De ondergrondse Metro's van Londen
Wat is de geschiedenis van de Metro's in Londen?
Terug naarMenu
Een trein in een pijp
In het midden van de 19e eeuw was Londen de grootste stad ter wereld en de
stad met de meeste verkeersopstoppingen ter wereld. Tweeënhalf miljoen
mensen leefden opeengepakt in een gebied van 60 vierkante mijl. De nauwe
straatjeskonden al het verkeer niet meer verwerken. De stad liep het gevaarverstikt
te raken. De oplossing voor dit gigantische probleem kwam van Charles Pearson,
de procureur van de City van Londen, en was een staaltje van ongekende techniek.
Hij wilde de trein onder de grond laten lopen.
Het begin
De tunnels voor de eerste ondergrondse spoorweg ter wereld, de Metropolitan
(geopend in 1863), werden gemaakt door diepe sleuven te graven en die af
te dekken. Dit systeem kende echter grote nadelen. De bedoeling was om het
verkeerbovengronds te ontlasten, maar de graafwerkzaamheden veroorzaakten
een enormechaos. En als het ondergrondse netwerk ook de problemen met het
transportin de stad moest oplossen, zou de ondergrondse ook onder de rivierde
Theemsdoor moeten. Daarvoor was men genoodzaakt de tunnels op een veellager
puntuit te graven. Er was reeds eerder een poging gedaan een tunnel onder
de Theemste graven. Robert Vazie en Richard Trevithick (de uitvinders van
de stoomlocomotief)hadden reeds in 1802 geprobeerd deze tunnel te graven,
maar hun pogingen liepenop niets uit. Het probleem van instabiele en doorwater
doorweekte grond werduiteindelijk opgelost door Marc Isambard Brunel, de
vader van de bruggenbouwerIsambard Kingdom Brunel. Bij de tunnelgraafmachine
van Marc Brunel had meneen stevig dak of schild gemaakt om de arbeiders af
te schermen van de boorkopvan de machine. Dit ontwerp werd het prototype
voor alle latere tunnelgraafmachines.De volgende cruciale ontwikkeling kwam
van de ingenieur James Henry Greathead.Zijn machine was kleiner en lichter,
en wat van essentieel belang was, cirkelvorming.Hierdoor werd de tunnelveel
sterker. De ondergrondse was geboren.
De Amerikaanse invloed
Hoewel de eerste ondergrondse spoorbanen een succes bleken, waren ze enorm
kostbaar. De Amerikaan Charles Tyson Yerkes financierde de uitbreiding van
het netwerk in het begin van de twintigste eeuw. Op Lots Road in Chelseabouwde
Yerkes de voor die tijd krachtigste elektrische centrale die de ondergrondse
gedurende bijna een eeuw van stroom voorzag. Hij was ook degene die roltrappen
introduceerde. De liften in de ruim dertig meter diepe tunnels konden de
stroompassagiers niet verwerken.
Doelwit en schuilplaats
Voor de Londenaren was de ondergrondse niet alleen belangrijk voor het vervoer.
Tijdens de hevige bombardementen in de Tweede Wereldoorlog zochten de inwoners
in de ondergrondse stations een schuilplaats tegen de bommen. Er werden speciale
treinen ingezet om voedsel en drinken te brengen. Maar niet alleen de Luftwaffe
had het op de ondergrondse voorzien. Het feit dat de stations weinig uitgangen
hebben, vaak overvol zijn en de enorme overlast die wordt veroorzaakt door
het stilleggen van het systeem, heeft sinds 1990 tot meer dan 10.000 alarmmeldingen
geleid. Daarom zijn overal in de ondergrondse videobewakingscamera's geïnstalleerd.
De camera's hebben ervoor gezorgd dat de criminaliteit is afgenomen, waardoor
de Londense metro nu een van de veiligste ter wereld is.
Het nieuwe millennium
Met trots mogen de Londenaren zeggen dat de Londense metro de eerste ondergrondse
spoorweg ter wereld is. Dat betekent helaas ook dat de ouderdom er duidelijk
aan af te zien is. Het renoveren gaat langzaam en kost enorm veel geld. De
uitbreiding van de Jubilee-lijn heeft echter een deel van het verloren prestige
hersteld. Deze uitbreiding was het grootste project in Europa sinds de aanleg
van de kanaaltunnel en is in veel opzichten een grotere uitdaging gebleken.
De lijn moest door een reeds overbevolkte ondergrondse stad met oudere gangenstelsels
lopen en er moesten servicelijnen en kabels worden aangelegd. Dan was ernog
de grote angst van de tunnelboorders: instortingsgevaar. De technici moesten
de tunnels onder enkele van de oudste en beroemdste gebouwen terwereld boren.
Twee tunnels werden op nauwelijks 20 meter van de broze funderingenvan de
Big Ben aangelegd. De oplossing voor dit probleem bestond uit eenandere technische
innovatie, namelijk het injecteren van beton in de grondboven de plaats waar
werd geboord, waarmee de grond werd gestabiliseerd endus niet meer kon instorten.
De Jubilee-lijn was te laat klaar en het budgetwerd ruimschoots overschreden.
Denis Tunnicliffe, president van London Transport, zette de problemen echter
in het juiste perspectief: 'U kunt het belang vande ondergrondse voor Londen
inschatten als u weet dat een enkele ondergrondselijn net zo veel vervoert
als een 14-baans autosnelweg. Zet die op de kaart van Londen, plaats overal
parkeergarages en Londen is volledig bedekt.'
