"Pfff, weeral naar Amsterdam?" vraagt Bert zuchtend. "Ik denk het niet." vervolgt hij. "Waarom?"

"Wilden jullie niet naar de gayparade gaan in Amsterdam?" vraag ik verbaasd "Het gaat dit weekend toch mooi weer zijn?"

"Ik weet niet of Bob wel zal willen" zegt hij "Ik vraag het hem wel vanavond. "Maar als we gaan, ga je toch mee hé?" vervolgt hij na even nagedacht te hebben. 

"Als je vader ook meewil" zeg ik een besluit nemend.

Deze week is eindelijk de eerste week dat we alle drie een beetje tot rust komen Wautje. Doordat je pépé iedere middag komt eten, zijn we verplicht op tijd op te staan,  waardoor we een lekkere lange dag hebben.

Niemand van ons heeft deze week afspraken, het weer is heerlijk, niks moet en alles mag. Je broer en vader rommelen de hele dag door, ik rommel lekker rond en in het huis en ik merk dat we helemaal tot rust komen.  Zo horen vakanties te zijn. Niks om het hoofd, geen verplichtingen. Lekker lui doen waar je zin in hebt.

Dag ventje van me. 'k Mis je zo erg! 

Het ijverige en stoffige werken is Bertje gisterenavond niet zo goed bekomen.

"Ik heb het zo benauwd" zegt hij met een angstige blik op zijn gezicht. "Ik kan gewoon niet in slaap komen." Met grote ogen kijkt hij me aan.

Ik hoor het al meteen bij het spreken dat hij kortademig is.  "Dat komt natuurlijk door een hele dag in dat stof te werken" daagt het me plots.

"Je moet even een aerosol gebruiken" zeg ik kordaat "Dan gaan je longen weer open en zal je je beter voelen."

Gelukkig heb ik altijd een reserve in huis en zo'n tien minuutjes later voelt hij zich gelukkig weer beter. 

"Neem hem vannacht bij je" zeg ik kordaat. "Als je het weer benauwd krijgt dan puf je nog eens en maak je me wakker." 

De rest van de nacht verloopt gelukkig goed en 's morgens is er niks meer van een benauwdheid te merken.  "Blijf de komende tijd maar wat uit stoffige omgevingen vandaan" zeg ik "En ik maak opnieuw een afspraak op pneumologie. Daar had je trouwens vorig jaar ook naar toe gemoeten. En geen gemaar!" zeg ik kordaat als hij alweer begint te protesteren.

Wat later zie ik hem in de tuin, in de zon, in bloot bovenlijf, alles wat hij gisteren had afgeschuurd, opnieuw een laagje verf geven. 

"Ik had gezegd, wegblijven van stoffige omgevingen" zeg ik kregelig.

"Maar hier sta ik in de open lucht" zegt hij verbaasd "het kan toch nergens stofvrijer zijn dan hier?" 

"En de verfgeur dan?"

"Het is reukloze verf" zegt hij en grijnst heel breed.

Hoofdschuddend ga ik weer naar binnen. "Mannen!" 

"Waarom zucht je zo?" vraagt je vader bezorgd terwijl we aan het ontbijt zitten.

"Ik had gepland om vandaag de ramen  te kuisen, maar ik heb er eigenlijk geen zin in." beken ik.

"Ramen kuisen terwijl ik de rolluiken nog moet schoonspuiten? Dat heeft toch geen enkele zin?" zegt je vader en kijkt me verwonderd aan. 

"Goh ja, das ook waar. Dat was ik al vergeten." Ik zie hoe je vader zachtjes het hoofd schud. "Ik vrees de dag dat je mij ook zo zal vergeten" zegt hij en grijnst me toe.

In ieder geval, samen de boel schoonmaken zie ik al beter zitten en meteen na het ontbijt beginnen we eraan.

"Ik doe de dakrand ook maar meteen" zegt je vader ijverig. "We kunnen het maar gehad hebben."

