De voorkant van het gebouw was weinig veranderd.
De ingang, de matglasramen, het rieten dak, alles was nog hetzelfde als toen.
Het bord bij de ingang gaf aan dat het gebouw thans het domein was van de Weesper Roeivereniging.
De deur was op slot maar de feestende menigte boven deed me vermoeden dat er nog een ingang was.
De brede toegangspoort aan de zijkant van het gebouw stond open en we gingen naar binnen.
De Vecht was grauw en er was niemand te bekennen.
Een passerende trein verbrak de stilte.
Zelfs de steiger, die het ondiepe bassin afscheidde van de rest van het zwembad, was verdwenen.
De banken hadden ongetwijfeld in de weg gestaan en daar waar vroeger kinderen hun eerste zwemslagen oefenden lagen nu de drijvende pontons waar de roeiers in hun boten stapten.
"Kijk," zei ik tot de kinderen, "daar in het pierebadje heeft je vader leren zwemmen: aan een hengel met een band van zijldoek."
Ze zeiden niets. Waarschijnlijk hadden ze de weemoed in m'n stem gehoord.
Vier stevige metalen ogen in de muur gaven de plaats aan waar ooit de dubbele houten trap gezeten had.
Langs het pierebadje en het 3e en 4e trappetje liepen we naar het vroegere snoeptentje.
Onder het rieten dak zag ik een verlaten zwaluwnest en er was een raam gekomen op de plaats waar vroeger de toonbank was.
"Hier kochten we zoethout, zwart op wit, trekdrop en kauwgum," liet ik de kinderen weten, "en hier maakte 'Moe' de Bruyn een fluitketeltje warm water klaar. Dat warme water goot ze dan in de Vecht als aanmoediging om toch maar te gaan zwemmen als het water erg koud was".
De ruimte was nu ingericht als een fitnesszaaltje met een stuk of wat roeitrainers.
Vanachter de beslagen ruiten boven werden we nauwlettend in de gaten gehouden door een van de feestvierende leden van de roeivereniging met een glas pils in de hand.
"Kom," zei ik, "dan zal ik jullie laten zien waar vroeger de kleedhokjes waren."
De ruimte onder het rieten dak was geheel afgesloten, de kleedhokjes waren verdwenen en tussen de skiffs, de vierzonders en de achten, was de spoelgoot zichtbaar die voor de kleedhokjes langs gelopen had en het rook er nog steeds naar desinfecteermiddel.
Achter ons was het een geroezemoes van spelende kinderen.
Ze deden tikkertje en sprongen zo ver mogelijk in het water, een jongen pakte de bal af van twee meisjes, een stoere bink liep over het hek langs het 4e trappetje en sprong in het ondiepe water, op de harde trottoirtegels lagen een paar kinderen te zonnen op slechts een handdoekje als matras, een meisje met een zwemband om liep te huilen en zocht haar moeder, de twee bordjes aan het gebouw gaven aan dat het water 21 graden was, een jochie gooide achteloos zijn zwemtas tegen het gebouw en een meisje moest van badmeester van der Plas een paar baantjes in het diepe zwemmen. Zij zou spoedig ook lid worden van de Weesper
Zwem- en Poloclub Triton.
Badmeester Geert Oldenzeel had zijn pet naar voren getrokken en wreef zich eens in de handen.
Weesp had geen binnenzwembad en onder zijn hoede was de wedstrijdzwemploeg buiten het zwemseizoen bezig met de dagelijkse conditietraining op het droge.
Na de training trok Oldenzeel Helga en Ingrid vaderlijk naar zich toe en zei dat ze goed getraind hadden. Ik liep er achter en nam me voor om morgen hetzelfde te doen.
"Kom," zei ik tot de kinderen en we liepen de steiger op.
Vanaf de steiger keken we over de Vecht in de richting van de molens.
'De Vriendschap' raakte in verval en bezat nog slechts twee gammele wieken.
Op de halfvergane puisterige boomstam die naast het zwembad dreef zaten twee wilde eenden. Ze hadden de nacht doorgebracht op de steigers van het zwembad en waren door een paar vroege zwemmers verjaagd.
Verderop, tussen de waterlelies, doken een paar meerkoeten naar waterplanten en twee futen deden verstoppertje.
Een roeiboot kwam onze kant op. In een regelmatig tempo gingen de roeispanen heen en weer onder klagend protest van de dollen.
"Kijk, daar komen net de eerste zwemmers aan van de 1 km prestatietocht."
Ik vertelde de kinderen dat we met een dekschuit naar de spoorbrug gebracht waren, vanwaar we langs de Hoogstraat, onder de lange Vechtbrug door, over de open plas bij de jachthaven, terug hadden moeten zwemmen.
Achter ons, in het zwembad, werden de voorbereidingen getroffen voor een waterpolowedstrijd.
