[ Αρχική | Περιεχόμενα | Post ]
Μετάφραση του/της Βραχόκηπου από το αγγλικό κείμενο.
Ρουχισμός
Όταν τα σπίτια γίνουν η κοινή κληρονομιά των πολιτών και όταν κάθε άνθρωπος καλύπτει τις καθημερινές διατροφικές του ανάγκες, πρέπει να γίνει άλλο ένα βήμα μπροστά. Το ζήτημα της ενδυμασίας φυσικά απαιτεί μελέτη κατόπιν. Και πάλι η μόνη δυνατή λύση θα είναι να καταληφθούν, στο όνομα του λαού, όλα τα μαγαζιά και οι αποθήκες όπου τα ρούχα πωλούνται ή αποθηκεύονται και να ανοίξουμε τις πόρτες τους σε όλους, έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να πάρει ότι χρειάζεται. Η κοινοτικοποίηση (communalization) του ρουχισμού – το δικαίωμα του καθένα να πάρει ότι χρειάζεται από τα κοινοτικά μαγαζιά, ή να τα κάνει για αυτόν στους ράφτες και τους εμπόρους ρούχων – είναι ένα απαραίτητο αποτέλεσμα της κοινοτικοποίησης των σπιτιών και της τροφής.
Προφανώς δεν θα χρειαστεί για αυτό να απογυμνώσουμε όλους τους πολίτες από τα παλτά τους, να βάλουμε όλα τα ρούχα σ’ ένα σωρό και να σύρουμε πολλά από αυτά, όπως οι κριτικοί μας, με ίδια ευφυΐα και εξυπνάδα, προτείνουν. Αφήστε αυτόν που έχει ένα παλτό να το κρατήσει – μπα, αν έχει δέκα παλτά είναι αρκετά απίθανο κάποιος να θέλει να του τα αφαιρέσει, οι περισσότεροι θα προτιμήσουν ένα καινούργιο παλτό από ένα το οποίο έχει ήδη στολίσει τους ώμους κάποιων χοντρών μπουρζουάδων. Και θα υπάρχουν αρκετά νέα ρούχα προς διάθεση, χωρίς την προσφυγή σε μεταχειρισμένες ντουλάπες.
Αν πρόκειται να κάνουμε μια απογραφή όλων των ρούχων και των υφασμάτων για ένδυση που είναι συσσωρευμένα στα μαγαζιά και τα καταστήματα των μεγάλων πόλεων, θα βρούμε πιθανότατα ότι στο Παρίσι (Paris), τη Λυόν (Lyons), το Μπορντώ (Bordeaux) και τη Μασσαλία (Marseilles), υπάρχουν αρκετά για να επιτρέπουν στη κοινότητα να προσφέρει ρουχισμό σε όλους τους πολίτες και των δύο φύλλων. Και αν δεν ταιριαστούν όλοι αμέσως, τα κοινοτικά καταστήματα θα γεμίσουν σύντομα αυτές τις ανεπάρκειες. Ξέρουμε πόσο γρήγορα οι μεγάλοι μας επαγγελματίες ράφτες και τα ραπτικά ιδρύματα δουλεύουν σήμερα, υπό τον όρο ότι είναι με μηχανήματα ειδικά προσαρμοσμένα για παραγωγή μεγάλης κλίμακας.
«Αλλά ο καθένας θα θελήσει ένα σαμούρι (sable-lined) παλτό ή ένα βελούδινο φόρεμα!» κραυγάζουν οι εχθροί μας.
Ειλικρινά, δεν το πιστεύουμε. Δεν υπεραγαπά κάθε γυναίκα το βελούδο, ούτε κάθε άντρας ονειρεύεται ένα σαμούρι. Ακόμη και τώρα αν ζητούσαμε από κάθε γυναίκα να διαλέξει το φόρεμά της, θα βρίσκαμε κάποιες που θα προτιμούσαν ένα απλό, πρακτικό ρούχο αντί για όλα τα φανταστικά γαρνιρίσματα που προκαλεί ο κόσμος που ακολουθεί τη μόδα.
Τα γούστα αλλάζουν με τον χρόνο και η διαμόρφωση της μόδας τον καιρό της Επανάστασης αναμφίβολα θα γίνει προς την απλότητα. Οι κοινωνίες, όπως και τα άτομα, έχουν ώρες δειλίας, αλλά επίσης ηρωϊκές στιγμές. Και καθώς η σημερινή κοινωνία αποκόβει ένα πολύ μικρό αριθμό που βυθίζεται στην επιδίωξη των στενών ατομικών ενδιαφερόντων και ιδεωδών δεύτερης τάξης, ντύνεται μ’ έναν διαφορετικό αέρα όταν έρχονται οι μεγάλες κρίσεις. Έχει τις στιγμές του μεγαλείου και του ενθουσιασμού. Άτομα γενναιόδωρης φύσης θα πάρουν τη δύναμη που σήμερα βρίσκεται στα χέρια των χρηματιστών. Η αυτοθυσία θα ξεπεταχτεί, και οι ευγενείς πράξεις θα γεννήσουν αυτούς. Ακόμη και οι εγωιστές θα ντρέπονται να συρθούν πίσω από τους άλλους {διστάσουν} και θα συρθούν παρά τους εαυτούς τους να θαυμάσουν, αν όχι να μιμηθούν, τους γενναιόδωρους και γενναίους.