Eén dakrand, twaalf ramen, acht rolluiken en een lunch later, vallen we moe maar tevreden neer op de bank.

"Dat hebben jullie prima gedaan" zegt een potzwarte onder het stof zittend Bertje goedkeurend als hij wat later uit het tuinhuis komt opgedoken.

"Wat heb jij gedaan?" schrik ik "Het lijkt wel of je net uit de koolmijn komt gekropen!" 

"Bwa" zegt hij en grijnst vrolijk "Ik ben mijn oude serre helemaal aan het opkuisen en het afschuren gaf wat meer stof dan ik had gedacht."

"Zo zwart kom je niet binnen hoor!" zegt ik paniekerig.

"Geen probleem" zegt hij en grijnst heel ondeugend. Voor ik iets kan zeggen pakt hij een emmer, vult hem met water aan de buitenkraan, stroopt zijn kleren uit en gaat zich uitgebreid staan wassen in de zon. "Wilt ge u wel ne keer omdraaien" zegt hij gemeen.

"Even afspoelen?" zegt papa lachend en richt de koude tuinslang op Bert. 

Wat later staan twee kletsnatte heren aan de achterdeur.  

Op mijn duizenste gemakjes struin ik door de boekhandel, kijkend naar alle nieuwe boeken, als ik plots als vanuit mijn ooghoeken één boek zie wenken naar me.

"Negeer het" zeg ik streng tot mezelf "Je gaat wachten tot de vertaling in november in de winkels ligt."

En terwijl ik de verschillende boeken bekijk, hun korte inhoud lees, weer een ander boek opneem, opnieuw een korte inhoud lees, merk ik opnieuw het wenken van het kleurrijke boek.

"Alleen maar eens kijken" zegt dat bedelend stemmetje in mijn achterhoofd. "Alleen kijken, dat is niet kopen hé?"

"Neen!" zegt mijn ander nuchter en praktisch stemmetje onwrikbaar maar voor ik er erg in heb, ligt het dikke boek in mijn handen. Mijn ogen glijden over de Engelse tekst. "Leest wel makkelijk" zegt mijn bedelend stemmetje tegen het nuchtere en onwrikbaar stemmetje.

"Neen!" protesteert die laatste. "Je gaat nu de winkel uit en je rijdt stante pede naar huis.

Even later zit ik in de auto. Naast me op de autostoel ligt een papieren boodschappentas met een heel dik boek in. Als ik moet remmen, schuift het boek uit de zak. Harry, Ron en Hermelien kijken me vanop de kaft met geschrokken en opengesperde ogen aan. 

"Waarom ben ik niet verbaasd?" zegt je vader grijnzend als ik schuldbewust het boek omhoog steek. "Ik ken je toch al langer dan vandaag?" 

Vaak is het zo Wautje, als je ergens tegenop ziet, valt het na afloop meestal nog wel mee. Zo ook het verjaardagfeestje van een oud-collega en haar man. Samen honderd jaren oud.

Hun feest ging door in een heel mooie pottenbakkerij. Het eten was ronduit verrukkelijk en alles, van drank tot dessert werd geserveerd in eigen creaties van bekers tot kommen en borden. Heel mooi!

Ik had niet verwacht om er zoveel oud-collega's tegen te komen Wautje en dat vond ik erg leuk. Sommigen had ik al in geen tien jaren meer gezien en het weerzien was bijgevolg erg uitbundig. Ook je vader had het erg naar zijn zin.

Na het eten werden we vergast op een optreden van een jonge band. Ik herinner me niet meer de naam, maar het was wel een goed bandje hoor! Vooral de zangeres kon me erg bekoren met haar stem. Ze deed me ook heel erg denken aan jouw Sofietje. Even lief en goedlachs.

