Site hosted by Angelfire.com: Build your free website today!

K O M E N T E

19 maj, 2003
BAROMETRI DIPLOMATIK; Prof.Dr. Mehdi Hyseni*
Riarmatimi i jashtëm i Unionit Serbomalazez rrezikon sigurinë dhe paqen në Ballkan

Shkencërisht, trajtimi i nocionit të çarmatimit nuk mund të bëhet i plotë, pa shpjegimin paraprak të fenomenit të armatimit. Mirëpo, ne duke mos u hedhur në prejardhjen e largët historike të armatimit (që nga shigjeta, mburoja e deri te zbulimi i armëve bërthamore), që është zhvilluar në vazhdimësi sipas një vije vertikale, është e domosdoshme të nxjerrim konkluzionin, se armët gjithmonë janë prodhuar për nevoja të brendshme dhe të jashtme. Objektivisht armatimi për nevoja të brendshme nënkupton mbrojtjen e rendit politik dhe shoqëror, ndërsa armatimi i jashtëm kryesisht nënkupton destinimin për mbrojtjen e sovranitetit kombëtar dhe të tërësisë territoriale, ose për qëllime ekspansioniste. Edhe pse kjo skemë, ipso facto karakterizohet nga rëndësia e saj teorike dhe jetësore, si e metë e saj parësore konsiderohet vështirësia e përcaktimit të saj, sidomos vlerësimi midis këtyre raporteve të armatimit. Dikur konsiderohej se, ishte e mjaftueshme nxjerrja e konstatimit nëse lloji i caktuar i armëve kishte karakter defensiv ose ofensiv, në mënyrë që të arrihej njohuria e plotë lidhur me karakterin (sulmues ose mbrojtës) e destinimit të tyre . Doktrinat moderne strategjike përfshijnë edhe armët bërthamore(ofensive) si mjete mbrojtëse. Gjithashtu, dikur mbiztëronte bindja se, treguesit sasiorë ishin të mjaftueshëm për pasqyrimin e faktit nëse armët kishin karakter të mbrojtjes legale të rendit politiko-shoqëror ose karakter për qëllime luftarake. Ndërkaq, sot, mbizotërojnë pikëpamje që, procesi i tërësisht i armatimit, të trajtohet si pjesë përbërëse e forcimit të sigurisë kombëtare dhe të asaj ndërkombëtare.

Në këtë vështrim, arma gjithmonë ka qenë instrument i përdorimit të forcës, kurse procesi i armatimit ka qenë dhe është në funksion të politikës së mbizotërimit dhe të hegjemonisë. Mirëfilli, sikur të mos ekzistonte armatimi sasior dhe cilësor, nuk do të ndodhnin as dy luftërat botërore (I dhe II), të cilat botës i sollën me miliona viktima në njerëz dhe shkatërrime të mëdha ekonomike dhe të vlerave të tjera të civilizimit njerëzor.

Duke i mbajtur parasysh njohuritë teorike dhe empirike të fenomenit të armatimit, lind jo vetëm nevoja politike, por edhe synimi i thellë njerëzor për arritjen e çarmatimit. E drejta për paqe dhe e drejta e jetës, të cilat si të drejta elementare të njeriut nuk mund të realizohen pa jetësimin e procesit të çarmatimit. Nga kjo del se, nevoja për çarmatim mund të justifikohet duke u bazuar në argumentet morale, politike dhe juridike, mirëpo kohëve të fundit (veçanërisht nga përfundimi i luftës së ftohtë, dhe dështimi i realsocializmit të ish-BRSS-së dhe shteteve të kampit socialist të tij në vitin 1989 të dekadës së fundme të shekullit XX) edhe në saje të rivendikimeve imediate ekonomike dhe sociale. Duke u mbështetur në to, pa dyshim mund të thuhet se, çarmatimi duhet të jetë objektiv, preokupim dhe interes jetik i gjithë njerëzimit. Në këtë kontekst, është e domosdoshme, që të vështrohet edhe procesi i çarmatimit të Gadishullit Ballkanik.

Shqiptarët nuk mund mbahen “pengjë” të përjetshëm të militarizmit imperialist serbomadh në Ballkan

Përpjekjet dhe tendencat e disa faktorëve ndërkombëtarë, që Unionin e Serbisë dhe të Malit të Zi, jo ta ringjallin, por ta modernizojnë në shkallën më të përsosur me arsenal ushtarak dhe me armatime, jo vetëm se janë në kundërshtim me interesat jetike të popullit shqiptar në Ballkan, por edhe me dispozitat e konventave ndërkombëtare për kontrollin e armatimeve dhe të çarmatimit, të cilat janë në fuqi. Në këtë kuptim, bën përjashtim vetëm OKB-ja, e cila sipas kompetencave dhe autorizimeve të saj gëzon të drejtën e ligjshme për shqyrtuar dhe vlerësuar parimet e çarmatimit ( Asambleja e Përgjithshme, neni 11, paragrafi 1 i Kartës), dhe rregullimin e armatimeve (Këshilli i Sigurimit, neni 26 i Kartës). Mirëpo, praktika e deritashme mbigjysmëshekullore e OKB-së ka provuar se, veprimi i mëvetësishëm i saj në këtë kuptim shpeshherë ka qenë i kufizuar dhe i modifikuar nga efekti i “vetos” së shteteve- anëtare të përhershmes së Këshillit të Sigurimit.

Qysh nga periudha e shekullit XIX, janë bërë përpjekje për kufizimin dhe për ndalimin e të ashtuquajturave armë johumane, si dhe për çarmatimin e përgjithshëm nën kontrollin rigoroz ndërkombëtar, sidomos pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore. Mirëpo, nuk është arritur ndonjë objektiv i rëndësishëm deri më 1989, kur u arrit në kuptimin global ndërmjet dy superfuqive botërore SHBA-ve dhe Bashkimit Sovjetik, me ç’rast përmbyset sistemi komunist i “perandorisë së kuqe sovjetike” dhe i xhuxhëve të saj të Evropës Lindore, si dhe përmbyllet kaptina gjysmëshekullore e luftës së ftohtë në dimensione ndërkombëtare të përbotshme. S’ka dyshim se kjo ishte një kthesë vendimtare në historinë e njerëzimit, dhe të sistemit të marrëdhënieve ndërkombëtare, ngaqë shumë popuj dhe vende të ish-kampit socialist si brenda vetë BRSS-ë, ashtu edhe jashtë tij në Evropë dhe në Ballkan, arritën që të pavarësohen (duke konsumuar vlerat e reja demokratike të qytetërimit të lashtë perëndimor, duke hyrë në një fazë të rëndësishme historike të ndërtimit të një shoqërie të re me parime dhe me vlera universale botërore: liria, siguria, rendi, drejtësia dhe mirëqenia) tutela e totalitarizmit dhe e hegjemonizmit revizionist sovjetik e jugosllav.

Në Ballkan, një imperativ i këtillë i vlerave kulminante, siç janë liria dhe pavarësia kombëtare dhe shtetërore, nuk u përmbushë vetëm për kombin e copëtuar dhe të kolonizuar shqiptar, i cili edhe në fillimshekullin XX, viti 2003 akoma ndodhet nën kthetrat e përgjakshme të imperializmit gjakatar serbomalazez sllav. Këto atribute fundamentale nuk u arritën për shkak të politikës dhe të praktikës së terrorit dhe gjenocidit shtetëror të Unionit Serbomalazez, dhe anashkalimit të bashkësisë ndërkombëtare. Këtë hipokrizi të agresionit dhe të terrorit gjenocid shtetëror serbomalazez mbi shkeljen e së drejtës së ligjshme historike dhe të vetëvendosjes së kombit shqiptar në Ballkan, që është në shpërputhje me parimet dhe me vlerat e rendit juridik pozitiv ndërkombëtar, e provon edhe gjendja e tanishme e Kosovës, pavarësia e së cilës (si rrjedhim i taktizimeve të politikës së brendshme infantile, ashtu edhe nga interesat dhe divergjencat e bashkësisë ndërkombëtare) ka ngelur pezull “as në qiell, as në tokë”, edhe pse kjo i plotëson të gjitha kushtet sipas standardeve të së drejtës ndërkombëtare. Në rastin konkret, nuk e kanë “dhënë provomin” e detyrueshëm dhe të ligjshëm as Kombet e Bashkuara, sepse fare nuk i morën në konsideratë të drejtën e vetëvendosjes dhe të drejtën e mbrojtjes së shqiptarëve nga ushtrimi i gjenocidit serbomalazez në Kosovë, sipas Deklaratës për njohjen e pavarësisë vendeve dhe popujve të kolonizuar, të sanksionuar në Rezolutën 1514 , 14 dhjetor 1960 dhe (II) Rezolutën 2105 (XX), 20 dhjetor 1965. Duke u mbështetur në këto dy rezoluta, Asamblea e Përgjithshme e Kombeve të Bashkuara, ka qenë e detyruar që ta dënonte përfundimisht krimin e gjenocidit kolonial serbomalazez mbi shqiptarët dhe Kosovën, pa marrë parasysh pëlqimin ose dëshirat e shtetit kolonialist serb të Slobodan Milosheviqit, sepse, si rrjedhojë e një vendimi të këtillë të ligjshëm juridik të OKB-së, do të vinte në shprehje realizimi objektiv i së drejtës së vetëvendosjes dhe i pavarësisë së plotë të Kosovës, që do të ishte në përputhje të plotë me parimet dhe me rregullat e së drejtës së sotme ndërkombëtare publike. Mirëpo, edhe pse e drejta dhe drejtësia ndërkombëtare ishte në favor të zgjidhjes së drejt përfundimtare të statusit të Kosovës, kjo edhe pas katër vitesh nën mandatin paqësor juridik ndërkombëtar të OKB-së, ngeli “peng” si pasojë e përzierjes direkte e politikës strategjike të militarizmit të Unionit Serbomalazez.

Historia e deritashme e popujve ballkanikë ka dëshmuar se, të gjitha luftërat të cilat janë zhvilluar që nga dhjetëvjetshi i parë i shekullit XX (1912-1945), dhe në dekadën e fundme të tij(1989-1999), shkaktar kryesor i tyre ka qenë hegjemonizmi kolonial dhe imperializmi sllav i Serbisë dhe i Malit të Zi ndaj territoreve shqiptare, hungareze, bullgare dhe kroate. Këtë në veçanti, e provojnë edhe luftërat gjenocidale të Serbisë së Slobodan Milosheviqit, të zhvilluara kundër Koracisë, Bosnjës dhe Kosovës gjatë viteve 1990-1999. Konstanta dhe simetria kryesore e qëllimit të gjitha këtyre luftërave ishte pastrimi etnik dhe gjenocidi serbomalzez ndaj shqiptarëve, kroatëve dhe myslimanëve boshnjakë, si dhe përthithja e territoreve të tyre etnike. Në realizimin e këtij koncepti militarist kolonial serbomadh, pikërisht kanë ndikuar stoqet enorme dhe të pakontrolluara të arsenalit dhe të armatimit ushtarak të Serbisë dhe të Malit të Zi(“RFJ), të “trashëguara” nga ish-Ushtria Popullore e Jugosllavisë (APJ) e ish-RSFJ-së, e cila gjatë periudhës pothuaj se gjysmëshekullore(1945-1990), ishte produkt i financuar jo vetëm nga buxheti i Republikës së Serbisë dhe i Malit të Zi, por edhe nga fondi buxhetor i katër republikave të tjera: Sllovenia, Kroacia, Bosnja e Hercegovina, Maqedonia, si dhe nga buxheti i qeverive të Krahinës Autonome të Kosovës dhe të Krahinës së Vojvodinës. Përpos financimit të fondit buxhetor të përbashkët të të gjitha kombësive të ish-RSFJ-së, që përbëhej nga 4% e të ardhurave per capita, struktura fizike dhe ushtarake e ish-APJ-së përbëhej nga të gjithë pjesëtarët e përkatësive etnike të ish-RSFJ-së, e cila numërone “70.000 mijë oficerë dhe stafin e saj, si dhe rreth 150.000 rekrutë. Përveç urshtrisë së rregullt Jugosllavia e Titos, kishte në dispozicion edhe Mbrojtjen Territoriale me mbi 1000.000 (një) milion ushtarakë rezervë. Ndër shtatëdhejtëmijë oficerë sa kishte APJ-ja, 70% prej tyre ishin të kombësisë serbe dhe malazeze. Gjatë periudhës së viteve 1986-1991, shpezimet e buxhetit ushtarak kapnin shumën prej $ 2.491 milionë dollarë, shumë kjo, e cila në krahasim me atë të vitit 1988, ishte reduktuar në $ 1.376 milionë dollarë (SIPRI Yearbook 1992:World Armaments and Disarmaments, citat i cituar sipas Mary Kaldor, New and Old Wars, 2001, f.44-45).

Duke mbajtur parasysh këto shifra fragmentare të statistikës së ushtrisë “jugosllave”, s’ka dyshim se, si ish-RSFJ-ja, ashtu edhe “RFJ-ja”(Serbia+Mali i Zi) e Dobrica Qosiqit dhe e Slobodan Milosheviqit, kanë pasur një emërues të përbashkët:”Jugoslavia ka qenë ndër vendet më të militarizuara në Evropë, duke përjashtuar ish-Bashkimin Sovjetik”(Mary Kaldor, po aty, f.44).

Në saje të një armatimi të tillë më modern dhe të pakontrolluar të ish-Jugosllavisë në Ballkan dhe në përmasa evropiane, që ishte vepër financiare gjysmëshekullore, jo vetëm e serbëve dhe e malazezëve, por, edhe e të gjitha kombeve të tjera, së këndejmi edhe e shqiptarëve, Serbia dhe Mali i Zi në fillim të dekadës së fundme të shekullit XX, e uzurpuan tërë arsenalin ushtarak dhe armatimet e ish-Jugosllavisë së Titos, duke i bërë pronë të veten të paligjshme, të cilën edhe e shfrytëzuan si epërsi ushtarake me rastin e zhvillimit të agresionit dhe të luftërave gjenocidale dhjetëvjeçare (1989-1999) kundër Kroacisë, Bosnjës dhe Kosovës.

Edhe pas bombardimit të NATO-s, arma e SMZ-së kërcënon Ballkanin

Janë iracionale dhe të papeshuara konstatimet se, pas bombardimit 78-ditor të “RJF-së” (Serbia+Mali i Zi) nga ana e Aleancës së Atlantikut Verior (NAO-s) është gjunjëzuar në aspektin e “varfërimit” të armatimeve dhe të arsenalit ushtarak. Përkundrazi, në këtë vështrim, SMZ-ja edhe më tej ka ngelur e paprekur si faktor dominat ushtarak në rajon, në krahasim me shtetet e tjera fqinje ballkanike. S’ka dyshim se, edhe pas asgjësimit të një pjese të arsenalit ushtarak nga forcat ushtarake të NATO-s, SMZ-ja vazhdon prodhimin e llojeve të reja të armëve të lehta, mesatare dhe të rënda, natyrisht me një ritëm diç më të ngadalshëm se përpara. Mirëpo, kjo nuk do të thotë se SMZ-ja pas përfundimit të bombardimeve ushtarake të NATO-s, ka “bankrotuar” ushtarakisht, përkundrazi disponon stoqe të mëdha të arsenalit ushtarak dhe të armatimeve moderne. Këtë e provon edhe raporti zyrtar (RFE/RL) i specialistëve të Organizatës së Kombeve të Bashkuara (1.11.2002), sipas të cilit qeveria jugosllave e Beogradit në mënyrë ilegale u ka livruar armë Irakut, Liberisë dhe disa shteteve të tjera të Afrikës, të cilat ndodhen nën embargo, për shkak të të ndikimit të disa zonave të luftës. Sipas të dhënave të Raportit të ekspertëve të OKB-së, del se Jugoslavia brenda mujve qershor-gusht 2002, i ka livruar më se 200 tonelata armë dhe pajisje të ndryshme ushtarake qeverisë së Liberisë.

Gjithashtu, është e ditur se, Serbia dhe Mali i Zi kanë zhvilluar transanksione të transferit ushtarak edhe me vendet arabe, me Kubën, me Ukrainën, me Bellorusinë dhe me Rusinë. Të gjitha format e kontraktimit, të shitjes dhe të livrimit të armëve dhe pajisjeve ushtarake SMZ-ja i ka kryerë përmes fabrikës së njohur ushtarake”Orao” (tanimë e dislokuar në zonën serbe të Bosnjës), e cila ka qenë e përfshirë në riparimin e aeroplanëve të Irakut, si dhe përmes firmave të tjera civile të Beogradit “Jugoimport” dhe “Temex” etj. Kundër kësaj forme ilegale të kontrabandimit me armë të Unionit të SMZ-së pat reaguar ashpër (2002) edhe Ambasada e SHBA-së në Sarajevë. Gjithashtu, në këtë ton u shpreh edhe nënsekretari shtetëror i kontrollit të armëve dhe të sigurisë ndërkombëtare të SHBA-së Xhon R.Balton, duke nënvizuar se, Serbia e ka ka ndihmuar Libinë në programin zhvillimor të raketave balistike, si dhe përmes firmës “Jugoimport” ka përfunduar kontrata me Irakun për zhvillimin dhe prodhimin e motorëve të raketave “cruise”.(The Spectator, 11.2.2002). Mirëpo, me gjithë këto vërejtje dhe paralajmërime serioze të OKB-së dhe të SHBA-së, kundër Serbisë nuk u ndërmor asnjë masë “preventive”, që kjo të vihej nën embargo (sipas ligjeve përkatëse ndërkombëtare) për pezullumin e kontrabandimit të armëve (eksport-import) me shtete të ndryshme në Evropën Lindore, në Afrikë dhe në Ballkan.

Sot, (pas përfundimit të kapitullit të parë të luftërave gjenocidale të Unionit Serbomalazez në Ballkan) nëse, vërtet duam ta shikojmë me sy kritik objektiv,, dhe ta çmojmë realisht pozitën e paqes dhe të sigurisë në Ballkan, ( me gjithë praninë e forcave paqëruajtëse ndërkombëtare-UNMIK dhe KFOR në Kosovë) këto dy atribute thelbësore për mirëqenien dhe perspektivën e ardhme të gjithë popujve në Ballkan, akoma qëndrojnë larg qëndrueshmërisë së tyre, sepse në forma të ndryshme latente dhe të hapura po kërcënohet nga ndërhyrja e politikës militariste propagandistike e Unionit Serbomalazez. Së pari (duke shfrytëzuar si “monedhë kusuri” minoritetin serbomalzez, që me çdo kusht të rikthejë pushtetin shtetëror kolonial në Kosovë, qoftë edhe përmes ndonjë “lufte të re gjithëserbe”, sipas “Orës së madhe” mitologjike të Gazimestanit, më 28 qershor 1989, me ç’rast kryekrimineli i Ballkanit, Slobodan Milosheviq, i bekuar nga politika klerike e Kishës Ortodokse Serbe, duke përkujtuar 600-vjetorin e disfatës serbe në Betejen e Kosovës së vitit 1389, u shpalli luftë të re shfarosëse të gjithë shqiptarëve në Kosovë. Mirëpo, dhjetë vjet më pas, pikërisht më 24 mars 1999, lufta gjenocidale njënacionale e Serbisë së Slobodan Milosheviqit, pësoi të njëjtën disfatë sikurse në Betejën e Kosovës nga lufta çlirimtare kombëtare e UÇK-së dhe e trupave ushtarake e Aleancës së Atlantikut Verior-NATO-s), Serbia+Mali i Zi, të favorizuara nga qarqe të caktuara të politikës ndërkombëtare proevropiane, sërish kanë filluar të shkaktojnë tendosje (provokime konvencionale dhe jokonvencionale) në rrafshin e konfliktiteve ndëretnike dhe territoriale. Një gjendje e këtillë, posaçërisht e karakterizon Kosovën dhe pjesët e saj lindore. Së dyti, (duke u shtirur në rolin e viktimës) Unioni i Serbisë dhe i Malit të Zi (përveç armatimeve dhe arsenalit vendor dhe të importuar nga Rusia, posaçërisht aeroplanë luftarakë supersonikë “Mig29M”, ‘SHU-27”, “TU-25”) kanë pranuar ofertën që të importojnë kontingjente të reja armatimesh edhe nga Shtetet e Bashkuara. Po qe se një imperativ i këtillë, do të konkretizohej në praktikë, sipas parashikimeve të deklaruara të zyrtarëve amerikanë, si rezultat i livrimit të armëve dhe të pajisjeve të tjera ushtarake SMZ-së, s’ka dyshim se brenda një kohe shumë të shkurtër, do të vinte në shprehje dëshira megalomane e serbëve dhe e malazezëve, që shtetin e tyre të përbashkët ta rikthejnë në një “superfuqi ushtarake-raketore” në Ballkan, ashtu siç kanë ëndërruar edhe pesëdhjetë vitet e shkuara në sistemin jugosllav, si kundërpeshë parësore shqiptarëve dhe e Shqipërisë Etnike.

Unioni Serbomalazez nuk ka kurrfarë nevoje të ndihmohet me mjete ushtarake dhe me armatime të reja të SHBA-së, sepse ky ka në dispozicion rezerva të mjaftueshme të armatimeve, të cilat në një mënyrë, edhe e karakterizojnë si fuqi të parë raketore në Ballkan. “Mostër janë raketat indiane tokë-tokë (Beogradi në të kaluarën ishte i informuar për projektet indiane). Me irakianët qysh përpara se të shpërthenin konliktet e armatosura në hapësirat e ish-RSFJ-së, kishte një bashkëpunim të ngushtë disavjeçar në programet raketore me rreze veprimi 65 dhe 72. Mirëpo, planerët ushtarakë serbë synojnë të prodhojnë ose të importojnë raketa të reja me rreze veprimi 120 dhe 150 km. Për këtë qëllim të shkëmbimit programor në fushën e pajisjes, të prodhimit dhe të modernizimit raketor ish-RSFJ-ja, përkatësisht Unioni Serbomalazez ka pasur një bashkëpunim të gjatë disavjeçar me ekspertët më të njohur të Bagdadit, të cilët disa herë me radhë, edhe e kanë vizituar Serbinë, duke zhvilluar konsultime me karakter pune.”( b.mediumet,14.9.1994,f.6).

Pikërisht, duke u mbështetur në logjikën e doktrinës dhe të filozofisë militariste, si dhe të paranojës tradicionale si “kombi më luftarak dhe me epërsi ushtarake” ndër popujt e tjerë në Ballkan, Serbia dhe Mali i Zi, edhe i zhvilluan tri luftërat gjenocidale të fundit kundër Kroacisë, Bosnjës dhe Kosovës (1990-1999).

Riarmatimi shtesë i SMZ-së nga shtetet e huaja, mund të shpie edhe në penetrimin e armatimeve rajonale( kërcënimi jokonvencional), duke përfshirë edhe armët kimike dhe biologjike (rrezikun konvencional), të cilin disa qeveri mund ta blejnë ose ta prodhojnë më lehtë sesa armët bërthamore. Në këtë kontekst, do të pësonte jo vetëm stabiliteti politik i brishtë i Kosovës dhe shqiptarët, por edhe paqja dhe siguria e përgjithshme në Ballkan.

Serbia ka nevojë për ndihmë ekonomike dhe zhvillim, e jo për modernizim ushtarak për t’i sunduar shqiptarët në Ballkan(!)

Dekada e fundme e shekullit XX, ka provuar se konfliktet e armatosura dhe agresionet e përgjakshme, të zhvilluara në hapësirat e ish-Jugosllavisë scialiste, se shkaktar dhe pasojë kryesore e tyre ka qenë militarizimi i skajshëm i Serbisë dhe i malit të Zi, shtete këto, të cialt nën flamurin e nacionalshovinzimit dhe të hegjemonizmit tradicional serbomadh, edhe shkaktuan me qindra e mijëra viktima në njerëz në Koraci, në Bosnjë dhe në Kosovë, vetëm pse ato nuk ishin në gjendje të vetëmbroheshin, duke e përballuar terrorin gjenocid serb,sepse nuk posedonin as një të dhjetën e armëve dhe të armative të përgjithshme, që i kishte në “trashëgim” Serbia dhe Mali i Zi nga rezervat dhe buxheti i dikurshëm ushtarak i përbashkët, të cilat dyzet vjet rresht ishin prodhuar, depozituar dhe destinuar për vatrat e krizave të luftës në Lindjen e Afërt dhe të Mesme, e jo për vrasjen dhe për spastrimet etnike të kroatëve, të boshnjakëve dhe të shqiptarëve nga vatrat e tyre stërgjyshore.

Me qëllim parandalimi të shpërthimit të krizave dhe të konflikteve të armatosura në Ballkan, në radhë të parë , është e domosdoshme çarmatosja në stadin e lejueshëm (sikurse edhe shtetet e tjera fqinje) e Unionit Serbomalazez, sepse vetëm në këtë mënyrë, do të arrihej baraspeshimi i raportit ushtarak të forcave të armatosura në Ballkan. Një strategji e këtillë afatgjatë e “zhveshjes” nga stoqet dhe armatimet e tepruara të Unionit Serbomalazez, pa dyshim do të hapëte shtigje të reja reale të ndërtimit dhe të thellimit të masave të mirëbesimit dhe të fqinjësisë së mirë ndërmjet shteteve ballkanike. Përndryshe, derisa Serbia dhe Mali i Zi, të kenë mbiepërsinë e fakotrit ushtarak, jo vetëm Kosova dhe shqiptarët, por edhe tërë rajoni ballkanik, nuk do të kenë shans, që të flejnë të qetë, dhe të jetojnë në paqe e siguri, por do të përballen me sfida të vazhdueshme të militarizmit imperialist serbomadh, sikurse gjatë periudhave të deritashme të historisë së tyre të hidhur.

Në vend të livrimit të armaëve dhe pajisjeve të tjera moderne ushtarake Serbisë dhe Malit të Zi, këto dy shtete, me procedurë të shkurtër nevojitet të çarmatosen në radhë të parë nga posedimi i stoqeve të armëve kimike (të inspektohen nga ekspertët ndërkombëtarë të OKB-së, Vinça në afërsi të Beogradit, Lluçani, Krushevaci etj.), një dozë e të cilave (sarini) edhe është përdorur nga forcat militariste serbe edhe në rajonet e prekura nga lufta në Bosnjë e Hercegovinë (këtë e kanë vërtetuar ekspertët e një laboratori suedez, në saje të gjetjes së mbeturinave të armës kimike në fabrikën e shkatërruar serbe të armatimeve në Trebinje), si dhe në helmimin masiv të nxënësve dhe të studentëve shqiptarë në Kosovë, më 1987. Efektet dhe pasojat e helmimit të rinisë studentore në Kosovë nga ana e përdorimit të helmeve luftarke të Serbisë, i kanë konstatuar edhe ekspertët më të njohur të qendrave dhe instucioneve mjekësore ndërkombëtare (Parisi dhe Londra), si dhe specialistët e mjekësisë shqiptare në Kosovë.

Për t’iu shmangur rrezikut të rishfaqejes së një tragjedie të tillë në përmasa rajonale (që Serbia përmes strategjisë së frikësimit ushtarak ,dhe nga kërcënimi i politikës nga pozita e forcës, në vazhdimësi synon për t’i “disipliniuar” shqiptarët, të cilët me të drejtë po kërkojnë që të dalin nga kthetrat e përgjakshme të militarizmit kolonialist serbomadh dhe sllav), politika zyrtare shqiptare në Kosovë, që tani, duhet të reagojnë kundër çdo iniciative a programi për riarmatimin e Unionit të SMZ-së. Në këtë kontekst, pa u vonuar për nesër, Qeveria dhe Kuvendi i Kosovës, duhet të hartojnë kërkesën urgjente për çarmatimin e SMZ-së nga arma kimike, dhe atë t’ua drejtojnë direkt SHBA-së dhe Kombeve të Bashkuara. Parashtrimi i një kërkese të këtillë përkitazi me asgjësimkin e armës kimike të SMZ-së, ka bazën e qëndrueshme ligjore dhe morale, sepse është në përputhje me të plotë me dispozitat e Kartës së OKB-së dhe me normat e rregullat e së drejtës ndërkombëtare.

Arsyeja për ushtrimin e një kërkese të këtillë formale bashkësisë ndërkombëtare, para së gjithash qëndron në faktin se, politika e Unionit të SMZ-së, edhe pas përfundimit të luftës në Kosovë (10 qershor 1999), është duke u kërcënuar se, do të përdorë të gjitha forcat e saj që ka në dispozicion për pengimin e pavarësimit të Kosovës. Për këtë qëllim (rikthimin e forcave të saj ushtarake në Kosovë) Unioni i SMZ-së nuk ka hequr dorë nga gatishmëria dhe përqëndrimi i forcave ushtarake e policore në kufirin me Kosovën, si dhe nga infiltrimi i përditshëm latent i tyre për kryerjn e “destinimeve speciale” me karakter diversant dhe subversi në territorin e saj. Indikator tjetër, që paralajmëron shpërthimin e një konflikti të ri të armatosur për ta invaduar Kosovën, janë edhe kritikat, kushtëzimet, diktati dhe ndërhyrjet e vazhdueshme të politikës dhe propagandës luftarake të Beogradit kundër UNMIK-ut, KFOR-it dhe Qeverisë së Kosovës (si pretekest, përdorin vonesën e kthimit të organizuar të “refugjatëve” serbomalazezë, të cilët shumica prej tyre e kanë braktisur Kosovën, jo pse kanë qenë të diskriminuar nga shqiptarët, por pse dirket dhe indirekt kanë qenë të involvuar në kryerjen e krimeve gjenocidale ndaj shqiptarëve, dhe se kanë plaçkitur dhe djegur me mijëra shtëpi të tyre në Kosovë. Prandaj, ligjërisht, të gjitha ata serbomalazezë, të quajtur “refugjatë” nga SMZ-ja, që mbi çfarëdo baze kanë kryerë krime ndaj shqiptarëve, nuk kanë kurrfarë të drejte të kthehen në Kosovë, por duhet të nxirren para Tribunalit të Hagës). I gjithë ky spektër i politikës kërcënuese dhe i demokracisë luftarake të SMZ-së kundër interesave jetike të shqiptarëve dhe të Kosovës, nuk premton asgjë të mirë, as pozitive në planin e arritjes së kompromisit me Unionin Serbomalazez, kur është fjala për zgjidhjen e drejtë të statusit përfundimtar të Kosovës. Përkundrazi, SMZ-ja duke u mbështetur në forcën e epërsisë ushtarake, dhe në premtimet e aranzhmaneve të reja të armatimeve me disa vende të huaja, vazhdon ta shtojë buxhetin e saj ushtarak, gatishmërinë, përkatësisht stërvitjen permanente të forcave të saj të armatosura, blerjen e pajsijeve dhe të armatimeve ushtarake më moderne, të cilat, s’ka dyshim se, po qe se krijohet, sado e vogël qoftë ndonjë “mundësi hapësinore”, ajo sërish do të marshojë në okupimin e Kosovës, sikurse më 28 mars 1989, dhe fare nuk përjashtohet mundësia, se për këtë “luftë finale” me shqiptarët, do t’i përdorë edhe armët kimike, të cilat i ka “eksperimentuar” kundër shqiptarëve qysh në vitin 1987.

Duke marrë në konsideratë, shfqajen e një rreziku (të cilën momentalisht politika shqiptare, as që është duke e ëndërruar, duke ushqyerë iluzione se Serbia dhe Mali i Zi “kanë ngordhur” si fuqi mbizotëruese ushtarake në Ballkan) të këtillë nga invazioni ushtarak, dhe përdorimi i armëse kimike të SMZ-së, Kuvendi i Kosovës, duhet të nxjerrë rezolutën, që përmes saj të kërkojë nga SHBA-ja dhe bashkësia ndërkombëtare, që të marrin hapa konkret (sikurse në rastin e Irakut) dhe urgjentë për çarmatin e konglomeratit shtetëror serbomalazez.

