BİR SPİRİTUALİSTİN DÜNYASI

MEHMED KEMÂL BEY , I. Dünya Savaşı'nın son yıllarında Yozgat mutasarrıfı ve Boğazlıyan Kaymakamı olan Osmanlı bürokratıdır.

I. Dünya Savaşı'nda Rus hükûmeti ile ilişkili Ermeni ahâliden kurulu çeteler, Türk nüfusa karşı saldırı ve katliamlar yaptılar. İktidardaki İttihat ve Terakki Fırkası, ilçede bulunan tüm Ermeniler'in Suriye'ye sevk edilmesini, mülkî âmir olarak Kaymakam Kemâl Bey’e emretti. Kemâl Bey de bu kararı uyguladı. Celse'de neden "Tehçir kararı kendisine gelmemiş" dendiğini anlıyamadık. Osmanlı Devleti'nin savaşta yenilmesinden sonra İttihat ve Terakki Fırkası dağıldı ve Hürriyet ve İtilâf Fırkası iktidara geldi. Yeni hükümet İttihat ve Terakki Fırkası ile bağlantılı bürokratları görevden alıp, yerlerinde kendine yakın bürokratları getirdi. Kaymakam Kemâl Bey tehcir sırasında Ermeni ahâlinin ölümünden sorumlu tutularak yargılandı. Suçlanmasının işgâlci devletlerin baskısıyla olduğu iddia edilmiştir. Kurulan Âliye Divân-ı Harb-i Örfî'de, (Nemrud Mustafa Paşa Divânı) "kış gününde vatandaşları can ve mal kaybına uğrattığı, ayaklarına süngüler bağlayarak ölüme terk ettiği" iddialarıyla suçlandı. O ise, "Ben aldığım emri yerine getirdim. Sürgün edilenlere insanî şekilde davrandım. Süngü bağlamadım. Vicdan azâbı duymuyorum. Kimsenin ölümü için emir vermedim," diyerek suçlamalara karşı çıktı. Yargılama sonucunda, 8 Kasım 1918'de mahkeme idâmına karar verdi.

Ancak Pâdişâh Vahdettin, idâm kararını ülkede olaylar çıkabileceğini gerekçe göstererek onaylamadı ve dönemin şeyhülislamından fetva istedi. Şeyhülislam Mustafa Sabri Efendi'nin verdiği fetva ile infaz, 10 Nisan 1919'da İstanbul Beyazıt Meydanı’nda gerçekleştirildi. Kemâl Bey, daha sonra TBMM'nce 14 Ekim 1922 târihinde çıkarılan bir kânunla "Milli Şehit" olarak tescil edildi, çocuklarına maaş bağlandı... Ruhu şâd olsun!

MİKAB "topuk mesti" demek... Celsede "ruhu saran, örten" mânâsına kullanılmış.
TEVELLİ "birisini Allah rızası için sevmek" demektir.
LEVH-İ MAHFUZ için TALÂT PAŞA Celsesi'nde açıklama yapmıştık.
"ZARÂR-I ÂMI DEF İÇÜN MENFAAT-İ ŞAHSİYE İHLÂL EDİLİR" vecizesi daha önceki bir Celse'de geçmişti. Unutanların oralara bakması gerekir. .

Celsede gelen Varlığın verdiği bilgilerde yanlışlar var... İngilizler Beyazıt Meydanı'nda asmışlar" denmiş, astıran İngilizler de, asanlar Türk memurlar... İdâm yeri tutuyor da, verilen 21 Mart 1919 idâm târihi tutmuyor!.. 10 Nisan 1919'da asılmış... Oğlu Adnan'ın adresini veriyor. İnternet'te Adnan'ın kendinden önce vefat etmiş olduğuna, İstanbul, Kuşdili Çayırı'ndaki kabristanda yattığına dâir bir bilgi var. Ayrıca aşağıda kendi yazdığı öne sürülen mektupta oğlunun ölmüş olduğunu belirtmiş, herhalde İnternet'e de oradan bulaştı.. Ancak 1963 yılında Meclis'ten âileye yardım için bir teklif geçmiş. Orada sağ olduğunu yazmışlar. Hem de teferruatıyla!.. Acaba iki kızından başka, ikinci bir oğlu mu vardı?.. İdâmından önce yaptığı öne sürülen konuşmada da "Üç çocuğumu millet uğruna yetim bırakıyorum." diyor!.. Bir karışıklık var, bulamıyoruz! Bizce Meclis'in tesbiti doğru!..

Evi araştırıldı mı, bilmiyoruz. Celsede "Kumaş dokuyan bir fabrika... " diyerek Sümerbank'ı işaret etmiş. Doğru. Oğlu Adnan orada Dâire Müdürü... "Beş sokak aşağıda" ifâdesi de doğru. Meclis yazısında dendiği gibi, Anıttepe, Gençlik Caddesi, Savaş Sokak, 5/1 numaralı yerde oturuyormuş... Bulunabilirdi.

Kanaatimizi sorarsanız, kalan bilgiler de doğru... Peki, yanlışlar neden?.. Varlık teşevvüş, şaşkınlık içinde de değil. Öyleyse, ya kasıtlı, araştıralım diye yanlış bilgi verdi, ya da Medyum yanlış aktardı... Bir üçüncü ihtimâl de Kemâl Bey'i tanıyan bir başka Varlık, onun hüviyetinde görünmüş olabilir... Görüşülen Varlığın geri biri olduğunu düşünmüyoruz. Saçma, zırva, aldatıcı bir irtibat değil. Tehlikeli bir durum olmadığı için de, bu celsenin yararlı olduğunu düşünüyoruz. Çünkü bizi pek çok konuda araştırmaya, bilgilenmeye sevketti... Bizce gelen Boğazlıyan Kaymakamı Kemâl Bey...

Buna dayanarak sorulduğu halde Varlığın anlatmadığı "Şehitlik hikâyesi"ni biz İnternet'teki bir yazıdan nakledelim. Gerekli izin alındı, ancak bu yazı da derleme. Yukarıda belirttiğimiz hatâları var:

- Sirkeci Gümrük Müdürlüğünden emekli Ârif Bey, Bekirağa Bölüğü'nde tutuklu bulunan oğlu Kemâl Bey'e her günkü gibi yemek götürüyordu. Kadıköy'ündeki evinden çıkmış, Beyazıt Meydanı'na varmıştı.

Vakit akşam üzeriydi... Birden, meydana toplanmış büyük bir kalabalık gördü. Ne var, ne oluyor, diye merak etti. Kalabalığın arasına sokuldu. Tiplerinden, konuşmalarından, meydanı dolduranlardan çoğunun Ermeni olduğu anlaşılıyordu. İçlerinden birine sordu:

- "Bu kalabalık nedir, bir şey mi var?"
- "Bir adam asıldı, ona bakıyoruz'"

Bu cevabı duyan Ârif Bey, birdenbire irkildi ve kalabalığı yararak, önüne çıkanları ite kaka sehpaya doğru yaklaştı. Sehpada sallanan, oğlu KEMÂL BEY'in cesediydi!.. Bir feryat kopararak yığıldı.

İdamda hazır bulunmak üzere Beyazıt'a gelmiş olan Merkez Kumandanı Osman Şâkir Paşa, o tarafa doğru koştu. Ârif Bey'in perişân hâlini görünce sordu:

- "Kimsiniz?"

Yaşlı adamın ağzından bir inilti çıktı:

- "Babasıyım..."

Osman Şâkir Paşa birden kıpkırmızı kesildi, titremeye başladı:

- "Emriniz?"
- "Evlâdımı bana veriniz!"

Derhal emir verildi. Kemâl Bey'in cesedi sehpadan indirildi. Bahtsız baba hıçkırıklar içinde sarsılarak, oğlunun henüz tamamıyla soğumamış cesedine kapandı.

