Het zal hier de komende dagen even stil zijn Wautje, want je opa uit Nederland komt een paar daagjes logeren en dan is het niet erg beleefd om een uurtje te gaan computeren hé.

Niet dat er veel zal gebeuren want je grootvader is nog steeds aan het vechten tegen zijn chronische leukemie. Doordat hij enkele daagjes behandelingsvrij is, kan hij eindelijk eens komen logeren. Dus moeten we het allemaal een beetje rustig houden en zit ronddweilen doorheen België er dit jaar waarschijnlijk niet in.

ps : het *natte vloer in de badkamer* incident van gisteren is ook uitgeklaard. 

"We zullen in het vervolg beter opruimen" zei Bob monkelend toen ik me stamelend verontschuldigde voor mijn toch wel brute opmerking. 

Met stevige tred, vol energie stuif ik richting badkamer. Het licht brandt en de deur staat open. "Aha!" denk ik "Je vader staat zich op te frissen, want ja, Bertje en Bob zijn net vertrokken. Dacht ik.

"Eens zien hoe nat de badkamer nu weer ligt" zeg ik met een diepe zucht (eigen aan moeders die het beu zijn om voor de duizendste keer achter hun kinderen aan de boel op te dweilen) terwijl ik de badkamer  binnenloop.

De gebogen figuur is te lang en te smal om je vader te zijn. "Shit" schiet het door mijn hoofd "Dat is niet Arie maar het is Bob"

De geschrokken jongen mompelt wat, want ja, met een tandenborstel in je mond is het moeilijk duidelijk praten en maakt zich dan opvallend snel uit de voeten. 

*Miss Universe Fijnzinnigheid* zo voel ik me plots. Ik krijg een stante pede visioen van een olifant in een porseleinkast en zijn kop lijkt heel erg op mijn gezicht.

Enfin, na het opdweilen van het kleine zwembad (lees vloer van de badkamer) en mezelf weer wat opgepept te hebben, want geef nu toe je toekomstige schoonzoon wil je niet tegen jou in het harnas jagen hé, vooral niet zo'n lieve knul als Bob, besluit ik even met Bob te gaan praten. Helaas zijn ze er alletwee van door. Boodschappen doen.

Dat wordt dus wachten tot ze weer thuis zijn zodat ik me kan verontschuldigen voor mijn toch wel wat botte opmerking.  Duim je alvast voor mij?

Je moeder. 

Morgen is de laatste dag van de Gentse Feesten Wautje. 'De dag van de lege portemonnees'.  Al bij al is 2007 een goed jaar geweest voor het Gentse feestcomité. De enkele regen- en onweersbuien buiten beschouwing gelaten, viel het Belgische zomerweer best wel mee.

Ik denk dat vooral Bertje dolblij was dat hij eindelijk eens ten volle van de Gentse Feesten kon genieten. Lekker lang uitgaan en dan tot de middag mogen slapen om dan 's avonds weer als een fris man de feesten in te duiken. 

Je vader en ik moeten nog wat wennen aan elkaar Wautje. De komende vier weken zijn we alletwee samen thuis en je vader probeert weer zijn plaatsje in het gezin te heroveren. Ik daarentegen moet weer gewoon worden dat ik nu niet over alles en nog wat te beslissen heb en dat je vader daar ook een woordje in te zeggen moet hebben. Je merkt het al hé Wautje, we zijn al in de clinch gegaan. Het is een constant aftasten van ons territorium. En anders dan in de dierenwereld, is het de bedoeling dat ons beider territoria even groot zijn. Maar zoals Bredero het al zei, zoiets houdt het leven in de brouwerij.

Je vader heeft ook hier en daar al wat familie uitgenodigd om te komen logeren. Dat heeft hij niet echt met mij overlegd, want hij vreest mijn antwoord. Nuja, vreest.... hij weet best wel dat ik nog steeds geen behoefte heb aan dit soort familievisites. Die mensen doen veel te veel hun best om vrolijk en ontspannen te zijn, of ze willen over het leven van vroeger praten of over jou Wautje. Of nog erger, over hun eigen leuke leventje met alle kleine onnozele dingen waar zij zich nog druk om maken. Ik word gek als ik moet luisteren naar het oeverloze gezeur van pietluttigheden, terwijl ik weet dat een kamer verder jouw leven herleid is tot een hoopje as in een urn. Op die momenten wil ik gillen en schreeuwen dat ze moeten opsodemieteren met hun problemen die in mijn ogen geen problemen zijn.

