In de strijd tegen schadelijke insekten hebben we door het gebruik
van chemische middelen een nepoverwinning geboekt.
De chemische bestrijding in bijvoorbeeld de landbouw
heeft tot ernstige schade aan het hele ecosysteem geleid, aangezien gifstoffen
niet alleen de schadelijke, maar ook de nuttige soorten treffen.
Rovende of parasiterende insekten houden de populaties van plantenetende soorten
binnen de perken, zodat het in natuurlijke omstandigheden zelden
tot massale uitbarstingen van één soort komt.
Pas met de grootschalige monoculturen in land-, tuin- en bosbouw
en de scheikundige ingrepen op het evenwichtige soortencomplex
zijn ook de problemen ontstaan die tot een steeds hardere aanpak dwingen.
Zo werd de spintmijt pas schadelijk voor fruitbomen nadat men door het gebruik van gif
hun belangrijkste vijanden (verschillende roofmijten) had uitgeschakeld.
Daarnaast is het zo dat de ene insektensoort immuner is voor bepaalde gifstoffen dan andere
en dat zelfs het ene exemplaar binnen een soort meer immuun is dan een ander.
Hierdoor kunnen zich resistente stammen ontwikkelen die dus ongevoelig zijn voor het gebruikte gif.
Hierdoor ontstaan steeds nieuwe onevenwichten zelfs wanneer de chemie
voortdurend de gifstoffen aanpast en sterker maakt.
Het algemeen geaccepteerde gebruik van zogeheten breedspectruminsekticiden,
dat weinig of geen rekening houdt met ecologische verbanden, heeft in combinatie
met intensievere culturen en de vernietiging van biotopen geleid
tot een drastische achteruitgang van insekten in het algemeen
en van bepaalde soorten in het bijzonder.
Zichtbare gevolgen hiervan zijn niet alleen onze vlinderloze weilanden,
maar ook de leeggeworden agrarische landschappen zonder leeuwerikken,
patrijzen of kwartels.
Blijkbaar zijn er voor deze en vele andere 'cultuurvolgers'
steeds minder insekten voorhanden om hun jongen mee groot te brengen.
Terug naar:
