บทที่ 2

	กระท่อมหลังนั้นซุกอยู่ในซอกเปลี่ยว มีลำธารไหลผ่านข้างกระท่อม เสียงน้ำกระทบฝั่งเบาๆ ตัวกระท่อมเหมือนถูกทำหล่นจากข้างบนและถูกลมพัดซ้ำ
 หน้าต่างประตูโย้เย้ เคลย์ไม่อยากนึกเลยว่ามันจะพังลงมาเมื่อใด เด็กหนุ่มรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เข้าไปในรังของจอมโจร

	ทั้งลมทั้งฝนไล่มาติดๆขณะถลาไปหาประตู มันไม่ยอมขยับ

	"เตะสิ" จอมโจรโหดไซเฟอร์สั่ง เคลย์มองเขางงๆแล้วเตะประตูทีหนึ่ง

	"ไม่ใช่อย่างนั้น ถ่ายน้ำหนักตัวลงไปด้วย"

	เคลย์เหวี่ยงเท้าไปข้างหลังก่อนแล้วเตะเปรี้ยง แต่ร่างบางไม่ได้ถ่ายน้ำหนักของตัวเองลงไปคนเดียว เขาพาราอิลล้มโครมลงไปด้วยเมื่อประตูเปิดผางออก
 ลูกแมวดิ้นขลุกขลักอยุ่ในกระเป๋า

	จอมโจรครางอ่อยๆ "เจ้ากำลังจะฆ่าข้า รู้งี้ปล่อยให้ไปตามนายอำเภอมาซะก็ดี ข้าอาจโดนยิงตายสบายๆ"

	เด็กหนุ่มพ่นลมหายใจแรงๆ
	 "คนเนรคุณ ไอ้การพูดแดกดันมันไม่มีประโยชน์อะไรหรอก " แล้วก็พลิกตัวจากราอิล

	 "การช่วยชีวิตโจรเป็นงานใหม่สำหรับข้า"

	"ไม่มีสอนในโรงเรียนที่ลอนดอนหรอกเรอะ"

	"มันจะไปมีได้ยังไง"

	เคลย์คุกเข่าจ้องเงามืดๆตรงมุมกระท่อม แสงฟ้าแลบช่วยให้มองเห็นตะเกียงกับชุดเหล็กไฟที่แขวนด้วยกันที่สลักไม้ เขาคลานเข้าไปหา รอให้ฟ้าแลบอีกครั้ง
เพื่อต่อไฟกับไส้ตะเกียง แสงสีทองกระจายตรงมุมที่เต็มไปด้วยฝุ่น เคลย์ลุกขึ้นยกตะเกียงส่องไปรอบๆ

	ร่างบางตัวสั่น อากาศที่ทั้งชื้นและเปียกทำให้เคลย์หนาว รีบปิดประตูกระท่อม เสียงฝนที่กระทบหลังคาดังเมือนเสียงกลอง 

	จอมโจรยังคงนอนแบ็บอยู่ที่ประตู ไม่พูดอะไรมาหลายนาทีแล้ว บางทีเขาอาจหมดสติ ลมหายใจของเคลย์เต้นถี่เมื่อยกตะเกียงส่องใกล้ๆใบหน้า

	เด็กชายร้องอุทานเมื่อตะเกียงถูกกระชากไปจากมือและยื่นมาที่หน้าของเขาเอง เคลย์ถอยหนี ยกมือป้องแสงมิให้เข้าตา เสียงที่ดังมาจากเบื้องหลังของตะเกียง
น่าสะพรึงกลัว

	"ถอยไป ถ้าเห็นหน้าข้า เจ้าจะต้องตาย ถึงข้าไม่ฆ่าเจ้า ลูกน้องของข้าก็จะฆ่าเจ้า"

	เคลย์กระพริบตาปริบๆนึกกลัวขึ้นมาทันที แต่พยายามพูดอย่างใจเย็น

	"ถ้าไม่ถอดเสื้อผ้าเปียกๆออก ชีวิตของท่านก็จะหาไม่เช่นกัน ข้าจะถอดเสื้อผ้าให้ท่านได้ยังไงโดยไม่เห็นหน้า"

	เงียบไปนานแล้วราอิลก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ยังไม่หายโกรธ แต่เบาเพราะความเจ็บปวด

	 "วางตะเกียงไว้ตรงมุมโน้น สว่างแค่นี้พอแล้ว"

	เคลย์ทำตามที่เขาสั่ง และเมื่อร่างบางไปหาตอนนี้ชายหนุ่มไม่ขัดขวาง เคลย์ไม่เห็นอะไรมาก นอกจากประกายในดวงตากับใบหน้าที่อยู่ในเงามืด