Maar dat kan ik je vader niet aandoen hé? Ik besef ook wel Wautje, dat ik op die manier iedereen van me wegjaag. Liefst van al mijn ventje, omring ik me met mensen die me eigenlijk amper kennen. Op die manier voel ik hun blikken niet, op die manier voel ik hun gedachten niet. Ik ben anoniem dan. Ik ben gewoon Anne, moeder van twee eigen kinderen en één stiefkind. Vrouw en echtgenote. 

"Ga nu mee" zegt Bertje wat dwingend "Misschien regent het vanavond wel en dan wil je niet meer mee omdat je haar nat zou worden!"

Ik denk er even over na. Beweeg mijn benen voorzichtig, want mijn kuiten voelen vreselijk pijnlijk en stijf aan. Net alsof ik een marathon heb gelopen.

'Pff. Wat kan het me ook schelen' denk ik 'de pijn zal wel weggaan met het stappen.' "Okee!" besluit ik "Ik ga mee!" 

Het is dan net ietjes over het middaguur. Het is zonnig en warm, ideaal weer om een namiddagje kwijt te raken op de Gentse feesten.

"Ge meent dat niet hé" zeg ik verbijsterd op Bertjes voorstel om naar het centrum te fietsen. "Veel te warm jong" Bob beaamt mijn gelijk. Die jongen heeft het tenminste al begrepen dat je maar beter goed kan staan met je toekomstige schoonmoeder.

"Dat is twee tegen één" zeg ik tegen Bert en inderdaad, even later zoeven we in een airgekoelde auto over de licht zinderende wegen naar de stad toe. We vinden vlot een plaatsje in de ondergrondse parking en van daaruit stappen we gezwind de feestenzone in. 

"We hebben gisteren een leuk restaurantje ontdekt" zegt Bertje enthousiast. "Het eten was er erg lekker, de bediening erg chic en de prijzen vielen heel erg mee. We kunnen er misschien straks weer gaan eten?" zegt hij duidelijk hopend op een positieve reactie van mij.  "Ik vind dat prima hoor!" zeg ik.

De hele namiddag en vooravond, lopen we van kraampje tot kraampje, van podium tot podium, van straattheater tot straatacts, van optreden naar optreden, van het ene holebizaakje naar het andere. Ik voel hoe mijn benen afslijten tot onder mijn knieën. Kasseien zijn echt funest als je er uren moet over lopen. Maar we hebben het erg naar onze zin Wautje. Bertje loopt enkele collega's van zijn nieuwe werk tegen het lijf.  

"Ja" zucht hij als de zoveelste collega weer verdwenen is. "Ze zullen nu ook wel weten dat ik een homo ben."

Ik word een beetje boos. "So what?" zeg ik iets heviger dan bedoeld, de meesten kennen jou daar nu toch al als Bert hé, niet als 'diene' homo ? Ze mogen je toch om wie je bent Bert?  "Daarbij, je liep Bob toch niet af te lebberen of zo? Jullie lopen toch niet hand in hand? Geen kat die ziet dat jullie vriendjes zijn. Daarbij, er bestaan geen twee homo's in de wereld die er zo hetero uitzien als jullie."

"Jamaar" pruttelt Bert nog wat tegen. "Bij die arbeiders gaat het er niet altijd even fijnzinnig aan toe hoor, je zou eens moeten horen wat ze allemaal vertellen." Toch merk ik dat hij al wat gerust gesteld is.

"We gaan eten" zeg ik, want ik voel mijn maag knorren."Ik heb honger!" Als we binnenlopen in het restaurant, horen we de chef zeggen tegen de mensen voor ons dat alles volzet is. De mensen lopen weer naar buiten. Dan ziet hij Bob en Bert. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht. "Heren!" zegt hij "Wat kan ik voor u doen?" Achter de bar zie ik nog iemand opduiken en zwaaien naar Bert.

"We wilden graag een hapje eten" zegt Bert "Maar u bent volzet?" "We nemen geen reservaties meer aan" legt de man nog steeds glimlachend uit "maar we hebben wel nog plaats voor nu meteen.  Als u met twee uren genoeg hebt om te eten, kunnen we u nu nog een tafeltje aanbieden."