De beide doelen en de lijnen werden stevig vastgesjord. De Heren-I moest tegen Het Y spelen. Daar kwam badmeester Oldenzeel aan met de thermometer.
Onder het toeziend oog van de nerveuze waterpoloers zakte het metalen omhulsel af in de Vecht. Binnen enkele ogenblikken zou het apparaat met zijn onherroepelijk oordeel komen want volgens de wedstrijdreglementen mocht er onder de 16 graden niet gespeeld worden.
Oldenzeel keek bezorgd en hield de thermometer voor hij hem aan de scheidsrechter liet zien even onder de oksel.
"Oke," zei van Eck, "spelen maar."
Een Amsterdamse gorilla was het er niet mee eens en protesteerde. Hij wees naar de dode vissen die her en der ronddreven en riep: "stelletje boeren".
"Als jullie niet willen spelen dan heeft Triton gewonnen," zei van Eck onvermurwbaar en dus gingen ze toch maar het ijskoude water in.
Ik mocht als enige van de Jongens aspiranten met de Heren-I meespelen en had opdracht gekregen om de bal te gaan halen. Op het fluitsignaal van van Eck nam ik een spurt en met een achterwaartse worp wist ik de bal in veiligheid te brengen. Na een paar meter zwemmen dook ik onder om pas vlak voor het doel weer boven te komen. Daar hadden de Amsterdammers niet op gerekend en ik hoefde de mij toegespeelde bal slechts van richting te veranderen om het eerste doelpunt te scoren. Terwijl ik terug zwom bracht ik de Amsterdamse gorilla aan het verstand dat het nu 1-0 was voor de 'boeren uit Weesp'. Zijn ogen schoten vuur en ik moest maken dat ik weer op mijn eigen helft kwam.
"Kom pap, we krijgen het koud, laten we weer naar oma gaan; je hebt nu wel lang genoeg naar het water staan turen".
Ik wierp nog een blik op de restanten van de oude douche. Het ding had 'de tand des tijds' doorstaan.
"Daar nam ik als kleine jongen een ijskoude douche om vervolgens in het 'warme water' van de Vecht te springen," zei ik trots.
Vol medelijden keken ze me aan maar ze zeiden niets.
Toen we wegliepen hief de feestganger zijn glas pils omhoog.
Bij oma hadden ze me gevraagd waarom het zwembad er niet meer was en ik had ze gezegd dat ik het niet wist. Ze hadden het toch niet kunnen begrijpen: hoe
het sterk verontreinigde Rijnwater via de Utrechtse grachten de Vecht in had kunnen stromen, hoe de industrie de rivier jarenlang als riool had kunnen gebruiken, hoe de overmatige toevoer van meststoffen het water in een groene erwtensoep had doen veranderen, hoe de fosfaten en de algen het leven hadden verstikt en hoe het zwembad, op last van de inspecteur van de Volksgezondheid, gesloten had moeten worden.
Ik had het hoofd afgewend, ik had naar buiten gekeken, toen de tranen een gevecht aangingen met de beelden van het vroege voorjaar: toen de slopers gekomen waren met hun dekschuiten en drijvende kranen, toen ruwe werklieden de duiktoren verwijderd hadden waarop ik met m'n salto met halve schroef de meisjes nog had weten te imponeren, toen ze zonder enige vorm van ontzag de planken van de steigers hadden gerukt, toen gruwelijk getande bekken de palen uit de modder hadden gesleurd en toen er een einde gekomen was aan m'n jeugd en aan het mooiste zwembad van Nederland.
Ik was alleen thuis en dus kon ik op zolder gaan zoeken zonder eerst een leugen te hoeven bedenken - ontroering kan ik alleen verdragen als er niemand bij is. Ik heb gezocht in dozen en achter de schuifdeuren, ik heb vergeefs een zaklantaarn laten schijnen in de donkere hoeken van het berghok, ik heb zeer veel oude tijdschriften en babykleertjes gevonden en bovendien de zaag die ik al jarenlang opgegeven had, ik heb m'n kop gestoten tegen de gordingen van het dak, m'n oude schoolrapporten doorgekeken totdat ik hem vond op de plank met Libelles en andere tijdschriften: de dossiermap met oude Triton Flitsen, foto's, brieven en een zelfgemaakt kerstkaartje.
Ik ben er eens goed voor gaan zitten want de map was door de jaren heen vele centimeters dik geworden. Mijn oudste Flits was van juni 1975 en stond op naam
van m'n broer Lex en ik.
Ik was toen het huis al uit maar klaarblijkelijk nog steeds lid van de W.Z. & P.C. Triton.
Marjolijn Schouten had geschreven over het weekend in de jeugdherberg in Soest en hoe de jongens de ontbijtboel hadden opgeruimd, Thema beschreef hoe het dames 7-tal de nacht zonder benzine in de Bijlmermeer hadden doorgebracht, Tom Spel gaf een verslag van het Heren-I toernooi waar trainer Herman Kuil 'redelijk' tevreden over was, bij de Hr. van Leyen kon men terecht voor de Lotto en Pool en in de bestuursvergadering was gesproken over het 'In memorandum Ruud Westernengtoernooi'.