Pa dyshim, kjo kërkesë e zyrtarizuar nga Kuvendi i Kosovës, do të gjente përkrahje edhe nga OKB-ja, mbase është në frymën e Konventës ndërkombëtare mbi ndalimin, prodhimin, depozitimin e armës bakteriologjike(biologjike) dhe të armës toksikologjike, dhe mbi asgjësimin e saj, e miratuar nga Asamblea e Përgjithshme e Kombeve të Bashkuara, më 1972. Hëpërhë, ushtrimi i kësaj kërkese OKB-së, do të ishte aduti më i qëndrueshëm dhe më racional i diplomacisës sonë, që balancën ta kthejë në favor të së vërtetës ndaj Kosovës dhe shqiptarëve, duke treguar në këtë mënyrë se politika shqiptare nuk është e përqëndruar, as e involvuar në asnjë “projekt” të brendshëm, bilateral ose multilateral të jashtëm për ta militarizuar Kosovën, por është përcaktuar që me dialog dhe me rrugë paqësore, të zgjidhë statusin e pavarësisë dhe të sovranitetit të saj shtetëror. Pa çarmatimin e SMZ-së nga armët kimike, si dhe armatimet e tjera të pakufizuara jo të ligjshme, realisht nuk mund të pritet se, do të krijohet ndonjë klimë e përshtatshme, dhe e pranueshme për zhvillimin e dialogut dhe të detantit ndërmjet Kosovës dhe Unionit Serbomalazez.

Në përputhje me objektivat dhe me kriteret e agjendave paqësore demokratike, integruese dhe zhvillimore të Rendit të Ri Botëror dhe të Kombeve të Bashkuara, është e domosdoshme, që edhe shtetet e Gadishullit Ballkanik, të lirohen nga bagazhi ideologjik dhe tendencat e rikthimit në periudhën e luftës së ftohtë të konfrontimit bllokist, dhe të garës në armatime, garë kjo, në të cilën sërish më së shumti do të goditeshin interesat vitale kombëtare dhe shtetërore të Shqipërisë Etnike, e së këndejmi edhe të Kosovës. Prandaj, për të skapulluar Ballkanin nga recidivat e politikës së rivalitetit të sferave të interesit Lindje- Perëndim, është e domosdoshme, që pikësëpari të bëhet demilitarizimi i tij, duke filluar së pari me Unionin Serbomalazez, sepse në këtë mënyrë, do të arrihej më lehtë ekuilbri i paqes dhe i sigurisë në përmasa ballkanike. Pa evititimin e rrezikut potencial të faktorit mbizot?rues ushtarak serbomalazez në rajon, të gjitha përpjekjet për vendosjen e paqes dhe të stabilitetit ekonomik, politik dhe ushtarak, do të ngelin vetëm përpjekje nga ana e bashkësisë ndërkombëtare.

Lind pyetja se në çfarë mënyre mund të ndikojë zhvilli ekonomik dhe proceset integruese demokratike jo vetëm në forcimin e sigurisë në kuptimin rajonal ballkanik, por edhe në atë më të gjerë ndërkombëtar? – Së pari, i shikuar në kuptimin kompleks, procesi i zhvillimit, si ekonomik, shoqëror, integrues, demokratik , kulturor dhe pluralist ndëretnik – forcon qëndrueshmërinë e brendshme të çdo komuniteti kombëtar, që është një nga premisat dhe tiparet thelbësore të forcimit të qëndrueshmërisë dhe të sigurisë së përgjithshme të bashkësisë ndërkombëtare. Së dyti, ndikon pozitivisht në zbutjen e pengesave ndërmjet vendeve të zhvilluara dhe vendeve në zhvillim, si dhe në demokratizimin dhe baraspeshimin e marrëdhënieve ekonomike ndërkombëtare, të cilat janë faktorë relevantë, që ndikojnë në konsolidimin e sigurisë rajonale dhe ndërkombëtare. Së treti, në kuptimin më të gjerë civilizues, zhvillimi është levë e fuqishme për forcimin e ndërvarësisë së botës, duke u mbështetur në lirinë dhe barazinë e ndërsjellë të të gjithë popujve. Prandaj, liria dhe zhvillimi janë baza themelore e proceseve të mirëfillta demokratike dhe integruese si në kuptimin rajonal, ashtu edhe në atë ndërkombëtar. Pa liri dhe zhvillim nuk mund të ketë as mëvetësi ekonomike, demokraci, pluralizëm e as pavarësi politike.

* Autori është bashkëpunëtor shkencor i “American Diplomacy”, North Carolina, USA

BAROMETRI DIPLOMATIK; Prof.Dr. Mehdi Hyseni*
Konsensus politik gjithëkombëtar - ose kapitulim fatal nën Serbi!

Që nga përmbysja e diktatorit Slobodan Milosheviq nga regjimi fashistoid shtetëror serbomadh (tetor 2000), edhe pse garnitura politike e pasardhësve të tij, Vojislav Koshtunica, Zoran Gjingjiq, Goran Svilanoviq dhe Nebojsha Çoviq e të tjerë, nuk ka ndërmarrë asnjë hap politik, demokratik, praktik, as juridik, që Serbia t’i normalizojë marrëdhëniet ndërfqinjësore me Kosovën, edhe pse ka qenë e detyruar (që për veprën e hollokaustit të saj të japë llogari ligjore para së drejtës dhe drejtësisë ndërkombëtare, sikurse Gjermania nazifashiste e Hitlerit, pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore, më 1945), për shkak të kryerjes së hollokaustit kolektiv ndaj shqiptarëve dhe Kosovës, bashkësia ndërkombëtare, natyrisht e ndihmuar edhe nga politika dhe diploamcia miope shqiptare, pa pasur asnjë të drejtë morale, politike as ligjore e kanë rehabilituar Serbinë, sepse i bënë koncesione të papritura politike, në saje të së cilave, ajo rikthehet “pa asnjë therrë në këmbë” në të gjitha organizmat dhe institucionet e rëndësishme ndërkombëtare(OKB, OSBE, Pakti i Stabilitetit etj.), dhe kaloi në ofensivë të plotë diplomatike, duke e lënë kështu, plotësisht në “baltën e gjallë” politikën e jashtme dhe diplomacinë e Republikës së Shqipërisë.

Një kthesë të këtillë rehabilituese, nuk ka qenë gjendje ta parashikonte as vetë Serbia, sepse ka qenë me arsye e frikësuar, se për krimet, gjenocidin dhe hollokaustin e saj dhjetëvjeçar kundër vendeve fqinje: Kroacisë, Bosnjës dhe Kosovës në hapësirat e ish-Jugosllavisë, do të paguante një “gjobë drakonike të merituar” si ndëshkim kolektiv shtetëror, ashtu sikurse dikur, edhe Gjermania naziste për hollokaustin e saj pesëvjeçar. Mirëpo, në vend se të vinte në shprehje drejtësia-gjykimi kolektiv i Serbisë para Gjykatës Ndërkombëtare për krimet e luftës, të kryera në territorin e ish-Jugosllavisë, për befasi të gjithë botës, triumfoi politika e njëanshme dhe padrejtësia në dimensionet kombëtare dhe ndërkombëtare.

Vakuumi dhe divergjencat politike shqiptare, ndjellin “partnerizmin” e Serbisë në Kosovë(!)

Brenda periudhës katërvjeçare, qëkur Kosova ndodhet nën mandatin e misionit paqësor të Kombeve të Bashkuara dhe të KFOR-it, politika e përgjithshme shqiptare si në Kosovë, ashtu edhe në kontekstin më të gjerë, karakterizohej më tepër nga amplitudat e friksionit ndërpartiak dhe të interesave të ngushta politike, duke u shmangur kështu në periferi të problemeve akute, dhe me prioritet jetik për shjqiptarët dhe për Kosovën. Në këtë mënyrë, për shkak të krijimit të divergjencave krejtësisht të panevojshme në relacionet e konkurrencës së disa subjekteve politike, u krijua edhe vakuumi i padëshirueshëm për interesin e përgjithshëm politik dhe kombëtar të Kosovës, si rrjedhim i bilancit të llogarive të gabuara politike të doktrinës normative të kozmopolitizmit. Nga krijimi i një gjendjeje të këtillë të brishtë politike, përfitoi më së shumti diplomacia dhe politika e jashtme destruktive e Serbisë, e cila i aplikoi me përpikmëri rregullat e teorisë së lojës, nga e cila përfitimin më kapital e nxori nga normalizimi i marrëdhënieve diplomatike ndërshtetërore me Republikën e Shqipërisë. Realizimi i këtij koncepti stretgjik, Serbisë i ndihmoi, që në mënyrën më perfide (me gjithë hipotekën e hollokaustit të saj mbi shqiptarët dhe Kosovën) si para gjithë bashkësisë ndërkombëtare, ashtu edhe drejtpërdrejt para politikës së viktimizuar kozmopolite shqiptare, sërish t’i murkullojë synimet dhe objektivat e politikës nga pozita e forcës. Nga kjo “lojë” strategjike katërvjeçare, regjimi serb i Beogradit, jo vetëm se përfitoi politikën e disa institucioneve më të rëndësishme të Evropës (BE, Këshilli Evropian, OSBE ), por gradualisht, është duke “animuar” edhe politikën amerikane. Këtë e dëshmon, edhe rasti më i ri, deklarata e presidentit të SHBA-së, Xhorxh W. Bush, sipas së cilës Unioni i Serbisë dhe Malit të Zi, do të ketë të drejtën dhe mundësinë, që të blejnë armatime të nevojshme nga SHBA-të. Praktikisht, sipas vokabularit politik, lejimi i eksportit të armëve Unionit të SMZ-së, do të thotë ( tanimë kushtet kanë ndryshuar në favorin e Serbisë) modernizimi ushtarak i serbëve dhe i malazezëve, gjë kjo ka rëndësi shumë të madhe në kuptimin strategjik për Unionin e Serbisë dhe Malit të Zi, sepse paraqet rrezik të drejtpërdrejt për Kosovën, dhe sigurinë dhe paqen në Ballkan.

Për shqendrësimin e politikës së bashkësisë ndërkombëtare nga fokusi i zgjidhjes së statusit përfundimtar të Kosovës, gjatë vakuumit katërvjeçar të politikës shqiptare, nuk mund të fajësohet në tërësi faktori ndërkombëtar, nga fakti se elita politike shqiptare në Kosovë, për motive të panjohura, e përfilli logjikën e politikës së pritjes dhe të inercionit, me ç’rast zgjidhja e statusit të Kosovës ngeli jo vetëm si “temë terciare politike”, por krejtësisht u konservua, si tabu temë. Me një fjalë, për shkaqe të pakuptuara dhe të pashpjegueshme, politika zyrtyare e Kosovës, humbi në intensitet, si rrjedhim në mënyrë të pavetëdijshme, i krijoi hapësirë dhe fushëveprim të mjaftueshëm inciativës së politikës agresive “demokratike” të Serbisë, e cila në saje të ofensivave të saj të njëpasnjëshme diplomatike, arriti jo vetëm që t’i hapë pa pengesë të gjitha dyerët e institucioneve relevante ndërkombëtare, por edhe të ndikojë negativisht (duke e dëmtuar rëndë politikën inerte të palës shqiptare) në përvetësimin e disa prej titullarëve kryesorë të tyre, duke i bindur se çështja e Kosovës nuk është vetëm temë e dialogimit të liderëve politikë shqiptarë dhe bashkësisë ndërkombëtare, por edhe e politikës serbe. Në këtë mënyrë, reagimi i diplomacisë serbe në arenën e marrëdhënieve ndërkombëtare, ia arriti që ta eliminojë pengesën kryesore (pengesë kjo, që ishte tejkaluar dhe përmbyllur definitivisht me vënien e Kosovës nën mandatin ndërkombëtar të OKB-së dhe të KFOR-it, si rrjedhim i agresionit dhe politikës së gjenocidit të Serbisë së Slobodan Milosheviqit ndaj shqiptarëve dhe Kosovës), që Serbia të mos konsiderohej më tutje si shtet i huaj për Kosovën dhe për bashkësinë ndërkombëtare, por si partner i drejtpërdrejtë dhe i pashmangshëm negociues i tyre në zgjidhjen e statusit përfundimtar të Kosovës. Një metamorfozë të këtillë të politikës serbe në favor të saj, drejtpërdrejt dhe tërthorazi, e ndihmoi defaktorizimi i politikës shqiptare në sfondin e diplomacisë dhe të marrëdhënieve ndërkombëtare. Në vend se politika shqiptare të përqëndrohej në avancimin e interesave prioritare kombëtare dhe shtetërore, pikësëpari të zgjidhjes së statusit përfundimtar të Kosovës, (derisa edhe aleatët, dhe në veçanti Amerika ishin tejet të “nxehtë” dhe të disponuar për ta mbështetur parezervë politikën shqiptare) ajo përqëndrohet kryesisht në rivendosjen e politikës tregtare, ekonomike dhe diplomatike me Serbinë. Në këtë mënyrë, pa dashur ose me vetëdije, politika shqiptare e vë në plan dytësor interesin strategjik të Kosovës, duke u mashtruar keq se, hyrja në dialog me Serbinë për normalizimin e marrëdhënieve tregtare, të komunikacionit, të qarkullimit kufitar, të luftimit të kontrabandës, të sistemit të energjetikës e të tjera, janë çështjet fundamentale, dhe me prioritet parapërgatitor për zgjidhjen e statusit të Kosovës. Përkundrazi, akceptimi i këtyre çështjeve nga pala shqiptare, është një satisfaksion për politikën antishqiptare të Beogradit, sepse asaj , tani i është krijuar mundësia, që të manipulojë me stukturat relevante të bashkësisë ndërkombëtare, duke kërkuar ndihmën e drejtpërdrejtë të tyre, që Serbia me çdo kusht të rikthehet në Kosovë, për t’i mbrojtur interesat dhe të drejtat e saj shtetërore, duke e konsideruar Kosovën si pjesë integrale të territorit serb, gjithnjë duke u thirrur në Rezolutën 1244 të Këshillit të Sigurimit të Kombeve të Bashkuara.

Aktualizimi dhe përpjekjet për normalizmin e këtyre problemeve të theksuara për “lojën” e politikës shqiptare, është vetëm një minus i madh (-zero), ndërsa për atë të palës serbe është një plus i madh ( +10), sepse lidhur me këtë çështje, konkretisht ish-kryepremieri i ndjerë i Serbisë, dr.Zoran Gjingjiq, pat deklaruar në mënyrë decidive: “ Debatimi në këto tema: targat e veturave, qarkullimi doganor, tregtia, komunikacioni etj., për politikën e Serbisë, nuk janë në plan të parë assesi (ai me të drejtë ka konsideruar se, koncesioni i politikës miope shqiptare, përbënte vetëm një partolinë-“vizë hyrëse” për t’u rikthyerë Serbia në Kosovë), dhe se nuk mund të jenë kurrfarë kompensimi për interesin nacional dhe të drejtat shtetërore të saj në Kosovë, siç është sovraniteti shtetëror i Serbisë, që nënkupton katër atribute themelore: legjislacionin, pushtetin gjyqësor dhe ekzekutiv dhe sigurinë, që nënkupton kufijtë dhe ushtrinë”.(b,6.3.2003).

Nga ky konkluzion i dr. Zorna Gjingjiqit del se, se Serbia nuk është e interesuar në asnjë formë as për zgjidhjen e “çështjes së letërnjoftimeve” të minoritetit serbomalazez në Kosovë, as për çështjen se si do ta ndihmojë zgjidhjen e problemeve të “infrastrukturës” mikroekonomike e tregtare të Kosovës, as të Shqipërisë, as në afat të shkurtër, as në afat të gjatë, por qëllimi kryesor i saj është, se si të “blejë kohë” sa më të gjatë për zvarritjen dhe bllokimin total të zgjidhjes së statusit përfundimtar të Kosovës. Një nga format dhe mjetet më të përshtatshme për realizimin e kësaj politike strategjike, Serbia e ka gjetur edhe “temën e refugjatëve” serbomalazezë, përkatësisht të “riatdhesimit” të tyre në Kosovën shqiptare. Pikërisht , mbi këtë bazë të cilësisë së “300.000 mijë refugjatëve”, përkatësisht të kolonistëve serbomalazezë, Serbia ka hartuar Kushtetutën e Unionit të SMZ-së dhe projektet e tjera strategjike, në të cilat ka definuar “interesin nacional dhe shtetëror serb” në Kosovë. Në këtë konteskt, duhet të nënvizojmë se, edhe në nga disa organizata qeveritare dhe joqeveritare ndërkombëtare, janë në përgatitje e sipër edhe “projektet investuese”, të cilat paralajmërojnë domosdonë e rikthimit dhe të rivendosjes së të gjithë “refugjatëve” serbomalazezë në Kosovë, edhe pse, tanimë, edhe pas katër vitesh të përfundimit të luftës, nuk janë krijuar asnjë nga kushtet më elementare, jo që të kthehen “300.000” kolonistë (shifër kjo e falsifikuar për qëllime politike për të manipuluar me strukturën demografike të shumicës së popullsisë shqiptare) serbomalzezë, por as për vetë banorët e tanishëm në Kosovë, të cilët qe katër vjet jetojnë buzë skamjes dhe mjerimit social-ekonomik . Këtë në mënyrë ilustrative e provon edhe shkalla dratsike mbi 65% e papunësië në Kosovë. Ndërkaq, mesatarja e të ardhurave per capita në Kosovë është $ 100 dollarë në muaj. Shumica dërrmuese e popullatës shqiptare në Kosovë, “jetojnë vetëm për sot”, janë klientë të përhershëm të vjeljes së ndihmave humanitare, dhe nuk kanë të siguarar akoma çatinë mbi kokë, dhe shumë probleme të tjera elementare të ekzistencës së tyre. Të gjitha këto probleme të mëdha dhe të pazgjidhura deri tani, poltika shqiptare dhe ajo ndërkombëtare në Kosovë, duhet t’ i mbajnë parasysh, duke kërkuar zgjidhjen e tyre të shpejtë dhe optimale, e jo t’ i ndërlikojnë edhe më në skajshmëri me rikthimin e “refugjatëve” serbomalzezë. Rikthimi i organizuar i “refugjatëve” serbomalazezë në Kosovën e varfër dhe të shkretëruar nga lufta e okupatorit serbomadh, do të krijojë probleme shtesë dhe tejet serioze në të gjitha sferat e jetës politike, ekonomike dhe shoqërore në Kosovë. Kështu që, deshi së deshi politika shqiptare, si rjedhim i krijimit të një gjendjeje të re të paparashikuar që do të prodhojë tendosje ndërnacionale, pikësëpari në relacionet ndëretnike dhe sociale, do të jetë e detyruar, që vërtet, të “abstenojë vullnetarisht” në një kohë të papërcaktuar nga kërkesa imediate politike e zgjidhjes së statusit përfundimtar të Kosovës, sepse në atë rast (krahas moratoriumit të deritashëm 4-vjeçar, të konservimit të statusit të Kosovës), do të ketë gisht edhe “vota politike” dhe “interesi shtetëror” i “refugjatëve të riatdhesuar” në Kosovë, të mbështetur direkt dhe indirekt nga politika qeveritare e Unionit të SMZ-së, si dhe nga bashkësia ndërkombëtare. Në këtë mënyrë, do të krijoheshin kushtet dhe rrethanat reale, që do të imponin “harresën” dhe anashkalimin e pavarësimit të Kosovës.

Jo moratorium të statusit të Kosovës, por kërkesë urgjente për zgjidhjen e tij!

Pa rënë fare në paragjykime dhe në lloagri të gabuara afatshkurtëra të “ujërave të fleksibilitetit diplomatik”, është i pakontestueshëm fakti se, Realpolitika shqiptare, për hirë të krijimit dhe të mbrojtjes së “ekuilibrimeve “ të reja të marrëdhënieve ekomike e tregtare me Unionin e SMZ-së, qe katër vjet rresht e ka heshtur apo më mirë të shprehemi në gjuhën popullore, “i ka vën kapak” statusit të pavarësisë së Kosovës, duke ushqyerë iluzione se, këtë detyrë tonë të shenjtë politike dhe kombëtare, do ta aktualizonte, dhe do ta kryente dikush tjetër, e jo ne vetë. Mirëpo, fatkeqësisht, katër vitet e shkuara të kësaj prognoze të politikës së brishtë, e dëshmuan të kundërtën se, as “komshitë’” e asnjë nga mekanizmat e bashkësisë ndërkombëtare, nuk ishin fare të interesuara, që të “përkujtojnë” politikën e përgjithshme shqiptare, se në radhë të parë, dhe në mënyrë të pashtyeshme për më vonë, ishte e detyruar ta zgjidhte përfundimisht statusin e Kosovës, e jo të degdisej në gjetjen e formave, duke iu “vardisur” bashkësisë ndërkombëtare për normalizimin dhe rivendosjen e marrëdhënieve diplomatike dhe tregtare me Serbinë dhe me Malin e Zi.

Në vend se, Realpolitika shqiptare të interesohej jetësisht për të mënjanuar strategjinë dhe taktikën e politikës kolonialiste të Unionit të SZM-së, ajo ishte në “gazep” se si të gjente “formulën” dhe mjetet përkatëse të saj për t’i ndihmuar reformat ekonomike dhe “procesin e demokratizimit” të Serbisë, duke “harruar” kësisoj plotësisht përgjegjësinë dhe të drejtën legjitime historike ndaj fatit të shqiptarëve dhe të Kosovës. Si rezultat i shkurdisjes së vullnetshme të “busullës” së koherencës midis objektivave dhe interesave prioritare kombëtare dhe shtetërore (duke e margjinalizuar zgjidhjen e statusit të Kosovës) të diplomacisë dhe të politikës së jashtme të Shqipërisë, si dhe për shkak të dispersionit të faktorit politik në Kosovë, si rrjedhojë e interesave egoiste parciale, individuale dhe partiake, përsëri (pas katër vitesh në liri, dhe pa saçin e skuqur mbi kokë të hordhive çetnike në Kosovë) doli në sipërfaqe “promovimi” i strategjisë së terroit gjenocid e kolonialist i Serbisë së “demokratizuar” të Slobodan Milosheviqit, duke kërkuar mbështetje kategorike nga bashkësia ndërkombëtare, që shqiptarëve dhe Kosovës, të mos u njihet e drejta e vetëvendosjes dhe e subjektivitetit juridik ndërkombëtar. Legalizimin e statusit të pavarësisë së Kosovës, politika zyrtare e Unionit të SMZ-së, e kushtëzon me të “drejtën historike” dhe të “drejtën e sovranitit”, që në fakt asnjëra, e as tjetra nuk përbëjnë të vërtetën historike mbi shqiptarët dhe Kosovën, sepse Kosova dhe pjesët e tjera të saj: Presheva, Bujanoci, Vranja, Leskoviku, Kurshumlia, Bllaca etj., janë territor indigjen i Shqipërisë Etnike, i kolonizuar dhe i ankesuar që nga periudha e shkeullit XIX (1876-1878) dhe e shekullit XX( 1912-1913; 1918-1919; 1919-1941; 1945-1999), me ç’rast Serbia, duke aplikuar format e saj të politikës së gjenocidit, i ka pacifikuar të gjitha trojet etnike shqiptare, duke i shfarosur dhe shpërngulur me dhunë prej tyre mbi 1000.000 shqiparë. Thjesht, të paqëndrueshme janë argumentet politike dhe historike të Serbisë, sepse si faktet historike, ashtu edhe ato etnike dhe demografike janë në anën e Kosovës shqiptare, dhe të viseve të saj lindore, e jo në anën e konglomeratit serbomalazez, as të Serbisë.

Është e vërtetë se të gjitha të dhënat hisoriografike, etnike dhe territoriale janë në favor tonin. Mirëpo, shtrohet pyetja, pse faktorët e politikës sonë legjitime, legale, paqësore, demokratike e kozmopolite, nuk kanë qenë në gjendje ( kur Serbia ishte plot 10 vjet e izoluar nga bashkësia ndërkombëtare, si rrjedhim e agresioneve dhe i gjenocideve të saj ndaj vendeve fqinje: Kroacisë, Bonjës dhe Kosovës), që ta “vëjnë një guri” në favor të avancimit të pavarësisë së Kosovës, duke i treguar botës dhe politikës e kuazishkencës historike të Serbisë, se jo vetëm “e drejta demografike” faktike, por edhe drejta historike kombëtare dhe juridike ndërkombëtare është në anën e shqiptarëve dhe të Kosovës. Vërtet, në planin e ndërkombëtarizimit të Kosovës, i vetmi faktor vendimtar dhe mbizotërues ishte lufta çlirimtare e UÇK-së. Mirëpo, lind pyetja, pse në paqe i gjithë spektri i politikës shqiptare në Kosovë, nuk u angazhua, që UÇK-ja t’i kurorëzonte dhe, t’i ushqente frytet e luftës së saj të drejtë?- Sigurisht se, ndonjë eksponent i mbrojtjes së vijës së inercionit politik, do të thoshte me pedantëri të kurrizit të disiplinuar, se: “për këtë çështje bashkësia ndërkombëtare mban përgjegjësi, e jo ne, politikanët”. Përgjigjja këtij “arsyetimi”, do të ishte më se negative, po çfarë kthese e statusit të Kosovës, mund të pritet prej në logjike të këtillë të politikës së katër viteve të humbura?. Si është e mundur të korrim fitore në luftë, e të humbim në paqe?! Për çfarë politike, mund të flitet, kur ajo jeton në iluzione, në vetëkënaqësi dhe në pritje të pakufijshme, duke humbur kohë, dhe duke u bërë amin kritikave absurde dhe “hujeve” të shfrenuara të deputetëve të minoritet serbomalazez, se si të përgatiten “teknikisht leksionet e forumeve” për t’i arsimuar dhe demokratizuar “ analfabetët e moshës së thyerë” të minoriteteve, me qëllim të integrimit dhe të koekzistencës së tyre me shumicën dërrmuese shqiptare.

S’ka dyshim se, duke u marrë së tepërmi me “politikë të lartë” të “problemeve” ndëretnike lokale, edhe kemi ngecur prapa me zgjidhjen e statusit të Kosovës, duke krijuar kështu një vakuum kohor katërvjeçar në relacionet e politikës ndërkombëtare. Këtë “pauzë” të panevoshme të politikës taktike të shqiptarëve, politika e jashtme e Unionit Serbomalazez, e materializoi në “konton e aktivit” të saj, duke i “përpunuar” disa segmente të “ambientit të paudhëzuar” të bashkësisë ndërkombëtare, që të distancohej nga mbështetja dhe artikulimi i kërkesës së shqiptarëve të Kosovës për vetëvendosje dhe pavarësi.

Për t’i parandaluar të gjitha përpjekjet e deritashme të diplomacisë agjitatore të Unionit Serbomalazez në disfavor të artikulimit të kërkesës së drejtë të shqiptarëve për vetëvendosjen e shqiptarëve, para së gjithash është e domosdoshme dhe tejet urgjente, që të gjitha subjektet politike shqiptare në Kosovë, në Kosovën Lindore, në Iliridë si dhe në Shqipëri, të ndërtojnë strategjinë e njësuar të bashkëveprimit të tyre, përkatësisht strtategjinë e konsensusit gjithëshqiptar kundrejt përballimit të rrezikut të drejtpërdrejtë të Unionit Serbomalazez, që tani, në forma më subversive, dhe të “padeshifruara” po i kanoset qenies fizike, politike, kombëtare dhe gjeopolitike Kosovës.

Elita e politikës gjithëshqiptare, sigurisht se, ndër të tjera, është në dijeni edhe për këtë qëndrim kategorik të politikës zyrtare të Unionit Serbomalazez, se :” Serbia as Mali i Zi, nuk do të pranojnë asnjë lloj pavarësie qoftë faktike, qoftë formale të Kosovës. - Për këtë qëllim, do të bëjmë çmos që t’i përpunojmë disa qeveri dhe shtete të caktuara, në mënyrë që t’ia imponojmë bashkësisë ndërkombëtare pozicionin tonë të ri politiko-strategjik lidhur me zgjidhjen e çështjes së Kosovës”.(Nga Intervista e ish-premierit të Qeverisë së Republikës së Serbisë, Zoran Gjingjiq, vn, 6 mars 2003).

Nga ky konluzion shihet se pozicioni i politikës zyrtare të Unionit të SMZ-së për Kosovën, është shumë i qartë, dhe i prerë, serbomalzezët janë të gatshëm të dialogojnë me palën shqiptare për të gjitha problemet, sipas “platformës së punës” hartuese metodologjike për Kosovën, mirëpo, sipas pohimit të ish- kryeministrit serb dr.Zoran Gjingjiq, si dhe të Nebojsha Çoviqit, dhe të kryeministrit të Qeverisë së tanishme, Zoran Zhivkoviqit, Rada Trajkoviqit etj., Serbia dhe Mali i Zi (duke e shrytëzuar kredibilitetin e bashkësisë ndërkombëtare dhe, mbështetjen poltike të aleatëve të tyre tradicionalë, si dhe të aleancave të reja të “interesit momental”), jo vetëm që janë deklaruar para opinionit, por edhe e kanë hartuar në detaje strategjinë “lebensraum” në të cilën përfshihet edhe Kosova shqiptare si interes nacional dhe shtetëror i Unionit të SMZ-së. Në këtë vështrim, pasqyrohet lakuriq edhe koncepti vizional “kozmopolit, demokratik dhe progresiv” i strategjisë politike dhe kombëtare serbe i të ndjerit dr. Zoran Gjingjiq, i cili ka nënvizuar: “ Si njeriu, i cili është i preokupuar me ardhmërinë e fëmijëve dhe të nipërve të tij, jam i brengosur me situatën demografike, me çekuilbrin midis natalitetit të popullsisë shqiptare dhe serbe. Vertet, jam i pllakosur në atë shkallë, saqë seriozisht jam duke menduar se çfarë do të jetë e nesërmja e shtetit serb në të cilin do të jetonin një milion e gjysmë shqiptarë, të cilët do të gëzonin të drejtën ligjore të blerjes së pasurisë së paluajtshme, madje edhe në qendër të Beogradit-Terazije...”(vn.6.3.2003).

Pavarësisht, se si politika dhe politikanët shqiptarë, do ta kuptojnë dhe, do ta interpretojnë “mesazhin demokratik” të këtij “amaneti politik” të ish-kryetarit të Serbisë, Zoran Gjingjiq (edhe pse përshkohet nga tendenca për të sofistikuar gjendjen e sotme reale të shqiptarëve, si dhe të perspektivës së tyre në të ardhmen), kjo quhet “gramatikë politike” afatgjatë, e sajuar plotësisht sipas kritereve dhe parametrave të doktrinës së shekncës politike, që përjashton çdo simulim dileatntizmi të ashtuquajturës “politikë spontane” dhe afatshkurtër-“ sot për nesër”.

Sa më sipër, tanimë pozicioni i politikës zyrtare të Unionit Serbomalazez lidhur me çështjen e Kosovës, është tejet i qartë dhe plotësisht simetrik me politikën antidemokratike të regjimit gjenocidal serb të Slobodan Milosheviqit :”bisedime e debatime të pafund me shqiptarët po, për targa të veturave, për letërnjoftime, e tregti mikste të matrapazëve shqiptarë, por pavarësi për Kosovën, jo, në asnjë mënyrë.” Pra, edhe pse Slobodan Milosheviqi ndodhet në paraburgim, duke u gjykuar në Tribunalin e Hagës për të gjitha krimet e tij në Kroaci, në Bosnjë dhe në Kosovë, rreziku i politikës së tij ndaj fatit të Kosovës akoma nuk është davaritur, përkundër përpjekjeve deklarative të politikës së sotme të Beogradit, që atë pasqyrojë para bashkësisë ndërkombëtare si “produkt të ri” të marketingut të saj demokratik për të arritur me çdo kusht kompromis me palën shqiptare, por në favor të sovranitetit kolonial të Unionit Serbomalazez. Për t’iu shmangur një rreziku të këtillë potencial, që drejtpërdrejt dhe tërthorazi i kanoset Kosovës, klasa politika shqiptare në Kosovë, nevojitet që brenda natës t’i shqelmojë prirjet dhe rivalitetet e deritashme absurde të interesave parciale, partiake dhe ideologjike, e të ndërtojë Platformën e përbashkët politike gjithëshqiptare të veprimit, në mënyrë që t’i përballojë të gjitha rreziqet dhe grackat e kurdisura , që po i përgatiten nga politika dhe propaganda strategjike serbomalazeze, kohëve të fundit e ndihmuar edhe nga disa partnerë politikë të panatyrshëm të saj. Mirëpo, në në këtë rast, nuk kemi pse të çuditemi, sepse, siç është e njohur qëmoti, politika është interes dhe kompromis, as më shumë as më pak. Edhe në politikë, nevojitet të merren në konsideratë ligjet e dialektikës së natyrës, çdo gjë është e ndryshueshme, së këndejmi edhe politika nuk duhet kuptuar si kategori statike, por vazhdimisht e ndryshueshme, dhe me hope të paparashikuara.