"Dat is prima!" zeggen we blij en we installeren ons  aan een tafeltje met uitzicht naar buiten. "Die mensen herkenden jullie al" zeg ik wat verbaasd over het zwaaien en de brede glimlach. "De uitbater is homo" zegt een licht blozende Bert "En gisteren zijn we hier prima bediend geweest"

'Dat kan ik me goed inbeelden' denk ik stilletjes en moet lachen omdat Bertje een beetje opgelaten is. "Dat is de baas" zegt Bert stil als een jonge man achter de bar opduikt en vriendelijk knikt "Hij staat vooral in de keuken"

"Ik begrijp het al" plaag ik hen "Het is niet voor de keuken dat jullie hier komen, maar voor de uitbater en het personeel!"

"Wacht maar!" zegt Bert. En inderdaad Wautje, het eten is verrassend lekker. Al vanaf de dagsoep is het me duidelijk dat dit een sterrenrestaurant is. De bediening is heel goed en vriendelijk, het eten ronduit verrukkelijk. Ik laat me verleiden door een salade van scampi's. Maar niet zomaar een salade hoor. Op mijn bord krijg ik een grote verscheidenheid van salade en vers fruit, scampi's natuurlijk, gebakken spekjes, geroosterde pijnboompitten, tomaten en gedroogde tomaten  en een heerlijke fijne vinaigrette. Om vingers en lippen bij af te likken. Bertje houdt het bij de typische Gentse stoverij en Bob neemt genoegen met Gentse Waterzooi. Ik kan het niet laten om ook van hun bord een stukje te proeven en ik moet toegeven, ook hun gerecht is prima in orde.

Aan de tafels om ons heen zien we andere gerechten geserveerd worden en vooral hun salades zijn kunstwerkjes voor het oog. Hier komen we beslist terug! Zeker weten! 

Als we wat later, met ons buikje vol gegeten, terug onderduiken in het feestengewoel, zien we enkele jongelui staan met borden. 'Hier gratis knuffelen'.

"Ik wil een knuffel!" zeg ik en nog voor Bert en Bob kunnen reageren stap op de jonge lui af. "Ik zou zo graag een knuffel willen" zeg ik en lach mijn breedste smile. Het meisje pakt me stevig vast, geeft me een hele stevige knuffel en zegt "Graag gedaan!" Ik krijg van nog drie jongeren een dikke knuffel en ik zeg hen dat ik dit een ongeloolflijk tof initiatief vind. Ook Bertje en Bob laten zich uitgebreid knuffelen, door de jongens. 

Je ziet het hé Wautje. Het waren twee hele leuke ontspannen dagen. Hopelijk blijft het weer na vandaag weer wat beter, want dan is het veel gezelliger in de stad.

Dag ventje van me! 'k Heb jou daar zo gemist. 

"Twaalf uur" zegt mijn collega uit de andere afdeling. "Om twaalf uur ben ik klaar met werken"

Stipt twaalf uur sta ik aan de deur van de medische dienst. Ik zeg stipt, want tot mijn grote verbazing is het me gelukt om eens ergens precies op tijd te arriveren. 

We besluiten om in Gent zelf een hapje te gaan eten, voor we het feesten centrum verkennen.

De nieuwe Italiaanse zaak waar je snacks en hapjes kan eten, lijkt ons ideaal. Het ziet er stijlvol uit en de menukaart heeft ook wel één en ander te bieden. Alleen de prijzen vinden we een beetje TE.

Toch blijven we er zitten Wautje, want we willen vooral wat bijkletsen en waar kan je dat beter doen dan waar het ergens rustig vertoeven is.

Het mooie weer lokt ons na een tijdje toch naar buiten. Er loopt tamelijk wat volk rond in Gent en de straatartiesten hebben best veel te doen.  Op de grotere pleinen treden bandjes en zangers en dansers op.  Het lijkt wel of de dag voorbehouden is voor de mindere Goden. De grote publiekstrekkers staan vooral 's avonds op de podia te blinken.

We dweilen op ons gemakjes het hele centrum af, lopen langs de kraampjes met juwelen, laten ons verleiden tot het aankopen van weer eens een ring. Okee, ik geef het toe, ik heb er twee gekocht. Ik kon niet kiezen welke ik het liefste zag. Lopen er toevallig Bert en Bob tegen het ranke lijf en besluiten met ons viertjes een dikke crème glace en pannenkoeken te gaan eten.

