Om 04:30 staan we klaar voor de start van onze vijfdaagse tocht vergezeld door onze rugzakjes die hopelijk niet de zwaar zijn voor een tocht van in totaal 100 km ter voet berg op en afwaarts op grootte hoogte. Ik heb al mijn bagage inclusief rugzak aan en in mijn kleine rugzakje weten te proppen dus ik heb goede hoop wat betreft het gewicht op mijn rug.

We beginnen met een uur 0f 2 in de bus waarna we af zullen gezet worden in een klein dorpje en we gaan beginnen met wandelen. We zijn gearriveerd en nog geen 2 minuten aan het wandelen voordat we met een noodvaart de bosjes in moeten springen voor 2 op hol geslagen paarden. De paarden lijken flink geschrokken want met een noodvaart en hun bagage half aan en achter hun hangend razen ze ons voorbij. Wat blijkt het zijn onze paarden en de bagage die ze meedroegen of beter gezegd slepen waren onze tenten en ons eten en kookgerei. Overal op de weg vinden we delen van de bagage en een eindje verderop de geschrokken kok die samen met de paarden op weg was. Er komt al snel hulp voor de kok en de spullen en paarden worden gezocht en ook gevonden blijkt als ze ons later passeren.

Er zijn diverse groepen en elke groep heeft zijn eigen gids, kok, paarden en iemand die voor de paarden zorgt. Ik vind sommige groepen best behoorlijk groot en ben dan ook blij dat wij maar met 4 personen zijn. Opvallend is dat veel mensen in de andere groepen behoorlijk arrogant en neerbuigend zijn tegenover hun gids en kok ze bedanken nergens voor en lijken nooit tevreden. Eten buiten op de grond schijnt te min te zijn dus er worden tafels en stoel meegesjouwd. Ook zijn wij de enige groep die zelf onze backpacks sjouwen. De andere groepen hebben hun grote backpacks die volledig zijn volgepropt op de paarden geladen die toch al behoorlijk beladen waren met kookstellen, eten, tenten en gasflessen. En zeg nou eerlijk het is toch stoerder als je de tocht aflegd en zelf je eigen spullen hebt gedragen. Ook gaan de stoerst uitziende mannen met de grootste mond regelmatig op het paard zitten omdat ze te vermoeid zijn zelf verder te lopen, MIETJES!!!

De eerste dag lopen we in totaal 7 uur. Onze slaapplaats is op een open vlakte naast een klein armoedig boederijtje met wat kippetjes en hondjes. We kijken uit op een besneeuwde berg die echt zorgt voor een ongeloofelijk mooi uitzicht als de maan samen met de sterren en de sneeuw op de toppen het geheel verlicht. We slapen in 2 persoonstentjes en de eerste nacht is het behoorlijk afzien. Het is zo koud dat het me moeite kost om in slaap te komen. De warmste sokken en termomiddelen worden uit de kast getrokken en zo komen we redelijk de nacht door. Bij navraag blijkt het deze nacht -5 graden geweest te zijn. Dat viel dus even tegen.

Woensdag 25 mei ook in de ochtend is het nog fris en rond 07:30 vertrekken we voor de tweede dag wat de zwaarste schijnt te zijn. We meoten vandaag ongeveer 10 uur lopen met veel klimmen op grootte hoogte wat meestal veel vergt van je ademhaling. Aan het begin van de tocht is het weer nog echt guur en de beekjes zijn zelfs op sommige plaatsen bevroren. De eerste klim komt al snel en dat valt best tegen. Inmiddels is het al flink wat warmer geworden en we bevinden ons nu op een hoogte rond de 4000 meter en dus weinig zuurstof in de lucht. Bezweet en uitgeput bereiken we de top, we hebben het klimmen gehad nu mogen we flink gaan dalen. Dit is erg frustrerend als je net een paar uur hebt moeten klimmen waar was dat dan in hemelsnaam voor nodig, kunnen ze geen rechte paden aanleggen???

Het naar beneden lopen is weer pittig voor de voeten en de knieen. Je loopt behoorlijk schuin naar beneden waardoor je voeten in je schoenen gaan schuiven en de eerste blaren zich vormen. De losse steentjes maken het pad glad en door met je knieen constant je gewicht tegen tegen te houden zodat je niet naar beneden glijdt hebben deze het zwaar te voorduren. Van een wat kale omgeving lopend over open vlaktes met in het uitzicht af en toe en berg en een beekje dat tevens geschikt is voor drinkwater komen we terecht in een wat bosrijkere omgeving. Met kleine gezellige bergpaadjes en uiteraard weer volop mooi uitzicht.