Teselya'nın Yenişehir eşrâfından Ârif Bey evlâdının nâşını Kadıköy'e, teyzesi İsmet Hanım'ın evine nakletti. Ertesi gün, bütün İstanbul ayaklanmıştı. Özellikle yüksek tahsil gençleri cenâze evinin önünü doldurmuştu. Üzerinde "Türkler'in büyük şehidi Kemâl Bey" yazılı bir çelenk getirmişlerdi. Cenâze merâsimi, terör ve baskıya rağmen, çok mânâlı oldu. Kadıköy İtfâiye Karakolu önündeki bir takım asker, cenâze geçerken, kendiliğinden selâm durdu. Her adımda kalabalıklaşan cenâze alayının geçtiği sokaklardaki evlerden kadınlar hıçkırarak gözyaşları ile mâteme iştirak ettiler. Tabut, gençlerin elleri üzerinde, muhteşem bir kalabalıkla Kuşdili'ne, Mahmut Baba Türbesi'ne götürüldü. Kemâl Bey'in oğlu Adnan orada gömülüydü. Artık baba-oğul, yan yana yatacaklardı.

Cenâzenin başucunda konuşanlar genç, milliyetçi öğrencilerdi. Bir Tıbbiyeli gencin feryâdını, arkadaşları gözyaşları içinde dinlediler:

- "Kemâl! Sen, şu anda toprağa verdiğimiz bir çiçeksin. Orada büyüyecek dallar o kadar dikenli olacak ki,
seni bu akıbete lâyık görenlerin hepsini param parça edecektir. İntikamın behemehâl alınacaktır."

Fâcia 1919 şubatında başlamıştı.

Boğazlıyan Kaymakamı ve Yozgat Mutasarrıf Vekili olan Kemâl Bey, Ermeni tehcirinde ölümlere sebebiyet verdiği iddiası ve idam isteği ile yargılanacaktı. Kemâl Bey, aynı iddia ile, daha önce Yozgat istinaf mahkemesinde yargılanmış ve beraat etmişti. Şimdi, bu mahkemenin verdiği karar dikkate alınmıyor, yeniden Divân-ı Harp önüne çıkarılıyordu!..

Devir öyle bir devirdi ki, Kemâl Bey'i savunacak bir avukat bile bulmak zordu. Fakat Sadeddin Ferid Bey adında cesâret sâhibi bir dâvâ vekili gönüllü olarak, Kemâl Bey'in müdafaasını üzerine aldı.

Yozgat'ta beraat ettiğini ileri süren Kemâl Bey'in yeniden yargılanmasına karar veren Divân-ı Harb'in başkanlığını Hayret Paşa yapıyordu. Divân-ı Harp savcısı Sâmi Bey görüşünü kısaca anlattı.

Yüksek mahkeme heyeti, devletin ve milletin temiz alnına sürülmüş olan lekeyi ancak bir şekilde temizleyebilirdi: Herkesçe bilinen fâcialara ve mezâlime sebep olanlar hakkında kaanunî gereklerin yapılmasıyla!.. Yüzyıllardan beri Osmanlı saltanatında refah ve saadet içinde yaşayan gayrımüslim unsurların sebep oldukları olaylar, idârî hatâlardan çok dış tesirlerden doğmuştu. Dosyalardan ve yabancı basından aldığı bilgilere göre, Ermeniler çok iyi hazırlanmış teşkilâtlarıyla Osmanlı vilâyetlerinin en önemli ve sınır bakımından en tehlikeli bölgelerinde bir takım mühim hareketlerde bulunmuşlardı. Bunun üzerine Savaş Hükümeti 1331 senesi Mayısı'nda tehcire başvurmuş ve yanlış bir düşünceyle bu işi çocuklara ve kadınlara kadar yaygınlaştırmıştı. İşte bu tedbirsizlik sebebiyle, bâzı kimseler şahsî çıkarlarını düşünerek bilinen fâciaları meydana getirmişlerdi!

Boğazlıyan Kaymakamı Kemâl Bey de, savcıya göre, bunlardan biriydi ve en şiddetli cezâya çarptırılması lâzımdı!