	"ข้าไม่คิดว่าจะลุกไหวอีกต่อไป" ราอิลพูดเบาๆ

	เคลย์ลากกองผ้าห่มมาใกล้เขา ลูกแมวคลานออกจากกระเป๋าลงบนพื้น มันเดินสำรวจไปรอบๆกระท่อม ชายหนุ่มใช้ขาที่ยังดีขยับไปหากองผ้าห่มได้ เคลย์จับขา
ที่เจ็บของเขาวางพาดบนผ้าห่มที่พับจนหนา คุกเข่าเบื้องหน้าเขา แม้จะไม่ค่อยสว่างเคลย์ก็รู้ว่าราอิลกำลังมองเขาอยู่ด้วยความสนใจอย่างยิ่ง ร่างบางยืนหน้าเตาผิง มองไป
รอบกระท่อม เขาอยากให้เคลย์เลิกมองโน่นมองนี่ซักที ราอิลอยากดูว่าตาของเคลย์มีสีอะไรกันแน่

	มันช่างเหลวไหลน่าหัวเราะเยาะเหมือนกับที่เขารู้สึกเมื่อถูกเคลย์สัมผัสนั่นแหละทั้งๆที่เขาเป็นผู้ชายแท้ๆแต่กลับอ่อนไหวและรู้สึกพึงพอใจในเด็กหนุ่มผู้นี้เป็นอย่าง
มาก ความเจ็บปวดไม่ได้มีผลมากเท่ากับสัมผัสของร่างน้อย ปลายนิ้วที่แสนอ่อนโยนนั่นต่างหากที่ทำให้ราอิลผวา ชายหนุ่มนึกไม่ออกว่านานแค่ไหนที่สัมผัสของร่างกายทำให้เขา
เกิดอาการตอบสนองได้ขนาดนี้	

	เด็กหนุ่มคุกเข่าหน้าเตาผิง จุดไฟกองเล็กๆขึ้นมาด้วยการเคลื่อนไหวเพียงน้อยนิด แม้กระนั้นก็ดูงดงามอย่างยิ่ง ราอิลสงสัยว่าเคลย์จะมีอายุสักเท่าไหร่ ดูเหมือน
จะเป็นเด็กหนุ่มมากกว่าเด็กชายซะแล้ว เด็กหนุ่มคนนี้ช่างดูลึกลับเสียจนเขาอยากค้นหา

	ไม่นานไฟที่เคลย์จุดก็ลุกโชนในเตาผิง ร่างบางลุกขึ้นบิดขี้เกียจอย่างที่ตนเองก็ไม่รูว่ามันมีเสน่ห์ดึงดูดสายตาเพียงใด ลมหายใจของราอิลถี่กระชั้นเมื่อเด็กหนุ่ม
ยกแขนขึ้นแกะกระดุมเสื้อที่มีระบายลูกไม้จีบอยู่ด้านหน้า เสื้อผ้าของเคลย์เปียกโชก เป็นธรรมดาที่ต้องถอดออก แต่ที่ไม่ธรรมดาคือราอิลที่นอนสั่นอยู่ตรงนี้ ถ้าเป็นใน
สถานการณ์อื่นก็คงไม่แปลกหรอก แต่ตอนนี้เขากำลังนอนแซ่ว เพราะเจ็บข้อเท้าอยู่บนพื้นที่สกปรกและเย็นเยือก…มันเหลือเชื่อเกินไป

	ราอิลเห็นเด็กหนุ่มตัวสั่นอยู่ภายใต้ร่างกายอันเปลือยเปล่า ขณะก้อมลงถอดรองเท้าเปื้อนโคลนออก แสงไฟส่องให้เห็นร่างเพรียวบางน่าปรารถนาจนราอิลเผลอ
ครางออกมา

	เคลย์หันกลับมามองด้วยความตกใจ ชายหนุ่มรีบหลับตาทำหน้าเหยเกเหมือนเจ็บปวดเสียเต็มประดา แต่ความเจ็บปวดของเขาหาได้เป็นอย่างที่เคลย์คิด

	พอมั่นใจว่าปลอดภัย ราอิลก็ลืมตา เด็กหนุ่มคนนั้นยังคงนั่งอยู่หน้าเตาผิง เสยผมด้วยนิ้วมือ ผมของเคลย์มีสีเงินสุกใสและยาวเคลียบ่า

	ความอบอุ่นจากไฟในเตาผิงแผ่รังสีมาถึงกองผ้าห่มของราอิล หนังตาของเขาหนักอึ้ง ซุกร่างใต้ผ้าห่ม มองนิ้วมือของเคลย์ที่เคลื่อนไหวช้าๆไปบนเรือนผมเหมือน
ถูกสะกดจิต และปรารถนาให้มือที่สางผมนั้นเป็นมือของเขา

	เขาหลับไปทั้งๆที่ยังจำได้ว่าปืนของเขายังอยู่ที่เคลย์


										           
	
	
   
End Chaptor three to be continue...

1   2    3   4   5   6  

back