Kendimi hiç affetmeyeceğim ve hemen affedeceğim sensizliğimde.Kazancımın kendim olduğu bir savaşta kaybetmeye çalışmalarımı hiç affetmeyeceğim.Kazanan ben olduğum takdirde kaybedenin kendim olacağımı bildiğim bir savaşta yenilmeye çalışmak gibi bir aptallıkta direteceğimi hiç ummazdım belki.

Belki böyle bir savaşın içine bile girmezdim içinde doğmasaydım.Belki böyle yazmazdım savaşta kaybetseydim.Belki bu kadar korkak cesaretimde olmazdı belki tek başıma yaşamazdım yalnızlık düşlerini ve kimsesizlik deliliğini.

Kimse yapmadı,ben istedim her şeyi.

Yalnızlığı da ben seçtim,melankoliyi de.Acıdan zevk alır hale kendimi kendim getirdim ve içimdeki eski beni yitirdim.

Korkutmuyorum artık etrafımdaki insanları.Sadece kaybetmenin sonunda kazanan bir insan nasıl olur,ne yer ne içer,çok sevdiği içkiyi nasıl bırakır,sigarayı nasıl azaltır ve bütün bunları yaparken de çektiği acıdan yavaş yavaş nasıl zevk alır?

İşte bütün bunların cevabını ben şimdi verebilirim.

Ama muhakkak bir gün muhatap olacağın bu soruların yanıtını sen bilemezsin ve veremezsin.

Hatıralar ve tecrübeler neşredilir,ama devredilemez.Devir hakkım olsaydı da sana devretmezdim inan.

Tıpkı bir keçenin dövülerek şekillendirilmesi gibi.dövüldükce güzelleşiyorum.