Η μεγάλη Επανάσταση του 1793 έχει άφθονα παραδείγματα αυτού του είδους και είναι κατά τη διάρκεια τέτοιων στιγμών πνευματικής αναγέννησης – το ίδιο φυσικές στις κοινωνίες όπως και στα άτομα – που η ισχυρή παλίρροια του ενθουσιασμού σαρώνει την ανθρωπότητα προς τα μπροστά.
Δεν επιθυμούμε να μεγαλοποιήσουμε τον ρόλο που διαδραματίζεται από αυτά τα ευγενικά πάθη ούτε είναι πάνω σε αυτά που θα βρούμε το ιδανικό της κοινωνίας μας. Αλλά δεν ζητάμε και τόσα πολλά αν περιμένουμε τη συμβολή τους στο ξεπέρασμα των δυσκολιών κατά τη διάρκεια των πρώτων και πιο δύσκολων στιγμών. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι η καθημερινή μας ζωή θα εμπνέεται διαρκώς από τέτοιους τιμημένους ενθουσιασμούς, αλλά μπορούμε να περιμένουμε τη βοήθειά τους στην αρχή και αυτό είναι όλα όσα χρειαζόμαστε.
Είναι ακριβώς για να ξεπλύνει τη γη καθαρή, να εξαλείψει εντελώς μικρά θραύσματα και σκουπίδια, τα οποία συσσωρεύτηκαν από αιώνες σκλαβιάς και καταπίεσης, που η νέα αναρχική κοινωνία χρειάζεται αυτό το κύμα αδελφικής αγάπης. Αργότερα μπορεί να υπάρχει χωρίς να ικετεύει το πνεύμα της αυτοθυσίας επειδή θα έχει εξαλείψει την καταπίεση και θα έχει δημιουργήσει ένα νέο παγκόσμιο ένστικτο με όλα τα συναισθήματα της αλληλεγγύης.
Εκτός αυτού, εάν ο χαρακτήρας της Επανάστασης είναι όπως τον έχουμε σκιαγραφήσει εδώ, η ελεύθερη πρωτοβουλία των ατόμων θα βρει ένα ευρύ πεδίο δράσης στο να εμποδίζει (thwarting) τις προσπάθειες των εγωιστών. Ομάδες θα ξεπηδήσουν σε κάθε δρόμο και πλατεία για να αναλάβουν το φορτίο (charge) του ρουχισμού. Θα κάνουν απογραφή όλων όσων κατέχει η πόλη και θα ανακαλύψουν περίπου ποιες πηγές έχουν στη διάθεσή τους. Είναι κάτι παραπάνω από πιθανό ότι στο ζήτημα του ρουχισμού οι πολίτες θα υιοθετήσουν τις ίδιες αρχές όπως και στο ζήτημα των προμηθειών (provision) – δηλαδή, θα προσφέρουν ελεύθερα από το κοινοτικό κατάστημα κάθε τι που θα βρίσκεται σε αφθονία και θα διανέμουν σε μικρές δόσεις ότι βρίσκεται περιορισμένο σε ποσότητα.
Μη δυνάμενη να προσφέρει σε κάθε άντρα ένα σαμούρι παλτό και σε κάθε γυναίκα ένα βελούδινο φόρεμα, η κοινωνία πιθανόν θα κάνει διάκριση ανάμεσα στα περιττά-υπερβολικά (superfluous) και τα απαραίτητα και προσωρινά, τουλάχιστον, θα τοποθετήσει τα σαμούρια και τα βελούδα ανάμεσα στα περιττά της ζωής, έτοιμη να αφήσει τον χρόνο να αποδείξει κατά πόσο αυτό που είναι πολυτέλεια σήμερα ίσως να γίνει κοινό για όλους αύριο. Ενώ ο απαραίτητος ρουχισμός θα εγγυηθεί σε κάθε κάτοικο της αναρχικής πόλης, θα αφηνόταν στην ιδιωτική δραστηριότητα να παρέχει για τους άρρωστους και αδύναμους αυτά τα πράγματα, που θεωρούνται προσωρινά πολυτέλειες και να προμηθεύσει για τους λιγότερο υγιείς τέτοια ειδικά είδη, καθώς δεν θα εισαχθούν στην καθημερινή κατανάλωση των απλών πολιτών.
«Αλλά», ίσως υποστηριχτεί, «αυτή η γκρίζα ομοιομορφία σημαίνει το τέλος κάθε ομορφιάς στη ζωή και την τέχνη.»
«Ασφαλώς όχι!», απαντάμε. Και ακόμη στηρίζουμε την άποψή μας σε αυτό που ήδη υπάρχει. Προτείνουμε να δείξουμε τώρα πως μια Αναρχική κοινωνία μπορεί να ικανοποιήσει τα πιο καλλιτεχνικά γούστα των πολιτών χωρίς να τους επιτρέπει να συσσωρεύσουν την περιουσία των εκατομμυριούχων.
σχόλια - διορθώσεις - παρατηρήσεις