Ondan sonra, nereden çıktıkları bilinmeyen bir sürü şâhit, Kemâl Bey'in yaptıklarını bir- bir sayıp dökmeye başlamışlardı. Şâhitlerin çoğu komitacıydı. Başka komitacılar da, İstanbul'da buldukları küçük Ermeni çocuklarını dahi mahkemeye getiriyor, şâhit olarak dinletiyorlardı. Mahkeme heyeti, bunların hepsini sabırla ve dikkatle dinliyordu.

Azgın bir iftira kasırgasının orta yerinde yapayalnız kalmış olan Kemâl Bey, kendisini uzun uzun savunmaya bile lûzum görmüyordu:

- "Hepsi yalandır," diyordu, "hepsi uydurmadır!"

- "Reis Paşa, ben ne bunların dedikleri Keller (şimdiki Yenipazar) köyüne gittim, ne de oradan geçtim.
Burada vukû bulduğunu söyledikleri cinâyetlerden de haberim yok.
Hele, parmaktan çıkmayan yüzüğü almak için kol kesmek?.. Rica ederim, bu vahşeti kim yapar?
Bu derece şen'î bir işi yapacak bir insan tasavvur edemiyorum.
Esâsen hiçbirini ispat edemezler. Çünkü hepsi iftirâdan ibârettir.
Benim haberim olmadan bir şey olmuşsa bilmem.
Fakat bana bu âna kadar bu mevzuda hiçbir şikâyetçi gelmemiştir.
İlk defa burada, mahkeme huzurunda bu şikâyetlerle karşılaşıyorum."

Kemâl Bey'in yanıldığı bir nokta vardı!.. Parmaktan çıkmayan yüzüğü almak için kol kesecek kadar kimsenin alçalacağını zannetmiyordu!.. Van'ın Zeve köyünden Kıymet Başıbüyük'ün çok sonraları târihin kanlı vesikaları arasına girecek şu ifâdesini elbette ki bilmiyordu:

- "Ermeni komitacılar hâmile kadınların karnını süngü ile yırtıp çıkardıkları çocukları
yine süngülerinin başında oynatıyorlardı. Kadın ve kızların kollarındaki altın bilezikleri almak için
çok kolay bir usul bulmuşlardı. Hemen kasaturayı alıp kolu tamâmen kesiyorlar,
ondan sonra da bilezik veya yüzük gibi ziynet eşyalarını alıyorlardı".

Ne garip ve acı bir tecellî idi ki, bu vahşeti yapan Ermeni komitacılarının yerine mâsum bir Türk idârecisi aynı suçla suçlanarak yargılanıyor ve Ermeni komitacılar da bu zavallının mutlaka asılması, hem de yine bir Türk mahkemesi tarafından verilecek kararla asılması için tanık mevkiine oturuyorlardı.

Ve Divân-ı Harp savcısı soruyordu:

- "Demek ki, sizin oradan geçen muhâcir kafileleri bir taarruza uğramamışlardır."
- "Yoktur böyle bir şey... Hayır, kat'iyyen haberim yok!.."

Ermeni şikâyetçilerden biri hemen atılıyordu:

- "Nasıl olur efendim? Keller köyünde yüzlerce ceset bulunmuştur."

Bu sefer Reis soruyordu:

- "Bakın ne diyor? Bu kadar büyük vukuat olsun da mutasarrıfın, kaymakamın haberi olmasın, olur mu?"
- "Yoktur Paşam... Bunların var demesiyle yok olan bir şey vârolmaz."

Bu sırada, mahkeme salonunu doldurmuş olan ve çoğunu Ermeni komitacılarının teşkil ettiği kalabalık kahkahalarla gülmeye başlıyordu.

Nihayet dâvâ vekili Sadeddin Ferid Bey'in müdafaasından sonra söz Kemâl Bey'e veriliyordu:

- "Düne kadar bir hâkimler heyeti halinde olan sizler, şu dakikada bir târih mahkemesi sıfatını almış bulunuyorsunuz."