Om 17:30 bereiken we ons eindpunt, een mooie groene vlakte gelegen aan de rivier tussen de bergen. Het beste voor je vermoeide voeten is om deze nu in de koude beek te stoppen. Wij nemen het advies aan, het is wat koud maar vannacht beloofd het warm te zijn dus voorruit maar.

Donderdag 26 mei, vandaag is het 6 uur lopen en in vergelijking met gisteren dus prima te doen. De weg is opgaand en afgaand en loopt langs smalle bergweggetjes in een bosrijke omgeving. Ze noemen deze omgeving toch al Jungle, hoewel ik me deze heel anders had voorgesteld. Er zijn dan ook geen jaguars aanwezig, maar wel een piepklein slangentje, ook zitten er behoorlijk veel kleine muggetjes die echt een ramp zijn. Deze mugjes zijn wat hardnekkiger als de Nederlandse en ze zorgen voor flinke bulten die zelfs een beetje pijn doen en zorgen voor ongeloofelijke jeuk en dus veel littekens en korstjes op de benen.

Door de moeheid streukel ik echt over een paar mini stenen en als je het mij vraagt heel lomp ook een beetje over mijn eigen voeten. Maar ondanks de oorzak val ik best behoorlijk lullig op me knie waardoor het een lelijk uitziende schaafwond wordt.

Rond 15:00 uur zijn we bij het eindpunt van dag 3 en worden we met een busje naar het dorpje "San Theresa" gebracht waar we die nacht zullen overnachten. Onze tenten worden opgezet midden in het voetbalveld van het dorp en het zorgt voor een hoop bekijks door de lokale bevolking. Ideaal is wel dat onze gids hier een adresje weet waar we kunnen douchen wat best wel lekker is na drie dagen niet te hebben gedouched en in een stoffige omgeving te hebben gelopen. Het water krijgt dan ook een mooi bruin kleurtje van al de vuiligheid op me lijf.

Als we in de avond gaan eten komen alle kinderen uit het dorp een kijkje nemen. Ze sloven zich behoorlijk uit met rare kunstjes en het zingen van liedjes voor ons. Als wij ze wat Nederlandse liedjes en spelletjes leren hebben ze binnen korte tijd al hun vriendjes gehaald en staat ons hele eetgedeelte vol met kinderen. Opvallend is dat het alleen maar jongentjes zijn, uiteraard vinden die het allemaal erg stoer even handje te drukken met Paul.

We eindigen de avond gezellig met een biertje en een wijntje. De kok geniet er ook van en heeft volgens mij aardig wat drankjes op. Die nacht doet die dan ook een poging opnieuw te tent op te zetten van de gids waar hij die nacht schijnt te slapen.

Vrijdag 27 mei, dag 4 van de track. Vanmorgen krijgen we wel een heel speciaal onbijt onze kok heeft ondanks zijn drankjes van de vorige avond onze namen onthouden. Voor iedereen heeft die een pannenkoek gemaakt met daarop zijn of haar naam doormiddel van stroop. Vandaag is het maar 3 uurtjes lopen. Eerst gaan we richting een kabelbaan, of beter gezegd een heel klein ijzeren bakje aan een stalen kabel. In dit bakje worden de mensen en bagage gestopt om de overkant van de rivier te bereiken. De paarden zijn inmiddels weg en de spullen worden nu gedragen door vrouwen uit het dorp die zich hiervoor hebben aangeboden. Met enorme vrachten op hun rug lopen ze op een slippetjes in een razend tempo naar de plaats waar alle bagage heen moet.

Ook wij gaan in de soort van kabelbaan, waarna we aan de overkant onze wandeltocht vervolgen. De drie uurtjes zijn toch nog pittiger dan verwacht. De route gaat over een grote ongezellige weg die constant oploopt en vol in de zon zonder enkele schaduw. Onderweg zien we in de verte een waterval, deze is aangelegd om stroom mee op te wekken. Deze stroom schijnen ze zelfs tot aan Lima te gebruiken.

Onze wandeling van drie uur eindigt bij het treinstation waar we na de lunch de trein naar het dorpje Aguas Calientes zullen nemen.

Aguas Calientes doet me denken aan een wintersport dorpje en staat bekend om zijn natuurlijke warm waterbronnen wat uiteraard goed toegepast is voor de touristen en waarom een soort van zwembad is gebouwd. Uiteraard gaan we hier even badderen.

Deze nacht slapen we niet in een tent, maar hebben we een hostel met warm water en een heerlijk relax bed.