Duhet të nënvizojmë se, pa arritjen e konsensusit politik gjithëshqiptar, ekziston rreziku real, që Kosova dhe trojet e tjera të Shqipërisë Etnike, të ngelin sërish nën “ombrellën” e kolonializmit dhe të imeprializmit të Unionit Serbomalazez sllav.

*Autori është bashkëpunëtor shkencor i “American Diplomacy”, North Carolina, USA.

E marte, 22 prill, 2003

PRO ET CONTRA

Mr. Kujtim KONUSHEFCI
AKSH-ja nuk është organizatë terroriste, por Lëvizje Antikoloniale Nacionalçlirimtare Shqiptare

Hedhja në erë e një ure, që lidh vijën hekurudhore të Kosovës Veriore me Jugun e Serbisë (Leshak), si rezultat i një aksioni të suksesshëm të luftës guerile të AKSH-së, kohëve të fundit është sofistikuar dhe problematizuar në atë shkallë nga eksponentët e politikës shqiptare, të UNMIK-ut dhe të Serbisë, saqë doza propagandistike e reagimit të tyre nuk shpreh kurrfarë realiteti faktik as ligjor për AKSH-në, përpos përpjekjeve dhe tendencave, që këtë ta “linçojnë” para popullit shqiptar dhe në sy të botës si “organizatë terroriste”. Ky kalifikim zyrtar i Serbisë, i kryetarit të UNMIK-ut, M.Shtajnerit, të SHP të TMK-së dhe të Ministrisë së Punëve të Jashtme të Republikës së Shqipërisë, është i gabueshëm dhe nuk ka kurrfarë baze morale as ligjore, sepse AKSH-ja nuk është kurrfarë “grupi” as kurrfarë “organizate terroriste” e tipit të paramilitarëve të “beretave të kuqe” të Serbisë së Sllobodan Millosheviqit, të Vojisllav Sheshelit dhe të Zhelko Razhnjatovi-Arkanit, të cilat më se 10 vjet kanë zhvilluar akte terroriste gjenocidale kundër shqiptarëve në Kosovë, kundër kroatëve në Kroaci,.kundër muslimanëve në Bosnjë, që deri më vrasjen e premierit të Qeverisë së Republikës së Serbisë,dr. Zoran Gjingjiq, më 12 mars 2003, jo që politika fashistoide serbe e Beogradit, politika zyrtare shqiptare e Prishtinës, politika zyrtare shqiptare e Tiranës dhe politika ndërkombëtare e UNMIK-ut të tre “shtajnerave” të deritashëm në Kosovë, i kanë gjykuar aktet e tyre si vepra penale dhe kundër njerëzimit, por as nuk i kanë përmendur para opinionit politik publik, duke i shpallur grupe ose organizata terroriste, derisa vetë regjimi kriminal terrorist i Serbisë(duke u rrezikuar drejtpërdrejt pas vrasjes së Zoran Gjingjiqit), i prangosi nëpër burgje të saj mbi 10 mijë terroristë dhe kriminelë të tillë serbë e malazezë. Tolerimi dhe mos nxjerrja para gjyqeve deri më sot, e këtyre bandave kriminale dhe terroriste serbemalzeze nga ana e Tribunalit të Hagës dhe e gjyqësisë serbe të Kosovës (e cila qe katër vjet jeton dhe i zbaton ligjet dhe kornizat kushtetuese të regjimit policor ushtarak të Serbisë së Sllobodan Millosheviqit), ka ndikuar dirket në ndarjen e Mitrovicës, kur edhe sot nën hundën dhe praninë e UNMIK-ut të Mihale Shtajnerit, veprojnë haptazi fallangat terroriste serbomalazeze të Arkanit dhe të Sheshelit, të quajtura “Rojat e Urës”, dhe të financuara e të mbështetura drejt e tërthorazi nga mbeturinat e regjimit serboçetnik të Sllobodan Milosheviqit, dhe pasuesit të tij Nebojsha Qoviq.

Edhe pse terroristët serbomalazez “Rojat e Urës”, edhe sot e terrorizojnë popullatën shqiptare në Veri të qytetit të Mitrovicës, duke e mbajtur ende “peng”-të ndarë në dy pjesë këtë qytet të Kosovës Veriore, si dhe ata, me tolerimin e Mihael Shtajnerit kanë krijuar sistemin paralel të arsimit dhe të organzimit politik, duke formuar Kuvendin e Komunave, duke i përfshirë lokalitetet e enklavizuara serbe nëpër Kosovë, dhe se përfaqësuesit e kryekriminelët e “Rojave të Urës”, Oliver Ivanoviq, Jakshiq, Saviq etj. veprojnë në Kryesinë e Kuvendit të Kosovës, të cilët qe katër vjet e kanë bojkotuar çdo vendim, dhe çdo kërkesë të UNMIK-ut për ta integruar Mitrovicën në tërësinë administrative dhe juridike të Kosovës, kjo Mihael Shtajnerin asnjëherë nuk e ka vënë para aktit të kryerë, që “Rojat e Urës” çetnikët kriminelë, t’i shpallë zyrtarisht “organizatë apo grup terrorist”, siç e ka shpallur ai tani AKSH-në me një “ferman” të tij administrativ të dates 17 prill, 2003. Një potez i këtillë politik i Mihael Shtajnerit, është jashtë kompetencave dhe autorizimeve të tij zyrtare, si përfaqësues i misionit paqësor të OKB-së në Kosovë. Vërtet, ky është një veprim skandaloz i tij antimoral dhe antiligjor, që nuk përkon me kurrfarë norme të misionit paqësor të OKB-së as me drejtësië ndërkombëtare, as ligjshmërinë e Kartës së Kombeve të Bashkuara, sepse aktet e zhvillimit të formave të luftës guerile të lëvizjeve nacionalçlirimtare antikoloniale, nuk mund të cilësohen si “akte terroriste grupi ose organizate”, ashtu siç ka vepruar me “dekretin ligjor” politik të tij, z.Mihael Shtajner në etiketimin dhe kompremetimin e AKSH-së para opinionit ndërkombëtar.

Mihael Shtajneri, do të duhej ta ketê ditur, se aktet terroriste nuk kanë asgjë të përbashkët me kërkesën dhe qëllimet e lëvizjeve nacionalçlirimtare, sikurse që është AKSH-ja, e cila është person ushtarak juridik, ka simbolet, uniformën, organizimin ushtarako-politik komandues nën udhëheqjen e direkte të Shtabit të Përgjithshëm të Armatës Kombëtare Shqiptare/AKSH/, të drejtuar nga gjeneral Vigan Gradica, si dhe gjeneralë e ushtarakë të tjerë, të angazhuar në strukturën përkatëse të AKSH-së.

Prandaj, si Shtajneri, ashtu edhe gjithë ata persona të papërgjegjshëm zyrtarë të UNMIK-ut, si dhe të politikës zyrtare shqiptare në Prishtinë dhe në Tiranë, të cilët në formë “orgjie” kanë deklaruar para opinionit se “AKSH-ja është grup ose organizatë terroriste”, kjo nuk është fare e vërtetë, por kjo është më shumë se spekulim politik, dhe mbi të gjitha është gënjeshtër e kulluar, e gatuar dhe e “pjekur mirë në furrën krematorrike” të politikës dhe propagandës gjenocidale të qeverisë serbomalazeze të Beogradit. Grupet dhe organizatat terroriste nuk kanë strukturë organizative, as komanduese ushtarake as luftarake, as eprorë të caktuar, as hierarki, nuk janë persona juridikë-ushtarakë në kuptimin ligjor formal, nuk kanë platformë as program të caktuar politik kombëtar as shtetëror, nuk janë kurrfarë armate as ushtrie, siç është de facto dhe de jure Armata Kombëtare Shqiptare/AKSH/, por janë “individë”, “grupe” dhe “organizata” terroriste e mafioze, siç janë “Rojat e Urës” serbe në Veri të Mitrovicës, si dhe “Klani terrorist i Zemunit”, terroristët e të cilit veprojnë në kuadrin e “Rojave të Urës” në Mitrovicë, si dhe nëpër enklavat serbomalazeze në Kosovë, si dhe kanë përfaqësuesit dhe “koordinatorët” e tyre politikë në Kuvendin e Kosovës, në Qeverinë e Kosovës, dhe në të gjitha nivelet e administrates së UNMIK-ut në Kosovë. Aktivitetin subversiv dhe diversant të tyre, bandat terrosite serbomalzeze, e zhvillojnë me ndihmën e klerikëve serbomalazezë, si të Artemijes dhe të Sava Janjiqit, duke u fshehur nëpër kishat, manastiret dhe dioqeat e tyre në Pejë, në Graçanicë, në Deçan, në Hoçë, si dhe në fshatrat e enklavizuara serbomalazeze anembanë Kosovës.

Shikuar në kuptimin e ngushtë “vendimin” amoral, apolitik, arbitrar dhe joligjor të Mihael Shtajnerit lidhur me denoncimin e AKSH-së, si “organizatë a grup terrorist”, as udhëheqja e AKSH-së, e as opinioni politik kombëtar atdhetar gjithëshqiptar, nuk ka mundur të prêt diç më skandaloze dhe më antinjerëzore ndaj interesit të përgjithshëm kombëtar shtetëror, kur dihet se, si vetë zyra e Shtajnerit, ashtu edhe dikasteritë e tjera të administratës së tij janë të përfshirë me dhjetra “këshilltarë” serbomalazezë, të cilët para lufte, gjatë luftës, dhe pas luftës (qe katër vjet) gjencidale serbe në Kosovë, kanë qenë “këshilltarë”, “juristë”, “gjykatës” dhe ekzekutorë të drejtpërdrejtë të shqiptarëve dhe të UCK-së.

Vendimi denoncues i AKSH-së, është produkt politik “ Made in Serbia”, JO “Made in Germany”!

Aspak nuk është i rastësishëm dhe befasues “vendimi denoncues” i AKSH-së nga ana e kryeadministratorit të UNMIK-ut, z.Mihael Shtajer, sepse ky u nxor më 17 prill,2003, duke marrë për bazë sugjerimet e politikës dhe të propagandës antishqiptare të Beogradit, si dhe propzimet e këshillat kriminale të “këshilltarëve” të tij serbë dhe malazezë, të “akredituar” në stafin e tij ndërkombëtar në Prishtinë, një ditë më vonë, pasiqë ky “vendim denoncues”, ishte shpallur në gazetën “Politika” të Beogradit, më 16 prill,2003, me titull: “Ballkani vetëm bashkërisht kundër terrorizmit”. Kjo kjo koincidencë Beograd-Prishtinë, e kualifikimit negativ politik dhe ushtarak të AKSH-së, është argumenti më transparent, se kush ka qenë iniciator, dhe kush qëndron prapa “vendimit gjyqësor” të Mihael Shtajnerit për të shpallur, dhe për ta “dënuar” Armatën Kombëtare Shqiptare/AKSH/ “grup ose organizatë terroriste”. Askush tjetër, veçse ekstremistëve, terroristëve dhe ultranacionalistëve serboçetnikë të politikës zyrtare të pushtetit shtetëror të Unionit Serbia dhe Mali i Zi përmes formave të terrorit gjenocid të institucionalizuar, dhe propagandës së tyre pushtuese kolonialiste kundër Kosovës dhe shqiptarëve në hapësirat e tjera të Shqipërisë etnike.

Historikisht, gazeta “Politika” e Begradit ka qenë, edhe prapë është sot, një nga armët më të fuqishme të politikës dhe propagandës pushtuese koloniale në skallvërimin e shqiptarëve, dhe në kolonozimin e gjysmës së territorit të Shqipërisë etnike. Në këtë vështrim, duhet të kërkohet shkaku dhe pasoja e lindjes dhe e ekzistencës së ligjshme e Armatës Kombëtare Shqiptare/AKSH/, e jo në fabrikimin, fallsitetin dhe shantazhimin e saj, sipas “kritereve” të politikës dhe propagandës raciste dhe fashiste të Serbisë dhe Malit të Zi. Ngrehinë kjo, (me disa emërtime të ndryshme politike të derisotme), e cila që nga viti 1878 e deri më sot, ka qenë “saçi i skuqur” mbi të drejtën natyrore dhe historike të qenies shqiptare në Ballkan. Këtë e kanë vërtetuar edhe vitet e mëpastajshme të imperializmit kolonialist të Unionit Serbia-Mali i Zi, si 1912-ta, 1918,..,1945, si dhe 1998-1999, me ç’rast “fatin” e saj militarist shekullor, e përmbylli me gjenocidin dhe hollokaustin e saj mbi Kosovën, e cila sot, si rrjedhojë e politikës dhe e agresionit pushtues serbomalazez, është shndërruar në një oazë paqeje ndërkombëtare për fatin e së cilës kujdeset z.Mihael Shtajner. Mirëpo, si duket, më 16 prill të këtij viti gazeta ”Politika”, dhe “këshilltarët” e tij të drejtpërdrejtë serbomalazezë, ia kanë prishur ekuilibrin disponimin dhe besimin politik ndaj shqiptarëve dhe Kosovës, sepse ia kanë “kripur” mendjen, që AKSH-ja “është organizatë terroriste”. Këtë “dyshim” tonin, e dëshmoi edhe “vendimi gjyqësor” i Mihael Shtajnerit, i cili plotësisht mbështetet dhe përputhet me kualifikimin denoncues të AKSH-së nga aparati shtetëror serbomalazez i Beogradit-Podgoricës, dhe i fallsifikimeve të ndyra të artikullit të botuar në të përditshmën “Politika”. Në të vërtetë, artikulli me përmbajte terroriste kundër AKSH-së i “Politikës” së datës 16 prill, 2003, është zyrtarizuar dhe nënshkruar nga z.Mihael Shtajneri, pa e vrarë mendjen fare, se ai artikull, ka qenë një truk propagandistik për të sfiduar UNMIK-un dhe KFOR-in, në mënyrë që të deklarohen zyrtarisht kundër Aramatës Kombëtare Shqiptare/AKSH/. Ky akt zyrtar i M.Shtajnerit, është i papranueshëm për AKSH-në dhe strukturat e saj, sepse në asnjë aspekt nuk ka të bëjë me qenien organizative, ushtarake, juridike, politike dhe kombëtare të AKSH-së, por direkt ka të bëjë me grupet dhe organiztat terroriste, mafioze dhe gjenocidale serbomalazeze siç janë “Rojat e Urës” së Mitrovicës, “Povratakun” e Oliver Ivanoviqit, Rada Trajkoviqit, Momqillo Trajkoviqit, etj., të cilëtm, edhe para se ta shpallin “grup-organizatë terroriste” AKSH-në, e kanë bojkotuar, e kanë shantazhuar, e kanë kërcnuar, z. Mihael Shtajner, duke kërkuar edhe dorëheqjen e tij, kinse ai as UNMIK-u në tërësi, nuk kanë punuar asgjë fare për interesat e minoritetit serbomnalazez në Kosovë brenda këtij katërvjeçari, gjë që të gjitha këto akuza dhe provokime të pales serbomalazeze janë të pavërteta, të pamorlashme dhe pa kurrfarë baze ligjore,sepse si nën udhëheqjen e mexhimit të Kushnerit, të Hekerupit dhe të Shtajnerit, minoriteti serbomalzez ka qenë i trajtuar njësoj sikurse shumica dërrmuese shqiptare dhe pakicat e tjera në Kosovë. Mirëpo, akuzat dhe aksionet politike propagandistike minuese ndaj procesit stabilizues paqësor në Kosovë, të bëra nga minoriteti serb, i dirigjuar drejtpërdrejt nga Beogradi, nga shërbnimet sekrete policore, paramilitare, militare dhe kishtare të Serbisë, kanë pasur, dhe kanë për qëllim të fundit, që të justifikojnë gjenocidin dhe terrorizmin shtetëror serb mbi shqiptarët dhe Kosovën, dhe balancën ta kthejnë favor të vetin, duke e përvetësuar si kryetarin e UNMIK-ut, z.Mihael Shtajner, ashtu edhe përfaqësuesit e tjerë të trupave të bashkësisë ndërkombëtare, duke i shpifur dhe anatemuar shqiptarët, sikurse në rastin konkret Armatën Kombëtare Shqiptare/AKSH/, se ata “janë grupe dhe organizata terroriste”, të cilët po kërkojnë krijimin e “Shqipërisë së madhe”, e jo serbët as malazezët, të cilët janë të “diskriminuar” dhe të “terrozuar” prej tyre. Këto trill e dhe idiotizma të konstruktuara të politikës dhe propagandës serbeomalazeze në kurriz të së vërtetës historike të shqiptarëve dhe të Shqipirës etnike, më nuk kanë kurrfarë shansi, që të “përbirojnë” në psikologjinë politike, as në mendjen e shëndoshë të shqiptarëve, as të AKSH-së, të cilët kanë të drejtë të luftojnë politikisht dhe ushtarakisht për realizimin e së drejtës së tyre të vetëvendosjes, pavarësisht se këta në formë “orekstrale” akuzohen pa kurrfarë argumentesh ligjore nga të gjitha “palët” denoncuese të pushtuesit kolonialist sllav dhe të kolaboracionizmitr shqiptar.

Pse z.Mihael Shtajner ka rënë viktimë e propagandës së ndyrë luftarake të fallangave terrosite serbomalazeze, nuk duhet të na habit aq shumë ky fakt, sepse reagimi i tij lidhur me rastin e denoncimit të AKSH-së si “grup terrorist”, tregon, se M.Shtajneri nuk e njeh gjenzën historiko-politike të problemit kolonial shqiptar në Ballkan, si dhe ligjet as konventat ndërkombëtare, duke përfshirë edhe Kartën e Kombeve të Bashkuara, ku flitet për të drejtën e vetëvendosjes së gjithë popujve dhe vendeve të koloniazuara. Pikërisht rasti i hedhjes në erë i urës hekurudhore në rajonin e Mitrovicës Veriore nga njësiti special i Armatës Kombëtare Shqiptare/AKSH/, është i ndërlidhur drejtpërdrejt me format e veprimit të zhvillimit të luftës çlirimtare antikoloniale shqiptare kundër të gjitha formave dhe metodave të sundimit të egër të kolonializmit dhe hegjemonizmit serbomalazez , jo vetëm në Kosovë, por në të gjitha territoret autoktone të Shqipërisë etnike.

Si z. Mihael Shtajner me bashkëpunëtorët e tij ndërkombëtarë në Kosovë, ashtu edhe “funksionarët” më të lartë shqiptarë në Prishtinë dhe në Tiranë, nuk duhet të mashtrohen dhe të vetëviktimizohen pas “recetave” kulaifikuese terroriste dhe raciste të politikës dhe propagandës antishqiptare, antiuçk dhe antiaksh, por duhet të mbështetëndhe, t’I marrin parasysh të gjitha argumentet e vlefshme historike, politike dhe juridike ndërkombëtare, të cilat janë bazë fundamentale e veprimtarisë së gjithmbarshme dhe të Programit politik, kombëtar, ndërkombëtar dhe ushtarak të Armatës Kombëtare Shqiptare/AKSH/ dhe të të gjitha strukturave të saj përkatëse.

Asnjë politikë, e cila nuk merr në konsideratë ligjet dhe ligjshmëritë e së drejtës kombëtare dhe asaj ndërkombëtare, nuk mund të quhet politikë e njëmendtë, veçse fiktive, madje qoftë e ndërtuar, dhe e mbrojtur edhe nga Mihael Shtajneri, dhe bashkëmendimtarët e mbështetësit e tij, sikurse në rastin konkret të denoncimit të AKSH-së, ngaqë AKSH-ja për nga struktura e saj organizative, politike, kombëtare, ndërkombëtare dhe vepruese nuk përbën “grup, as organizatë terroriste”, siç e kanë deklaruar atë në mënyrë të paligjshme: M.Shtajneri, përfaqësuesi i SHP të TMK-së, Shemsi Syla, dhe Ministria e Punëve të Jashtme të Shqipërisë, por është Lëvizje nacionalçlirimtare antikoloniale, që ndërlidhet drejtazi me Deklaratën e njohjes së pavarësisë dhe të drejtës së vetëvendosjes vendeve dhe popujve të kolonizuar”(Rezoluta 1514,XV, 1960) dhe me Nenin 1, paragrafi 2 të Kartës së OKB-së e të tjera. Prandaj, AKSH-ja si faktor nacional, nuk ka asnjë “fije floku” ndërlidhuri me “grup ose organizatë terroriste” as rajonale, as ndërkombëtare, por është forcë e ligjshme ushtarake antikoloniale, që mbështetet, duke filluar nga në idetë e Revolucionit Francez 1789, që kanë të bëjnë me realizimin e parimeve të lirisë, të vetëvendosjes dhe të pavarësisë kombëtare, të cilat pa dyshim shpiejnë në ringjalljen e shtetit kombëtar shqiptar, Shqipërinë etnike, ky gjysma e saj, ende edhe sot në shekullin e 21-të, është “latifundi” koloniale e Serbisë, Malit të Zi, Maqedonisë dhe e Greqisë.

Po qe se z.Mihael Shtajner, nuk e revidon “vendimin politik” denoncues kundër AKSH-së, më 17 prill,2003, s’ka dyshim se, së shpejti do të përballet me ligjet dhe konventat ndërkombëtare, që janë objekt i Gjykatës Ndërkombëtare të OKB-së. Kundër një vendimi paushall dhe të paligjshëm të z.Mihael Shtajner, të deklaruar në llogari të AKSH-së, Gjykata e Lartë e AKSH-së, do të ushtrojë kallzimin penal para gjykatave përkatëse ndërkombëtare, dhe para Gjykatës Supreme të Shqipërisë etnike.

Pavarësisht nga vendimi arbitrar i Mihael Shtajnerit, dhe i “strukturave terciale” politike serbomalazeze dhe , i atyre të ashtuquajtura “patriotike” shqiptare, që Armatën Kombëtare Shqiptare, ta riemërtojnë në ndonjë “grup” ose në një “organizatë terroriste”, kjo nuk mund të arrihet as teorikisht as praktikisht, sepse AKSH-ja është Lëvizje Nacionalçlirimtare Shqiptare, që tanimë ka filluar t’i zhvillojë aksionet e fazës së parë të luftës guerile në hapësirat e populluara me shqiptarë brenda kufijve të territorit të Shqipërisë etnike, siç ishte rasti i hedhjes në erë i urës hekurudhore ndërlidhëse Mitrovicë-Leshak nga ushtarakët patriotë shqiptarë Islam Berisha(Lami) dhe Hamzë Behrami të njësitit gueril të Gjenois së Divizioinit “Adem Jashari”, s’ka lidhje me terrorizëm dhe me banditizëm të harangave mafioze dhe profitere serbomalazeze çetnike të pushtet sundues koloniual të Serbisë, por me veprimin serioz luftarak të Armatës Kombëtare Shqiptare/AKSH/ për prerjen e të gjitha lidhjeve me Serbinë e madhe, përderisa ajo të pranojë, se do të heqë dorë nga sundimi hegjemonist kolonial i Kosovës dhe i viseve të tjera shqiptare, qoftë në mënyrë paqësore, qoftë në ndonjë formë tejtër.

Si Mihael Shtajner, si “këshilltarët” kriminelë serbomalazezë me ndihmën e Beogradit, të cilët e kanë detyruar, të ndërmarrë një hap të tillë në “riemërtimin” e AKSH-së si “terroriste”, duhet ta kenë të qartë, se AKSH-ja nuk është “ grup terrorist”, që që vret, masakron dhe plagos civilë të pafajshëm nëpër vende e sheshe publike, sikurse që ka vepruar pushteti gjenocidal serbomalazez çetniko-fashist plot 10 vjet kundër shqiptarëve në Kosovë, por është Armatë-Lëvizje Nacionalçlirimtare Kombëtare, e cila po qe se, Serbia së pari, dhe me urgjencë, nuk pranon njohjen e pavarësisë së Kosovës në mënyrë paqësore(gjë që ky është objektiv prioritar i AKSH-së), atëherë si fallanga serbomalazeze, si Mihael Shtajneri, si kollaboracionistët shqiptarë, do të kenë rastin të ballafaqohen me fazën e dytë të luftës çlirimtare kombëtare të AKSH-së, e cila pa dyshim do të çojë një luftë të përgjithshme popullore shqiptare nga të gjitha viset autoktone të Shqipërisë etnike.

Fundja, si politika paqësore e UNMIK-ut, me Mihael Shtajenerin në krye, ashtu edhe politika e propaganda e ndyrë luftarake e Serbisë dhe e Malit të Zi, e posaçërisht eksponentët reaksionarë dhe kolaboracionistë të politikës nënshtruese, vazale dhe kapitulluese shqiptare në Prishtinë, në Tiranë, të cilët kanë filluar t’i “ndërrojnë prehërat”,duke “kruar” me armiqtë serbomalazezë dhe me prezntuesit e huaj paqësorë në Kosovë, për hir të “biznisit personal” dhe “biznisit mixt”, nuk preferohet të luajnë me zjarrin e trilluar të terrorizmit të eksportuar serbomalazez çetniko-fashist në Kosovë dhe në viset e tjera të Shqipërisë etnike, sepse pa vetëdije vetë do të digjen në të, e jo Armata Kombëtare Shqiptare/AKSH/, e cila është vënë në shërbim të çlirimit, të pavarësisë dhe të mbrojtjes së gjithë popullit shqiptar, Kosovës dhe Shqipërisë etnike.

Gjithashtu, për hir të së vërtetës së njoftimit nga dora e parë z.Mihael Shtajner, kryetarin e UNMIK-ut (si dhe të gjithë administratën shërbyese të tij), dhe oponentët e tjerë “pilitikanë” dhe “institucione” shqiptare në Tiranë dhe në Prishtinë, AKSH-ja nuk është “grup-organizatë terroriste”,ashtu siç e kanë gënjyer dhe manipuluar opinionin politik gjithëshqiptar, dhe bashkësinë ndërkombëtare, por siç nënvizuam më sipër, është faktor nacional-Lëvizje Nacionalçlirimtare Shqiptare, sikurse të gjitha lëvizjet nacioanlçlirimtare antikoloniuale të deritashme botërore, që me Program dhe Platformë politike dhe ushtarake, ta luftojë sundimin terrorist kolonial të Serbisë, të Malit të Zi, të Maqedonisë dhe të Greqisë. Në të vërtetë, kush di të “lexojë” dhe kuptojë politikisht, ARMATEN KOMBËTARE SHQIPTARE/AKSH/,duhet ta konsiderojnë QEVERI TË ARDHSHME TË PËRKOHSHME TË SHQIPËRISË ETNIKE, u pëleqeu kjo, ose nuk u pëlqeu të gjithë armiqve të saj. Ndryshe, të gjitha kualifikimet dhe etiketat e tjera, që bëhen në adresë të AKSH-së, nuk kanë të bëjnë me qëllimet dhe me synimet programore të luftës antikoloniale të AKSH-së, por me terrorizmin dhe me gjenocidin e importuar kolonial imperialist të Serbisë dhe të Malit të Zi sin ë Kosovë, ashtu edhe në mbarë Shqipërinë etnike, e në Ballkan.

Ka ardhur koha, që bashkësia ndërkombëtare përmes z.Mihael Shtajner apo Koffi Annan, të mendojnë thellë dhe me seriozitetin më të madh, që të gjejnë ndonjë “Chales de Gaulle” serbomalazez, në mënyrë që me paqe, ta arrijnë Marrëveshjen historike, së pari për njohjen e pavarësisë së Kosovës, ashtu si veproi Charles de Gaulle më 19 mars 1962, kur Franca ia njohi pavarësinë Algjerisë, përkatësisht Qeverinë e Përkohshme të Republikës së Algjerisë. Ndryshe, çdo vonesë e zgjidhjes së statusit përfundimtar të Kosovës, do të çojë në eskalimin e krizës së konfliktit të armatosur, që patjetër, do të destbaliziojë paqen dhe sigurinë në Ballkan

E shtunë, 15 mars, 2003

Sejdi Veseli
Po na përsëritet historia

“Mos i beso kurrë atij që njëherë të ka tradhëtuar”
William Shakespeare
Ka pakë popuj në botë, që historia të ketë qenë aq e pamëshirshme, siç ishte për popullin shqiptar. Është e vërtetë e pakontestueshme se rrugëtimi i shqiptarëve nëpër epokat e historisë, ishte përplotë vështirësi dhe sakrifica, asnjëherë në pozitë të agresorit, përherë në ballafaqim me agresorë të ndryshëm dhe shumë të fuqishëm evro-aziatik. Kjo bëri që e kaluara e popullit shqiptar të jetë e ngjeshur nga epopet e lavdishme, për çka ia kanë lakmi shumë popuj, edhe ata më të mëdhenjë se ai për nga numri.

Shqiptarët si popull i pa vëlla që ishin, edhepse ndër popujt më të vjetër dhe më fisnik të Evropës, rrallëherë patën aleatë besnik, jo pse nuk i merituanë, apo nuk ditën t’i nderojnë dhe çmojnë ata. Përkundrazi, të dhënat historike flasin qartë, se ky popull ndër më të vjetrit dhe më fisnikët e Evropës, si asnjë popull tjetër, jo vetëm se di t’i nderojë aleatët e tij, por ai është i gatshëm edhe të sakrifikohet për ta në çdo kohë. Për të vërtetuar këtë, mjafton të veçohen dy nga të dhënat më të freskëta:

1.Rasti i solidarizimit konkret dhe pa rezervë i popullit shqiptar ndaj aleatit të tyre të fuqishëm, SHBA-ve, me rastin e sulmit terrorist të 11 shtatorit dhe;

2.Rasti i këtyre ditëve, kur populli shqiptarë vihet në anën e aleatit të tij të fuqishëm, kur ky përgatitet që me veprime të fuqishme ofanzive ushtarake ta çarmatosë regjimin e Sadam Huseinit.

Si pasojë e mungesës së aleatëve besnik në të kaluarën, më shumë se gjysma e Shqipërisë Etnike, përkundër vullnetit të popullit të saj, me vendimin arbitrar të faktorëve të vendosjës, mbeti nën pushtimin e shovenistëve sllavo-grek.

Kohërat kanë ndryshuar dhe në këtë epokë të historisë nuk mund të themi se nuk kami aleatë, ashtu siç nuk mund të themi se nuk po na bëhen hile ndaj të drejtës sonë të natyrshme. Atëherë, pashmangshëm do të lindë pyetja: kush është shkaku i këtyre hileve që na bëhen edhe nga ata që i konsideruamë aleatë?