Dit namiddagje uit met mijn collega doet me deugd Wautje. De dood van onze beide kinderen, schept een speciale band en we begrijpen elkaar zo goed. Rond half zes neem ik afscheid van haar, want ik wil snel even naar huis om me op te frissen en om te kleden. 

"Kwart voor acht kom ik je oppikken voor de Popkoning " had nonkel Luc gezegd "Zorg dat je klaar staat!"

Vorig jaar waren we ook naar de Popkoning gaan kijken. Wat ik vooral zo leuk vind is het dialect waarin de theatershow opgevoerd wordt.

En natuurlijk, na de show ben ik opnieuw met je nonkel en tante en nichtje de Gentse feesten ingedoken. Door de zachte temperaturen bleef er tot laat in de nacht veel volk in de straten ronddwalen. We dompelden onszelf onder in de klanken van de muziek.

Eén van de allermooiste stadszichten  is ongetwijfeld de graslei by night. Het podium van Polé Polé over de graslei en de feeërieke verlichting van de unieke gebouwen en de grote massa mensen die zacht meedeinden op de muziek. Heerlijk!  We hebben daar toch wel een hele tijd staan genieten hoor Wautje.

Ik denk dat het zo'n uur of drie was toen ik eindelijk in bed lag. 'k Weet dat het een beetje vroeg is voor ons doen, maar als je de andere dag opnieuw op de feesten verwacht wordt, dan moet je wel zorgen voor voldoende rust hé. Hoe kan je er anders weer tegenaan gaan?

Het is stil in huis. Na de drukte van de voorbije dagen Wautje, voelt dat eerlijk gezegd wel goed aan.  Papa is terug aan het werk, Bertje is hagen gaan scheren en Bob is een dagje huiswaarts toe.  Die gaat zijn vuile was afleveren, denk ik en dan eens met zijn moekes naar de markt.

De laatste tijd krijg ik vaak foutmeldingen als ik aan het surfen ben op het internet. Websites lijken vast te lopen, maar ik vermoed dat het firefox is die problemen begint te vertonen. Ik denk dat ik eens ga proberen om Firefox te verwijderen en dan opnieuw te downloaden en te installeren. Dat kan toch niet zo moeilijk zijn hé?

Ik heb de computer zelf ook al gescand op virussen en fouten. Ik heb al schijfopruiming gedaan, een helehoop overtollige files weggegooid, maar de foutmeldingen blijven komen.

Het kan natuurlijk ook dat het gewoon de windows xp is die dringend eens opgekuist moet worden of opnieuw geinstalleerd moet worden.  Maar daar durf ik echt niet aan te raken. Vooral niet omdat deze computer hier ook de server is voor de pc van Bertje en papa.En het meest belangrijke, ik wil niks van wat jij ooit op deze computer gezet hebt kwijt raken. Vooral je ruime muziekverzameling niet. 

Jouw linux staat hier ook nog steeds op de harde schijf Wautje, maar ik heb geen idee hoe ik daar mee moet werken. Misschien dat ik de computer eens binnenbreng in de zaak waar jij ook ging als je pc benodigdheden moest hebben. 

Enfin, ik denk dat ik nog even wat van het mooie weer ga genieten ventje. De zon schijnt ... min of meer, de wind is lekker koel en het is vooral droog! Eens benieuwd voor hoelang. Ideaal weer dus, om wat boodschappen te gaan doen, op de fiets, want ja, we proberen wat gezonder te leven hé. 

Dag ventje mijn. 

"Straks is de film al uit de zalen" zegt Bert een beetje kregelig.

"Maar 't is zo warm buiten" zucht ik "moeten we nu persé naar Pirates gaan kijken?"

"We gaan niet buiten zitten ma" grijnst Bert "het is binnen"

"Okee dan" zeg ik ernstig "want ik zie me dat echt niet te doen hoor om buiten naar de film te kijken."

Bertje kijkt me aan alsof hij net beseft dat ik eigenlijk een aliën ben.

En weet je Wautje wat nieuw is in de cinéma? Je kan nu zelf bepalen waar je wil zitten en je kan dat van thuis uit doen. Je kan zien hoeveel plaats er nog in de zaal is en met enkele toetsaanslagen  duid je aan op welke rij je wil zitten en hoeveel zitplaatsen je nodig hebt. Dus wie eerst komt, eerst maalt. 