< /tr>

De Machu Picchu. Zaterdag 28 mei, om 04:00 uur worden gewekt en rond half 5 / 5 uur vertrekken we lopend naar de Machu Picchu. Machu Picchu is pas in 1911 ondekt, archeologen waren er al jaren naar op zoek en tijdens de vondst waren er indianen aanwezig die aan het werk waren in deze oude Inca stad. Machu Picchu is een van de belangrijkste vondsten waar nog steeds veel onbeantwoorde vragen over zijn. De stad ligt op de top van een berg en is volstrekt onzichtbaar vanuit de dalen. Waarschijnlijk is de stad rond 1438 gestciht en werd het door ongeveer 2000 mensen bewoond. De stad was in die tijd al volledig georganiseerd met garnizoenen, graanschuren, cultuurgewassen, aquaduct en de ontwikkeling van een systeem om de hevige regens die het gebied teisterden doormiddel van terassen en afwatering op te vangen en af te leiden. Ook zijn alle bouwwerken weer gebouwd met stenen die als puzzels in elkaar passen zonder cement te gebruiken. Toen de Spanjaarden naar Peru kwamen zijn de Inca´s uit deze stad gevlucht, terwijl de Spanjaarden de stad dus nooit hebben gevonden.

We beginnen aan onze wandeling als het nog donker is en wat zal bestaan uit 1 1/2 uur lang omhoog lopen op de stenen trappen. Het is best pittig maar naar een tijdje heb ik een vast ritme met mijn ademhaling te pakken en plotseling steken de eerste stenen gebouwen van de Inca´s uit het groene gewas. We zijn er!!!

Best frustrerend als je hijgend en bezweet boven komt en bussen rijden af en aan met frisse en totaal onvermoeide touristen. Maar ik vind ons dan wel veel stoerder... De stad Machu Picchu is zeker indrukwekkend, heel bizaar dat er zo een grote stad bestaat boven op een berg. Alles is gemaakt uit grote stukken steen en je vraagt je af hoe ze dit ooit voor elkaar hebben gekregen zonder het gebruik van machines.

Samen met gids Pieter bekijken we de stad terwijl hij ons wat uitleg geeft. Nadat we uitgekeken zijn gaan we weer via dezelfde stenen trappen naar beneden wat een stuk eenvoudiger gaat dan naar boven. We hebben nog een paar uurtjes in het dorpje Aguas Calientes voordat we de trein en bus naar Cuzco moeten halen, waar we in de avond totaal versleten aankomen en alleen nog maar willen slapen.

Rianne en Paul gaan weer naar Nederland.

Zondag 29 mei, na wat bijgeslapen te hebben van de 5 dagen inspanning hebben we nog wat daagjes in Cuzco. In de middag hebben we afgesproken met Rianne en Paul. We eten gezellig een hapje samen en er wordt uiteraard door de dames wat geshopd. In de avond nemen we afscheid van Rianne en Paul die morgen hun vliegtuig naar Lima zullen nemen en vanaf daar richting Nederland zullen vliegen.

Marieke en ik gaan nog even door en besluiten het nachtleven te gaan verkennen. Heel anders dan in La Paz komen hier diverse proppers op ons af die ons hun kroeg of discotheek in willen krijgen. We besluiten er maar een soort van mini kroegentocht van te maken en ze allemaal even uit te proberen. Het komt wat langzaam op gang, maar uiteindelijk wordt het een topavond die doorgaat tot in de late uurtjes.

Maandag 30 mei, de ochtend wordt door gevolg van de vorige avond uiteraard overgeslagen. Voor de rest van de dag voeren we dan ook niet echt veel uit. Morgen willen we naar Arequipa dus moet er een busticket geregeld worden. Er wordt ons verteld dat er wat blokkades zijn en dat de bussen misschien woensdag weer gaan rijden. Wij nemen dus maar het zekere voor het onzekere en besluiten te gaan vliegen.

Dinsdag 31 mei, de laatste dag in Cuzco. Om 13:00 uur moeten we op het vliegveld aanwezig zijn. Ondertussen horen we verschillende verhalen over de blokkades die dan weer wel en dan weer niet waar schijnen te zijn. We weten dus niet wat waar is en de vliegtickets zijn al gekocht dus het is niet anders. Om 15:00 uur gaan we de lucht in en na een tussenlanding arriveren we ongeveer een klein uurtje later in Arequipa. Vanuit de luchthaven worden we naar het hostel gebracht en voor het weten zijn we gesetteld en al in Arequipa.