Zoals wel te verwachten viel, werd er constant gepraat over vroeger en over de gekkigheid die we allemaal uithaalden toen we nog samen werkten, maar toen later op de avond de gesprekken over hun gezin en  hun kroost begon en ik de verhalen hoorden over hoe hun kinderen het maakten en wat hun toekomstplannen waren, toen kreeg ik het plots heel erg moeilijk. Ook je vader werd opvallend stil en toen ik zijn blik opving, werd me duidelijk dat ook hij het voor gezien hield.

We hebben toen gedag gezegd aan de jarigen en zijn ongemerkt voor de anderen vertrokken. Ik had geen zin in afscheid nemen. Daarvoor prikten de tranen me teveel achter de ogen. Toch kijk ik met een goed gevoel terug op gisterenavond.

"Pfff" zucht Bertje terwijl hij neerploft op de stoel. "Ik ben toch wel wat zenuwachtig voor het examen"

"Dat lukt je wel" zeg ik bemoedigend "Je bent toch altijd al voor alles meteen geslaagd geweest? Waarom zou het nu ook niet zo zijn?"

"Een vrachtwagenrijbewijs halen is wel wat moeilijker dan een autorijbewijs hoor" zegt hij belerend.

"Om

Om tien uur" zegt hij als ik vraag wanneer het examen doorgaat. "En ik heb al niet te best geslapen" zucht hij "Papa en opa maakten gisterenavond zoveel lawaai dat ik niet in slaap kon komen."

Na nog wat bemoedigende woorden van vriendje, opa en papa vertrekt hij gezwind naar de autorijschool. 

Het is half twaalf als hij terug de hof komt oprijden. Zijn gezicht is bedrukt en hij kijkt ernstig. "Oei Oei!" zeg ik tegen papa "Dat is blijkbaar niet goed gegaan. Maar als hij binnenstapt zie ik plots de twinkeling in zijn ogen. "'k Ben er niet door" zegt hij treurig en blikt om zich heen. Maar hij kan zich niet ernstig houden en een grote grijns verschijnt op zijn gezicht.

"Gij smeerlapke!!" zeg ik gemaakt boos. "Ons zo doen verschieten! Kom hier dat ik u aan mijne gilet trek" en ik pak hem vast en doe een vreugdedansje met hem. "Ik ben erdoor" zegt hij blij "'k Had wel één opmerking gekregen, toen de achterkant van de vrachtwagen een zebrapad hinderde. Ik moet dat altijd voorzien dat mijn wagen het zebrapad volledig vrijhoudt."

"We gaan dat vanavond gaan vieren hé?" zegt hij en tovert drie tickets uit zijn zak. "We gaan naar de musical Kuifje en de Zonnetempel" zegt hij blij.

En zodus zaten we gisterenavond in het Oostende Kursaal naar een prachtige musical te kijken Wautje. Ik had al enkele fragmenten op televisie gezien, van toen de musical in Rotterdam speelde en ik moet zeggen dat de show volledig en zelfs meer nog mijn verwachtingen heeft ingelost. Ontzettend mooi en indrukwekkend vooral door de schitterende decors en het beeldscherm in de achtergrond, waardoor sommige scenes net echt waren. Ik ben niet zo snel onder de indruk, maar gisterenavond wel! 

Ook Bertje, die eigenlijk helemaal niet zo'n musical liefhebber is, was overdonderd. Maar dat had misschien ook te maken met die paar mooie jongens die in onze buurt zaten.  

"Ik denk dat ik morgen maar weer eens huiswaarts ga" zegt je opa aan het ontbijt. "Dan kan ik nog net voor het weekend mijn boodschappen doen"

"Je zou ook nog tot na het weekend hier kunnen blijven" zeg ik "Dan hoeft u geen boodschappen te doen voor het weekend."

"Goed geprobeerd" zegt je opa lachend "Maar ik vrees dat ik dan teveel heimwee zou krijgen naar jullie"  hij  knipoogt me toe. 

