Κέραμος & Κάλαμος

Κάποτε η ζωή μας φαίνεται βαριά και ασήκωτη, όσα γεμίζουν με χαρά και ειρήνη την ψυχή μας μεταλλάσσονται σε νεκρά και αναίσθητα. Ένας ζωντανός θάνατος στα μάτια της ψυχής και του σώματος αφαιρεί το νόημα και καθηλώνει σε ακινησία. Δεν είναι που δεν εργαζόμαστε η πού καταπαύουμε, αλλά σαν μια άϋλη ουσία να εγκαταλείπει την δημιουργική μας δύναμη, να γεμίζει αθυμία την ανάπαυση από τούς καθ' ημέραν κόπους. Θολά τα μάτια, ο νους σε ημιυπνωτική θέση, το σώμα βαρύ, τα αυτιά να ακούν μόνο ψιθυρισμούς τούς ήχους. Ούτε ζωή ούτε θάνατος. Σαν ζωή και σαν θάνατος.

Ο Κύριος μας έδωσε εντολή με τον ιδρώτα του προσώπου να καλλιεργούμε την πτώση μας και μία μέρα, την εβδόμη να καταπαύουμε προς χάριν Του. Ήταν ένα μυστήριο αυτός ο λόγος πού δόθηκε στους προπάτορες. Η πιο κοντινή κατανόηση ήταν ότι επρόκειτο για τιμωρία ή στην πιο σπλαχνική εκδοχή για παιδαγωγία. Από τότε όμως μέχρι σήμερα γενεές γενεών ανθρώπων άγγιξαν την ερωτηματική απορία για ένα πιο βαθύ πεδίο κατανόησης των πρώτων λόγων μετά τον Παράδεισο. Όσο μάλιστα στο διάβα των αιώνων αποκάλυπτε ο κόσμος του ουρανού όλο και πιο απλόχερη την αγάπη Του τόσο και η τιμωρία με την παιδαγωγία υποχωρούσαν στην συνείδηση μας.

Το αποκορύφωμα ήταν η ενανθρώπηση και η εκ μέρους του Κυρίου Ιησού εκπλήρωση της εντολής στο ξυλουργείο του μνήστορος Ιωσήφ. Ο Κύριος δεν ήταν υπόχρεος τιμωρίας ούτε βέβαια υφίστατο μία παιδαγωγία εκ μέρους του ουρανίου Πατρός. Το ερώτημα πλατύνθηκε από τούς ακόλουθους και μαθητές Του πού άλλοι με την αλιεία και άλλοι με εργασίες θεωρητικού η χειρονακτικού χαρακτήρα (π.χ. απ. Παύλος) συνέχισαν την οδό αν και έγιναν κοινωνοί της αναστάσεως του Κυρίου.

«Ουδείς γαρ ημών εαυτώ ζη και ουδείς εαυτώ αποθνήσκει» (Ρωμ. ιδ', 7). Αυτοί οι λόγοι του θείου Παύλου μας μας σιμώνουν σε άλλη οπτική. Η ζωή και ο θάνατος δείχνουν να είναι δύο ξενώνες στο «Πανδοχείο» του Κυρίου. Σαν η φιλοξενία σε αυτό να μην είναι μία δουλειά-δουλεία αλλά μετάγγιση αιωνιότητος. Όταν το μυστικό και αθόρυβο Πνεύμα του Θεού συστέλλεται από την ζωή αυτή φαίνεται άνοστη. Κάποιες φορές σαν να μας ανεβάζει το Πνεύμα του Θεού για να ατενίσουμε την ζωή χωρίς Αυτό. Όταν πάμε να ξεκουραστούμε από τον κόπο της ημέρας είναι δύσκολο να υποψιαστούμε πως Αυτό μας ξεκουράζει. Τέλος όμως στεκόμαστε μπροστά στον θάνατό μας όχι σπάνια Αυτό παραστέκει πίσω από την πλάτη μας για να μας δείξει πόσο φρικτό είναι να παρίστασαι ενώπιον του Κυρίου Ιησού χωρίς το Άγιο Πνεύμα. Ας ευχαριστούμε το Πνεύμα του Θεού πού κρύβεται γιατί μας θεωρεί το ταπεινό, ίσους μαζί Του και ας το ευχαριστούμε πού φανερώνεται ενώ δεν το αξίζουμε και δεν το δικαιούμαστε. Ας μην λυπούμε το Πνεύμα αφήνοντάς Το να αγιάσει την σάρκα μας όπως και την σάρκα του Υιού του Πατρός. Ας ζητούμε από τον Πατέρα μας πάντα να μας δίνει το Άγιο Πνεύμα.