Me siguri ne shqiptarët si popull nuk mund ta pranojmë fajin kolektiv edhe për hilet që po na bëhen sot, nga “aleatët” tanë të deklaruar dhe deri diku të dëshmuar në vepër, edhepse në bashkëpunim me do tarafe shpirtshiturish nga fara jonë. Por, mund të konstatojmë se shkaktari kryesor i të gjitha hileve që na u bënë në të kaluarën dhe i atyre që janë duke na u bërë, është Trualli jonë amëtar. Siç dihet, Atdheu jonë përveç pozitës strategjike të rëndësisë së veqantë për interesat e Fuqive të Mëdha, ai është laborator i nënës natyrë, ku ajo për qëllime eksperimentale ka grumbulluar në sasi të pallogaritëshme, të gjitha të mirat e botës. Pra, ky ishte dhe mbeti shkaku kryesor që shumica e aleatëve tanë( edhe ata të natyrshmit), të verbuar nga etja për përfitime materiale personale dhe për vendet e tyre, nuk hezitojnë të lëshohen në pazarllëqe si në të kaluarën edhe sot me armiqtë e tanë, natyrisht në dëm të interesave tona të natyrshme njerëzore dhe kombëtare. Siç u vëretua në të kaluarën, ndërgjegja e faktorëve të vendosjes ndërkombëtare është e neutralizuar nga etja e tyre për koncesione materiale, andaj nuk ka çka i brenë, kur dihet se si pasojë e hileve të tyre, një popull i tërë mund të përjetojë vuajtjet dhe tmerret më të rënda. Siç përjetuanë shqiptarët e Kosovës administrative nën pushtimin serbo-çetnik, ashtu siç vazhdojnë të përjetojnë këto vuajtëje dhe tmerre nën regjimet primitive të pushtuesëve sllavo-grek Kosova Lindore, Lugina e Vardarit, një pjesë e Malësisë së Madhe dhe Çamëria. Andaj, nuk është për t'u quditur, se Fuqitë e Mëdha gjoja aleatët tanë i harruan kaq shpejt skenat e përjetimeve të tmerrshme, të cilat i përjetojë populli shqiptar, sidomos ato gjatë luftës të armatosur çlirimtare të cilën e zhvilloi nën flamurin e UÇK-së, e cila edhe kësaj here iu imponua si domosdoshmëri dhe pashmangësi, nga terrori vandal që ushtrohej në vazdhimësi nga aparati shtetëror i pushtuesëve fashizoid serbosllavë.

Pas përfundimit të kësaj lufte të drejtë çlirimtare edhe me ndihmën e NATO-s, populli shqiptar priste me plotë të drejtë nga ndërkombëtarët, nën mbrojtjen e të cilëve ishte futur Kosova, se do ta ndihmojnë në zgjidhjen përfundimtare dhe të drejtë të çështjes së tij kombëtare.

Populli shqiptar një ndihmë të tillë e meritonte, falë gjakut të derdhur dhe sakrificave të tij të shumta për t’u liruar nga zgjedha e huaj. Ai shpresonte, së më në fund diplomacitë e disa shteteve evropiane të cilat me gojën plotë deklarohen, se duhet të respektohen të drejtat e popujve për vetëvendosje, do të shfrytëzonin rastin për t’i korigjuar padrjtësitë që ua kishin bërë shqiparëve, paraardhësit e tyre në vazhdimësi, prej Kongresit të Berlinit e tutje. Nisur nga kjo shpresë, të gjithë ata që i ofronin ndihmë dhe miqësi, shqiptarët i pranuan pa u hamendur. Si të tillë i pranuan UNMIK-un, OSBE-në dhe KFOR-in, të cilët u instaluanë në Kosovën administrative, në bazë të Rezolutës 1244 të KS të OKB-së.

Fatmirësisht pas përfundimit të luftës, shqiptarët( përveç kapitullantëve)filluan ta kuptojnë pa ndonjë vonesë të madhe, se “aleatët” evropianë, në raport me interesat legjitime të tyre vazhdojnë të sillen sipas avazeve të vjetra, sipas atyre të Kongresit të Berlinit, të Konferencës së Londrës dhe të Versajës, por për nga forma më të rafinuara, ndërsa metodat dhe mjetet që përdorin më bashkëkohore. "Aleatët" tanë me sjelljet dhe veprimet e tyre, ndikuan që te ata shqiptarë të cilët e çmojnë drejt gjakun e dëshmorëve të kombit dhe sakrificat sublime të popullit, të ngjizet dhe rritet dyshimi i bazuar, se mos po u përsëritet historia e hidhur, sidomos, ajo me Evropën njerkë.

Kësaj radhe do të veçojë njërin nga faktet e shumta, i cili ia hjek " petën lakrorit", dhe ma thotë mendja se është dëshmia më e mirë, e përsëritjes së historisë.

Fjalën e kam për të ashtuquajturin decentralizim të pushtetit.

Siç dihet, njëra prej temave ndër më të nxehtat, e cila flitet dhe përflitet kohëve të fundit, është kërkesa e zëshme e disa qarqeve ndërkombëtare për decentralizimin e pushtetit. Kjo temë ka zënë vend në kreun e agjendave të bisedimeve të "pushtetarëve" vendorë me ndërkombëtarët. Fillimisht kjo temë u përfol në të gjitha mjetet e komunikimit masiv, për të vazhduar kuloareve, në vendet e punës dhe në të gjitha familjet shqiptare.

Duhet pranuar se decentralizimi i pushtetit, parqet stadin më të zhvilluar të demokracisë së një vendi, natyrisht nëse është eliminuar çdo formë e tij mbi baza etnike.

Kur flitet për decentralizimin e pushtetit në Kosovë, nuk mund t’i iket konstatimit, se fjala është edhe për një eksperiment të disa qarqeve ndërkombëtare, të disponuara armiqësisht ndaj shqiptarëve.

Të flitet për decentralizimin e një pushteti i cili de facto dhe de jure, nuk është në duart e të zgjedhurve të popullit me votën e tij të lirë, nuk mund të kuptohet ndryshe, pos si edhe një lojë e ndyrë e projektuar nga disa qarqe ndërkombëtare, të cilat në raport me popullatën shqiptare të Kosovës vazhdojnë të sillen si kolonizator klasik.

Këto plane të disa qarqeve ndërkombëtare nën masken e decentralizimit të pushtetit, kundërmojnë në diçka tjetër, shumë të pakëndshme për popullin shumicë, si dhe për minoritetet josllave të Kosovës. Deri te një përfundim i tillë nuk lypset ndonjë analizë e thellë, sepse në këtë rast nuk kërkohet ndonjë dije e lartë shkencore. Mjafton të mirren për bazë disa nga veprimet e derisotme të disa segmenteve ndërkombëtare me peshë, të instaluara në Kosovën e pasluftës. Me një analizë edhe sipërfaqësore, do të arrihet në përfundimin, se shumica e veprimeve të ndërkombëtarëve ishin të disfavorshme(për të mos thënë diskriminuese)për shqiptarët si popull shumicë dhe për minoritetet josllave, ndërse shumë të favorshme( thjeshtë privilegjuese)për minoritetin serb.

Mjerisht, edhe ato kundërshtime sa për sy e faqe të atyre që populli ua dha besimin me votën e tij të lirë, që të ndërtojnë institucionet pushtetore dhe t’i prijnë drejt ditëve më të mira, amortizohen në “party-it” e organizuara nga Monarku i atestuar nga“demokracia”ndërkombëtare. Mjerisht, për votën e lirë të popullit, deri në ditët e sotme nëpër këto”party”, u arritën shumë kompromise për shumë tema të nxehta, pa i pyetur fare institucionet e formuara nga të zgjedhurit e popullit.Në këto "party" u arritën edhe kompromiset(komplotet) për arrestimin e luftëtarëve të lirisë, natyrisht të atyre që ua trubullojnë ujin.

Arsyetimet e disa përfaqësuesve të zgjedhur me votën e lirë të popullit për moskundërshtimin e tyre, ndaj veprimeve rrënuese dhe në vazhdimësi ndaj fruteve të luftës çlirimtare të UÇK-së, siç është edhe paralajmërimi për decentralizimin e pushtetit(me siguri sipas modelit të Mitrovicës), se gjoja do t’i revoltonin “aleatët”, nuk mund të quhen ndryshe pos sybutësi e qyqarëve. Kjo sybutësi të përkujton atë thënien e popullit: “syri i butë .........!”

Duhet ta kuptojmë drejt, se tendenca e “mësuesëve të mëdhenjë” të demokracisë evropiane për decentralizimin e pushtetit, në esencë mëton t’i përforcojë enklavat serbe të krijuara nën kumbarin e tyre, duke ua dhën edhe formën juridike të domosdoshme për realizimin e kërkesave të tyre hegjemoniste për të përvetësuar dhe ricopëzuar trojet etnike shqiptare. Prandaj është koha e fundit, që ata të cilët morën besimin e popullit me verdiktin e votës së tij të lirë, të arsyetojnë këtë besim, duke u thënë stop, në mënyrë institucionale, me vendosmëri dhe me qartësinë më të madhe, të gjithë autorëve të këtij skenari shumë të rrezikshëm për interesat tona të drejta kombëtare, kushdo qofshin ata.

Kundërshtimi edhe i kësaj tendence të “aleatëve” tanë, qysh tani në nismë, në rend të parë është obligim i atyre që morën besimin e popullit për ta përfaqësuar atë zyrtarisht. Përndryshe, moskundërshtimi dhe mosveprimi i vendosur i tyre, nuk mund të cilësohet ndryshe pos tradhëti ndaj popullit dhe atdheut.

Kundërshtimi i përfaqësuesve shqiptar dhe i minoriteteve josllave, do të duhej të jetë i argumentuar mirë. Në lidhje me këtë temë ka mjaft argumente të qëndrueshme, si p.sh.: siç dihet, Shef i misionit të Këshillit Evropian, për hartimin dhe implementimin e decentralizimit të pushtetit në Kosovë, është diplomati italian, Carlo Civiletti. Ky diplomat i një shteti fqinjë, me siguri do të përpiqet ta implementojë në mënyrë eksperimentale, atë që nuk u arritë të bëhet për dhijetë vjetët e fundit në vendin e tij.

Është e vërtetë se këta ekspert të Këshillit të Evropës kanë përvojë të madhe, sepse një eksperiment të ngjashëm e kanë implementuar në Bosnjë dhe Hercegovinë. Pra dihet, se po kolegët e këtyre ekspertëve, duke e kantonizuar Bosnien dhe Hercegovinën bënë punë "fenomenale", sepse arritën ta shndërrojnë këtë vend të dërrmuar nga lufta, në një bombë të kurdisur, e cila në çdo moment mund të pëlcas. Pasojat dihen. Për këtë "mësuesit" e demokracisë evropiane nuk mërziten fare, se me fajin e tyre mund të rimbytet në gjak dhe zjarr populli i saj i shumëvuajtur. Ata, kryen punën e tyre "humanitare", i thurën vetes lavdata dhe pasi futën honorare të majme në xhepat e tyre, u kthyen nga kishin ardhur.

Sa nuk është bërë vonë, misionit të drejtuar nga Carlo Civiletti, do të duhej t’i thuhet me vendosmëri, nga ata që kanë besimin e popullit për ta përfaqësuar, se nuk e kanë pëlqimin e institucioneve që drejtojnë, që një eksperiment të tillë ta bëni edhe në Kosovë. Nuk do të lejojmë që me popullin dhe atdheun tonë të bëni eksperimente të tilla, pasojat e të cilëve paraqesin rrezik jo vetëm për Ballkanin, por edhe më gjërë.

Duhet t’u bëhet e qartë edhe këtyre “ekspertëve” për decentralizimin, se nuk mund të flitet për një gjë të tillë, në kohën kur vendorët nuk i kanë kompetencat e plota për të qeverisur me vendin e tyre. Duhet t'u thuhet, kur vendorët të marrin kompetencat dhe përgjegjësitë e plota, për organizimin dhe drejtimin e pushtetit në të gjitha nivelet, me siguri do ta shqyrtojnë mundësinë edhe për decentralizimin e pushtetit, duke aplikuar në mënyrë inventive standardet më të larta të demokracisë, në përputhje me kushtet dhe rrethanat e vendit, por kurrën e kurrës nbi baza etnike.

Sejdi Veseli, me 04 03 2003, Prishtinë

E shtunë, 1 mars, 2003

Sejdi Veseli
Quo vadis,Tribunal i Hagës?
Quo vadis, Mrs. Karla Del Ponte?

Siç dihet, ka kohë që kur Zonja e "hekurt"e Evropës demokratike, Karla Del Ponte, siç u konfirmua nga OKB-ja, ishte ngarkuar me një detyrë me përgjegjësi të madhe, Prokurore Kryesore e Gjykatës Ndërkombëtare, me seli në Hagë.

Detyra kryesore e kësaj gjykate ishte, hulumtimi dhe zbardhja e krimeve të luftës, në territorin e ish RSFJ-së, e cila nga analitikët ushtarakë konsiderohet si nga më të përgjakshmet në truallin e Evropës, pas Luftës së Dytë Botërore.

Popujt të cilët ishin larë në gjak, djegë e përvëluar nga ushtria, policia dhe paramilitarët serbë, shpresonin se më në fund drejtësia ndërkombëtare, do të dënonte kriminelët në përputhje me peshën e veprave të tyre barbare.

Veprimet e para të Kryeprokurores dhe të Gjykatës ishin inkurajuese.

Me kalimin e kohës, veprimet e "pamatura" dhe në vazhdimësi të zonjës së papërmbajtur Karla Del Ponte, ndikuan që ky inkurajim të zëvendësohet gradualisht me dyshime të bazuara, se kjo farë gjykate s`është gjë tjetër pos edhe një farsë, pjellë e disa qarqeve tradicionalisht proserbe.

Shqiptarët (përjashtuar disa mjeranë të vetëquajtur, herë pacifistë e herë kozmopolitë) i brente dyshimi që nga promovimi i kësaj farse të quajur Tribunal, se vizitat e shpeshta të Kryeprokurorës së tij, në Beograd, Podgoricë dhe Shkup, do të pillnin ndonjë prapësi alla serbo-sllave.

Kështu dhe ndodhi. Ajo çka ishte gatuar në kuzhinat e Beogradit dhe të Shkupit u poq në ato të Podguricës dhe, ashtu e nxehtë ju servua shqiptarëve, natyrisht, nga kamarierja e atestuar ndërkombëtarisht, Karlla Del Ponte. Si pasojë e kësaj gatese, u arrestuan katër shqiptarët e parë nga Tribunali i Hagës, nën akuzën e montuar në bazë të "dëshmive", të atyre që vërtetë ushtruan gjenocid ndaj popullatës civile shqiptare dhe të disa tradhëtarëve vendorë, të paguar nga sajuesit e saj.

Për „çudi“ konfirmimin e këtyre arrestimeve, Kryeprokurorja e Tribunalit të Hagës e bëri në „Sollani“ dhe me triumfalizëm, në nje konferencë për gazetarë të organizuar ditën e arrestimeve, menjëherë pas muhabetit, deri mbi gu, që i bënë pasuesit besnik të antishqiptarit me damkë, Kral Nikollës.

Qëllimi i këtij veprimi të zonjës së „hekurt“ është i tejdukshëm:

Thjeshtë, ky veprim ishte një mesazh inkurajues për qarqet hegjemoniste serbo-sllave, si për ata në „Sollani“, ashtu dhe për ata në Ish-Republikën Jugosllave të Maqedonisë, se Kryeprokurorja e Tribunalit të Hagës është e vendosur t’i zbatojë me besnikëri kërkesat e tyre antishqiptare.

Nga ky veprim provokues ndaj shqiptarëve i zonjës Del Ponte, mund të kuptohet edhe diçka tjetër: se arrestimi i Kasapit të Ballkanit, serbomadhit Millosheviq, ka qenë vetëm një veprim taktik i ekipës së saj, për t'i mashtruar kroatët, boshnjakët dhe veçanërisht shqiptarët, se gjoja ajo është e vendosur për t'i ndjekur kriminelët e luftës.

Arrestimi i këtyre atdhetarëve, ish pjestarë të Famëmadhes - Ushtria Çlirimtare e Kosovës, në mesin e të cilëve edhe Fatmir Lim j - Komandant Çeliku, aktualisht Sekretar për marrëdhënie publike dhe udhëheqës i grupit parlamentar të PDK-së në Parlamentin e Kosovës, si dhe paralajmërimi i arrestimeve tjera, është një provokim shumë i rëndë për shqiptarët.

Sipas hesapeve të porositësve të këtyre arrestimeve, ashpërsia e protestave shqiptare do të arrijë përmasat e rrebelimit të përgjithëshëm dhe shumë shpejt situata do të del prej kontrollit të organizatorëve. Një gjendje e tillë do të ishte e mirëseardhur për koalicionin franko-gjermano-rus, sidomos në kohën kur SHBA-të dhe aleatja e tyre besnike Britania e Madhe, janë të angazhuara me potencialin kryesor, mendor dhe veprues, rreth përgaditjeve për luftë kundër regjimit të Sadam Huseinit. Një gjendje e nderë në trojet shqiptare, do t’i konvenonte shumë koalicionit franko-gjermano-rus dhe të përkëdhelurave të tyre: „Sollanisë“ dhe IJRM-së, për t’i qëruar hesapet me shqiptarët, si në 100 vjetët e kaluara.

Prandaj, për atëdhedashësit e vërtetë nuk ishte ndonjë bafasi kur ekzekutorja e planeve antishqiptare, të sponzorizuara nga koalicioni franko-gjermano-rus, nxorri nga mangët e kostumit të saj elegant këtë farë aktakuze. Cili është qëllimi i kësaj aktakuze dihet. Përveç asaj që u cekë më parë, kjo farë aktakuze ka për qëllim denigrimin, jo vetëm të luftëtarëve të akuzuar, por të luftës sonë çlirimtare në përgjithësi, të cilën e zhvilluam dhe e përfunduaam me sukse, nën flamurin e UÇK-së.

Zonja Del Ponte, po të mos ishte balerinë për ekzekutimin e komponimeve të qarqeve antishqiptare, do të vëlerësonte ashtu si e tërë bota demokratike, se pjestarët e UÇK-së nuk kanë bërë krime; se ata kanë zhvilluar një luftë të drejtë për ta mbrojtur popullin nga forcat policore, paramilitare dhe militare të pushtuesit fashizoid serbo-çetnik, të cilat kryen krime lufte të përmasave gjenocidale ndaj popullatë së pambrojtur civile shqiptare, pa bërë dallime gjinie dhe moshe. Andaj, do t’i drejtonte akuzat e saj për krime lufte në adresë të saktë.

„Ngathtësia“ në veprime konkrete e z.Del Ponte, ndaj kriminelëve të dëshmuar, imponon konkludimin se kjo „ngathtësi“ është pjesë e realizimit të njërit prej standardeve të Steineri-t, për këthimin masovik të serbëve në Kosovë. Ngase, padronët e saj në hije janë të bindur, se arrestimet arbitrare të luftëtarëve të lirisë, në bazë të aktakuzave politike dhe të sajuara nga trillimet e shprtshiturëve, do t'i kurajojnë serbët e shpërngulur për t'u këthyer në Kosovë. Prandaj, veprimet e sotme të KFOR-it, UNMIK-ut dhe të Tribunalit të Hagës, u gjasojnë me shumë çka, skenarëve dhe veprimeve të OZNA-s kundër shqiptarëve nën ripushtimin jugosllav, menjëherë pas Konferencës së Bujanit, deri në vitin 1948, ndërsa pasojat dihen.

Sipas praktikës që ndjek sot Karla Del Ponte, duhet kuptuar se prokurorët e Gjyqit të Nyrenbergut, do të duhej të ngritnin aktakuza ndaj pjesëtarëve të koalicionit antifashist, në krye me Stalinin, Ruzveltin dhe Çerçillin, ngase sot nga Tribunali i Hagës akuzohen kroatët, boshnjakët dhe shqiptarët liridashës, ndërsa himlerat, gebelsat, geringat, hitlerjungashët dhe gjovanifashistët serë shëtsin lirshëm.

Sipas praktikës që ndjek sot Karla Del Ponte, duhet kuptuar se prokurorët e Gjyqit të Nyrenbergut, do të duhej të ngritnin aktakuza ndaj mbrojtësve të Londrës, Parisit, Varshavës, Moskës, Stalingradit, Athinës, Tiranës, ngase sot nga Tribunali i Hagës akuzohen mbrojtësit e Vukovarit, Sarajevës, Mostarit, Srebrenicës, Prekazit, Likoshanit, Junikut, Smolicës, Krushës së Vogël, Llapushnikut, Llabit dhe Gollakut, ndërsa ata që i lanë në gjak banorët e tyre dhe i dogjën në flakë, shëtisin lirshëm, bile edhe të përcjellur nga policia e UNMIK-ut dhe KFOR-it.

Me veprimet e saj arbitrare dhe të „pamatura“ znj. Del Ponte, nuk mund ta mbulojë një të vërtetë të madhe, se qarqet më relevante ndërkombëtare nuk mund të mohojnë faktin, se përkundër dëshirës sonë u detyruam të luftojmë kundër një pushtuesi të egër dhe shumë më të përgaditur ushtarakisht; se pas shumë sakrificash sublime e përfunduam këtë luftë, në aleancë me NATO-n, për çka edhe u jemi shumë mirënjohës, veçanërisht SHBA-ve dhe Britanisë së Madhe, të cilat ndikuan fuqishëm për krijimin dhe funksionimin e kësaj aleance. Është momenti që zonja Del Ponte ta kuptojë një herë e mirë, se duke akuzuar UÇK-në për krime lufte, ajo e akuzon edhe NATO-n - aleaten e çlirimtarëve dhe po vazhdoi kështu me siguri do ta humbasë funksionin e paguar mirë.

Pas përfundimit të luftës ne pjestarët e UÇK-së, paranuam të demobilizohemi para atyre që i konsideruam dhe u besuam, se vërtetë janë aleatët tanë të luftës dhe të sakrificave tona sublime.

Ishim thellë të bindur, se falë luftës heroike dhe gjakut të bijëve dhe bijave të popullit tonë, përfundoi përgjithmonë epoka e hidhur e terrorit të organizuar shtetror, e cila manifestohej nëpërmjet bastisjeve, arrestimeve arbitrare, aktakuzave të montuara politike, torturave gjatë hetimeve, proçeseve të montuara gjyqësore dhe denimeve drakoniane, natyrisht sipas Kodit Penal të pushtuesit. Por, fushatat e arrestimeve dhe proçeset gjyqësore ndaj luftëtarëve të lirisë, me aktakuza të sajuara nga denoncimet e dëshmitarëve të shitur për pak euro apo beneficione, dje te UDB-ja, sot tek shërbimet informative të disa qarqeve, tradicionalisht prosllave, ndërsa kriminelët e vërtetë serbë shëtisin lirshëm dhe të përcjellur nga truprojat speciale të policisë së UNMIK-ut dhe KFOR-it, janë dëshmia më e mirë, se edhe njëherë u mashtruam.

Realiteti në të cilin po jetojmë (lexo vegjetojmë), nëse duam ta vëlerësojmë pa paragjykime dhe realisht, me siguri do të konstatojmë, se disa segmente vendimarrëse evropiane të cilat mbulojnë pozita të rëndësisë së veçantë në kuadër të UNMIK-ut dhe KFOR-it, në raport me ne shqiptarët vazhdojnë të sillen sipas traditës së vjetër evropiane, të na trajtonë ashtu siç i trajton njerka shpirtkatile fëmijët e barkut të parë.

Përgjigja jonë e vetme ndaj sjelljeve të liga të segmenteve të caktuara ndërkombëtare dhe fushatave të arrestimeve të komandantëve të zonave tona operative dhe e vartësve të tyre, është ngjeshja e rradhëve për veprime konkrete dhe të vëndosura, deri në ndryshimin e kësaj gjendjeje. Përndryshe, do të humbim të drejtën, nëse nuk e kemi humbur, që të rrahim gjoks para kamerave, në përvjetorët e Dëshmorëve të Kombit. Mjerisht, ashtu si po sillemi ndaj arrestimeve të luftëtarëve të lirisë, edhe dëshmorët e kombit po t'ishin fizikisht në mesin tonë, do t’ii arrestonin para syve tanë, e ne do të bënim sehir, siç edhe po bëjmë.

Kësaj rradhe hesapet e të gjitha qarqeve antishqiptare do të duhej të dështonin përfundimisht. Sepse, ne shqiptarët kami patur mundësi të nxjerrim mësime nga e kaluara. Andaj do të dimë si të veprojmë. Fatmirësisht kemi potencial mendor dhe veprues, për të dëshmuar, se ashtu siç ditëm të mbrojmë pragun e shtëpisë me armë në dorë, do të dimë të bashkohemi për t’i mbrojtur me vendosmëri frutet e luftës, duke përdorur mjetet përkatëse.

Rroftë bashkimi veprues i popullit tonë, për mbrojtjen e fruteve të luftës së armatosur çlirimtare të UÇK-s!

Më 25 shkurt 2003, Prishtinë

Sejdi Veseli

(Më gjerësisht lidhur me këtë temë në edicionin e shtypur të ILIRISË - nga marsi në shitje)

E shtunë, 8 shkurt, 2003

Standartet në Kosovë dhe serbët e privilegjuar

Shkruan: Arben Çokaj

Në fjalimin e tij përpara Këshillit të Sigurimit të OKB-së, kryeadministratori i Kosovës Mikael Shtajner përqendrohet në pesë pika kryesore, ndonëse ai mundohet të japë një imazh, se populli i Kosovës kërkon gjëra të tjera, që kanë të bëjnë me vendet e punës, sigurinë dhe shumetnicitetin, ndërsa politikanët kosovarë kërkojnë zgjidhjen e statusit të Kosovës sa më parë.
Sipas Shtajnerit, kërkesat që bën popullsia e Kosovës para tij dhe bashkësisë ndërkombëtare, janë në përputhje të plotë me kërkesat e vetë komunitetit ndërkombëtar. Pra, Shtajner e merr popullin me vete, por nuk përton të kritikojë politikanët kosovarë - si pjesë e popullit, të cilët interesohen më tepër për zgjidhjen e statusit përfundimtar të Kosovës (që është pavarësia), duke i quajtur nganjëherë organet e zgjedhura nga vota e lirë e popullit, si “institucione të përkohëshme”, sidomos në lidhje me kalimin e kompetencave.
Nga ana tjetër, Shtajner përmend edhe politikanët e Beogradit dhe pika e katërt e fjalimit të tij përqendrohet pikërisht në fillimin e një dialogu të drejtpërdrejtë Prishtinë-Beograd. Këtu fillon edhe privilegji, që bashkësia ndërkombëtare i bën serbëve në lidhje me Kosovën.
Zgjedhja e terminologjisë në fjalimin e Shtajnerit mundohet të paraqesë situatën në Kosovë, pa i “rënë në qafë” askujt, e sidomos duke u munduar të mos acarojë marrëdhëniet me politikanët serbë, të cilët megjithatë janë shprehur herë pas here kundër rolit të UNMIK-ut në Kosovë.
Duhet të kemi parasysh një fakt: Kosova vërtetë duhet të ketë standarte, që të mund të qëndrojë në këmbë e pavarur. Për presidentin Rugova këto standarte plotësohen më mirë, në rastin e njohjes së një pavarësie sa më parë, ndërkohë që për kryeadministratorin Shtajner, standardet duhet t’i paraprijnë statusit. Duket se kemi të bëjmë me një lojë fjalësh. Ajo që është e qartë për ne, është fakti se, çdo qytetar shqiptar i Kosovës dhe disa pakicave në Kosovë, e sheh të ardhmen e tij në një Kosovë të pavarur dhe si kusht kryesor e të vetëm për të jetuar në siguri e qetësi dhe për të mundësuar investimet e huaja në Kosovë. Këtë gjë e kërkojnë të gjithë politikanët kosovarë – gjë që fatkeqësisht nuk përmendet qartë nga Shtajneri, në fjalimin e tij para KS të OKB-së.
Pavarësia e Kosovës kundërshtohet nga Beogradi, dhe nga pakica serbe në Kosovë. Kjo është e natyrshme. Për Beogradin dhe serbët në përgjithësi, edhe sot do të vazhdonte shpërngulja e shqiptarëve nga vatrat e tyre në Kosovë. Por kjo u ndal një herë e përgjithmonë, dhe realiteti ndryshe në Kosovë, nuk duhet të lejohet të precipitojë në një konflikt të ardhshëm, siç mund të ndodhte në rastin se vullneti i shumicës në Kosovë nuk do respektohej. Duhet të bëhet edhe diplomatikisht e qartë për serbët vetë, se Kosova nuk është më pronë e Beogradit, dhe se Beogradi nuk ka pse të pretendojë të bëjë rendin e ditës në Kosovë. Kush janë serbët në këtë rast, që duhet të respektohen kaq shumë?...
Pakica serbe në Kosovë, bën që Beogradi t’i lejojë vetes të drejtën mbi Kosovën – është njëlloj, sikur Turqia të kërkonte të diktonte politikën e Berlinit, sepse ka mbi 3 milion turq në Gjermani. A nuk duket paradoksale edhe për zotin Shajner, të këmbëngulë në prioritetin e tij për një shoqëri multi-etnike në Kosovë, vetëm për hir të 3-5 % serbëve, që përbëjnë popullsinë e Kosovës? Asnjë shtet evropian, nuk konsideohet multi-etnik me një sasi kaq të vogël minoriteti brenda një shteti nacional. Në Maqedoni kemi rreth 40 % shqiptarë, dhe maqedonët përpiqen me të gjitha mënyrat për të mos i njohur të drejtat e shqiptarëve si shtetformues. Këtë po e shohim çdo ditë me zhvillimet në Maqedoni.
Duke përfituar nga tradita mikpritëse shqiptare, dhe respekti tradicional shqiptar për të huajin (që ka ardhur me siguri edhe nga një ndjenjë inferioriteti e imponuar nga pushtimi shekullor osman), ndërkombëtarët në Kosovë dhe serbët vetë, mundohen të përfitojnë mbi kurrizin e shqiptarëve, duke mos u njohur atyre atributet, që shqiptarët duhet të kenë. Kjo gjë është më e theksuar në Maqedoni, dhe nuk përjashtohet tendenca e paraqitjes së shqiptarëve si rracë inferiore – gjë që nuk ka pse të jetë e vërtetë. Kosovarët duhet të këmbëngulin deri në egoizëm për të drejtat e veta, siç bëjnë fqinjët tanë grekë e sllavë. Vetëm në këtë rast, ata do mund të kuptohen edhe nga komuniteti ndërkombëtar.
Kemi të bëjmë këtu edhe me një lloj psikologjie sunduese, e cila synon të favorizojë vazhdimësinë e privilegjeve, që i duhet dhënë rracës serbe, edhe pse struktura e popullsisë në Kosovë flet me parametra të tjerë. Edhe në rastin e një Kosove të pavarur, gjë që është plotësisht e mundur, serbët vetë mundohen të paraqesin një precedent ndarjeje të Mitrovicës – kjo u duk në përpjekjen e tyre të fundit, pas takimit në Beograd, që të formonin unionin e komunave serbe në Kosovë. Kjo për analogji, do ishte njëlloj sikur turqit e Gjermanisë, të kërkonin krijimin e unionit të komunave turke në Gjermani... (!?)
Pra, janë serbët ata që nuk duan të kuptojnë lojën e shetit ligjor e demokratik në një vend, dhe i frigohen pavarësisë së Kosovës, e cila vjen natyrshëm përmes kalimit të kompetencave drejtuese të UNMIK-ut tek institucionet e përhershme vendore. Theksoj të përhershme. Serbët duan në këtë rast, si gjithmonë, të kapin "kofshën e luanit" në Kosovë dhe interesat e tyre atje, të jenë sa më të forta.
Në vend që serbët të heshtin e të kujtohen për dëmshpërblimin që shteti serb ia ka borxh Kosovës, të mbajtur për vite me radhë si koloni me dhunë, ata i lejonë vetes edhe të kërkojnë pjesë. Por përderisa në politikë nuk thotë kush se duhet të kesh fytyrë e ndjenja, atëherë pse shqiptarët duhet t’i kenë këto?
Serbët e Kosovës, të cilët nuk i kanë përlyer duart me gjak shqiptar, nuk kanë pse të kenë frikë nga shqiptarët, e aq më tepër nga Pavarësia e Kosovës. E vërteta është se shqiptarët përgjithësisht janë më tolerantë dhe më njerëzorë se vetë fqinjët e tyre, dhe për këtë kemi humbur shumë. Kemi rastin e Shqipërisë, ku pakicat greke, malazese e maqedonase atje, respektohen si qytetarët e tjerë, bile edhe më shumë. Sa i përket minoritetit grek në Shqipëri, ata kanë shkollat e tyre në gjuhën greke deri në nivel universitar. Po çamët e arvanitët shqiptarë në Greqi? Asnjë të drejtë, përveç të drejtës për të jetuar atje (kush i ka shpëtuar gjenocidit grek pas luftës së dytë botërore) si qytetar grekë – të asimiluar. Aq më tepër kur Greqia është anëtare e Bashikimit Evropian...
Kosovarët kanë sot një klasë politike e intelektuale relativisht të përgatitur mirë, për të marrë në dorë fatet e popullit të vet, në një shtet të pavarur e në fqinjësi të mirë me vendet rreth tyre. Ata nuk kanë pse të manifestojnë komplekse psikologjike nga e kaluara e tyre, por duhet të tregohen profesionalisht të aftë dhe të patundur, në të drejtën e tyre historike për të ardhmen popullit të vet.
Shqiptarët e Kosovës e kanë traditë që të respektojnë pakicat e kombësive të tjera, dhe për këtë mund të marrim si shembull edhe respektimin e pakicave në Shqipëri.
Zhvillimi ekonomik i Kosovës mund të bëhet më mirë, kur investitorët e huaj e dinë se investojnë në një tokë që nuk rrëshqet – pra në një Shtet të Pavarur të Kosovës, e jo në një njësi administrative me status të papërcaktuar. Dhe këtë zoti Shtajner e kupton mjaft mirë, nëse ka parasysh faktin se edhe në Berlinin lindor, biznesmenët gjermanë ngurrojnë të investojnë, e jo më në Kosovën e administruar nga ndërkombëtarët e pa status të përcaktuar. Zhvillimet ekonomike do varen kryesisht nga vetë kosovarët, në radhë të parë, të cilët duan njëherë pavarësinë, në mënyrë që paratë e kursyera në perëndim, të vijnë e t’i investojnë pa frikë në Kosovë, dhe njëkohësisht do ftojnë edhe biznesmenët e huaj.
Zoti Shtajner duhet ta kuptojë, se pavarësisht optimizmit të tij dhe njohjes që ka për realitetin, shumica e kosovarëve kanë një përvojë të hidhur historike, që është praktikisht më e fuqishme në ndërgjegjen e tyre, sesa argumentet e tij diplomatike në lidhje me të ardhmen e Kosovës. Kosovarët duan ta materializojnë të drejtën e tyre mbi Kosovën, atëherë edhe mund të ndjehen të lirë sa dhe si duhet.
Askush nuk thotë se krimi nuk duhet luftuar – por lënia gradualisht e sigurisë dhe rendit në dorë të vendorëve, që njohin më mirë terrenin e mentalitetin, dhe me ndihmën e asistencën e nevojshme profesionale e teknike të ndërkombëtarëve, mund të sillte padyshim edhe një përmirësim të luftës kundër krimit në Kosovë.
Sa i përket shumëetnicitetit për të cilin flet Shtajner, si mëkëmbës i OKB-së në Kosovë, kjo është jo relevante të flitet për të sot, e jo më të jetë një prioritet i ndërkombëtarëve në Kosovë. Shtajner dhe askush tjetër nuk ka pse kërkon “qiqrra në hell” në një Kosovë të pasluftës. Shtjaner dhe të tjerët duhet të ndërtojnë shtetin ligjor e demokratik në Kosovë, dhe kjo i zgjidh edhe problemet e minoriteteve, sepse respektimi profesional i ligjit, nuk njeh kombësi.