- "Ermeniler tarafından öldürülen dindaşlarımın ve soydaşlarımın mâtemi Müslümanların yüreklerini sızlattığı
ve her gün gelen kara haberlerin halkı tahrik etmekten geri kalmadığı mâlûmdur.
Ermeniler ise Rus ordularının kâh önüne geçerek, kâh arkasında kalarak,
ekseriya memleketin asker kuvvetinden mahrum kalmasına güvenerek fâcialar meydana getirmekten çekinmiyorlardı.
İddia edildiği gibi, Yozgat vilâyeti dâhilinden sevk edilen bâzı Ermeni muhâcir kaafilelerine,
Ermeniler'in Müslümanlar'a revâ gördükleri fecaate şâhit olmuş bâzı asker kaçaklarının tecâvüzü ihtimâl dâhilindedir."

- "Ancak, savaşta yenilişimizin aleyhimizde meydana getirdiği hezeyanı durdurmak maksadıyla,
iddia makamının da isteği üzere, kurbanlar verilmesi bir siyâset icâbı savılıyorsa, bu kurban ben olamam.
Siz kurban seçmekle değil, ancak hak ve adâletle hüküm vermek vicdânî görevi taşıyan bir yüksek heyetsiniz.
Mutlaka kurban aranıyorsa herhalde, bütün bu işlerin tertipçisi ve idârecisi olarak
benim gibi küçük bir memur bulunacak değildir."

Bu müdafaaya karşı, Reis:

- "Kemâl Bey", diyordu, "emin olun, mahkeme, hükmünü hiçbir hâricî hisse kapılmaksızın,
sırf kanaat-i vicdâniyesine istinat ederek verecektir."

Halbuki, Kemâl Bey'in mutlaka asılması için Fransız ve İngiliz işgâl kumandanlarının, Ermeni komitacılarının ve Ermeni Patriği Zaven'in ağır baskısı devam etmekteydi.

Bunun üzerine, Divan-ı Harp Reisi Hayret Paşa, Sadrazam Ferid Paşa ile yaptığı şiddetli bir münakaşadan sonra istifasını veriyordu. Yerine de "Nemrut" lâkabı ile tanınmış Kürt Mustafa Paşa tâyin olunuyordu.

Mahkeme, artık mahkeme olmaktan çıkıyor, evvelden verilen bir emrin yerine getirilmesine memur bir heyet hâlini alıyordu.

Kemâl Bey, Nemrut Mustafa Paşa'ya da:

- "Ben emir aldım," diyordu, "bir memur aldığı emre itaatle mükelleftir. Ben sürgün olarak kasabadan çıkarılanlara
en insânî harekette bulundum. Nitekim şimdi de hiçbir vicdan azâbı duymuyorum."

Nemrut Mustafa, oturduğu yerden doğrularak Kemâl Bey'e bağırıyordu:

- "Kış kıyâmette bu kadar insanı, çoluk çocuğu ile dağlara, yaylalara sürerken Allah'tan hiç korkmadın mı?
Bir gün senden bunların sorulacağını düşünmedin mi? Hem üstelik jandarmalara onları süngülemesini de emretmişsin.
Ne dersin?"
- "Hayır, bunu asla kabul etmem. Ben kimsenin ölümü için emir vermiş bir adam değilim."
- "On binlerce zavallıyı, kadın, çocuk demeden, bu Allah'ın kışında soğukta, dağ başlarında yürütmek,
sanki süngülemekten daha mı iyidir? Üstelik, sen bir idâre âmirisin, bunları senin himâyene vermişlerdir."

Sonra sesini daha da yükselterek soruyordu:

- "Memleketimiz dâhilinde yaşayan vatandaşlar, birini diğeri üzerine sevk ederek can ve mal tecâvüzüne
teşvik etmenin cezâsı nedir, bilir misin?"
- "İdamdır Paşam..."
- "Kendi hükmünü kendi ağzınla verdin Kemâl Bey, biz de senin için bu karara varmıştık."

