ชื่อวิทยาศาสตร์	Pluchea indica Less.
วงศ์	COMPOSITAE
ชื่ออื่น ๆ	หนาดงัว หนาดวัว (อุดรธานี) ขี้ป้าน (แม่ฮ่องสอน)
ลักษณะของพืช	เป็นไม้พุ่มสูงประมาณ 0.5–2 เมตร ขณะอ่อนส่วนต่าง ๆ มักมีขน ใบเดี่ยว ติดตามข้อสลับกันในแต่ละข้อ ก้านสั้นมากจนแทบไม่มี รูปร่างใบคล้ายรูปไข่กลับที่มีปลายใบแหลม โคนใบค่อย ๆ เรียว ขอบใบส่วนโคนค่อนข้างเรียบและค่อย ๆ จักขึ้นหาปลายใบ ขนาดกว้าง 1–5 ซม. ยาว 2–9 ซม. ดอกออกเป็นช่อใหญ่ 2–12 ซม.ออกตามปลายยอด หรือซอกโคนก้านใบ แต่ละช่อประกอบด้วยดอกช่อชนิดกระจุกจำนวนมาก แต่ละช่อแบบกระจุกมีรูปทรงคล้ายทรงกระบอก ยาว 5–6 มม. ภายในมีทั้งดอกตัวผู้และดอกตัวเมีย สีขาวอมม่วงขนาดเล็กอยู่เป็นจำนวนมาก มองเห็นเหมือนเป็นขนฟู ผลมีขนาดเล็กมาก
สรรพคุณและวิธีใช้	ขับปัสสาวะ ใช้วันละ 1 กำมือ (สดหนัก 40–50 กรัม แห้งหนัก 15–20 กรัม) หั่นเป็นชิ้น ๆ ต้มกับน้ำรับประทานวันละ 3 ครั้ง ก่อนอาหาร ครั้งละ 1 ถ้วยชา (75 มิลลิลิตร)
การขยายพันธุ์	ใช้วิธีปักชำ
สภาพดินฟ้าอากาศ	ขึ้นได้ทั่วไปในดินแทบทุกชนิด โดยเฉพาะดินชื้นแฉะ ปลูกได้ทุกฤดู
การปลูก	ตัดต้นชำลงในดิน รดน้ำให้ชุ่ม ปลูกขึ้นง่าย ไม่ต้องการการบำรุงรักษาแต่อย่างใด