Shija e keqe e vizites se Gage-it
Nga Ekrem Bardha
Vizita e Nicholas Gage-it në Shqipëri ka lënë pas një shije të keqe antishqiptarizmi edhe për faktin se ai, jo vetëm nuk hoqi dorë nga pretendimet greke në jug të Shqipërisë, por përkundrazi, i la ato ashtu siç i ka mbjellë nëpër faqet e gazetave amerikane dhe në internet. Si pjesë e pandarë e Diasporës shqiptaro-amerikane, shpreh shqetësimin tim personal në lidhje me vizitën zyrtare në Tiranë të udhëheqësit të grupit antishqiptar, Nicholas Gage.
Të gjithë jemi në dijeni të politikës antishqiptare që ndjek Nicholas Gage kundër Shqipërisë, politikë destabilizuese jo vetëm për Shqipërinë, por edhe për tërë Ballkanin. Të mohosh realitetin dhe të sajosh teori në kurriz të popujve që jetojnë në trojet e veta, sidomos në Ballkan, do të thotë të nxisësh tensionet dhe të shkatërrosh urat e bashkëpunimit në rajon.
Ai që vizitoi Tiranën dhe u trajtua si diplomat paqedashës, është po ai Gage që ka kundërshtuar në mënyrë të hapur ndërhyrjen e Amerikës dhe të NATO-s në Kosovë. Madje ai nuk ka qëndruar këtu, por e ka barazuar pavarësinë e Kosovës me pavarësinë e "Vorio Epirit"! Nuk e teproj ta quaj Nicholas Gage-n, armik të tërbuar të çështjes shqiptare, mbasi pikëpamjet e tij janë pikëpamjet e një individi ekstremist, që kërkon të acarojë marrëdhëniet greko-shqiptare. Nicholas Gage u tha gazetarëve se kishte biseduar me qeverinë dhe opozitën për të drejtat e minoritarëve grekë në Shqipëri.
Çdonjëri prej nesh e di mirë se sa të drejtat e kësaj pakice janë në standardet e përparuara dhe të barabarta me popullsinë vendase. Asaj i janë të garantuar të drejtat për arsimim, për shtypin, lëvizjen e lirë etj. Kam mendimin se dhe vetë minoriteti grek në Shqipëri është i ndërgjegjshëm për barazinë e të drejtave me shqiptarët autoktonë.
Gage i çuditi mikpritësit e vet të Tiranës me deklaratën kundër çamëve, të cilëve u qenka bërë mirë që qenkan dëbuar me dhunë nga trojet e tyre çame, për faktin se gjoja paskan bashkëpunuar me fashizmin dhe nazizmin. Duket se Gage e trajton këtë problem jo me realizëm, por me syrin e antishqiptarit. Për të gjithçka që cënon madhështinë nacionaliste greke, nuk është e drejtë. Popullsia shqiptare e Çamërisë ka qenë përherë e shtypur dhe e terrorizuar nga administrata greke, e cila e ka larguar me dhunë atë, vetëm për faktin se e shihte si rrezik brenda kufijve të vet.
Në tërësi popullsia shqiptare e asaj treve ka qenë viktimë e asaj politike që përfaqëson vetë Nicholas Gage. Faktet e krimeve ndaj shqiptarëve ende pikojnë gjak. Fëmijët janë masakruar përpara prindërve. Persekutimet dhe masakrat e grekëve i ka provuar edhe familja ime. Babai im ka lindur dhe është rritur në Konicë. Në vitin 1914, ushtarët grekë u vunë zjarrin shtëpive të shqiptarëve, sigurisht dhe familjes sime, plaçkitën pasuritë dhe njerëzit morën rrugën e shpërnguljes. Historiani grek Niko Zhonga në librin e tij:
"Rezistenca greke në vitet 1940-1945", shprehimisht thotë: "Masakrat e dhuna e ushtruar ndaj popullsisë shqiptare të Çamërisë, historia që duam ta kemi të bardhë, fsheh fytyrën nga turpi". Më bën përshtypje një deklaratë e Gage-it, ku ai është shprehur: "Unë e dua Shqipërinë dhe jam gati të jem avokati i saj në Strasburg ose Bruksel".
Atëherë unë i drejtohem me një pyetje: "Përse kaq kontradiktor në mendime z. Gage? Është koha të zgjedhësh rrugën e vërtetë dhe shpresoj të zgjedhësh atë të pajtimit, të paqes dhe të marrëdhënieve vëllazërore midis dy popujve. Kjo do të ishte me interes për gjithë rajonin". Përshëndes diasporën shqiptare që reagoi në kohën e duhur dhe që si gjithmonë është e ndjeshme ndaj çështjes shqiptare.
Bashkohem me ata individë apo organizata, që kërkojnë të bëjnë publike rezultatin e takimeve të Nicholas Gage-it në Tiranë. /marrë nga gazeta Shekulli/

Qytetarët shprehin pakënaqësi për propozimet për ndërrim të simboleve kombëtare

Prishtinë, 3 dhjetor (Kosovapress) Time: 16:50
Në ditën e kremtimit të Nëntorit të katërfisht: 28 Nëntorin të Skënderbeut, Ismail Qemalit, Adem Jasharit dhe UÇK-së, përfaqësuesit politikë dhe ushtarakë ishin në Vlorën e pavarësisë për ta kremtuar në mënyrë unike këtë jubile.
Një gjë të tillë nuk e bëri edhe presidenti i Kosovës, Ibrahim Rugova, i cili të njëjtën ditë doli me dy propozime konkrete: ndërrimin e flamurit dhe himnit kombëtar.
Opinioni i gjerë vazhdon t’i komentojë këto propozime në mënyra të ndryshme, duke e shprehur pakënaqësi ndaj propozimeve të tilla.
“Pesë minishtete, pesë flamuj, pesë himne, a nuk janë tepër shumë… Nëse presidenti e ka kështu, kjo gjason në diçka më shumë se lajthitje politike. Derisa popujt e mëdhenj që moti janë bashkuar, Rugova shprehë dëshirën për ndarjen jo vetëm territoriale, por edhe shpirtërore të popullit të tij”,- ka thënë Ragip Mexhuani, librashitës.
Studentja e Shkollës së Lartë Pedagogjike, Shukrije Syla, duke i quajtur këto propozime edhe shumë më të rrezikshme se sa që duken ka thënë: “28 Nëntori krahas madhështisë dhe krenarisë popullore të shprehur në të gjitha trojet shqiptare, fatkeqësisht ka shënuar edhe përpjekjen më të rrezikshme të përdhosjes. Dhashtë zoti të mos realizohen nerskamcat e këtijë Presidenti të quditshëm”.
“Valla bre vëlla kam dëgju e kam pa çkamos…veç se vjen puna e Rugova e bënë këtë nuk kisha besu kurrë. Qe besa ma kurrë nuk kom me ia dhënë votën…”,- është shprehur i revoltuar Selim Hamiti, një qytetar i papunë.
Inxhinieri i ndërtimtarisë, Zenel Topalli, propozimet e tilla të Rugovës i sheh në dritën e veprimeve të tij të vazhdueshme politike.
”Ai nuk ka lajthitur politikisht. Ai po ruan një vazhdimësi. Ai ka mohuar gjashtëdhjetëtetshin, tetëdhjetenjëshin, UÇK-në, Adem Jasharin, prandaj “llokumi” i fundit i tij nuk është rastësi, por vazhdimësi e politikës së tijë arbitrare madje dhe më shumë”, ka thënë ai.

Vizitorë të dashur, nga bashkpunëtori ynë i rregullt ISLAM SADIKU- (epror dhe analist i çështjeve ushtarake)na arrijti një analizë shumë interesante dhe me interes të pergjithshëm për opinionin në tërësi dhe sidomos për ata që merren dhe duan të merren me politikën e realizimit të interesave tona jetike se sa duhet qenë kurreshtar me rastin e servisimeve të maskuara të informacioneve nga armiqët dhe perkrahësit e tyre.
Textin po e botojmë origjinal ashtu si na arrijti ne redaksi, pa kurrfarë intervenimesh për ta ruajtur origjinalitetin e tij.

Qka mshifet prapa tuneleve të Goleshit

Me 2 Gusht 2002 u bë hapja ( e nji pjese) “solemne” të tunelit të shumë folur të Goleshit, për gazetarë dhe media. Shumica e popullates vetem se kishin dëgjuar se egziston por si dhe sa është këtë mundëshin vetëm ta paramendonin. Me këtë, ushtaret Rusë në kuader të KFOR-it menduan se përfundoi njiherë e përgjithmon misteri i këti tuneli dhe e kësaj nëntoke. Por jo.

kliko mbi hartë për të parë detalet e tunelit

Qka ka nën Golesh

Në nëntoken e Goleshit, afer Aeroportit të Prishtinës (më poshtë AP), egziston nji zingjirë tunelesh dhe kanalesh nëntoksoe të cilat e përshkroin horizontalisht dhe vertikalisht tëtër nëntoken e kodres së Goleshit. Në këto tunele ka edhe shumë kryqësime dhe lidhje ndërmjet koridoreve dhe dhomave të tjera. Në foton më poshtë jam munduar që përafersisht ta paraqesë planin e kësaj nëntoke, e këtijë labirinti të vertetë.Tuneli i cili ju prezentua mediave dhe publikit është vetëm 1/3 e tër tuneleve të Goleshit, apo me mirë të themi se u prezentua vetem tuneli kryesorë pa pjeset ansore dhe pa pisten kryesore.Hyrja e gazetarëve u bë nga dalja rezervë apo dalja e kushtëzuar. Kjo dalje është e planifikuar në rast sulmesh dhe bllokimesh të daljeve tjera, që të sherbei për terheqjen e përsonelit.Aty është pista e Aeroplanave e cila ka dy dalje, apo nji hyrje dhe nji dalje. Hyrja-Dalja kryesore është nga pista e AP, paralel me të, nga drejtimi i Prishtinës.Dalja e tjetër (këtu vetëm munden të dalin aeroplanet e kurrsesi të zbresin, gjersa nga hyrja tjetër është e kunderta edhe zbritja edhe ngritja) është paralel me hyrjen në anën e tjetër të Goleshit ka drejtimi i Gjakovë-Pejë.Portat hyrse - dalse kryesore janë të levizshme nga anët, të metalta nga pjesa e mbrenshme kurse nga ana e jashtme janë të maskuara, kamofluara, me gurë dhe cement nga vetë vendi i tyre, aqë preciz që nuk mundet të verehen nga lartësija.Hyrja kryesore, nga ana e AP është poashtu e maskuar dhe kamofluar me disa lisa, plepa të cilët janë të mbjellur mbi pisten e asfaltuar e nji gjersije prej 20 m me gjersi të njejtë të pistës së AP.Dalja nga pjesa jugore është e engritur nga toka dhe se kur fluturakja del nga kjo dalje atëher është vetëm në ajër. Gjatsija e kësaj piste është 1200 m me nji gjersi 14 m dhe lartësi 8 m.Pos këtyre, pistes kryesore dhe tunelit kryesorë, nën Golesh ka edhe tunele dhe strehimore tjera të cilat sherbein për marvajtjen dhe komandimin.Dy strehimore afer kryqëzimit të koridorit me pisten kryesore shërbein për “parkimin” e aeroplanave dhe mirëmbajtjen e tyre. Vetëm në njeren strehimore munden të qendroin 5- 10 MIG- 21 mvarsishtë se a janë vetem të parkuar apo edhe mirëmbahen.Afer këtyre Strehimorëve, gjindet venqendrimi i pilotëve në të dy anët e pistes ku qendroin ne gjendje gadishmerie të shkalles 1.

Përpos tyre në nëntoken e Goleshit gjinden edhe:

- Qendra Komanduse- Komanda e Korpusit.

- Qendra e radarëve

- Qenra e lidhjeve dhe deshifrimit.

- Baza e sistemit raketorë

- Magazinat e municionit armatimit

- Magazinat e derivateve dhe Kerozinit

- Magazinat e Veshmbathjes dhe ushqimit

- Venqendrimi i Ushtarëve, ushqimi dhe fjetja e tyre në nji madhësi te Bataljonit, kryesisht Polici Ushtarake.

Duhet vequar se të gjitha keto tunele, strehimore, janë të lidhura ndermjet vete me nga nji hyrje dhe me nga nji dalje dhe se janë të paisura me filterë special në raste të sulmimit me arme biologjike – kimike.

Kjo nëntok me rrymë funizohet nga AP në kushte të paqes, a me gjenerator në kushte të luftës.

Me uij furnizohet poashtu nga AP, por ne rast lufte furnizohet me nji sasi të uijt nga nëntoka, edhe pse e vogël por i akumuluar.

Kush dhe kurë u ndertua ky Tunel

Ky tunel, i cili është i dyti për nga madhësija pas atijë të Rakovices afer Beogradit, filloi të ndertohet në vitet e 60 ta dhe nuk u përfundua thuaj se kurrë,sepse gjithnji u ndertoike, rindertoike dhe u riparoike diqë. Projektues dhe ndertues të tijë janë Inzhinjerët Rusë.Në ndihm të tyre isht Bataljoni i Xhenios (Ingjinjerisë) i Korpusit të Prishtinës. Në ndertimin e këtij tuneli muren pjesë edhe nji numër i madhë i të burgosurive të Përjetshëm që në atëkohë gjindeshin në Burgjet jugosllave. Në të punuan ekskluzivisht eproret serb vetëm e vëtem që të ruhet sekreti i këtij Tuneli.I tër tuneli u financua dhe u mbikqyr nga Shtatmadhoria e APJ-së dhe përsonalisht nga Nikolla Lubiqiqi.Qellimi i ndertimit të ketij tunelit ishte mbrojtja nga nji sulëm eventual nga Shqipëria dhe se armatimi dhe përsoneli të maskohen nga popullata shumicë e Kosovës.Gjat sulmeve të NATO-s ndaj caqeve Serbe, po ashtu shërbei për mshefjen e nji numri të madh fluturakesh që gjindeshin në Kosovë por që i pruan edhe nga Serbia e posaqërisht nga Aeroporti i Tutinit, Nishit dhe Podgoricës.(Islam SADKI-Epror-Analist Ushtarak)

Shën Elunteri: Papa i Parë Shqiptar

nga Ismet Hajrullahu

Shqiptarët në shekuj janë shquar për trimëri, bujari e mençuri, dhe kontributi i tyre në zhvillimin e qytetërimit evropian padyshim ka lënë gjurmë të pashyleshme. Eshtë më se e qartë se njohja e historisë, e figurave dhe personaliteve të të shquara të një kombi, ndikon fuqishëm në forcimin e indentitetit kombëtar. Shqiptarët, si një nga popujt më të vjetër të Evropës, e pranuan krishtërimin ndër popujt e parë të këtij kontinenti. Ata dhanë personalitete të shentja si Shën Eleuterin, Papa Klementin, Shën Dardanin, Shën Jeronimin, Shën Ashtin e të tjerë, të cilët popuj të ndryshëm janë përpjekur t'i përvetësojnë.

Bie fjala, sllavët e mbajnë Shën Jeronimin për kroat dhe janë mburrur me të. Lind pyetja, nga ishte Shën Jeronimi? A kishte kroatë në atë kohë në Dalmaci? Cili popull jetonte në Dalmaci? Ishin ilirët ata që e banonin Dalmacinë, dhe nga në fakt i tillë historik qëllon që edhe Shën Jeronimi të ishte ilir.

Por midis shumë shejtorëve tanë, për të cilët nuk është folur aq sa duhet, është Shën Eleuteri, një ndër pararendësit e papëve shqiptarë e atyre personalitetive të shquara që kontribuan në përhapjen e krishtërimit jo vetëm ndër shqiptarë, por në mbarë kontinentin tonë.

Në sinodën e parë të Romës që është bërë në vitin 130, kanë marrë pjesë me qindra peshkopë nga Iliriku, kjo do të thotë se në shekullin e dytë në Ilirikum ka qenë një administratë kishtare e organizuar shumë mirë. Elementet e para të kishës të cilët i kanë vëne themelet doktrinës së krishtërimit, në shtatë Konçilet e para ekumenike e dikur, janë nga tokat ilirike e dikur Iliriku është quajtur "Ishulli i Shejtorëve." Ky është treguesi mê i mirë se ç'kontribut dhanë shqiptarët për qytetërimin dhe civilizimin evropian.

Shën Elunteri ka lindur 100 vite pas Krishtit në qytetin Nikopoli, qytet i njohur ky i Epirit, që sipas disa arkeologëve mendohet të jetë vetë qyteti i Prevezës. Studimet i vazhdoi në Romë, ku në periudhën e Papës Shën Ançiteti, i cili qëndroi në fronin e papës për rreth 11 vite (157-168), mori urdhërin e Meshtarisë. Në vitin 177 Shën Eluntari emërohet Papë dhe ulet në fronin e Shën Pjetrit. Gjatë periudhës së papnimit të tij ai përhapi Ungjillin në shumë vende të Mbretërisë Romake. Sipas disa të dhënave, mbas lutjes së Luçit i cili në atë kohë mbante fronin e mbretërisë së Anglisë, Shën Elunteri dërgoi misionarët e krishtërimit që të predikonin në Anglifenë e Krishtit, besim ky cili qytetërojë popujt e Evropës, qytetërim i cili mbizotëron edhe sot.

Shën Elunteri, mbas qëndrimit të tij në fronin e papës për më si 15 vite, u martirizua nga idhujtarët e Romës në vitin 192. Prirjet për ta përvetësuar Shën Elunterin, ashtu si Shën Jeronimin, nuk janë të pakta. Por në të vërtetë Shën Eluntari nuk është as grek as romak siç përpiqen ta paraqesin disa historiane. Ai s'është gjë tjetër veçse një ilir paraardhës i shqiptarëve, lindur dhe rritur në Epir, vend që shtrihej nga lumi i Vjosës deri në gjirin e Ambrakisë në jug, prej maleve të Pindit në lindje, deri në brigjet e Jonit në perëndim e që sundohej nga mbreti Pirro i cili erdhi në fron në vitin 277 para Krishtit. Në një nga letërkëmbimet e Skënderbeut, shkruar nga Kruja në vitin 1460, e që i është drejtuar princit të Torontos, midis të tjerave shkruhet: "Ne shqiptarëve na thonë Epirotë..."

Vazhdimësia e trungut të Arbërit është ruajtur më së miri në kishën katolike, por sa është bërë për ta pasqyruar këtë të vërtetë është diçka tjetër. E them këtë pasi ne shqiptarët kemi mjerisht mungesa të theksuara në këtë drejtim, pasi shenjtorëve tanë nuk i kemi dhënë vendin e duhur në histori, duke i lënë në harresë, përkundër perëndimit që i ka ruajtur me një besim dhe fanatizëm të madh.

-- - Merr nga URA, Revistë e përmuajshme për mërgimtarët, Nr. 7, Korrik 2001, Prishtinë, Kosovë
eMail: exkosov@unorg, Tel: 00381 38 504 604 6872

E mërkure 3 prill 2002

Kosova dhe fqinjët

Shkruan: Naim Balidemaj
Përfundimisht u zhduk emri Jugosllavi. Me këtë emër të urryer, shqiptarëve do u mbetet në kujtesë periudha më e errët në histori. Periudha e përndjekjeve poltike, periudha e shpërnguljeve dhe periudha e masakrave serbe. Tani bashkësia e dy shteteve Serbi dhe Mali i Zi mund të quhet lirisht "Srbogora ose Crna Srbija" emër ky që do i përshtatej përfundimisht fizionomisë politike dhe morale të Serbisë, nëse mund të flitet fare për moralin politik të kësaj kreature artificiale që ishte dhe mbeti varr kolektiv për popujt jo sllav. Poashtu, edhe emri i Ish Republikës Jugosllave të Maqedonisë, është kontestues, mbase Jugosllavia nuk ekziston më dhe Maqedonia duhet të gjej formulën politike të ekzistencës si shtet e çliruar nga dirigjimi dhe shabllonet e Beogradit. Kosova, me Ushtrinë Çlrimtare të Kosovës u bë katalizatore e proceseve demokratike në hapësirat ballkanike dhe si e tillë avancoi në krijimin e një filozofie të re në rajon.

Serbia mund të dal nga kriza vetëm me një luftë civile
Problemet e akumuluara serbe, janë fryrë aq shumë saqë ato patjetër duhet të eksplodojnë brenda në Serbi. Tani, politikanët serb nuk mund të gjejnë fajtorin kujdestar siç ishin më parë sllovenët, kroatët boshnjakët dhe shqiptarët, si pretekst i ruajtjes së "Jugosllavisë" me aspirim në ekspansionizëm dhe shovenizëm ekstrem. Funkcioni i presidencës jugosllave është i pa vlerë, edhe pse Vojislav Koshtunica, si nacionalist i moderuar, mundohet të ruaj barazpeshën politike në mes të demokracisë dhe regjimit të kaluar. Mbajtja e tij në skenën politike bëhet pikërisht nga përkrahja e kreut ushtarak serb i cili është përgjegjës për të gjitha krimet në Kosovë, Bosnjë dhe Kroaci. Presionet e ndryshme nga bashkësia ndërkombëtare si dhe rasti i fundit i arrestimit të diplomatit amerikan dhe nënkryetarit të qeverisë serbe, Momçillo Perishiq, nga ana e armatës, me pretekst spiunazhi, do ta detyrojnë Koshtunicën të bëj ndryshime të mëdha në kreun ushtarak. Nëse arrinë ta largojë nga strukturat udhëheqëse ushtarake gjeneralin famëkeq që ishte zbatues i politikës së Millosheviqit në Kosovë, Pavkoviq, atëherë do ta vëj në pikëpyetje të madhe edhe karrierën e vet politike, sepse kushtimisht, Koshtunica mbahet nga kreu ushtarak serb.
Këto janë indikacione të qarta se në Serbi ekziston një krizë e thellë institucionale në mes të shumë rrymave që nuk kanë asnjë solucion për zgjedhjen e çështjeve të ngarkuara me bagazhin e verbërisë shovene. Qeveria e Serbisë kërkon shkarkimin e udhëheqësve ushtarak, mirëpo Koshtunica që erdhi në pushtet me ndihmën e Armatës nuk është i gatshëm të bëj një gjë të tillë edhepse ka presion të madh nga bashkësia ndërkombëtare. Për të mbetur në krye të Ushtrisë serbe, Pavkoviq deklaroi se nga radhët e Ushtrisë asnjë nuk është i akuzuar për krime lufte. Kjo deklaratë është e pa justifikuar sepse vetë Pavkoviqi ishte zbatues i politikës së spastrimit etnik dhe "tokës së djegur" në Kosovë.
E plasaritura e madhe mes Koshtunicës dhe Gjingjiqit, ndodhi pas rastit Perishiq, kur disa krerë të afërt me Koshtunicën kërkuan dorëhjekjen e Gjingjiqit i cili shprehi gadishmëri të bashkëpunoj me faktorin ndërkombëtar dhe Tribunalin e Hagës. Deklarata e Gjingjiqit se; "Serbia ose duhet të bashkëpunoj me Gjykatën e Hagës, ose duhet të pranoj izolimin nga bashkësia ndërkombëtare" dëshmon për polarizimet politike në Serbi.Sepse përveç Mladiqit dhe Karaxhiqit të cilët janë nën mbrojtjen e Armatës serbe, në listën për udhëtim në Hagë duket se ka emra të ri nga kreu ushtarak të cilët nuk janë të disponuar që ti bashkangjiten udhëheqësit të tyre shpirtëror, Millosheviqit. Shou i Millosheviqit në Hagë, përmes të gjitha atyre informacioneve që ka madje edhe për individ në fshatra të ndryshme të Kosovës është tregues konkret se përveç sigurimit serb me te kooperon edhe shërbimi ushtarak serb dhe tërë arsenali institucional serb. Nëse Koshtunica shkarkon gjeneralët rejtingu i tij politik do të bie dhe ka mundësi të krijohet një rrëmujë e përgjithshme në Serbi e cila do të çonte drejt një lufte civile të pashmangshme. Një luftë civile në Serbi do kishte anët e veta pozitive, sepse Serbia do çlirohej nga politika ataviste njëqindvjeçare dhe do të këndellej politikisht, moralisht dhe shpirtërisht. Tërë ai mllef i zbrazur me terror, dhunë dhe genocid në këto dhjetë vitet e fundit më në fund duhet të reflektohet në Serbi.

Maqedonia dhe logjika serbe
Maqedonia për vite me radhë ishte poligon i matjes së pulsit të shqiptarve. Aty u bënë eksperimentet e para për tu jetësuar më vonë në Kosovë. Të njëjtat lojëra konjukturale bën edhe sot kreu politik maqedonas që udhëhiqet kryekëput me logjikën serbe. Marrëveshja me Serbinë për përcaktimin e kufijve duke mohuar faktorin Kosovë dhe uzurpimi i 2500 hektarëve të Kosovës është shkelje pa presedan sepse kosova është nën protektorat ndërkombëtar dhe për kufijtë e saj nuk mund të vendos as Shkupi, as Beogradi. Për kufijtë e Kosovës vendos Parlamenti i Kosovës dhe Qeveria e Kosovës.Poashtu, Maqedonia nga lufta të cilën ajo e filloi, kërkon përfitime duke mos e përkufizuar ende statusin e shqiptarëve të cilët janë numerikisht të barabartë me maqedonasit, por të diskriminuar skajshmërisht. Për mosjetësimin e plotë të Marrëveshjes së Ohrit, fajtorë kryesor janë politikanët Maqedonas të cilët kërkojnë të përfitojnë në kohë. Çdo injorim i faktorit politik shqiptarë në Maqedoni, këtë shtet artificial e çon mbrapa, sepse edhe faktori ndërkombëtar e ka të qartë se shqiptarët në Maqedoni janë integralistë e jo secesionist. Kreu politik shqiptarë në Maqedoni, me krijimin e Këshillit Koordinues ndërpartiak shqiptarë arrijti një nga qëllimet fundamentale duke mos lejuar të bëhet pre e interesave maqedonase siç ndodhi në të kaluarën e shkurtë. Lufta në Maqedoni hapi një dritare të re në politikën shqiptare; sepse koalicioni ndërshqiptarë si forcë reale politike mund të ndikoj pozitivisht në jetësimin e aspiratës që shqiptarët të jenë të prezantuar denjësisht si element shtetformues në të gjitha instancat politike dhe shoqërore. Propaganda maqedonase kundër Kosovës dhe TMK-së, nuk është asgjë tjetër pos aneks i politikës së Beogradit dhe sa më parë të çlirohet Maqedonia nga kjo logjikë aq më shpejtë do të krijoj kushtet për krijimin e një shteti demokratik dhe bashkohor. Maqedonia provoi edhe forcën ushtarake, (duke masakruar popullatën civile për çka krerët e saj duhet të japin llogari para bashkësisë ndërkombëtare për krime të luftës), por nga kjo luftë doli humbëse. Edhe Maqedonia, njëjtë sikurse Serbia, është e interesuar për ndihma nga përendimi, por kur është në pyetje blerja e arsenalit luftarak atëherë bën tregëti me shtetet e sllavofonisë siç janë Rusia, Ukraina, etj.Poashtu, Maqedonia duhet të pajtohet me faktin se atje së shpejti duhet të mbahen zgjedhjet e përgjithshme dhe në perspektivë të shkurtë shqiptarët nuk do të jenë vetëm zavendës ministra dhe postier të maqedonasve, por ata duhet të kenë vendet meritore si në parlament poashtu edhe në qeveri. Fatmirësisht, në Maqedoni nuk u jetësua sindromi kosovarë i përçarjes në mes të spektrit politik dhe ushtarak. Në Maqedoni ka shumë gjëra peng. Shqiptarët nuk janë të përfaqësuar denjësisht në pushtetin lokal, në polici dhe në armatë. Ende nuk është definuar statusi i Universitetit të Tetovës, Universitet ky që duhet të jetë shtetëror dhe të diplomuarit në këtë Universitet të kenë të drejtë punësimi, mbase politika e deritashme e punësimit në Maqedoni ka qenë diskriminuese në disfavor të shqiptarëve. Poashtu, edhe diplomat nga Universiteti i Tiranës dhe Prishtinës duhe të jenë valide. Maqedonia duhet ta ketë të qartë se nuk ka më kurrfarë mundësie ta mbaj të robëruar një popull të tërë, kur mirëfilli dihet se Maqedonia kufizohet edhe me Shqipërinë edhe me Kosovën dhe si e tillë është në të mirën e saj që të avancoj proceset demokratike dhe të fqinjësisë së mirë. Shqiptarët, nuk i brengos aspak fakti i lidhjeve miqësore në mes të Bullgarisë dhe Maqedonisë, njëjtë duhet të vlejë edhe për maqedonasit. Shqiptarët e Maqedonisë duhet të kanë të drejtë të qarkullojnë lirshëm në Kosovë dhe Shqipëri. Maqedonia duhet ta ketë të qartë se shabllonet serbe i sjellin asaj probleme të mëdha, probleme të cilat nuk është në gjendje ti kapërdij, mbase as teritorialisht as numerikisht nuk është më e madhe se Kosova. Duhet ta ketë të qartë Maqedonia, se Shqipëria ishte shteti i parë që e pranoi pavarësinë e saj, edhepse Shqipëria kishte më shumë të drejtë se Greqia të mos e pranoj këtë krijesë artificiale e cila nuk arrijti ta definoj statusin e shqiptarëve në këtë Republikë.

