Eski bir ibrani hikayesi...

Bir zamanlar dagda, kizgin gunesin altinda,mermer taslarini yontmaktan bezmis bir mermer yontucusu varmis...

-"Bu hayattan biktim artik... Yontmak! Devamli mermer yontmak...oldum artik! ustelik bir de bu gunes, hep bu yakici gunes! AH! Onun yerinde olmayi ne kadar cok isterdim, orada yukseklerde herseye hakim olur, isinlarimla etrafi aydinlatirdim..."

Diye soylenir dururmus yontucu. Bir mucize eseri olarak dilegi kabul olmus ve yontucu o an gunes oluvermis.Dilegi kabul edildigi icin cok mutluymus. Fakat tam isinlarini etrafa yaymaya hazirlandigi sirada isinlarinin bulutlar tarafindan engellendigini fark edince...

-"Basit bulutlar benim isinlarimi kesecek kadar kuvvetli olduklarina gore benim gunes olmam neye yarar!" Diye isyan etmis..."Mademki bulutlar gunesten daha kudretli bulut olmayi tercih ederim..." demeye kalmadan hemen bulut olmus... Dunyanin uzerinde ucusmaya baslamis, oradan oraya kosusup, yagmurlar yagdirmis, fakat birdenbire ortaya cikan bir ruzgar bulutlari dagitmaya yetmis.

-"Ah, ruzgar geldi ve beni dagitti, demek ki en kuvvetlisi o. Oyleyse ben ruzgar olmak istiyorum..." diye karar değiştirmiş bu sefer...

Ve dunyanin uzerinde esip durmus, firtinalar estirmis, tayfunlar meydana getirmis.Fakat birdenbire onunde kocaman bir duvarin ona mani oldugunu gormüş... Cok yuksek ve cok saglam bir duvar...Bu bir dagmis...

-"Basit bir dag beni durdurmaya yettigine gore benim ruzgar olmam neye yarar..." Diye düşünmüş...bu sefer de dag oluvermiş...Ve o anda bir seyin ona durmadan vurdugunu hissetmiş..Kendinden daha guclu olan, onu icinden oyan sey....Bu kucuk bir mermer yontucusuymuş.....