Jandarma Kumandanı Binbaşı Tevfik Bey'e de 15 yıl hapis cezâsı verilmişti.

Gerçekten, idam kararı önceden hazırlanmıştı bile. Mahkeme sona erer ermez, hazır olan karar, tasdik edilmek üzere Saray'a gönderildi. Ancak Padişâh'ın bu hususta tereddüt göstermesinden kuşkulananlar vardı. Bunlar Dâhiliye Nâzırı Mehmet Ali Bey, Adliye Müsteşarı ve İngiliz Muhipleri Cemiyeti'nin Reisi Sait Molla idi. Bu iki adam; Dâmad Ferid Paşa'yı âlelacele Saray'a gönderdiler.

Sultan Vahideddin, kararın tasdiki için Şeyhülislam'dan fetvâ istedi. Şeyhülislâm Mustafa Sabri Efendi, "Kemâl Bey hakkında istenilen fetvâ değildir. 'Kazâya' aittir, benim ise kazâya yetkim yoktur" mütâlâasında bulunarak fetvâa vermekten kaçındı. Padişah ısrar edince, umumî mahiyette, "Bir Müslüman'ın, Müslüman olmayan birini öldürmesi hâlinde idama cevaz verildiği, ancak bu hükmün verilmesi için, öldürülenin yaralayıcı bir âletle yaralanması ve ölmesinin, bunun üzerine mirasçılarının 'kısas' istemelerinin şart olduğunu" bildirdi. Fakat, Pâdişâh'ı tatmin için bir not eklemeyi de ihmal etmedi. Bu notta, "Divân-ı Harbi-yi Örfî tarafından ölüme mahkûm edilen Kemâl Bey'in muhakemesi hak ve adâlete uygun yapılmış olduğu takdirde, idam hükmünün muvâfık bulunduğu," açıklanıyordu.

Bu fetvâ Saray'ı tatmin etti. İrâde hazırlandı, imzalandı. İdam için gerekli tedbirler alındı, hazırlıklar yapıldı. Sehpa kuruldu. Kemâl Bey'in olup bitenden haberi yoktu. Bekirağa Bölüğü'nde, tutuklu arkadaşlarıyla oturmuş, konuşuyordu. Birden dışarı çağırdılar ve hemen yakalayıp Beyazıt Meydanı'na çıkardılar.

Ermeni komitacıları, mahkemeyi ve infaz için harcanan gayretleri adım-adım takip ediyorlardı. İstanbul'un çeşitli semtlerinden pek çok serseri Ermeni'yi meydana toplamışlardı.

İstanbul'un Müslüman halkı da için-için kaynıyordu. Günlerden beri bu dâvâ ile meşgul olanların kulaklarında acı haber bir anda dolaştı:

"Kemâl Bey'e idam vermişler. Bu akşam asacaklarmış, Beyazıt'ta!"

Halk, akın-akın Beyazıt'a koşuyordu. Teşkilât-ı Mahsusa'nın ve ozamanki M.M. Grubu'nun mensupları da Beyazıt'ta bulunuyorlardı.

Herkes bir birine soruyordu:

- "Niçin böyle karanlığa bıraktılar?"
- "İşlerine öyle geliyor da onun için!"

Meydanda olduğu kadar, yollarda ve meydana bakan damlarda da mahşerî bir kalabalık vardı. İdam sehpâsı, o zaman Harbiye Nezâreti'nin girişi olan, daha sonraları uzun yıllar rektörlük makamı olarak kullanılacak küçük binânın önüne kurulmuş, etrafı jandarma ve polis kordonu altına alınmıştı. İngiliz ve Fransız askerî birlikleri de binânın önünde duruyorlardı.

Güneş yavaş-yavaş gurup ediyor, pembe bir renk Süleymâniye tarafını kaplıyordu. Ne tezat!.. Türk'ün bu muhteşem yapısı ve bu küçülüş, bu eziliş, bu yok oluş tablosu bir birine ne kadar yakındı. Dalgalanan kalabalık bir anda sustu.