Kosova dhe "Povrataku"
Koalicioni serb "Povratak" me 22 deputet në Parlamentin e Kosovës është kancer në avancimin e proceseve demokratike në Kosovë. Në radhë të parë deputetët serbë nuk janë të zgjedhur me mjete demokratike, por të akupuntuar nga marrëveshja Hakerup-Çoviq. Veprimet e tyre poltike janë të varura nga Beogradi që është indikacion se Serbia pa të drejtë implikohet në çështjet e brendshme të Kosovës. Me krijimin e institucioneve në Kosovë, (të cilat fatkeqësisht u krijuan me vonesë gadi tri vjeçare, për shkak të huqeve të individëve nga Kosova që nuk mund të shkëputen as sot e kësaj dite nga mendësia titiste-vetëqeverisëse), Serbia nuk mund të ndikoj në avancimin e proceseve në Kosovë as përmes Çoviqit, as përmes koalicionit serb "Povratak" tek i cili vërehen përçarje dhe divergjenca të mëdha. Se serbët e Kosovës janë të pa aftë për të kuptuar se Beogradi është shumë largë Prishtinës, u vërejt edhe takimi i tyre i parakohshëm me Koshtunicën dhe vendimi i tyre për mosparticipim në qeverinë e Kosovës me pretekst se serbët duhet ta kenë edhe një vend minstror për kthimin e refugjatëve. Për kosovarët është i njohur ish ministri i Serbisë për refugjatë Bratislava Buba Morina e cila në agjendat e politikës serbe kishte rikolonizimin e Kosovës. Me të njëjtën logjikë udhëhiqen edhe sot politikanët serb të cilët me kushtëzime pretendojnë të tërhjekin vëmendjen nga shumë probleme me të cilat ballafaqohet Serbia.
Ushtria Çlirimtare e Kosovës, krijoi trende të reja në hapësirat ballkanike. Me veprime konkrete ushtarake dhe politike ndikoi në demokratizimin e rajonit. Prandaj, me të drejtë mund të quhet se Kosova është katalizatore e proceseve, edhepse demokracia është shumë largë nga Serbia dhe Maqedonia. Vetëm mvetësia e Kosovës krijon mundësi reale që të fashiten njëherë e përgjithmonë aspiratat hegjemoniste serbe, ndërsa Maqedonia duhet përfundimisht të bindet se shqiptarët që jetojnë në trojet e tyre etnike kanë po aq të drejtë në Maqedoni sa edhe vetë maqedonasit.

E hënë 25 shkurt 2002

Demagogjia e Millosheviqit dhe papjekuria e Bakallit

Nga Naim Balidemaj Politikanët e vjetër shqiptarë të nomenklaturës vetëqeverisëse titiste, edhe sot e kësaj dite vuajnë nga sindromi i inferioritetit ndaj ish padronëve të tyre në Beograd. Kjo u vërejtë gjatë dëshmisë së Mahmut Bakallit në Hagë, i cili dukej i hutuar dhe i pa përgaditur për një ballafaqim të denjë me kryekasapin e ballkanit. Millosheviqi edhe njëherë dëshmoi se pas tij është i tërë llumi serb duke filluar nga Sinodi Shenjtë i Kishës Pravosllave Serbe, Akademia e Shkencave dhe Arteve të Serbisë dhe dora e hekurt e pushtetit serb-armatë-polici. Do të përqendrohem vetëm në disa replika konkrete. Në pyetjen e Millosheviqit për implikimin e terrorizmit islamik dhe rrethit Al-Kaida në Kosovë, Bakalli përgjigjet naivisht se nuk di asgjë. Është shumë e vërtetë se fundamentalizmi islamik është i implikuar thellë me politikën serbe dhe këtë është dashur ta dij Mahmut Bakalli, mbase që në kohën e Titos e deri në ditën e sotme, Jugosllavia dhe Serbia kanë kultivuar marëdhënje të mira me shtetet të cilat propagandojnë terrorizmin. Jugosllavia, si e tillë është vendi i përkrahjes më të madhe të këtyre organizatave shkatërruese dhe anti-njerëzore. Ndërsa sot Millosheviqi, sipas këshillave të disa popave kriminel serb, del "mbrojtës i vlerave dhe qytetërimit të krishterë", gjatë dëshmisë së tij thjeshtë demagogjike por efektive për të deskridituar dëshmitarin e parë nga Kosova. Armata Jugosllave dhe kreu i saj prej kohësh kanë pasur lidhje të fshehta me talibanët. Këtë e kanë dëshmuar edhe disa informacione ndërkombëtare të cilat e dijnë se, Osama Bin Laden ka qenë mysafirë i shpeshtë i Beogradit për të lidhur kontrata mbi blerjen e armëve dhe nga këto marrëveshje për para të majme Armata Jugosllave për vite me radhë ka furnizuar rrjetin Al Kaida me armë të ndryshme të prodhuara në uzinat e Serbisë. Nga fundi i viteve të tetëdhjeta, para shkatërrimit të Jugosllavisë së dytë, kur në krye të Serbisë ishte Millosheviqi, disa Slloven, Janez Jansha, Franci Zaverll, etj. publikuan në "Mladina" lidhjet e Armatës Jugosllave me organizata të ndryshme terroriste me theks të veçantë me disa islamike. Ky fakt mund të shërbente si bumerang për Millosheviqin. Gjatë luftës në gjiun persik, Millosheviqi shumë herë me krenari është krekosur për aftësitë e tankut të prodhimit jugosllav që ishte në duart e Sadam Huseinit si armë e sofistikuar jugosllave. Jo vetëm Tankset jugosllave, por edhe aeroplanët luftarak jugosllav ishin armë e fortë e Sadam Huseinit. Njëkohësisht, Serbia dhe Jugosllavia e Millosheviqit, vite me radhë nëpër akademitë ushtarake jugosllave shkolluan me mijëra oficierë të lartë të Irakut. i vetmi vend që përkrahu Irakun gjatë luftës ishte Millosheviqi dhe Jugosllavia e tij. Në kohën e Millosheviqit, është dëshmuar edhe një rast tjetër i terrorizmit ndërkombëtarë me emblemën e Jugosllavisë. Aeroplani i rrëxuar në Angli, në vitin 1989, ku humbën jetën disa qindra vetë, kishte të kurdisur bombën nga prodhimi i Kragujevcit. Mirëfilli dihet se prodhimi i armëve është nën mbikqyrjen direkte të shtetit dhe këto armë nuk mund të gjenden në treg të konsumit të gjerë, pa implikimin e thellë të aparatit shtetëror, në këtë rast terrorist jugosllav. Pra, Jugosllavia e Millosheviqit vite me radhë furnizonte dhe prfeksiononte terrorizmin ndërkombëtarë. Përveç Rusisë, vendi tjetër në botë që ushtarakisht përbën bërthamën e Moamer Al Gadafit, është Jugosllavia e Millosheviqit. Edhe sot e kësaj dite ekspertët e Armatës Jugosllave janë ekspert nëpër kampet ushtarake të këtij kasapi të shkretëtirës, me të cilin Millosheviqi deri në arrestimin e tij mbante lidhje të përafërta dhe shumë miqësore. Libia, Iraku, Afganistani, si shtete të fundamentalizmit islamik ishin aleatët natyror të Millosheviqit, kundër vlerave dhe demokracisë botërore. Këto shtete ishin përkrahëse morale dhe materjale të Millosheviqit, ndërsa ky për shpërblim i furnizonte me armë të llojeve të ndryshme. Gjatë luftës në Kosovë, në radhë të armatës dhe policisë serbe, përveç mercenarëve rus, ukrainas, bellorus, kishte mjaft militant nga radhët e Gadafit, Huseinit dhe Bin Ladenit, të cilët në emër të luftës kundër qytetërimit përendimor, vepronin me forcat militare dhe paramilitare serbe në Kosovë. Derisa Ushtria Çlirimtare e Kosovës, nuk ka pranua në radhë të veta askend që nuk e pranon emblemen dhe rregullat luftës të parashtruara nga drejtoria politike e saj. Sa i përket akuzës së Millosheviqit për implikimin e UÇK-së me tregëtinë e drogës, është vetëm një truk, për të hedhur gurin e fshehur dorën. Dihet mirëfilli se Jugosllavia e Millosheviqit, por edhe para tij, ka qenë eksportuesja më e madhe e drogës rrjeti i së cilës ka arritur deri në Kolumbia. Diplomatët jugosllav, me pasaporta diplomatike, gjithmonë i kanë pasur të mbushura valixhet me droga të ndryshme dhe ky kriminalitet është organizuar nga vetë shteti jugosllav, boss i së cilës ka qenë Millosheviqi. Në vitin 1989, në Çikago është zënë në aeroport një diplomat jugosllav me valixhen plot heroinë. Ky fakt dëshmon qartë se kush është marrë me drogën dhe shpërndarjen e saj në të gjitha pikat e globit. Një nga bashkëpuntorët e sigurimit jugosllav, i angazhuar në tregëti drogash, padyshim është edhe Daut Kadrioski, i cili Jugosllavisë i ka sjellë fitime të mëdha. Millosheviqi, i bazuar vetëm në gënjeshtra, tha se "shqiptarët kanë filluar të shpërngulen nga Kosova vetëm pas fillimit të bombardimeve nga ana e NATO-s. Bakalli, ose harroi, ose nuk e di, se gjatë periudhës dhjetë vjeçare të Millosheviqit, përmes formave të ndryshme represive, në formë të heshtur nga Kosova janë shpërngulur mbi gjashtëqind mijë shqiptarë. Vetëm gjatë vitit 1998 gadi e tërë Drenica ka qenë e shpërngulur nga vatrat e veta. Fenomeni Bllacë-Stankovec, nuk ka zgjatur vetëm njëzetekatër orë siç pretendon Millosheviqi, por ka qenë një marrëveshje e fshehtë mes Millosheviqit dhe Gligorovit për koridorin e njohur të shpërnguljes së shqiptarëve nga Kosova për në Shqipëri. Janë fakte të gjalla, ku policia dhe armata serbe, të shpërngulurve me dhunë ua kanë konfiskuar dhe asgjësuar të gjitha dokumentet personale. Duke përdorur trendet aktuale të politikës ditore, Millosheviqi pretendoi ta njollosë UÇK-në me pretekst se ajo paska vrarë qytetarë shqiptarë. Ndërsa, Bakalli duke menduar se është në ndonjë mbledhje të aktivit të Lidhjes Komuniste, "dëshmoi" se mund të ketë pasur raste të tilla individuale. Jo, shoku Mahmut, ato nuk janë raste individuale, por me ligjet e luftës kolaboracionistët dënohen. Dënimin e merituar e morën edhe ata "shumarë" dhe spijuj të Serbisë. Ata qytetarë shqipfolës ishin bashkëpuntorë të Millosheviqit dhe parapërgaditës të terrenit për "tokën e djegur". Sa i përket Hashim Thaçit dhe nofkës së tij "gjarpëri", është një fakt se në mitologjinë ilire të ruajtur deri më sot, tek shqiptarët gjarpëri është simbol I rojes së shtëpisë. Hashim Thaçi si njohës i mitologjisë shqiptare, këtë nofkë figurativisht ia dha jo vetëm vetes por tërë UÇK-së, sepse UÇK-ja vërtetë ishte roje e shtëpisë, roje e Kosovës. Dëshmitarët nga kosova kanë shumë adute në duart e veta, e kanë arsyen mbi të keqen, pavarësisht se disa ish politikanë të vjetër kanë humbur orientimin shumë kohë më parë.

9 shkurt 2002

Demonstrata apo burgosje të orkestruara?

Pse çlirimtarët i pengojnë okupatorit të dëbuar çdo kush mund ta kuptoj. Por pse ata i pengojnë të tjerëve, bile edhe një pjese të vet shqiptarëve, nuk është edhe aq leht të sqarohet. Kësaj rradhe nuk do të mirem me pjesën e dytë të pyetjes, edhe pse është e pamundur t'i iki krejtësisht. Për të ardhur gjer te përgjegja duhet konstatuar disa gjëra.
Nga një gjendje e okupimit klasik të cilën e karakterizonin dhuna dhe terori më i egër, në të cilën ishim në vitet 88-99, kemi arritur në një gjendje të panjohur të prezencës ndërkombëtare civile dhe prezencës ndërkombëtare të sigurisë në krye me përfaqësuesin special të sekretarit të përgjithshëm të KB, gjendje kjo të cilën ne dhe të tjerët, sipas meje gabimisht, e quajmë protektorat ndërkombëtar.
Dallimi mes këtyre dy gjendjeve është vërtet i madh. Por a është kjo gjendje e prezencës ndërkombëtare ajo për çka kanë luftuar shqipëtarët ? Sigurisht që jo. Dhe duke kaluar koha dallimi mes këtyre dy gjendjeve do të dukej më i vogël, pasi që gjendja e okupimit klasik gradualisht do të harohet. Prandaj ka qenë e parashikueshme që do të vijë momenti kur do të fillojnë fërkimet e para mes vendorëve dhe ndërkombëtarëve. Kosova është, siç thuhet, nën protektorat të Kombeve të Bashkuara apo protektorat ndërkombëtar. Fjala protektorat ka kuptim të njëjtë në të gjitha gjuhët e botës dhe do të thot formë e varësisë së një shteti nga një shtet tjetër. Kosova është rasti i parë ku, jo një shtet, por një organizatë ndërkombëtare ka vendosur proktektorat mbi një shtet apo regjion, edhe pse në bazën juridike për kët veprim, rezolutën 1244 të KB, askund nuk përmendet termi protektorat, por flitet për prezencën ndërkombëtare civile, prezencën ndërkombëtare të sigurisë dhe përfaqësuesin special të sekretarit të përgjithshëm të KB me përgjegjësi të caktuara. Për kundër kësaj ne jemi familijarizuar me termin protektorat dhe në një farë mënyre edhe e kemi pranuar si të tillë. Autorizimet e përfaqësuesit special të sekretarit të pëtgjithshëm të KB i tejkalojnë të gjitha autorizimet e mundëshme edhe të një mbreti në mbretëritë e shekujve të kaluar, të cilat iu dhanë me kornizën kushtetuese dhe të cilat nuk ishin të parapara me rezolutën 1244 të KB. Fatëkeqësisht me kët dokument u dakorduan edhe disa lider tanë me arsyetim se po i hapin rrugë zgjedhjeve dhe formimit të institucioneve. Dhe pikërisht pas këtyre zgjedhjeve u pa sa e ngusht është kjo kornizë dhe se pikërisht ajo, përveq tjerash, e pengon formimin e institucioneve dhe filloi t'u pengoj edhe vet atyre të cilët u dakorduan me ate dhe filluan të kërkojnë ndryshimin e saj. Të gjitha dukuritë negative që kanë ndodhur pas lufte iu kanë ngjit çlirimtarëve nga ana e atyre që nuk e patën pushkën në dorë për ta prigaditur terenin për pozita sa më të favorshme para zgjedhjeve. Këtë detyrë ata e kryen me shumë përkushtim dhe profesionalizëm pasi që i angazhuan njerëzit që ishin të shkolluar në shtetin e mëparshëm për plasim të gënjeshtrave, gjysëm të vërtetave dhe për eksploatim maksimal të vërtetave. Prandaj mund të thuhet që njollosjën e UÇK-së të parët e bën disa qarqe shqipëtare e pastaj ato ndërkombëtare. Prezenca ndërkombëtare në Kosovë është shumë heterogjene dhe nëse e rreshtojmë për nga simpatia (lexo interesi) ndaj shqiptarëve apo sërbëve mund të dallohen disa grupacione: vija haptazi prosërbe në krye me Rusinë të cilën mund ta quajmë edhe vija pansllaviste me boshtin e njohur Moskë-Beograd-Athinë; vija fshehurazi prosërbe në krye me Italinë, vija neutrale në krye me SHBA e cila nga ana e Sërbisë një kohë të gjatë mundohej të paraqitej sikur proshqiptare dhe vija e painteresuar që shërben për dekor për të treguar përbërjën multiracore dhe multikonfesionale të kësaj prezence. Këtu duhet shtuar edhe individ të ndryshëm që mund të koruptohen nga Sërbia dhe që mund të ndërmarin veprime në favor të Sërbisë dhe mund të jenë nga cilido shtet. Pyetja esenciale që Sërbia dhe vijat prosërbe brenda bashkësisë ndërkombëtare ia kanë shtruar vetës është se kur shqiptarët do të fillojnë të shprehin paknaqësinë e tyre ndaj prezencës ndërkombëtare dhe kur do të bien në konflikt të hapur me kët prezencë. Kurse pyetja se kush do të fillon me shprehjën e kësaj paknaqësie nuk është shtruar asnjëherë, pasi që përgjegja në kët pyetje apriori është e njohur. Ata që nuk u pajtuan me okupim klasik nga Sërbia nuk u pajtuan as me kornizë kushtetuese dhe aq më pak do të pajtohen me marëveshje UNMIK-Sërbi (Hakerup-Çoviq) duke i anashkaluar shqiptarët, apo me ndonjë rikolonizim dhe enklavizim të ri të Kosovës sipas planeve të vjetra të Çubrilloviqit dhe Andriqit apo planeve të reja të Çoviqit, Koshtunicës dhe Gjingjiqit. Ky rikonolizim dhe enklavizim përpiqet të realizohet nën maskën e kthimit të të shprëngulurve që është obligim për të gjithë sipas rezolutës 1244, kurse përgaditjet për kët “kthim” kanë filluar gjatë përpilimit të kornizës kushtetuese duke i dhënë sërbëve aq vende në parlament sa nuk u takojnë dhe regjistrimit të votuesve sërb jasht Kosovës, numri i të cilëve është së paku i dyfishuar. Në kët proçes ka ndihmuar me vetëdije të plot bashkësia ndërkombëtare vetëm për t'i joshur sërbët që të dalin në zgjedhje dhe përveq këtyre favoreve edhe e ka pamundësuar votimin e shumicës dërmuese të shqiptarëve në diasporë.
Prandaj, për të krijuar kushte për “kthimin” e sërbëve duhet paraprakisht neutralizuar ato forca nga të cilat pritet rezistenca dhe të cilat janë identifikuar në kuadër të pasardhësve të UÇK-së, që do të thot kryesisht në kuadër të TMK-së dhe PDK-së.
Sa i përket vijës neutrale në kuadër të bashkësisë ndërkombëtare e cila realisht është më e fuqishme mund të thuhet se ajo nuk është edhe aq e interesuar për detaje, pasi që ajo gjindet në Kosovë dhe Ballkan për arsye strategjike. Nga ana tjetër ajo është kohëve të fundit thellësisht e angazhuar në luftën kundër terorizmit ndërkombëtar dhe vëmendja e saj është pak ca e larguar nga Ballkani, situatë kjo e cila mund të zgjas. Kët situat do të mundohen ta shfrytëzojnë vijat tjera në krye me Sërbinë. Ajo do të mbështet at zgjidhje e cila do t’i dukej se do të shkakton më pak trazira dhe të cilën, mundësisht, do të pranojnë të dyja palët, pasi që ajo zgjidhje në esencë është më e lirë nga aspekti finansiar. Prandaj interesi i tyre është, poashtu, që të eliminohen të gjith ata, nga të dyja anët, që do të mund të shkaktonin probleme eventuale për zgjidhjën që ata do t’ia destinojnë Kosovës.
Kështu mund të skjarohen shumë gjëra që kan ndodhur apo nuk kanë ndodhur në periudhën e pasluftës. P.sh. Pse ish luftëtarët e UÇK-së burgosen dhe pastaj duhet të vërtetojnë pafajsinë e tyre e cila zgjat me muaj apo vite (rasti Merdare)? Në shtete demokratike të cilat UNMIK-u mundohet t’i imitojë në Kosovë vërtetohet fajësia!
Pse pritet aq gjatë fillimi i gjykimeve? Pse ende nuk ka filluar gjykimi për rastin Drini? Kur dikush arestohet nga ana e policisë, supozohet që ka dëshmi të mjaftueshme për gjykimin e tij ! Edhe gjykimi i kryekriminelit Milosheviq do të filloi më shpejt!
Pse në SHPK nuk shenoi avansim në grada asnjë ish luftëtar i UÇK-së edhe pse kishte në mesin e tyre edhe të atillë me akademi ushtarake apo fakultete tjera sikur edhe me përvojë shumëvjeqare në polici siç janë: Nuredin Ibishi, Enver Oruqi, Mensur Kasumi, .......?
Arestimet e fundit të tre ish ushtarëve të UÇK-së nuk mund të shiqohen sikur një rast i izoluar. Sa do që zëdhënësit e bashkësisë ndërkombëtare mundohen të na bindin se këtu nuk ka asgjë politike, pasojat e këtij arestimi janë thellësisht politike. Përveq tjerash kjo do të ket për pasojë edhe përqarjën e mëtutjeshme të politikanëve shqipëtar. T’i akuzosh shqiptarët për krime lufte ndaj shqiptarëve gjatë luftës në Kosovë, jo vetëm që është politikë, por është edhe cinizëm.
Organizatorët e demonstratave që po mbahen anë e mbanë Kosovës këtyre ditëve shumë mirë ndien momentin kur duhet reaguar. Ata nuk janë kundër pavarësisë së gjyqeve, siç thot dikush, por pikërisht e kërkojnë at pavarësi. Ata nuk janë kundër arestimit të kriminelëve të luftës, por pikërisht e kërkojnë arestimin e tyre. Ata nuk janë kundër zbardhjës të autorëve të veprave kriminale, por pikërisht e kërkojnë zbardhjën e tyre. Por ata janë kundër njollosjës së luftës çlirimtare të UÇK-së, janë kundër cinizmit me të cilin bëhet kjo njollosje, janë kundër thellimit të përqarjeve që shkaktojnë këto akuza dhe janë kundër planeve anti-shqiptare që po përgaditen në kuzhinat sërbe dhe të cilat po i servohen një pjese të bashkësisë ndërkombëtare për ekzekutim, duke e manipuluar pjesën tjetër./autor komenti:Ali Ahmeti-marrë nga kosovapress/

Krimi që tronditi Kosovën

Prishtinë, 19 janar 2002 Krimi në Pejë është një ndër më të shëmtuarit që ka ndodhë në Kosovën e pasluftës. Vrasja e 51-vjeçarit, Ismajl Hajdaraj, është vrasje e institucionit të parë të Kosovës të njohur edhe ndërkombëtarisht - Kuvendit të saj. Ismajli ishte një nga deputetët e tij.
Mbrëmjen e së enjtes, në Pejë ka ndodhë akti më i pakuptimtë, siç e cilësuan atë edhe diplomatët dhe të akredituarit perëndimorë në Kosovë, siç e cilësoi atë edhe vetë ambasadori amerikan në Prishtinë, Xhon Menzis. Në Pejë ka ndodhë ajo që s’është dashur të ndodhë, ajo që më së paku e kemi pritur të gjithë ne shqiptarët dhe qytetarët tjerë që mendojnë pozitivisht për Kosovën, që ia duan të mirën asaj. Në Pejë ka ndodhur ajo që nuk do të dëshironte askush të ndodhë. Zymtësia e mbrëmjes së të enjtes shpejt e shpejt e mbuloi tërë Kosovën, bashkë me lajmin e kobshëm që pushtonte eterin. Lajmi për vrasjen e Hajdarajt ishte shokant e tronditës njëkohësisht, si për Kosovën e qytetarët e saj, ashtu edhe për politikanët, të cilët unanimisht e dënuan aktin dhe urgjentisht kërkuan edhe kësaj here kapjen e akterëve të krimit dhe vendosjen e tyre para drejtësisë. Natyrisht që thirrjes së tyre u bashkohemi të gjithë.
Kosova nuk ka nevojë për gjak, tmerr e lemeri. Mjaf më! Për gjak mund të ndihen të etshme vetëm ato fantazma e kukuvajka që sa herë ndodhë vrasje në Kosovë dhe për çfarëdolloj motivesh që të ndodhë ajo, turren me vrap e vrap të nxjerrin maksimumin e profitit politik e komercial të mundshëm. Për gjak dhe vrasje është më se e interesuar edhe vetë politika ekpansioniste e Beogradit që Kosovën dëshiron ta shohë në një katrahurë shoqërore e anarki vëllavrasëse. Skenarë të tillë tashmë funksionojnë akordueshëm në krahë të caktuar politikë e medialë, të cilët për shkak të repsektit ndaj deputetit tashmë të ndjerë, Hajdaraj, nuk do t’i apostrofonim këtu. Por, vetë qasja e tyre e tregon këtë, që nga tendenca dhe dëshira e madhe që vrasësi të identifikohet si shqiptar (por i krahut tjetër politik) e deri te dyshimi i madh të cilin na e ngjallë vetë qasja e tyre: Kujt kaq shumë i paska konvenuar kjo, në këtë rrethana e në Kosovën e këtyre ditëve?
Duke e thyer qartë një traditë tashmë të të afërmve të të vrarëve me reputacion në Kosovë, fjalën më të mençur e ka thënë dr. Adem Hajdaraj, vëlla i të ndjerit, duke deklaruar se nuk dyshon që vëllau t’i jetë vrarë nga partitë a rivalët politikë dhe duke shtuar se është një dorë e zezë ajo që po e bën këtë, një dorë e zezë që nuk punon për të mirën e Kosovës. Kjo deklaratë është një sinjal i kuq dhënë edhe kukuvajkave të Kosovës, që të mos ndjellin më kob, gjak, krim e zi. Në fund, të tërën do ta përmbyllnim, po ashtu me një lutje që ka dalë nga nga goja e Trime Hajdarajt, vajzës 19 vjeçare të deputetit të ndjerë: “Qoftë kjo vrasja e fundit në Kosovë!”.(Koment i Kosovapressit)

Java e katërt e shtatorit 2001 Në fokus: Pejgamberi që denoncon vlerat e shqiptarëve