In de Flits uit 1983, ter gelegenheid van het 75 jaar bestaan van de W.Z. & P.C. Triton, stond een prachtige bijdrage van Go van Schooten-Vader met als titel
'Overpeinzing van een gedecoreerde ziel . '.
Ik las het stukje nog eens aandachtig door en moest inwendig lachen toen ik las: 'En in gedachten krijg je vleugeltjes en je ziet jezelf weer als 8-jarig meisje . . . '.
Wat kan die Go dromen . . . . dacht ik.
Ik bezit slechts een paar oude Triton foto's. Op m'n oudste foto zit ik op een dekschuit die naast het zwembad ligt. De dekschuit zou ons naar de start van de
1 km prestatietocht bij de spoorbrug zou brengen. Het zal ongetwijfeld m'n eerste 1 km prestatietocht geweest zijn en uit het vergeelde vaantje dat ik nog bezit blijkt dat het 1964 was en ik dus 10 jaar oud was. Ik kan me er niet veel meer van herinneren. Het enige dat nog in me opkomt als ik naar de foto kijk is het gevoel van angst dat ik had, angst voor het onbekende, angst of ik het wel zou halen.
Veel beter herinner ik me nog de tochten van daarna arbij we met de verhuiswagen van de firma Bos naar de start gebracht zouden worden. De wagen reed dan heel
langzaam en voorzichtig door Weesp en het was voordurend gissen waar je was. Bij de start werden de deuren opengegooid en was het een kwestie van zo snel
mogelijk in het verkoelende water zien te komen.
In de zomer van 1969 zwommen we onze laatste baantjes in het 30 jaar oude zwembad aan de Utrechtseweg. In het voorjaar van 1972 gingen we naar 'Blijwater', het nieuwe zwembad midden in het weiland.
Mijn laatste foto is die van de reunie van 1998, de unieke foto die ooit in de krant had gestaan en die ik had weten te bemachtigen voordat ze hem bij de krant
hadden weggegooid. De foto heeft nog een week in de kamer gehangen en toen vond mijn vrouw dat ik er wel lang genoeg naar gekeken had.
Ik ben een onopvallende medewerker, ik ben eigenlijk nooit anders geweest.
Een scholier, een technicus, een senior application engineer die nooit iemand heeft verbijsterd of vermaakt.
Ik heb mijn vage ambities gemakkelijk opzij gezet toen ik dacht dat dat het verstandigst was.
Ik ben aan weinig en aan weinigen gehecht.
Op feestelijke gelegenheden vertoon ik me zo min mogelijk, kermissen vond ik als kind al verschrikkelijk, in cafes kan ik met niemand praten en bij culturele manifestaties is verveling de enige aandoening die in me wordt opgewekt.
Ik ben daar niet trots op, maar ik kan er niets aan doen dat ik niet geestdriftig word over wat anderen boeiend of belangrijk vinden.
Maar als er weer een uitnodiging zou komen voor een Triton reunie dan zou ik zeker weer van de partij zijn en dan zouden we het er nog eens over hebben, over het voormalige zwembad aan de Utrechtseweg.
De voorkant van het gebouw was weinig veranderd.
Achter ons was het een geroezemoes van spelende kinderen.
Badmeester Geert Oldenzeel had zijn pet naar voren getrokken en wreef zich eens in de handen.
Vanaf de steiger keken we over de Vecht in de richting van de molens.
Achter ons, in het zwembad, werden de voorbereidingen getroffen voor een waterpolowedstrijd.
Ik bezit slechts een paar oude Triton foto's. Op m'n oudste foto zit ik op een dekschuit die naast het zwembad ligt. De dekschuit zou ons naar de start van de
1 km prestatietocht bij de spoorbrug zou brengen. Het zal ongetwijfeld m'n eerste 1 km prestatietocht geweest zijn en uit het vergeelde vaantje dat ik nog bezit blijkt dat het 1964 was en ik dus 10 jaar oud was. Ik kan me er niet veel meer van herinneren. Het enige dat nog in me opkomt als ik naar de foto kijk is het gevoel van angst dat ik had, angst voor het onbekende, angst of ik het wel zou halen.
In de zomer van 1969 zwommen we onze laatste baantjes in het 30 jaar oude zwembad aan de Utrechtseweg. In het voorjaar van 1972 gingen we naar 'Blijwater', het nieuwe zwembad midden in het weiland. 
Mijn laatste foto is die van de reunie van 1998, de unieke foto die ooit in de krant had gestaan en die ik had weten te bemachtigen voordat ze hem bij de krant
hadden weggegooid. De foto heeft nog een week in de kamer gehangen en toen vond mijn vrouw dat ik er wel lang genoeg naar gekeken had. 