Je vader en opa hebben zich de voorbije dagen goed vermaakt. Als volleerde timmermannen hebben ze zich op de airco gestort en voor beide afvoersystemen een mooie houten bescherming gemaakt. Als ze niet aan het zagen en timmeren waren,  werden herinneringen aan vroeger opgehaald. Papa had als verrassing voor opa al de dia's op foto gezet en op een dvd gebrand. Op die manier kan opa thuis alle prenten nog eens lekker op het gemak bekijken.

Je opa ziet er redelijk goed uit Wautje. Ik moest lachen vanmorgen toen hij genietend in het zonnetje, zittend op het terras plots zei dat ie zich met een klein beetje fantasie zowel in de bergen waande, als in de bossen en met zijn voeten in de middellandse zee ploeterde.

"Hoedat zo?" zegt je vader verbaasd en denkt even dat je opa verward is.

"Nouja" verklaart je opa mijmerend "De hoge bomen rechts, doen me denken aan een bos. De grond om jullie huis loopt zo steil omhoog dat het net lijkt of we hier in de bergen zitten.  De zon en de vijver, doen me denken aan de zee en door de palmbomen en de agave en andere zuiderse planten op jullie terras, waan ik me aan de middellandse zee." Je opa kijkt even op en ziet ons verbaasd kijken naar elkaar. "Jullie zien dit al niet meer hé?" zegt hij wat treurig.

En ik realiseer me plots Wautje, dat we eigenlijk een beetje vergeten zijn hoe mooi we hier wonen. Ik ben weer wakker geworden.

Het zal hier de komende dagen even stil zijn Wautje, want je opa uit Nederland komt een paar daagjes logeren en dan is het niet erg beleefd om een uurtje te gaan computeren hé.

Niet dat er veel zal gebeuren want je grootvader is nog steeds aan het vechten tegen zijn chronische leukemie. Doordat hij enkele daagjes behandelingsvrij is, kan hij eindelijk eens komen logeren. Dus moeten we het allemaal een beetje rustig houden en zit ronddweilen doorheen België er dit jaar waarschijnlijk niet in.

ps : het *natte vloer in de badkamer* incident van gisteren is ook uitgeklaard. 

"We zullen in het vervolg beter opruimen" zei Bob monkelend toen ik me stamelend verontschuldigde voor mijn toch wel brute opmerking. 

Met stevige tred, vol energie stuif ik richting badkamer. Het licht brandt en de deur staat open. "Aha!" denk ik "Je vader staat zich op te frissen, want ja, Bertje en Bob zijn net vertrokken. Dacht ik.

"Eens zien hoe nat de badkamer nu weer ligt" zeg ik met een diepe zucht (eigen aan moeders die het beu zijn om voor de duizendste keer achter hun kinderen aan de boel op te dweilen) terwijl ik de badkamer  binnenloop.

De gebogen figuur is te lang en te smal om je vader te zijn. "Shit" schiet het door mijn hoofd "Dat is niet Arie maar het is Bob"

De geschrokken jongen mompelt wat, want ja, met een tandenborstel in je mond is het moeilijk duidelijk praten en maakt zich dan opvallend snel uit de voeten. 

*Miss Universe Fijnzinnigheid* zo voel ik me plots. Ik krijg een stante pede visioen van een olifant in een porseleinkast en zijn kop lijkt heel erg op mijn gezicht.

Enfin, na het opdweilen van het kleine zwembad (lees vloer van de badkamer) en mezelf weer wat opgepept te hebben, want geef nu toe je toekomstige schoonzoon wil je niet tegen jou in het harnas jagen hé, vooral niet zo'n lieve knul als Bob, besluit ik even met Bob te gaan praten. Helaas zijn ze er alletwee van door. Boodschappen doen.

Dat wordt dus wachten tot ze weer thuis zijn zodat ik me kan verontschuldigen voor mijn toch wel wat botte opmerking.  Duim je alvast voor mij?

Je moeder.