos compañeros, cuyos rostros, desafortunadamente se cruzan por el mismo camino, el mismo destino.

La vida y la muerte, dos antiguos incógnitos, sin apellidos, un pasado indudablemente, solo dejan la huella de su presencia, su ausencia como guardián y luego como verdugo. 

La vida y la muerte, dos lejos primos, que lamentablemente uno está invitado mientras el otro es calumniado. 

La vida y la muerte, dos eternos rivales, como si completamente fuesen una vislumbre de un espejismo, que se aparece por un momento.

La vida y la muerte, dos taimados coquetos, siempre buscando libremente ligar a cada minuto. Aunque en fin sea adusto y no justo,  

Así es amigo mío, la vida y la muerte. 

16
(Murmullos de amor)

De este lugar que llamamos el corazón, donde siempre se encuentra una palpitación.

Jamás olvidamos la razón. 

Ya que habita con nosotros en cada situación.

De qué modo lo anhelamos de anticipación, y luego desaparece luego como una bardiguera que muere en su estación.

También nos enloquecemos con su sazón.

Tampoco podemos esquivar ni engullir su sabor de aberración.

Desde que nacemos dentro de su emoción, ahora y luego estamos perdidos en su obligación.

Murmullos de amor, que pellizca como un tierno y bello estremecimiento, que viene a ocasión.

Murmullos de amor, que pincha como una aguda y acérrima espina, que trae la traición.

Murmullos de amor, que cobija como una blanda y larga manta, que respalda en el amor su evolución.

Murmullos de dolor, que engaña como una apática y ímproba tormenta que se traga todo y su huella es de la destrucción.