Deze derde film van Pirates of the Caribbean ; Dead Man's chest heeft voor mij niet echt zijn verwachtingen ingelost.  'k Had soms een beetje het gevoel van déjà vue. Wat ik wel ontzettend knap vond was hoe ze die zeewezenspiraten zo echt konden maken. Het zal wel vooral computerwerk geweest zijn, maar 'k moet zeggen dat ik onder de indruk ben. 

Enfin, dit zou de laatste in de reeks zijn? En dat is wel goed denk ik. Een product kan soms te uitgemolken worden.

Vanmorgenvroeg Wautje werden we hier hevig opgeschrikt door een kanjer van een onweer. Op het nieuws hoorden en zagen we wat een verwoesting deze onweerzone heeft aangericht. Gelukkig hebben wij geen schade en zo te zien heeft de buurt het ook heelhuids overleefd. Maar enkele kilometers verder zijn bomen omgegaan, takken afgebroken, daken beschadigd, tenten van kamperende jeugdkampen de lucht in gegaan. Zo'n windhoos moet precies wel indrukwekkend zijn, als je ziet wat een schade die kan aanrichten.

Je vader is vanmorgen weer vertrokken Wautje. Zijn laatste werkweek en dan heeft ook hij vier weken vakantie.  Zo te horen heeft hij wel het één en ander gepland. 'k Ben eens benieuwd. Zolang ik maar geen twee dagen van huis moet, vind ik het allemaal best. Denk ik ... 

Het is nog vroeg (kwart voor elf) op de uitgaansavond als Bertje, Bob en ik, uitgedost en opgesmukt staan te wachten op F.  Die zou rond elf uur door haar man afgeleverd worden, zodat ze met ons verder mee kon rijden.

"Ik denk dat ik de airco eerst uitzet" besluit ik plots als bij ingeving. "De hele nacht laten aanstaan, hoeft nu ook niet" zeg ik tegen Bert en Bob.

Terwijl zij buiten F. opwachten, loop ik weer naar binnen en grijp naar de afstandsbediening van de airco.

Drup...drup... hoor ik als de airco stilvalt.

Drup? Drup? vraag ik me verbaasd af, er hoort geen drup drup te zijn in de living, bedenk ik me en dan valt mijn oog  op de straaltjes water die van de muur afglijden, over de schilderijtjes, op je orgel.

Daar splatten de druppels uit elkaar. Op de vloer heeft zich al een behoorlijk plas gevormd.

"SHIT!!! "gil ik

"BERT !!! BOB!!!. " Ik geef een kanjer van een schreeuw. Alletwee stormen ze met een rotvaart naar binnen.

"WAT???" roepen ze verschrikt.

"Vlug!" gebied ik "Neem dweilen en emmers uit de kast " en wijs naar de muur onder de airco. Ze hebben geen verdere uitleg nodig.

Intussen probeer ik je muziekboeken en nota's te redden uit het water. De bovenste boeken zijn amper nat, maar je map met je notities en partituren is drijf en drijf nat.

Ik trek de stekker van je orgel uit het stopkontact en samen met Bertje en Bob schuif ik het loodzware instrument weg uit de gevarenzone.

"Eerst al het water weghalen van het orgel" dirigeer ik "Hopelijk is er nog geen water binnenin terecht gekomen."

Terwijl Bertje en Bob het meeste water wegdweilen en de schilderijtjes redden, spreid ik al je muzieknoties en partitures en je muziekrapporten open op handdoeken.

"Gewoon van elkaar halen en op handdoeken leggen" zegt Bertje kalmerend.  "Dan droogt dat wel mooi op." Ik merk dat hij er mee inzit.

Intussen is ook F. arriveerd. Nadat het ergste nat opgeruimd is en alles opengespreid ligt, valt er toch niks meer te doen en besluiten we alsnog vrolijkere oorden op te zoeken.

En vrolijk wordt het wel Wautje. Eén van Bob's vrienden is jarig en trakteert op champagne. Wij worden ook niet vergeten en mogen meegenieten van een glaasje.