Urtësia e përdjalltë e doktor Rugovës apo aventurat e tij në një gazetë italiane

Shefi “eldekasë” mundohet ta mbajë veten gjallë me konstatimet e guximshme në mediat e botës, veçanërisht në ato franceze e italiane, duke gjetur terrenin e vetëm që t’i sulmojë forcat çlirimtare e progresive, të Kosovës dhe Maqedonisë. Ai e ka bërë këtë, italisht, në të njëjtën kohë kur kundër shqiptarëve që e bënë dhe drejtuan luftën për çlirim kombëtar në Kosovë, kanë dalë serbisht akuza e shpifje nga më të ndryshmet që nga ato se “njerëzit e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, Thaçi, Çeku e Haradinaj kanë lidhje me terroristët islamikë të Bin Ladenit” (siç ka thënë Rada Trajkoviq) e deri te ato që këta njerëz, “Thaçi, Çeku e Haradinaj janë të denjë për Hagë për shkak të krimeve mbi serbët (siç ka thënë e rithënë Vladan Batiq)
Nga Ernest Luma E përdjalltë e doktor Rugovës përballë pikëpyetjeve shqiptare dhe filozofisë së tij politike është vërejtur në çdo rresht e paragraf të shkrimit “Çarmatimi i UÇK-së është vetëm një farsë”, që u botua në fillim të shtatorit në gazetën italiane me renome.
I pari i fisit lëdëkëist duket se lojën kundër të gjitha përpjekjeve çlirimtare të shqiptarëve, pas luftës, e ka zhvendosur në terrenin publik ndërkombëtar. Me idenë se shqiptarët nuk mund të dinë italisht apo frëngjisht, ai ka bërë një shkrim pa kursyer fjalët dhe epitetet për njerëzit dhe institucionet që qëndrojnë me pietet në ballë të kombit, sikurse janë të dy ushtritë çlirimtare të shqiptarëve (në Kosovë e Maqedoni).
I kursyer disa herë nga ofendimet dhe kërcënimet (është fjala për ato të pasluftës) që kanë ardhur nga Beogradi zyrtar dhe zëdhënësja e tij në KPA (Rada Trajkoviq), kryetari i LDK-së dhe ish-presidenti namëmadh i Kosovës statuskuoiste, ka zgjedhur së fundmi opinionin publik italian për të deklaruar se si bashkë me Stojan Andovin, kryeantishqiptarin më të madh në Maqedoni, ka biseduar dhe koordinuar, gjatë gushtit që shkoi, strategjinë për zhdukjen nga faqja e dheut të “terroristëve” shqiptarë në arenën e Vardarit dhe mbështetësve të tyre në Kosovë. Një ndër elementet më të ndjeshme të këtij bashkëbisedimi Rugova-Andov, në kërkim të rrugëve për “çlirim” nga “zgjedha terroriste” paskësh qenë edhe ideja e denoncimit ndërkombëtar të “terrorizmit shqiptar” (që, sipas tyre, po rrjedhka nga të dy UÇK-të - në Kosovë e Maqedoni).
Politikani i Kosovës që, për një dekadë me radhë kishte mbi 90 për qind të votëbesimit kosovar, kurse në zgjedhjet e vitit të kaluar sërish arriti të grumbullojë shumicën e kokrrave të 28 tetorit (58 përqind), nga pozicioni i një kolumnisti të rregullt dhe të sinqertë në “La Padania”, duke folur për ditarin e bisedimeve me kryeparlamentarin maqedonas, me një gjuhë pak më filozofike se beogradasi Vladan Batiq dhe graçanicasja e KPA-së, Rada Trajkoviq, përveç se ka kërkuar nga Andovi që të zbatojë idenë e denoncimit për “terroristët” e UÇK-së në Maqedoni, sheshazi ka lënë të kuptohet se një gjë të tillë është duke e bërë edhe ai me “terroristët” e UÇK-së së Kosovës. Meseleja e Ibrahim Rugovës, e treguar italisht në “La Padania”, duhet konsideruar si një melmesë (kontribut) plus në fushatën e përgjithshme të LDK-së në të grumbulluarit e fakteve në terren për “krimet mbi serbët” të kryera nga UÇK-ja, gjatë luftës në Kosovë, si bajraktar i së cilës fushatë kohë më parë edhe në media është identifikuar, tani numri dy i LDK-së, Eqrem Kryeziu.
*** Duke cituar një paragraf, të shkruar nga vetë dora e doktor Rugovës, në “La Padania”, nuk dua ta torturoj lexuesin e nderuar, por kam për qëllim ilustrimin e një dukurie që për të gjithë është e njohur, por që përdjallëzisht kamuflohet në figurën prej “engjulli” a “pejgamberi” të mbështjellë me shall. Citati i mëposhtëm, i marrë nga “La Padania”, është, pa pardon, e tërë përbrendia psikologjike dhe psikofobike e doktor Rugovës, e ushqyer patologjikisht në relacion apo përballje me fenomenin e ri të dhjetëvjeçarit të fundit te shqiptarët apo vlerën më të fuqishme të shekullit: luftën për dinjitet dhe identitet kombëtar që e përfaqësojnë shfaqjet e dy ushtrive apo UÇK-ve, në Kosovë e Maqedoni.
Rugova, thotë kështu: “…për paradoksin e ligjit të forcave të njëjta e të kundërta, i cili nuk paraqitet veç në fizikë, por edhe në natyrën dialektike humane, operacioni i çarmatimit konfirmon dhe përforcon qëllimin themelor të luftëtarëve, i cili është që ta detyrojnë t’u besojë diplomacinë ndërkombëtare dhe gjithë opinionin publik, për përpikmërinë në kthimin e armëve. Strategjia e aplikuar në këto raste, nga dirigjentët e UÇK-së, është strategjia klasike e cila kërkon të largojë vëmendjen mbi ta, që të vazhdojnë për hesap të tyre të veprojnë me një shpirt dhe projekte të renovuara”.
Nga këta rreshta të kolumnes së tij, në gazetën italiane, kuptohet fare mirë frika (fobia) nga një filozofi dhe gjeneratë e re në një cep tjetër të etnisë politike shqiptare. Ai ka frikë se luftëtarët shqiptarë nuk do të çarmatosen kurrë plotësisht (“Çarmatosja e UÇK-së është vetëm një farsë”), jo vetëm në kuptimin e arsenalit që posedojnë, por prapa perdes së këtyre rreshtave edhe në kuptimin e kapitalit politik që do të trashëgojnë.
Dikujt do t’i duket konstatim shumë ekstrem, por është e vërtetë se Rugova, faktorin çlirimtar apo mbrojtës të shqiptarëve e do të dobët dhe të shkatërruar plotësisht. Ai këtë e do më shumë se Andovi, Çoviqi, Batiqi, Trajkoviqi, dhe ka frikë se me, siç thotë e mendon ai, përpikmërinë e treguar në dorëzimin e armëve luftëtarët shqiptarë po e “…detyrojnë t’u besojë diplomacinë ndërkombëtare dhe gjithë opinionin publik…”.
Skandal shkuar skandali. Rugova ka frikë nga të rinjtë që po bëhen të fuqishëm në skenën politike mbarëshqiptare. Përveç se në Kosovë, UÇK-ja (e re) po e kërcënoka edhe pozicionin e tij në Maqedoni. Ky është fenomeni i luftës së të vjetrës kundër së resë (lënë anash segmentin e pastërt të intelektualizmit reaksionar dhe kuisling që e përfaqëson po Rugova në politikën e dhjetëvjetëshit të fundit). I mbyllur arkaikshëm në kështjellën e filozofisë së tij politike dhe i pozicionuar prapa bedenave të tregermëshit LDK, doktor Rugova tregohet shumë i padurueshëm përballë vlerave të reja (novacioneve) kombëtare që u krijuan me luftën për liri, dinjitet dhe identitet kombëtar të shqiptarëve. Për t’i shkatërruar këto vlera dhe novacione të shqiptarëve të cilat ai me përplot fobi i shikon si kërcënuese të filozofisë së tij shterpe politike, mundohet ta mbajë veten në skenë, duke e denoncuar, siç e quan ai skenimin apo shtirjen e luftëtarëve shqiptarë se kinse po bëjnë dorëzimin e armëve. Rugova, duke i denoncuar italisht, së dyti, te bashkësia ndërkombëtare, tregon mirë se si këtë denoncim e ka bërë edhe te Stojan Andovi, por përmes telefonit. Pra, duke thënë se “çarmatimi i UÇK-së është vetëm një farsë” ai thotë se me këtë të gjithë luftëtarët shqiptarë janë vetëm duke u shtirë.
Kjo është bërthama e fobisë rugoviste përballë vlerave të reja kombëtare.
*** “E njoh thellësisht logjikën e atyre që i janë bashkëngjitur kauzës së UÇK-së. Është një logjikë thellësisht mercenare dhe oportuniste, së cilës nuk i interesojnë vlerat e thella, por me një vullnet të verbër vepron për shkak të luftës si një faktor i brendshëm kushtëzues, pa një shkak specifik teologjik. Dhe është pikërisht ky rreziku i vërtetë i strategëve të terrorit të shfaqur në Maqedoni e Kosovë”, thotë Rugova në shkrimin që e ka botuar në “La Padania” dhe që një ditë më vonë është munduar shënpjetërçe ta mohojë para një kallabllëku gazetarësh në “selinë e shenjtë” të Velanisë. Shumë e pështirë është ta kuptosh që kështu ka shkruar një shqiptar. E, është katastrofale ta kuptosh se kështu ka shkruar një lloj lideri i shqiptarëve të Kosovës apo lider në kuptimin e plotë, sepse siç ka folur 28 tetori i vitit të kaluar, me votat që ka marrë, ai do të mund të kishte qenë vërtetë edhe president i Kosovës (po të kishin qenë edhe ato zgjedhje presidenciale).
Për doktor Rugovën, pra, është një vullnet i verbër të luftosh për liri. Për doktor Rugovën kanë rënë verbërisht të gjithë ata që dje (para 1999-tës) ranë fronteve të Kosovës, që nga Prekazi, kurse sot edhe atyre në Luginë të Preshevës dhe në të dy brigjet e Vardarit. Adem Jashari, Komandnat “Kumanova”, Komandant Mjekrra, Fadil Nimani dhe shokët e tyre, të gjithë ranë me logjikën mercenare dhe opurtuniste, porosit Rugova, nën rreshtat e shkrimit të tij në “La Padania”.
Natyrisht se për Ibrahim Rugovën, të vetmin që ka të drejtën mbi shqiptarët, po t’i kërkohej t’ia bëjë një analizë tragjedisë së Kullave Binjake të Nju-Jorkut, është e verbër, opurtuniste dhe mercenare edhe paraqitja vullnetare e yjeve të Hollivudit për t’u radhitur në ushtrinë e Bushit në luftë për mbrojtjen e lirisë amerikane.
*** Duke mos dashur të lëshohem më shumë në denoncimet dhe filozofitë antiluftëçlirimtare, që ngërthen shkrimi i kryetarit të LDK-së, i botuar në fillim të shtatorit në “La Padania”, dua të shtoj këtu vetëm faktin se të gjitha të palarat e shkrimit të tij, shefi i LDK-së dhe pronari i vetëm “kështjellës së patriotizmit” (“rezistencës”) LDK-së, doktor Ibrahim Rugova, është munduar kot t’i shplajë në konferencën për gazetarë në selinë e tij në Velani. Se shkrimi është botuar këtë e ka thënë vetë drejtori i “La Padanias” në një prononcim të tijin për Kosovapress-in, duke shtuar se origjinalin e ka Stefano Silenzi, përfaqësues i Rugovës për Itali.
Pra, shefi “eldekasë” mundohet ta mbajë veten gjallë me konstatimet e guximshme në mediat e botës, veçanërisht në ato franceze e italiane, duke gjetur terrenin e vetëm që t’i sulmojë forcat çlirimtare e progresive, të Kosovës dhe Maqedonisë. Ai e ka bërë këtë, italisht, në të njëjtën kohë kur kundër shqiptarëve që e bënë dhe drejtuan luftën për çlirim kombëtar në Kosovë, kanë dalë serbisht akuza e shpifje nga më të ndryshmet që nga ato se “njerëzit e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, Thaçi, Çeku e Haradinaj kanë lidhje me terroristët islamikë të Bin Ladenit” (siç ka thënë Rada Trajkoviq) e deri te ato që këta njerëz, “Thaçi, Çeku e Haradinaj janë të denjë për Hagë për shkak të krimeve mbi serbët (siç ka thënë e rithënë Vladan Batiq). Në të dyja këto raste, figura tjetër, Ibrahim Rugova, nga të dy këta emra serbisht, është kursyer të akuzohet, por ai (Ibrahim Rugova) nuk ka ngurruar të akuzojë, pra njëjtë dhe në një tel me Batiqin dhe Trajkoviqin ai ka kërkuar dënimin dhe ndëshkimin e “terroristëve të UÇK-ve”. Për dallim nga ta, Rugova është shtrirë edhe më tej, duke ua zgjatur dorën edhe Andovit, Georgievskit e Trajkovskit në luftën kundër “terroristëve shqiptarë” në Maqedoni.
Më parë se të mohojë, “pejgamberi” ynë do të duhej të pendohet për të bëmat e tij, duke deklaruar hapur se kur e ka bërë shkrimin ose ka qenë shumë i vetëdijshëm në atë që ka thënë ose ka qenë nën ndikimin e një litre uiski të konsumuar që më parë.
Marifet, se jo mahi. Apo, jo, Ibrahim Rugova?
(Autori është kryeredaktor i Agjencisë së Lajmeve të Kosovës, Kosovapress) (nga kosovapress)

Tema javës

Lufta si luftë i ka shumë fytyra të saja misterioze
Në pritje të përgjigjes

Nga dr.Nehat Sadiku politolog, Nju Jork

-Xhorxh Bush duhet sa ma shpejt ti qetson ndjenjat amerikane (ndjenjat e shtetasve amerikan), që shpërthyen pas sulmit në Nju Jork dhe Uashington. Amerikanët i dërgojnë mesazhe të qarta, dhe kërkojnë një reagim të fuqishëm të shtetit dhe kthimi në gjendjen, ku sulmi ndaj qyteteve të tyre kishte qenë gajlja e fundit në jetën e tyre. “Nuk do të ndjehem e sigurtë, përderisa nuk do ti gjysmojnë apo vrasin terroristët,” thotë pronarja kubaneze e një ndërmarje për pastrim kimik në Aveninë Norman në Broklin. Këtë ndërmarje e bleu para njëzet e tri viteve me paratë e kursyera në Qendrën Tregëtare Botërore, ku qe e punësuar si një programere për kompjuterë.
Disa hapa më larg saj gjindet restauracioni, që përkohësisht gjindet i mbyllur. Luteni për Tekiun shkruan nën fotografinë e pronarit me një mesazh në gjuhën anglishte dhe shqipe, aty shkruan se me 11.shtator Tekiu kishte qenë në një mbledhje me shokun e tij Ruzhdiun në njërin prej dyshit. Para dyerve natë e ditë digjen qirirat, çdo mëngjez e shoqja Hanifja dhe motra Gjulija e Tekiut i sjellin lulet. Bushi e shpalli Osama bin Ladnin si i dyshuar numër një dhe theksoi, se e duan të gjallë apo të vdekur.
Disidenti saudik vlen vetëm si një metaforë për të gjitha armiqët potencial dhe të vërtetë. “Jurisdikcioni amerikan bazohet në dy parime,” më sqaroi juristja, që e kishte zyrën në rrugën, ku më parë gjindeshin kullat bineqe. “E drejta duhet të ngadhnjen, kjo do të duhet të shihet akoma.Pa marë parasysh përgjigjen duhet të jetë e plotë. Më besoni, të gjithë do ta dinë se a do të jetë i plotë apo jo.” Presidenti francez Zhak Shirak erdhi në Uashington të shprehje solidaritet Amerikanëve dhe përkrahje presidentit Bush tek organizimi i “aleancës në luftë kundër terrorizmit ndërkombëtar”.
“Nuk e dij se a mundet ta përdorim fjalën luftë,” u theksoi Amerikanëve të befasuar. “Mundet të them se gjindemi përpara një konfliktit të rri, që mundohet ti shkatrron të drejtat e njeriut, lirinë dhe dinjitetin njerëzor,” shtoi ai. Për atë se cila do të jetë përgjegja për sulmet, deri më tani kanë folur shumë pak. Në përdorim nuk vjen logjika e ish presidentit amerikan Klinton me përdorimin e raketave salvam. Edhe vetë dorwzimi i Bin Ladenit, që politikanët e trajtojnë si një të dyshuar kryesor, mediat pa si fajtor, nuk do të mjafton. Luftën e gjatë siç e paralajmëroi Bushi, do ti përfshin akcionet diplomatike, ekonomike, të shërbimit sekret dhe ushtarake në shumë shtete. Kufijët shtetwror nuk do të paraqesin pengesë, pajtimi i shteteve për të cilat mendojnë SHBA se janë strehimore të sulmuesve, vlen si një kusht i mirëpritur por jo kryesor. Bombardimi spektakular sipas politologut amerikan dr. Jonatan Fredlih duket prej ditës në ditë aq ma pak e qëllimshme. “Kjo shumë shpejt do ti harxhonte simpatitë, që Amerika i përftoi gjatë javës së parë pas sulmit. Më duket se SHBA do ti përdorin akcionet e njësive speciale dhe marinsave në shumë shtete.” Por nuk duhet dyshuar asesi se presidenti amerikan Xhorxh Bush e paralajmëroi luftën kundër terorizmit. Të gjithë ngulfaten me lojën e fjalëve, se ç’farë lufte do të jetë kjo, por ajo siq shihet prej një këndvështrimi amerikan posa ka filluar. Urdhëri për lëvizjen masive akoma nuk është sjellur, por përgaditjet janë tejet intenzive, është çështje e kohës, se kur dhe ku do të ndodh sulmi i parë. Maqineria ushtarake u zgjua prej gjumit menjiherë pas atentatit në WTC dhe Pentagon. Presidenti Xhorxh Bush urdhëroi ti fton 50 mijë ushtarë rezervistë për mobilizim, që vlen si njëri prej mobilizimeve kaq përfshirëse pas luftës perzike në vitin 1991. Ushtarët e thirrrur duhet ta mbrojnë së pari SHBA para sulmeve të reja terroriste. Sipas vlerësimeve të ekspertve lidershipi i ushtrisë amerikane ka nevojë vetëm për përpunimin e një shtese të mbrotjes efikase të objektivave në SHBA përafërisisht 35 mijë vetë, duhet forcuar edhe njësitë në vendet e huaja. Në Gjirin perzik gjinden në lëvizje dy avionmbartëse, secila posedon me 5000 anëtarë dhe përafërsisht 70 avion luftues. Avionmbartsen tani e ndjek edhe ekipi i përforcuar prej 10 deri 12 nëndetseve. Forcat ushtarake amerikane në Lindjen e Afërt dhe Lindjejn e Mesme numërojnë përafërsisht 35 mijë vetë. Jo vetëm në anijet por edhe pjesët e fortifikuara të marinës në Bahreinë dhe bazat amerikane të aviacionit në Kuvajt, Arabinë Saudike dhe Turqi. Njësitë ushtarake poashtu gjinden edhe në Oman dhe Emiratet e Bashkuara Arabe, 41 mijë ushtarë amerikan gjinden edhe në Japoni. Sipas njohësve të mirë të prapavijës politike të Uashingtonit vjen deri tek moskuptimet e para ndërmjet Pentagonit dhe Stejt Departmentit.
Përderisa qarqet militante në ministrinë për mbrojtje mbrojnë qëndrimin për sulmin ushtarak jo vetëm në Afganistan, por edhe në ndonji shtetet tjetër të Lindjes së Afërt, ministria e Kolin Pauellit është më e kujdeshme.
Njëri prej njohësve të mirë të rrethanave në politikën amerikane, komentatori konzervativ i gazetës Çikago San-Tajms Robert Novak është i bindur, se Stejt Departmenti më së shumti tenton kah masat diplomatike dhe izolimin e Afganistanit prej shteteve tjera, që janë “eksprotuese” të terrorizmit. Shumica e njohësve të politikës së Uashingtonit theksojnë, sipas të gjitha gjasave masa e parë kundërrpërgjegjëse do të jetë ajo, nëse talibët nuk do ta dorzojnë Osama bin Ladnin, përkundër të gjitha vrojtimeve – bombardimi i Afganistanit. Të gjithë me rradhë, sëbashku me ekspertët ushtarak dhe ato të shërbimeve sekrete, konstatojnë, se intervenimi i tillë do të jetë aq joefikas, siq qe rasti me raketimin e Klintonit ndaj Sudanit dhe Afganistanit me 20.korrik 1998.
Këtë e pranoi edhe vetë nënkryetari Dik Çeni, shërbimet sekrete amerikane nuk janë të sigurta, se a gjindet bin Ladni akoma në Afganistan. Sulmi nda tij do të vlen vetëm si një dalje prej gjendjes urgjente, sepse Uashingtoni duhet ti përgjigejt sulmit në Nju Jork dhe Uashington, sepse këtë e presin dhe e kërkon mbarë Amerika. Siq e pranojnë ekspertët e shërbimit sekret, gjatë ditëve të fundit edhe disa prej politikanëve të shquar amerikan, edhe vetë Kolin Pauelli, veprimi kryesor i luftës kundër terrorizmit nuk paraqet zënia e Osama Bin Ladenit.
Të gjithë ekspertët e shërbimit sekret e trajtojnë si njërin prej dëshimtarwve kryesor si një lider politik dhe shpirtëror i terroristëve, por dyshojnë shumë, që ai të gjindet në krye të një rrjeti të sofistikuar terrorist që planifikoi dhe realizoi sulmin kundër SHBA. Eksperti për shërbim sekret Stiven Emërson posedon me një ranglistë prej 5000 terroristësh të dyshuar, që kanë qenë të aftësuar tek stogjet në Afganistan, por në të nuk gjinden emërat e 19 grabitsëve të katër avionëve civil. Emërson si dhe ekspertët tjerë për terrorizëm theksojnë, se qendra e terrorizmit të Lindjes së Afërme nuk gjindet tek stogjet e pluhurosura të Afganistanit, por tek ndërtesat e biznesit në Kajro, Bejrut, Damask dhe Bagdad. Këto qytetet do të kishin qenë si targo për ti bombarduar aq ma të duhura, se sa bombardimi i stogjeve të zbrazura në Afganistan, por sulmi ndaj këtyre qendrave arabike do të kishte qenë një aventurizëm tejet i rrezikshëm për paqën botërore. Ekspertët e kalibrave të ndryshëm (ato amerikan, evropian, kinez, japonez etj.etj) paralajmërojnë se lufta do të zhvillohet në dy faza. Avionët luftarak amerikan sëpari do ti sulmojnë vendstrehimet, qendrat komanduese dhe bazat tjera stërvitse, ku stërviten teroristët e pasanikut Osama bin Laden, por edhe Afganistanin si shtet. Pjesa e dytë e operacionit mundet të ndodh që të komplikohet tejet masë: SHBA do të mundohen ti shkatrojnë rrjetet e terrorizmit, ku do të nevojitet një kohë bukur e gjatë. Operacionet do të duhet zhvilluar në disa prej shteteve të Lindjes së Afërt dhe të Mesme si dhe në Azi. Në mënyrë urgjente duhet të shtërngohen për fyti duke i aplikuar metodat më të bindshme prej atyre diplomatike e deri tek presionet që do të pranonin recetën amerikane në nivelin formal të shteteve, këtu më së shumti përmenden emërat siq janë Iraku dhe armiku i parë i SHBA Sadam Huseini. Sajuesit e një politike të këtillë theksojnë, se njësitë amerikane diverzante, tokësore dhe ajrore duke rritur shkallën e kooperimit me shtetet tjera, ku do të rrjedhin akcionet, do ti sulmojnë vetëm poligonët e terroristëve, magazinat me armë, qendrat stërvitse dhe edukative si dhe strehimoret. Në akcion do ti dërgojnë sidomos vetëm njësitë speciale të ushtrisë amerikane, siq janë komandosët amerikan, forcat delta, beretat e gjelbërta apo grupet më të vogla, që tek operacionet e shumta të shpëtimit të të grabiturve amerikan, në luftën kundër mafisë kolumbike si dhe tek kontroli detar i embargos në Gjirin perzik, treguan një rezultat të bindshëm.
Shumica e ekspertëve ushtarak theksojnë, se shumë pak ka gjasa realizimi i një akcioni të gjërë me anë të këmbsorisë në mënyrë ofanzive kundër Afganistanit apo ndonji shteti tjetër, që janë tejet të afërt me terroristët. Uashingtoni nuk është aq i detronizuar apo budallaq, që të bjen në grackë, siq qe rasti i gjeneralëve sovjetik para disa vitesh ku u bënë vetësakrifikues për politikën dështuese të lidershipit sovjetik. Shumica e ekspertve ushtarak dyshojnë për realizimin e një akcioni spektakular me sulmin ajror ndaj Afganistanit. Nuk duhet filozofuar nuk e di sa, por e vërteta fshihet tek mendjelehtësia e petritëve amerikan të luftës që akoma nuk u bjen dot ndërmend se rritja e numrit të civilistëve të vrarë të pafajshëm afganas do të sjellte në pyetje kredibilitetin e një sulmi të këtillë ajror dhe do të bëhej kundërrproduktiv. Shumica prej tyre parashikojnë sulmet e sakta ajrore tek objektivat e zgjedhura saktësisht, dhe asnjifarë ekspodimesh megalomanike të kushtuara për opinionin televiziv si dhe opinionin ndërkombëtar, siq ngjau kjo gjatë luftës irakiane. Spektaklin duhet ta zavendëson efikasiteti.

Java e tretë e shtatorit 2001

Sa kushton një jetë ballkanase?

Nga Xhemal AHMETI
-Skenat e rënies së trupave të gjallë nga njëqind metra lartësi në dhé nuk do të hiqen nga kujtesa e njerzve për një kohë të gjatë, shumë të gjatë. Ndoshta ato as që do të mund të harrohen ndonjëherë, sidomos për amerikanët – dëshmitarë të 11 shtatorit të vitit 2001. Në këtë ditë u dëshmua edhe njëherë më shumë se sa e pamëshirshme, djallëzore dhe kriminiele është urrejtja, pavarësisht se nga vjen ajo.
Shumica e komentatorëve perëndimorë flasin për një “atak kundër qytetërimit perëndimor” nga “fanatizmi islamik”. Ata flasin për “urrjetjen e vjetër” të rrënjosur me mijëra vjet në vetëdijen e kundërshtarëve të përbetuar të orientit e oksidentit, e cila urrejtje si duket po ringjallet bashkë me festimin e pikës më kulminante të zhvillimit njerzor.
“Prej sot gjithçka do të ndryshojë” – shkruan një komentator i njohur i gazetës së përditshme “New York Times”. Një tjetër shkon edhe më tej “11 shtatori është dita e parë një epoke të re, ku asgjë më nuk do të jetë siç ishte më parë”. Thirrjet si “Shpërtheu lufta në mes orientit e oksidentit; Qytetërimi perëndimor në luftë kundër atij islam!” - e të ngjajshme më futën frikën sikur edhe ca ditë duhet dhënë lamtumirën planetit. Parahyrje e vërtetë për në Apokalipsë!
Nëse asgjë tjetër nuk kanë arritur terroristët, me krimin masiv të New York-ut, ku humbën jetën më se 5 mijë njerëz, ata ia dolën të fusin pothuaj pjesën më të madhe të botës në panik, histeri dhe frikë.
Është vërtet 11 shtatori dita e parë e një epoke të re? Vërtet do të ndryshojë gjithçka? Mbitëgjitha, çka do të ndryshojë? Njeriu, apo pamja e jashtme e mbarë planetit?
Një luftë eventuale amerikane kundër Afganistanit do të mund të asgjësojë regjimin, i cili për çdo të premte vret gra në stadiumin e kryeqytetit me një plumb në kokë. Një rregjim intolerant që zhduk çdo njeri që mendon ndryshe dhe që beson ndryshe. Amerikanët do të bënin një luftë të drejtë në emër të qytetërimit nëse e pengonin një rregjim të atillë edhe nëse talibanët nuk kanë lidhje me atentatin. Mirëpo, çka do të ndryshojë pas kësaj lufte? Çka ndryshoi pas luftës me Irakun, etj.?
Asgjë!
Gjatë vitit 1994 u vranë rreth 800 mijë njerëz nga Hutu – Milicët e Ruandës. Më vonë u vranë në mënyrë mizore mijëra civilë nga ushtria e tërbuar serbe. Askush nuk foli për shpërthimin e një epoke të re, një qytetërimi të ri, një konflikti të ri në mes orientit, oksidentit, një lufte të re ndërmjet të bardhëve e të verdhëve. Për çdo ditë vriten në po atë mënyrë kriminele – si viktimatat e WTC-së - anmebanë botës mijëra njerëz të pafajshëm. (Sipas statistikave të konfirmuara të OKB-së për çdo ditë vdesin nga 300 mijë njerëz në botë.) Ata që përbejnë këtë shifër marramendëse janë poashtu njerëz, ndoshta nuk kanë pamjen e Kenedyt, princesësh Dajana, mirëpo janë të të njejti konstrukt njerzor si ajo viktima e WTC që me shaminë e bardhë në duar, u lëshua qindra metra duke u përplasur në turmat e krimit terrorist. Edhe ajo viktimë është poashtu një jetë. Apo ka një dallim esencial në mes viktimës që nuk filmohet nga mediat dhe asaj që përçohet në ekranin e çdo pjese të planetiti? Edhe më brutalisht; pse qenka fundi i gjithçkaje dhe fillimi i një epoke të re me vrasjen e tmerrshme të pesë mijë amerikanëve e s’qenka e njejta gjë me zhdukjen sadiste të 800 mijë tucëve ruandez?
Kjo është ajo logjika e dallimit në mes njeriut dhe njeriut, në mes viktimës dhe viktimës, një dallim që më sjell në kokë dallimin e çmimit të tomateve që vijnë nga Italia dhe te atyre që kultivohen nga vendësit këtu në Zvicër, një dallim që është stagnuesi qëndror përse bota, as për një milimetër nuk ka ndryshuar e as do të ndryshojë, kjo është arsyeja se pse njeriu do të mbetet vrasësi më potent i njeriut.
Vetëm atëherë, kur e gjithë bota do të tmerrohet se në një pjesë të botës është vrarë një njeri i pafajshëm – pavarësisht nga rraca, religjioni e nacionaliteti i tij – vetëm atëherë do të mund të flasim për fillimin e një epoke të re, një qytetërimi që ka kaluar stadin e vetëzhdukjes sistematike. Vetëm atëherë kur jeta do të çmohet për çdokënd me një vlerë të njejtë do të mund të flasim se; “asgjë nuk është më si më parë”!
Pikëllimi për viktimat e New York-ut më shtoi edhe një dhimbje tjetër, sapo më ra ndërmend se sa e pa vlerë qenka jeta ime prej ballkanasi!(marrë nga kosovapress).

30 Prill 2001 Botojmë këtë punim(vështrim)të dërguar nga bashkpunëtori ynë i rregullt eprori Islam Sadiku

MAQEDONIA

Ish republika Jugosllave e Maqedonisë ështe e vetmja nga të gjitha ish republikat e atëhershme Jugosllave që u nda dhe fitoj pavarsinë pa luftë dhe shkatërrime. Me urdhër të udhëheqësisë shterore Jugosllave, nga gushti i vitit 1991 filloj tërheqja graduale e ushtrisë nga kjo republikë.Tërhiqeshin garnizone të tëra dhe vendoseshin kryesisht në Zajeçar dhe Pirot të Serbisë por edhe në Karllovc të Kroacisë, ku ishte vija e frontit në mes të serbëve lokal dhe forcave kroate. Në qërshor 1992 perfundoj tëheqja e plotë e te gjithë përsonelit dhe ushtarëve Jugosllav që nuk ishin nga territori i Maqedonisë. Në bazë të një marrëveshje në kreun e atëhershërm më të lartë ushtarak Jugosllav, oficerëve dhe të gjithë atyre që shërbenin në ushtrinë Jugosllave iu la të vendosin se a do të vazhdojnë punën aty ku janë apo do të kthehen në shtetin e tyre të posaformuar - Maqedoni. Pjesa më e madhe e kuadrit të shkolluar ushtarak u kthye në shtetin e tyre. Atje gjetën infrastrukturën e pashkatërruar ushtarake. Pra të gjitha kazermat, depot dhe qendrat stërvitore ishin në gjendje të mirë. Edhe pjesa dërmuese e ushtarakëve shqiptar nga Maqedonia iu përgjegjen ftesës së “shtetit” të tyre të posaformuar dhe u kthyen për t’u vënë në shërbimtë tij. Mendohet se sot në armaten Maqedone ka rreth 110 ushtarak profesionalistë, por askund asnjëri nga ta nuk gjendet në ndonjë post kyç nga ku mund të këtë ndikim në komandë të ushtrisë maqedone. Gjatë luftës në Kosovë një pjësë e ushtarakëve, shumica prej tyre kishin lidhje familjare në Kosovë, u kyçën në lufë, por patën probleme sikurse edhe ushtarakët tjerë të shkolluar kosovarë me udhëheqësinë e atëhrëshme ushtarake në Kosovë. Pas tërheqjes ushtria Jugosllave la një pjesë të madhe të armatimit të lehtë, disa tanksa dhe transpoprterë ushtarak, shumicën e paisjeve të ndërlidhjes dhe pëgjimeve kundër ajrore me, disa helikopter dhe aeroplan te vjetruar. Në atë kohë iu vunë themelet ushtrisë së këtij shteti të posaformuar. Struktura organizative dhe formacioni nuk ndyshonin shumë nga ushtria Jugosllave, por as kuadri i cili ishte i shkolluar nëpër shkollat e atëhershme dhe fakultetet ushtarake në Jugosllavi. Problem më të madh për Maqedoninë paraqiste mosekzistimi i aviacionit dhe forcave kundër ajrore, por edhe pamundësia e blerjes së tyre, kur dihet se ata kishin kuadro të mjaftueshëm, por mungonte baza materiale. Duke e pasur të qartë pamundësine e kundërvenjës në rast të ndonjë konflikti të armatosur eventual, ajo kërkoj ndihmë nga shtetet e ndryshme e posaçërisht nga SHBA-te. Deri në fund të vitit 1997 në Maqedoni eksistonin forcat ndërkombëtare ushtarake UNPREDEP, forcat e prevencionit, që kryesisht ishin të vendosura afër kufirit me Kosovën. Detyrë e tyre ishte të lokalizonin konfliktin në rast të luftës në Kosovë. Maqedonia dhe udhëheqësia e saj shtetrore gjithmonë ia kishin frikën shqiptarëve të atjeshëm që një ditë nga paknaqësia do të ngriten në kryengritje të armatosur. Por ata gjithashtu frikësoheshin nga Serbia, që të njohin popullin shqiptar si shtetformues, sepse në atë mënyre Serbia vihej para aktit të kryer dhe detyrohej të përmirsonte statusin e Kosovës. Repulika e Maqedonisë ka një sipërfaqe prej 25333 km/2 (gati dy herë e gysmë me të madhe se Kosova) me 2.1 million banorë, me një natalitet prej 0.44%. Sipas te dhënave zyrtare popullsia përbëhet me 65 % prej maqedonasve, 22% prej shqiptarëve, 4% turqëve , 3% serbëve dhe 4% te tjerë. Nga numri i përgjithëshëm 67 % janë të besimit ortodoks kurse 21 % te atij islam. Forma e qeverisjes së ketij shteti është demokraci parlamentare , e ndarë në 34 komuna. Në pushtetin më të lartë shtetror ka : kryetarin, kryeministrin, këshillin e ministrave, Asambklene nacionale-Sobranje. Është anëtare e OKB-se, Këshillit te Evropës , Partneritetit për Paqe dhe OSBE. Të ardhurat nacionale i ka rreth 2 miliardë dollarë, ose 880 dollarë për banorë. Importi arrin deri ne 220 million dollarë në vit kurse eksporti rreth 17 miliardë dollarë.

Struktura e mbrojtjes
Kryetari i Republikës është komandant suprem i ushtrisë Maqedone dhe ai aprovon planin mbi strukturën e mbrojtejs dhe strategjinë, merr vendime për gjendejen e gadishmërisë, merr vendime dhe shpallë mobilizimin. Ai e mbledh këshillin e Nacional të mbrojtjes të cilit i jep udhëzime për të marrë vendime të ndryshme si në paqe po ashtu edhe në luftë. Parlamenti aprovon planet e mbrojtejs dhe buxhetin vjetor të mbrojtjes. Buxheti i mbrojtes që nga pavarësia e Maqedonisë e deri tani sillet nga 1 deri në 1.5 million dollarë në vit , kurse shërbimi ushtarak zgjatë 9 muaj. Ushtria maqedone është e ndarë në forca tokësore, në ato ajrore dhe kundër-ajrore dhe në mbrojtjen civile.