Bir zafer takı gibi süslü Harbiye Nezareti kapısından çıkan bir müfreze süngülü askerin ortasında Kemâl Bey geliyordu. Yüzü solgun bir renk almıştı. 35 yaşlarındaydı. İdam mahkûmlarına mahsus beyaz gömleği giymiş, ağır-ağır yürüyordu. Metindi. Mukadderata teslim olmuş gibiydi.

Son sözü soruldu. O zaman, Kemâl Bey, halka hitap etti:

- "Sevgili vatandaşlarım! Ben bir Türk memuruyum. Aldığım emri yerine getirdim. Vazifemi yaptığıma vicdânım emindir.
Sizlere yemin ederim ki ben mâsumum, son sözüm bugün de budur, yarın da budur.
Ecnebî devletlere yaranmak için beni asıyorlar. Eğer adâlet buna diyorlarsa, kahrolsun böyle adâlet"

Heyecandan boğulan çâresiz halk bir ağızdan cevap veriyordu:

- "Kahrolsun böyle adâlet!"

- "Benim sevgili kardeşlerim, asîl Türk milletine çocuklarımı emânet ediyorum. Bu kahraman millet, elbette onlara bakacaktır.
Allah vatan ve milletimize zevâl vermesin, Âmin!"

Halk hıçkıra-hıçkıra ağlıyordu. Meydan tam bir mâtem havasına bürünmüştü. Manzarayı küçük köşkün pencerelerinden seyreden Said Molla'nın cellatlara emri, Kemâl Beyin sözlerini bastırıyordu:

- "Söyletmeyin bu alçak herifi! Hemen asın bu köpeği! Ne duruyorsunuz, it oğlu itler!.."

Kemâl Bey, bu mazlum Türk evlâdı, iskemlenin üzerinden kendini boşluğa bırakmadan birkaç kelime daha söylemek imkânı buluyordu:

- "Borcum var, servetim yok! Üç çocuğumu millet uğruna yetim bırakıyorum. Yaşasın millet!"

Kemâl Bey'in cesedini, beyaz bir kâğıt gibi, sehpada sallanırken gören Ermeni komitacıları sevinç çığlıkları atarak alkışlamaya başlamışlardı. Azgınlıkları son hadde varmıştı. Fakat, süngü takmış jandarmaların üstlerine yürüdüğünü görünce seslerini kesip dağılmaya başladılar. Artık yapacakları bir şey kalmamıştı zâten. Yapacaklarını yapmışlardı.

O gece, köşe başlarını İngiliz ve Fransız askerlerinin makineli tüfeklerle tuttuğu İstanbul'un üzerine inen karanlık perde, Türklük nâmına utanç verici, felâket dolu bir güne son veriyordu. Tarih 19 Nisan 1919'du.

Kemal Bey, şunları yazmıştı:

- "Merhum sevgili oğlum Adnan'ın medfun bulunduğu Kadıköy Kuşdili çayırındaki kabristanda
yavrumun yanında gömülmemi diliyorum. Teyzem ve kardeşim Kadıköy'de sâkindirler.
Teyzemin adresi Mühürdar Caddesi'nde 67 numaralı hânedir,
adı İsmet Hanım'dır. Defin masrafı teyzeme tevdî buyurulmalıdır.
Kabir taşım, hamiyetli Türk ve Müslüman kardeşlerim tarafından dikilmeli ve üstüne şöyle yazılmalıdır:
- "Millet ve memleket uğrunda şehit olan Boğazlıyan Kaymakamı Kemâl'in ruhuna fâtiha!"
- "Perişân zevcem Hatice'ye, yavrularım Müzehher ve Müşerref'e muâvenet edilmesini,
yavrularımın tahsil ve terbiyesine ihtimam buyurulmasını vatandaşlarımdan beklerim.
Babam, Karamürsel âşâr memur-u sâbıkı Ârif Bey de âcizdir. Kardeşim Münir de kimsesizdir.
Bunlara da muâvenet olunursa memnun olurum. Türk milleti ebediyen yaşayacak,
Müslümanlık asla zevâl bulmayacaktır. Allah millet ve memlekete zevâl vermesin.
Fertler ölür, millet yaşar. İnşallah Türk milleti ebediyete kadar yaşayacaktır."