Er zijn optredens als in zingen en dansen, en douche scenes op het podium. Nadien mag het publiek  onder de douches af gaan koelen. Bertje en Peter doen het met kleren en al. Tot grote hilariteit van hun vrienden en een lichte misprijzen van vriendje Bob. 

Het duurt eventjes voor ik helemaal ontspannen ben Wautje, want dat jouw spulletjes nat werden, zat me toch echt niet lekker.

Maar iedereen in de danstent is in een zomerse mood en de champagne en de enkele glaasjes bier, zorgen er voor dat ik ook snel in de juiste sfeer kom. 

Heel erg laat maken we het niet. Zo'n twintig over vijf vanmorgen stappen we weer het huis in. Ik ga nog snel even in de living kijken en zie dat je papieren al wat droger lijken te worden. "Oef" bedenk ik me. "Nu snel het bed in."

Als je nu denkt Wautje, dat het eind goed, al goed is, dan moet ik je teleurstellen. Nuja, ik was vooral teleurgesteld in die kanjer van een kater. Katers zijn nooit leuk op een zaterdagmorgen. Vooral niet als je enthousiaste vader thuiskomt, en nogal vrolijk zijn stem door de kamer laat galmen en ik die galm tot in mijn bovenkamer voel trillen. Katers hebben dan de eigenschap om je maag om te draaien. Enfin, ik ga geen verdere details geven.

Je vader heeft je orgel deze namiddag open gemaakt en zag dat er gelukkig geen drup water binnenin gekomen is. En dat is maar best ook, want de binnenkant ziet er zowaar als een computer uit Wautje. Naast de toetsen die je ook in piano's en andere orgels ziet, zit er bovenaan en onderaan een heel batallon aan geluidskaarten, net zoals je die ook in je computer ziet zitten.

Het probleem van de wateroverlast was ook snel gevonden. Het afvoerbuisje van het condenswater is om één of andere reden geknikt komen te zitten waardoor het zijn water niet meer naar buiten kwijt kon en ja, toen is het water maar een uitweg gaan zoeken binnen in huis. Stom hé?

Het is nu bijna avond, mijn kater is zogoed als verdwenen, Bertje en Bob zijn naar de Gentse feesten vertrokken, je vader zit zijn boekhouding bij te werken en ik Wautje, ik schrijf mijn briefje aan jou en probeer om vooral niet melancholisch te worden.

Dag ventje van me. 'k Mis je zo verschrikkelijk. 

Het is een uitgelaten Bertje, die vrolijk de kamer binnenvalt.

Vakantie!!! schreeuwt hij en maakt een kleine sprong in de lucht.

Joepie! zeg ik, en wens stiekem dat hij net zoals jij dat altijd deed als je blij was, me een dikke knuffel zou geven.  

"We zijn in een echt watergevecht geëindigd!" zegt hij glunderend "De hele werkvloer lag drijfnat en sommigen konden hun tshirt uitwringen."

Ik zie dat hij nog steeds nageniet.

"Ze gingen ook met de hele bende nog iets gaan drinken" zegt hij dan wat ernstiger. "Maar ik heb gezegd dat ik niet kon" Hij haalt zijn schouders op.

"Maar je kon toch wel?" zeg ik en kijk hem onderzoekend aan. "Waarom ging je niet mee? Is toch altijd goed voor het team?"

Maar ik ken ons Bertje intussen al te goed Wautje. Alles wat niet in zijn planning voorzien is, wordt een obstakel. Hadden ze dit al een dag of twee geleden gezegd dat ze nog iets gingen drinken na het werk, dan was hij beslist meegegaan.

Enfin, 'k ben al blij dat hij goed ligt in het team en vooral dat hij er gelukkig lijkt te zijn. 

Maar geen donkere gedachten! Bertje vakantie, vanavond komt Bert's vriendje weer logeren en morgen je vader thuis. Nog één weekje en dan is ook je papa met vakantie.

Vanavond echter, vanavond Wautje, gaan we feesten als de beesten. (nuja, beschaafde beesten dan toch) 'k Heb vanmiddag een lekker dutje gedaan, dus ik ben zo fris al een kippetje.

Bertje is zijn kamer een grondige schoonmaakbeurt aan het geven en de muziek schalt uit de luidsprekers. "Kwestie van alvast in de mood te komen" zegt hij en grijnst breed. 

Dus sta (huh zit) ik hier mee te wiegen op de zomerse klanken van de dansmuziek.