Forcat tokësore
Përbehen nga 20 mijë ushtarë, duke përfshirë këtu edhe 13 mijë rekrutët, kurse në mobilizim është e paraparë që të ka një numër prej 120 mijë ushtarësh. Ka rreth 7000 policë dhe 16 mijë policë rezervë. Mbrojtja civile numëron 180 njësi, me 14 mijë pjestarë , me 4 njësi të reagimit të shpejtë.

Struktura
Ushtria Maqedone përbëhet nga tri korp-Armata: e para , e dyta dhe e treta; Njesia kundër ajrore; njësitë e pavarura dhe komanda përgjithëshme. Të gjitha njësite ushtarake maqedone mundë të jenë në gjendje “A” të gadishmërisë , që do të thotë të janë të plotësuar 100% me kuadrin ushtarak, rekrutë dhe paisje materialo-teknike; në gjendje “B”të gadishmërisë, apo të janë te plotësuare vetëm 30 % me përsonel dhe paisje dhe ato në gjendje “C” të gadishmërisë që kan vetëm strukturën oranizative dhe praktikisht nuk ekzistojnë në kohe paqeje.

Korp-armata e parë
Ëdhtë për kah numri i ushtarakëve , përgaditja matirialo-teknike dhe zona a përgjegjësisë me e madhja.
Ajo përbëhet nga :
- brigada e 3 e mororizuar ”A”
- brigada e 4 e motorizuar “B”
- brigada e 11 e këmbsorisë “B”
- brigada e 25 dhe 41 e lehtë e kembsorisë “B”
- brigada e 23 e lehtë e këmbsorisë “C”
- regjimenti i parë i artilerisë “C”
- regjimenti i parë kundër-blindues “C”
- batalioni i parë i policisë ushtarake “B”
- batalioni i parë i komunikimit dhe ndërlidhjes “B”
-¨divizioni i parë kundër ajror “B”
- batlioni i parë i blinduar “C”
- batalioni i ixhinjerisë “C”

Korp-armata e dytë
- brigada e 13 e këmbsorisë “A”
- brigada e 2 dhe 17 e këmbsorisë se lehtë “C”
- bridgada e 2 e blinduar “C”
- regjimenti i 2 artilerik “B”
- batalioni i 2 i policis ushtarake “B”
- regjimenti i dyt kunder-blinues”C”
- divizioni i 2 kundër-ajror ”B”
- batalioni i 2 i inxhinjerisë ”B”

Korp-armata e tretë
- brigada e 12, 15 dhe 16 e këmbsorisë “B”
- brigada e 4, 29 dhe 30 e këmbsorisë së lehtë “C”
- regjimenti i 3 i artilerisë “C”
- regjimenti i 3 kundër-blinues”C”
- batalioni i tretë i policisë ushtarake “C”
- batalioni i tretë i blinduar “C”
- batalioni i tretë i inxhinjerisë “C”
Njësit e pavarura
Janë nën komandë direkte të shtabit të përgjithëm të ushtrisë maqedone.
Janë të përbëra nga:
- brigada e parë gardiste”A”
- brigada e tetë kufitare “B”
- brigada e parë artilerike “C”
- brigada e parë e blinduar “C”
- regjimenti i parë i komunikimit “A”
- regjimenti i parë i inxhinjerisë”B”
- batalioni i parë i zbulimit”B”
- batalioni i parë i mbrojtjes kundër-ajrore “B”
- batalioni shkollor i kadetëve “A”

Korp-armata ajrore dhe e mbrojtjes kundër-ajrore
Ka një përsonel rreth 1700 pjestarësh, prej tyre 1000 janë rekrute.
Përbëhet nga:
- brigada e forcave ajrore “B”
- regjimenti i mbrojtjes raketore “C”
- regjimenti i mbrojtes ajrore”B”
- regjimenti i zbulimit dhe kontrollit ajror ”B”

Paisjet dhe armatimi i armatës maqedone:
- 4 helikopter MI-8MTV
- 8 aeroplan UTVA 66s dhe UTVA 75s
- nje fluturake BEECH KING AIR 200
-¨4 fluturake ZLIN për training pilotesh
- 2 helikopter AB 206
- 2 helikopter AB 212
- 3 helikopter MI-8
- 100 topa kundër ajror kalibresh 20-40 mm
- 200 raketa RED ARROW
- 12 tanksa T-34 dhe T-55
- 4 transporter OT-60 dhe BVP 80
- 2 transporter BOV
- 400 rakatahedhës 76 dhe 82 mm
- 120 granatahedhës kalibresh 60 deri 120 mm

Nga e tërë kjo shihet e qartë se ushtria maqedone nuk është e aftë që të kundërviihet ndonjë force serioze çlirimtare, siç është ushtria çlirimtare kombëtare (UCK), apo agresionit nga jashtë. Ajo para disa javësh ështe ndihmuar ma ca paisje luftarake si helikopter dhe transporterë të blinduar. Ato nuk janë të mjaftueshme për plotësimin e nevojave të saj në paqe e lerë mënë kushte lufte, në të cilat ndodhet sot. Duhet gjithashtu pasur para syshë se askush nuk do të ndihmoj Maqedoninë, pa pasur në mënyre paraprake ndonjë interes te lidhur ngusht me stabilitetein e saj ose ndonjë dëshire që të ketë ndikim politik dhe ekonomik në të ardhmen. Këtë e di edhe udhëheqësia maqedone dhe heziton në marrjen e vendimeve për të kërkuar ndihmë. Me siguri se UCK-ja do të ishte në pozitë më të mirë sikurse e tërë poupollsia dhe subjektet politike të viheshin në shërbim të saj. Një pjesë e liderëve politik që e ndihmuan të gjitha forcat që dëshironin të shkatërronin subjektet shtetrore të Kosovës pas lufte, duke u thirrur në vullnetin e poullit, tani me vendosëshmëri mbrojnë institucionet maqedone. Gabuan në rastin e Kosovës, sepse me vonë në zgjedhje komunale u pa vullneti i popullit, dhe po gabojnë tani sepse nuk po e përfillin vullnetin e popullit shqiptar të maqedonise, i cili i votoj ata. Vullnet i cili ështe dhe duhet të jetë ne shërbim të ushtrisë së tyre, UCK-së. Koha do të tregoj dhe vlerësoj punën e tyre destruktive për kombin tonë, apo të mire për Maqedoninë e që e bënë ata. Pasoja për ata që i votuan do të janë të mëdha nëse këta politikan vazhdojnë të mbyllen nëpër kabinete, në kolltuqet e tyre të buta.
Sa i përket Ushtrise çlirimtara Kombëtare, ajo është relativisht e re dhe e panjohur për opinion. Ështe¨në fazën e formimit dhe të profesionalizimit. Reziku me i madh që mund t’i paraqitet është politizimi eventual i saj. Pjestarët dhe konmanda e saj kanë pasur çka te mësojnë nga rasti i Kosovës, dhe duke u nisur nga përvoja a hidhur e politizimit të UC të Kosovës, shpresojmë se nuk do të përsërisin gabimet e njëjta. Aksionet e tyre te deritashme luftarake tregojnë qartë se ështe fjala për një ushtri të vërtëtë e cila buron thellë nga populli dhe ështëe gatëshme dhe e aftë që të përmirsoj pozitën vet dhe të popullit shqiptar në Maqedoni, deri në barazimin e plotë të statusit e popullit shiptarë me atë maqedon. Ata asnjëherë nuk duhet të frikësohen nga superioriteti në paisje materialo teknike i ushtrisë maqedone. Faktori material ndikon në luftë, por nuk është vendimtar. Për suksesin e luftës vendos faktori njeri, morali dhe vendosmëria e tij për t’a arritur qëllimin. Kjo është në anën e UCK-së dhe fitoja është e pashmangëshme.(I.SADIKU)

Nuk mund te shkelet mbi gjakun e të rënëve për hir të kujtdoqoftë!!!

Ndërrimet e regjimeve në Sërbi-disa qerqe te caktuara , nuk ngurrojnë ti quajnë edhe si revolucion paqësor-ndaj te cilit një pjesë e opinionit botëror shprehë dozë droje rreth një politike përfide të Beogradit.Njëra ndër pyetjet e drejtperdrejta nga drejtuesit e emisionit te lajmeve botërore në CNN-ishte se si është e mundur një sukse aq i shpejt ndaj një pushteti dhe dore krimineli lufte,për të cilin , Haga ka kohë që ngarend botes për te gjetur formen me të pershtatshme te xhunjezimit dhe kapjes-arrestimit të tij.Po,pas suskeseve nga zgjedhjet,tash kur ne postin e presidentit te regjimit te Beogradit erdhi ai qe fitoi nga elektorati ne Serbi-hiq Malin e Zi,i cili mbi 80% siç thojnë burimet zyrtare nga Podgorica bojkotuan ato zgjedhje: Ku është Millosheviqi?!! .Ku është suita e tij? .Ku prehet - mbase duke përgatitur edhe ndonjë te papritur tjetër për Kosoven ,Ballkanin e më gjerë! Nuk duhet harruar se perherë shijet për të huajen me çfarëdo ndryshime të bëra në kreun e Beogradit kanë mbetur po ato te kohes gareshiniane e rankoviqiste.Është Akademia serbe ajo që, që me kohë, pergaditë hapat e tillë ogurzezë per rajonin me etjen vampireske marrëzisht edhe hapur para syve të botës kundër shqiptarëve dhe trojeve të tyre. Keshtu nga vjeti në vjet,nga dekadat në dekada,ajo realizon synimet e saj për krijimin e Sërbisë së madhe në një Ballkan të djegur e të xhveshur prej etnitetit shqiptar.Për fat të keq shqiptaret gjithnjë e më shumë janë ata që nga një politikë e tillë sërbomadhe-e përkrahur në faza te cakutuara edhe nga qarqet Europiane në krye me miken e saj të vjetër Francën-tkurren gjithnjë e me shumë në hapësirën territoriale duke iu ngjeshur meleve rrëpierave në drejtim bregdeti-dalja në të cilin është ëndërr e kahmotëshme e Akademisë fshiste serbe.Kjo sipas tyre do t'ishte Porta e realizimit të deshirës së vëllait të madh të karpateve-Rusisë. Tash kur Millosheviqi ra nga kreu dhe erdhi siç thuhet e pretendohet demokracia ne Serbi me presidentitn e posazgjedhur Koshtunica -Europa përkunnder fakteve ende të mjegualluara shpejtoj -si qellimisht -në heqjën e sanksioneve nda Jugosllavisë se mbetur-kyesisht Sërbisë-Begradit. Cila është poenta kryesore e kesaj politike europiane,që tash për të tretën herë, sikur don te tradhtojë shqiptaret ?Pikerisht në këtë drejtim e pat shprehur dronë edhe i madhi dhe vizionari Kadare në aktin solemn të promovimit të tij anëtar i plotë në Akademin e Frances-Parisit.Dy herë kombi shqiptarë përjetoi indiferencën dhe injorimin e Evropës në momentet më vendimtare historike.E treta duhet të mos ndodhë! Sipas vargut te ngjarjeve dinamike në ditet e sotme,lirisht mund të nxjerrësh konkluzione të pastërta se ç'po iu gatuhet shqiptarëve -konkertetisht Kosovës mu në qarqet e caktuara evropiane.Atje thirret presidenit demokrat i një fitoreje më shumë trik i regjimit serb para syve të opnionit botëror-për te biseduar per nje jugosllavi demokratike për Kosovën në Sërbi.Keto ditë te ketij uikendi do te jenë mbase edhe ditë më ogurzeza per Kosovën dhe trojet tjera shqiptare ne ish Jugosllavi.Mbase na mbanë shpresa se morali i popullit sa vjen e rritet po edhe syçeltësia e tij; se kush ia don te miren e kush të ligën.Kjo mbase do te vërehet edhe pas rezultateve zgjedhore lokale ( pa ndonjë domethenje te madhe sa ato parlamentare të pranveres se ardhme, per mbajtjen e të cilave me plot të drejtë ka këmbëngulur anëtari i KPA - z,.H.Thaçi. Dora dhe vota e popullit është me e madhe dhe me e fortë se aktet ogurzeza shoveniste në zyrat e errësirës mesjetare evropiane në të cilat janë futur dhëmbëpirës kohërash lugetërish,për të shpalosur paçavrat e mykura(akte planesh monstruoze të vrasjeve dhe barbarive mbi popujt liridashës në Ballkan).Këtë më së miri e deshmon vrapimi i menjëhershëm drejt Beogradit i Greqisë, Norvegjisë, Frances pa e harruar edhe te semurëntë zgjebosurën karpatosiberiane-Rusinë. Dëshmi( pa kurrfarë nevoje shtojce komentimi )për planet e tilla je njerëzore në drejtim të popullit të vuajtur e masakruar të Kosovës është edhe ky lajm i sapokumtuar nga qerqet dhe zyrtaret më të lart të kontinentit tenë të lashtë: - Presidenti i Komisionit Evropian, Romano Prodi, ka përjashtuar çdo parashikim për një Kosovë të pavarur. Ai, gjithashtu, ka thënë se një Serbi demokratike do të jetë në një pozitë më të mirë për t'i respektuar të drejtat e të gjitha grupeve etnike. Më tej, Prodi ka shtuar se udhëheqësit e Bashkimit Evropian, do të zhvillojnë dialog me presidentin e ri "jugosllav", Vojisllav Koshtunica, gjatë takimit të nivelit të lartë në Biaric të Francës, ku Koshtunica pritet të shkojë të shtunën. Hë ç'mund te thuhet tjetër pos : Shqiptarë ju duhet të jeni më të vendosur dhe me këmbëngulës dhe të bashkuar në kerkesat tuaja të drejta për Kosovën sovrane e të pavarur .Ato nuk ua dhuron as Kushneri me bashkmendimtaret e tij pop Saven, dhe perfaqesuesit e poltikes marroqe 10 vjeçare të shtrirjës se qafës-humbjes se dinjitetit dhe krenarisë kombëtare,te cilat dijti ne formen me te lartë tua kthej ashtu si duhet para tërë botës- UCK-ja me luften e saj heroike ndaj makinerisë ushtarake jugoserbe. C'qëndrim dhe vendim absurd -një fakt me shumë se ç'gatuhet per ardhmerinë e KOsovës, është edhe vendimi i ndalimit të perdorimit të flamurit kombëtar në ditën e zjedhjeve lokale në të tëra vendvotimet në Kosove Atëherë për kend luftuan dhe vdiqën bijtë më të mirë të kombit ? Nën cilin flamur marrshonin ata drejt lirisë.pa iu tembur vdekjes për ardhmërinë a atdheut,për një Kosovë të pavarur e të lirë,që populli të votoi lirisht nën falmurin e tij-simbol nderi e kranarie kombëtare -simbol i gjakut dhe krenarisë së mijëra e mijëra dëshmorëve-amanetin e të cilëve nuk mund t'a harrojmë për hirë të askujt- kushdo qoftë dhe nga cili vend qoftë ai.(Nexhmedin Syla)

Edhe Kosova Lindore është pjesë e Kosovës

Preshevë, 2 mars
– Gjatë luftës turko-serbe të viteve 1876-78, serbët spastruan rreth 650 vendbanime shqiptare të Nishit, Leskocit, Vrajës, Toplicës, Kurshumlisë dhe Prokuples, duke dëbuar mbi 300 mijë shqiptarë. Në mbarim të kësaj lufte u mbajt Kongresi i Berlinit, që legjitimoi pushtimin dhe spastrimin etnik të kësaj pjese shqiptare. Nga vendimet e tij kundërnjerëzore dhe kundërhistorike përfitoi edhe Mali i Zi, i cili pushtoi njërin prej qyteteve më të vjetra iliro-shqiptare, Ulqinin, krahinat Plavë e Guci e të tjera. Në vitin 1913, në Konferencën e Ambasadorëve në Londër, tokat e Shqipërisë u nxorën edhe një herë në treg dhe u përdorën si letër bixhozi nga Fuqitë e Mëdha, për ta ngopur oreksin shovinist të fqinjve tanë. Kjo padrejtësi tragjike, në vend që të përmirësohej, u thellua edhe më, pas mbarimit të Luftës së Dytë Botërore. Tokat shqiptare, të pushtuara nga Jugosllavia monarkiste, u ricopëtuan nga Jugosllavia titiste në tri republika sllave. Krahina e dikurshme e Kosovës u përkufizua në 10 887 kilometra katrorë. Ndërsa, krahinën shqiptare të Çamërisë e spastruan shovinistët grekë. Edhe pas shpërbërjes së Jugosllavisë titiste, statusi i tokave të pushtuara të Shqipërisë nuk ndryshoi. Pas vitit 1990 shteti shqiptar po dergjej, ndërsa shqiptarët e pushtuar, të mashtruar nga partitë e tyre legaliste e kolaboracioniste, harruan pushtuesit dhe të gjitha energjitë e tyre i shpenzonin për çështje "ideologjie", "demokracie", "partie" "feje" e të tjera. U dasht të kalonin vite që të zgjoheshin shqiptarët. Gjumin e tyre e prishën pushkët e lirisë, pushkët e një ushtrie që po lindte, të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Me luftën e saj dhe të popullit që e mbështeti, si dhe me ndihmën e SHBA-së dhe të aleatëve të saj, pushtuesit serbë u dëbuan nga Kosova e mbetur, pas copëtimit e ricopëtimit të saj. Por, mbetën të pushtuara Presheva, Bujanoci dhe Medvexha. Ndaj banorëve të tyre vazhdoi edhe më me tërbim shtrirja dhe thellimi i dhunës dhe i terrorit shovinist serb. Regjimi fashist milosheviçian është jetësisht i interesuar t’i spastrojë këto komuna shqiptare të Kosovës Lindore nga banorët e tyre vendës. Përndjekjet, arrestimet, vrasjet dhe dëbimet, që po bëjnë pushtuesit serbë, i kanë detyruar shqiptarët e këtyre komunave të vetorganizohen. Ata nuk patën zgjidhje tjetër: o të mbroheshin, o t’i linin vatrat e tyre shekullore. Rreth çështjes së Kosovës Lindore, Fuqitë e Mëdha kanë qëndrime të ndryshme. Shtetet që njihen për qëndrimet e tyre miqësore ndaj Serbisë deklarojnë se kufijtë e Serbisë nuk mund të ndryshojnë. Madje, ato thonë se edhe Kosova e 10 887 km katrore është pjesë e pandashme e "Jugosllavisë"! Këto shtete, për gjendjen në Kosovën Lindore fajsojnë shqiptarët, që po përpiqen t’ia bashkojnë atë Kosovës! Ata nuk marrin parasysh faktin historik se Kosova Lindore nuk ka qenë kurrë pjesë e Serbisë. Kufijtë e sotëm janë vendosur me forcën e armëve, me dhunë e gjenocid të paparë ndaj popullsisë së pambrojtur, kundër vullnetit të popullit shqiptar me vendimet e konferencave të përgjakshme ndërkombëtare. Qëndrim pak më të matur po mbajnë shtetet që e njohin dhe pranojnë të vërtetën tragjike të copëtimit të tokave të Shqipërisë dhe gjenocidin që serbo-maqedono-malazezët kanë ushtruar ndaj shqiptarëve. Këto shtete sot nuk fajsojnë shqiptarët për gjendjen në Kosovën Lindore. Për këtë gjendje ato fajsojnë Serbinë dhe regjimin vrastar të Milosheviçit. Çështja e Kosovës Lindore i ka ndarë edhe shqiptarët e Kosovës së "çliruar". Shumica absolute, fatin e kësaj pjese të Kosovës e ndiejnë si fat të tyre dhe bashkohen me dëshirën dhe kërkesën e saj për t’u çliruar nga gjaksorët shovinistë serbë, të cilët po e terrorizojnë ag e terr. Ka të tjerë që, nga frika se mos po e pësojnë edhe më keq, mendojnë se tash për tash shqiptarët e kësaj treve duhet të rrinë urt dhe të presin ditë më të mira. Ndërsa, një pjesë e vogël, bashkëmendimtarë të Baton Haxhiut dhe të gazetës së tij, po jep alarmin për rreziqet dhe pasojat që do të ketë edhe vetë Kosova e "çliruar" nga kjo "lojë me zjarrin"… Kjo kategori e shqiptarëve, me shkrimet dhe qëndrimet e tyre, lënë të kuptohet se fajin e kanë shqiptarët, që po vetorganizohen për vetëmbrojtje. Organizimin e tyre e quajnë "imitim të zbehtë" të UÇK-së dhe "aventurë". Ata kanë "guximin" t’i pyesin publikisht partitë politike të Kosovës pse nuk deklarohen për këtë çështje (kupto: pse nuk distancohen nga kjo "aventurë")?! Ç’është e vërteta, Kosova Lindore është çështje e mprehtë, që kërkon mendje të hollë dhe të ftoftë, vendosmëri dhe gatishmëri për t’a zgjidhur atë, vetorganizim dhe bashkëpunim të ngushtë me miqtë tanë në botë. Vullneti i rreth 100 mijë shqiptarëve të Kosovës Lindore është shprehur edhe me referendum. Ata janë deklaruar t’i bashkohen Kosovës së 10 887 kilometrave katrore, ata nuk pranojnë të jetojnë gjithmonë me kokën në trastë dhe me thikën serbe në fyt. Ata nuk mund ta durojnë përgjithmonë mizorinë, poshtërimin dhe masakrën serbe. Askush nuk ka të drejtë t’u thotë atyre, siç na thoshte para pak vjetësh partia dhe qeveria e Berishës, rrini nën Serbi! Duroni dhe mos bëzani! Jemi të bindur se për hirë të pjesës së madhe të Kosovës, shqiptarët e Kosovës Lindore do të heshtnin dhe do të duronin edhe shumë vjet. Mirëpo, është Serbia dhe forcat e saj ushtarake, policore dhe paraushtarake që po vrasin e po presin, që po përdorin të gjitha format dhe mjetet e mundshme për ta dëbuar popullin e kësaj ane. Deri sot janë regjistruar 6 mijë të dëbuar, por numri i të dëbuarve, bashkë me ata që nuk janë regjistruar, arrin 10 mijëshin. Krahas çështjes së Kosovës Veriore, Kosova Lindore mbetet jetike për zjidhjen e çështjes shqiptare në Ballkan dhe kusht për vendosjen e paqes dhe të qëndrueshmërisë në rajon e më gjerë. Hap i parë dhe i domosdoshëm është vendosja e Kosovës Lindore nën mbikëqyrjen e përkohëshme ndërkombëtare.(marrë nga kosovapress)

Në prak të Vitit të Ri 2000

Dhjetëra mijëra të vrarë e të masakruar
Kulla e troje djegë e rrafshuar
7000 të zhdukur,të tretur,të humbur
mbyllur në burgje pa dritë pa mëshirë
KUSH THOTE SE KOSOVA ESHTE E LIRE ?!!!(n.s)

************************************************************************** Viti i ri erdhi e shqiptarët e Kosovës përjetojnë edhe më tutje gezimin e tyre të ndrydhur.Ajo ndrydhje e gezimit dhe deshirave të tyre bëhet edhe më e rëndë kur ata,sidomos në Mitrovicë,mbeten edhe më tutje jasht trollit ,oborrit dhe shtëpijave të tyre,të cilat tash janë të mbushura plot kriminelë,paramilitarë e militarë serb,për të cilët françezët haptazi janë truproje mu në vijat e mbushura plot tela gjembor.Dhëmbja bëhet edhe më e madhe kur kihen parasysh edhe 7000 të kidnapuar,të burgosur e të zhdukur nëpër burgjet serbe.Manipulimet e forcave franceze në veri të Mitrovicës,dita-ditës bëhen edhe më dëshpëruese për palen shqiptare,të cilëve para syve të botës,për habi,vazhdon t'u ndërpritet e drejta e jetesës në vatrat e tyre.Si mund të shpjegohet edhe e dhëna se serbët në atë pjesë vitale të Kosovës Martire sillon si të ishte Serbi.Ata në prak të Vitit të Ri 2000,inauguruan edhe posten e re-restaurim lidhjesh me Serbinë dhe kriminelët e saj .Kjo ndodhë gjithnjë para francezëve(të zotit Kushner),të cilët me sa duket nuk i ha palla për përgjegjësitë,që kanë para bashkësisë së gjërë ndërkambëtare e veçanërisht para grave fëmijëve dhe pleqëve engjuj të Kosovës,të cilët në këtë dimër të ashpër e të ftohtë ballkanik gjenden kush aty e kush ketu-jasht shtëpijave dhe trojeve të tyre në atë pjesë të Mitrovicës.
Vëllezër të dashur,drojtjen tonë rreth çështjes së Mitrovicës dhe dyfytyrësisë së disa palëve të trupave paqësore në Kosovë,ne e kemi shfaqur vazhdimisht duke bërë thirrje për reagime të përbashkëta... Ja se ç'sjellë ditë më parë,gazeta e autoritetëshme amerikane "The N.York Times"përmes reporterit të saj S.Erlanger)në Kosovë për të cilin ,si edhe për shumë gazetarë të tjerë perëndimor ende vleka toponimografia e dhunshme serbe!!!

Hyrje daljet e serbëve në Kosovë ja se si i komentojnë ata të cilët "na bëkan roje paqe"në veriun e Mitrovicës:

Viti i ri erdhi e shqiptarët e Kosovës përjetojnë edhe më tutje gezimin e tyre të ndrydhur.Ajo ndrydhje e gezimit dhe deshirave të tyre bëhet edhe më e rëndë kur ata sidomos në Mitrovicë mbeten edhe më tutje jasht trollit ,oborrit dhe shtëpijave të tyre të cilat tash janë të mbushura plot kriminelë,paramilitarë e militarë serb,për të cilët françezët haptazi janë truproje mu në vijat e mnushura plot tela gjembor,ku për natën e Vitit të Ri(2000) zoti Kushner ja se ç'mendoka të bëjë:

Po,cili do të jetë festimi i zotit Kushner atë natë bashkë me bashkatdhetarët e tij françez;dihet deri diku ....mbase e ka ndërmend që atë mbrëmje ta ftojë në festë edhe ndonjerin prej bashkëpunëtarëve të ngushtë të kriminelit Millosheviq,të cilët dita ditës vijnë -kthehen gjithnjë e më shunmë në Kosovën e djegur dhe të vrarë.Pse jo,kjo ardhje e tyre e ka edhe miratimin kushnerijan!!! (n.syla/ereniku)

7 dhjetor 1999

Veprime vandaliste dhe marrëzore të bushtrës dhe klyshëve të saj

Populli i kosovës kurrë nuk do bije pre e veprimeve dhelprake të armikut dhe bashkëpunëtorëve të tij.Eshtë mësuar shqiptari i Kosovës që moti me dredhit e fshehta-komplotet e ndryshme të maskuara dredharake të pushteteve serbe dhe vazalëve të tyre.Përherë janë munduar të fusin thika përçarëse edhe midis shqiptarëve duke përdorur edhe veprime përfide për përçarje fetare,ngase ashtu mendonin se mund të arrinin edhe më lehtë planet e tyre djallëzore për sundimin mbi shqiptarët.Të KOTA QENë DHE JANë EDHE SOT E KESAJ DITE VEPRIMET E TILLA SI DIKUR Në SMOLICEN E GJAKOVES KUR Në DITEN E BAJRAMIT PREHET DERRI Në PRAK Të XHAMISë Së FSHATIT i cili rast u kuptua plotësisht më vonë,për të nxjerrë mësim edhe për tash; rastin e DëMTIMIT VANDAL Të VARREZAVE KATOLIKE Në PRIZREN,VARRIT Të DOM NIKOLLëS DHE IPESHKVIT NIKPRELA, Të CILëT DUHESHIN DHE NDEROHESHIN DHE EDHE KUJTOHEN ME NDERIM NGA Të GJITHë SHQIPTARET,PA MARRë PARASYSHë Të Të CILëS PERKATESI FETARE.
KETO VEPRIME ZINGJIR Të ATYRE,Që ëNDëRROJNë Të SHTIJNë PëRçARJE MIDIS VëLLEZëRVE Të NJë GJAKU E GJUHE,Të NJë NëNE E Të NJë TROLLI JANë DESHTIME Të PASKAJSHME,Në OAZEN E BETIMEVE TONA Të SHENJTA KOMBëTARE PëR çëSHTJEN TONë Të MADHE. ATE NUK E ARRIJTEN EDHE OSMANLLINJTë ME QINDRA E QINDRA VJET E LëRE Më TASH BUSHTRA SERBE ME KëLYSHET E SAJ.(n.s)

11 nëntor 1999
Krajatë aktuale

Në shërbim të politikës djallëzore

Dyfytyrësia e veprimeve fushatëfshesë,nga xhandarmëria franceze dita-ditës,bëhet gjithnjë e më e ashpër.Se deklaratat zyrtare të përfaqësueses franceze në forcat e KFOR-në Kosovë,janë vetëm dyfytyrësia e një politike të marrë dhe të turpshme për Shtetin e Francës,flasin më së miri fotodëshmit e më poshtme:

Kerkesa plotësisht të drejta për kthim në vatrat e tyre familjare në shtëpitë e tyre andej lumit Ibër që kohëve të fundit gjithnjë e më shumë përdoret në fjalorin e gazetarëve të shitur si;vija ndarëse e kuarteteve "serbe"me ate shqiptare.Po si u krijuan ato "kuartete serbe" në shtëpiat e uzurpuara shqiptare nga kriminel e paramilitarë të vendosur qëllimisht aty?Populli ka të drejtën e kthimit atje,të jetojë i lirë dhe të kryej edhe ceremonialin e varrimit të martirëve të tij të shtrenjt.

529 grave sites in total...11,300 deaths...!!!

Ky,si dhe të tjerët xhandarë francez,në vend të homazheve para mijëra e mijëra të vdekurve,bëhet ROJE E DJALLIT,roje e kreiminelëve dhe vrasësve edhe ditëve të sotit në Mitrovicën 95%shqiptare!

Ky është turpi i Francës dhe forcave të saj në Kosovë.Kjo është përkrahja e saj (edhe sot)kriminelëve,vrasëve dhe dhunuesve të shqiptarëve në Kosovë.

Kolegë të dashur(gazetarë) dhe vëllezër (në Kosovë) kontaktoni edhe më shumë me gazetarët e huaj në Kosovë dhe iu shpjegoni se PEJA nuk është PEC,Ferizaji nuk është Urosevac,Skenderaj nuk është Serbica ...etjera. Kerkoni prej tyre me ngulm të mos bëhen pre e një kafeje apo "llozovace"apo dhe prostitute serbe në Kosovë për të mos u bërë ROJE dhe përkrahje e Djallit-vrasësit të popullit atje.Sillni para tyre dëshmi me foto e fakte për të gjitha veprimet e soldateskes serbe përkrahur edhe nga serbet e Kosovës(raja).Edhe gazetarët në shumë raste të ndryshme midis konflikteve të popujve nëpër botë kan lujtur rolin e spiunit të marrë dhe kan ndezur gjakrat deri në kulm. Mos iu friksoni ,ecni përkrah tyre po edhe përgjojeni sjelljen veprimin dhe shkrimin e tyre. Pse jo ti thoni edhe stop se kjo që bëni është pafytyrësi e juaja.Venja përpara shenimin e botuar në gazetat e tyre monstruoze dhe bombardoja me fakte dhe deshmi-me gjakun e bijve dhe foshnjeve kosovare ... Mos harroni se gazetaria e dalur dore krijon lumenj gjaku.Them DORE jo për ndonjë cenzurë po dorë e popullit të vrarë e masakruar -në këtë rast kosovarët(që aq mirë e patem përnjë kohë si zogun në dorë njeriun e mediumeve botrere) mbaje me vete gazetarin qoftë ai jo vetem nga amerika ,anglia ,gjermania arabia ,australia po edhe nga vendet e lindjes dhe ish shteteve moniste,pse jo edhe nga Rusia .Le ta shohin edhe ata deshminë e veprimeve monstruoze gjakpirëse serbe përkrahur edhe nga mercenarët e tyre-rusë(rasti Rahovecit).