30 Mart 1335 .... Boğazlıyan Kaymakam-ı Sâbıkı Kemâl."

Kemâl Bey'in âlelacele idam edildiği akşam karanlığında, İstanbul limanındaki Fransız savaş gemilerinden biri sefere hazırlanıyordu. Sevr Muâhedesi'ni görüşmek üzere Avrupa'ya gidecek Osmanlı delegeleri, gaalip devletlerin dikte edecekleri şartların altına imza atmak üzere hareket edeceklerdi!

Fransız gemisinin adı baş tarafına iri harflerle yazılmıştı: Demokrasi!

Kemâl Bey'in hâtırası millî vicdanda unutulmadı. Türkiye Büyük Millet Meclisi, 14 Ekim 1922'de çıkardığı özel bir kanunla, kendisini "Millî Şehit" olarak kabul etti.

Boğazlıyan'da bir mahalleye yıllar sonra "Kaymakam Kemâl Bey Mahallesi" adı verildi. Aynı kasabada 1972'de Kemâl Bey'in adını taşıyan bir ilkokul açıldı.... Başöğretmenin odasında "Millî Şehit"in resmi asılıdır.

Kemâl Bey'in kabri Mülkiyeliler Birliği tarafından yaptırıldı. Adına "Anıt-Mezar" denildi. 15 Aralık 1973 günü mezar sâde bir törenle açıldı.

Boğazlıyan'ın şehit Kaymakamı Kemâl Bey, Türk'ün hâfızasında Ermeni komitacılığının zûlmüne isyan sembolü olarak yaşadı, yaşayacak!

ALLAH GANİ GANİ RAHMET EYLESİN!..

Ruhi Selman

selman@journalist.com

Önemli Sayfalar:

- BİR SPİRİTUALİSTİN DÜNYASI - ANA SAYFA
- BİR TEBLİĞ
- ÖLÜM VE SONRASI
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 1
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 2
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 3
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 4
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 5
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 6
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 7
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 8
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 8
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 11
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 12
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 13
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 14
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 15
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 16
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 17
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 18
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 19
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 20
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 50
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 51
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 52
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 53
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 54
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 55
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 56
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 57
- BİR OBSESYON VAK'ASI
- ÖTE ÂLEM'DEN ŞİİRLER - 1
- KADIN HAKKINDA BİR TEBLİĞ
- RÜYÂLAR - 1
- RÜYÂLAR - 2
- REİNKARNASYON - 1
- REİNKARNASYON - 2
- ANADOLU'DA REİNKARNASYON ŞİİRLERİ
- İRLANDALI ŞÂİR JAMES CLARENCE MANGAN ANADOLU'DA MI YAŞADI?
- FİNCAN CELSELERİ - 1
- FİNCAN CELSELERİ - 2
- FİNCAN CELSELERİ - 3
- EKMİNEZİ ÇALIŞMASI
- RÛHÎ FİLİMLER - 1
- ENTERESAN RÛHÎ OLAYLAR
- ERGUN ARIKDAL VE SÂDIKLAR PLÂNI'NI TENKİT
- BÜLENT ÇORAK VE DÜNYA KARDEŞLİK BİRLİĞİ SAFSATASI
- CENAP BAŞMAN VE MARON TARİKATI
- SAPKIN RAEL TARİKATI
- TRANSANDANTAL MEDİTASYON KANDIRMACASI
- MELEKLER'DEN MESAJ ALDIĞINI SANAN ŞAŞKINLAR
- ŞEYTANA TAPAN SATANİSTLER
- SİRİUS MİSYONU ZIRVALARI
- SILVER BIRCH TEBLİĞLERİ
- MEKTUPLAR