Welkom bij de Tholen Clan! Ik heet Espen Espen Jan Tholen en ik ben zo'n beetje de held van de Clan. Ik woon met mijn pappa en mamma in Hamarøy in Noord-Noorwegen. Deze homepage is een ode aan mijzelf en mijn honden maar je kunt hier ook informatie vinden over mijn ouders, Tilly en Harry.


Mijn Nederlandse schrijfvaardigheden zijn misschien nog niet helemaal je dat, maar ik ben dan ook nog maar 1 jaar oud. Volgens onze Ierse Wolfshond Bonney kan het ook nooit wat worden als je ouders Gronings, Zeeuws en soms Noors door elkaar spreken.

"En toen was het raak!"

Ik ben geboren op een koude winterdag in Bodø toen de meesten de viering van het Millenium nog in de benen hadden zitten. Het was een thuisbevalling, zoals alleen Nederlanders dat maar schijnen te doen. Bijna iedereen bevalt in Noorwegen in het ziekenhuis en bij mij had het dan ook niet veel gescheeld. Mijn moeder wilde echter per se thuisbevallen en mijn vader liet zich gelukkig overtuigen. Echt thuisbevallen ging niet omdat wij veel te ver van een ziekenhuis wonen: 3,5 uur met de auto, met een veerboot ertussen en dat is veel te ver als de bevalling niet vordert en je zit klem met je hoofd. Gelukkig was er een aardige Samische ('Samen' komen uit Lapland) mevrouw, Sigrun Andersen, die ons zomaar gratis en voor niks haar appartement in de grote stad leende! Op een steenworp afstand van het ziekenhuis nog wel. Hier zijn pappa en mamma dan een weekje gaan wonen en hebben het ongelofelijk gezellig gehad. En toen ik er eenmaal was, hoefde mijn vader niet eens weg te gaan, zoals in het ziekenhuis. Ik heb zelfs de eerste nacht bij hem gelegen!

De bedoeling van deze site is om veel positieve informatie te verspreiden over mijzelf, mijn honden en de plaats waar ik woon, Helland, een microscopisch klein dorpje (5 huizen) op Tranøy, een schiereiland in de gemeente Hamarøy. Dat ligt aan de kust een dikke 1500 kilometer boven Oslo. Wisten jullie trouwens dat Der Derrick (Horst Tappert) hier 's zomers woont? Goeie vent zonder kapsones!
De site geeft ook mensen de mogelijkheid om in contact te komen met mijn pappa of mamma, al zou ik zo snel geen reden kunnen bedenken waarom iemand dat zou willen. Hier is een foto van mij en een paar clan-leden.

Dit was leuk, ik had met de honden afgesproken dat we vlak voor het nemen van de foto gezamelijk neutraal de andere kant op zouden kijken.

Mijn ouders zijn verpleegkundigen en zijn in 1996 vanuit Nederland naar Noorwegen geëmigreerd. Natuurlijk heb ik hier niet over meebeslist omdat ik toen nog zakloper was, om het zo maar te zeggen. Mijn ouders waren op zoek naar een land vol met prachtige natuur en lekker veel ruimte om met de honden uit te gaan. En ruimte is hier genoeg, 2 mensen per vierkante kilometer, of zoals onze Friesche Stabij Flipje het laatst plastisch uit drukte 'hier stapt er nou nooit eens iemand in een van onze drollen!'  

De grootste hobby van mijn ouders is dan ook wandelen in de natuur, (meestal draait dat uit op picknicken), bergen beklauteren en kanoën. Ierse Wolfshonden is ook een passie en het zou mij niets verbazen of er wordt over een paar jaar opgestart met een heus kennel.

Anyway, Er zullen hier geregeld foto's getoond worden van onze familie, maar wees voorbereid op een 'hoog hondegehalte', zoals tante Aster dat altijd noemt. Maar vertwijfel niet, misschien is er iets interessants te vinden bij de Link's.  

Okee, veiligheidsgordels om en gebitten vast, daar gaan we!

Links zie je een foto van Helland, waar wij wonen. De paarden zijn van Sverre en Marie onze buren. Rechts zie je mij met Flipje onze 10 jaar oude en jongste Friesche Stabij. Hij is een paar maanden geleden vader geworden van 6 mooie puppie's. die allemaal een nieuw tehuis hebben gevonden. Verder is er dan nog onze Bonney de Ierse Wolfshond. Ze is op de foto nog maar 3,5 4 maand oud. ze komt uit Trondheim, 800 kilometer ten zuiden van ons van Kennel Charanga

Zij is onze tweede Ierse Wolfshond. De eerste was een dikke donder met de naam Nils. 'Nilsje', zoals mijn ouders hem noemden, kreeg een hartkwaal toen hij nog maar 6,5 jaar oud was. Hij ligt nu begraven in onze tuin. Zijn officiele naam was Paddy Paddington of Kelly's Heroes. Hier zie je hem samen met Tommy de Friesche Stabij en mijn vader.

Tommy, Pappa en Nilsje.

Ja, die Tommy, oude rakker. 16 jaar oud en helemaal seniel. Hij is al sinds 1985 bij ons en als hij niet eerdaags onder een bus of een eland komt komen we wel nooit meer van hem af. Hij is in die 16 jaar zelden ziek geweest, afgezien van een ontsteking op de evenwichtszenuw die door de dierenarts foutief als beroerte werd gediagnostiseerd. Na twee weken was ie weer de oude. Hij heeft nooit speciaal voer gekregen, gewone hondebrokken, maar het kan zijn dat het geheim van zijn hoge leeftijd en gezondheid zit in het elke dag eten van een stukje kaas waar mijn oma Wil ooit mee begonnen is.

Tommy(links) een 16 jaar oude Fries in Noorwegen.

Pappa en Mamma willen altijd wel naar buiten, 's zomers en 's winters, lopen of skieën, maakt niets uit. En ik altijd maar mee. Op hun rug in een soort rugzak,als een papoose bij de indianen, of op een zelfgemaakte, gammele slee door de sneeuw. Soms ben ik dan door de kou wel eens het gevoel kwijt in een bepaald orgaantje... Maar goed, zo liggend in een wollen slaapzak heb ik wel goed zicht op onze andere harige clan-leden. Die hebben het meestal minder makkelijk als er echt veel sneeuw ligt en het snot vliegt soms dan ook alle kanten op. De winters zijn hier goed te doen en de tijd dat de zon niet opkomt is zo weer voorbij. Bij deze een link naar het Noorderlicht, ook wel Aurora Borealis genoemd. Dit valt werkelijk niet te beschrijven, zal ik dan ook niet doen. Maar dit fenomeen zorgt er wel voor dat mijn ouders soms ook nog midden in de winternacht in hun pyjama en pantoffels op de veranda naar de hemel staan te staren.

Dit is wat ik bedoel met die gammele slee waar ik dan in moet liggen!

Heuvel af op ski's is voor mijn ouders soms nog te veel, de jury kan hier dan ook meestal geen ekstra punten voor geven.

---