Site hosted by Angelfire.com: Build your free website today!

Ton en Pieter's Homepage

Hierbij volgt het tweede gedeelte van het reisverslag, Fly Drive Florida

Reisverslag: Fly Drive Florida 1998 Fly Drive Florida 1998

FLORIDA FLY DRIVE

Van donderdag 29 oktober t/m vrijdag 13 november 1998

Klik op de foto's voor een vergroting

Door Ton van Brakel en Pieter Pelders

 

Woensdag 4 november 1998

Tegen halfnegen rijden we weg bij het Tamarind Motel, we moeten helaas Key West verlaten want anders zouden we niet veel meer zien van de rest van Florida. We moeten eerst nog een dikke 100 mijlen rijden, en nogmaals langs die 42 bruggen, voor we weer terug zijn bij het laatste eiland voor de vaste wal, Key Largo. Onderweg valt er nog steeds veel te zien en te beleven, en we bekijken de rommel op andere eilanden nu toch anders omdat we nu weten dat het meestal allemaal een gevolg is van de hurricane George. We stoppen onderweg bij een parkeerplaats om wat te eten, en er komt een vrachtautootje zijn zeewater lossen. Men heeft garnalen gevangen en deze in de vrachtauto vervoerd naar de afnemer. Hier komt de man dus zijn zeewater weer naar de zee brengen en vangt eerst nog de overgebleven garnalen met een netje. Deze gevangen garnalen proberen het emmertje uit te springen, want ze zullen instinctief wel voelen dat er voor hen iets mis dreigt te gaan. We gaan weer op pad en na een tijdje rijden, kijken we waar zich het vogelopvangcentrum zich ongeveer bevindt. Tegen 12 uur bereiken we dan Key Largo, en met behulp van het mijlensysteem hebben we het vogelopvangcentrum snel gevonden. Het mijlensysteem houdt in, dat men

Vogelasiel, draaiend op donaties ----Riviertje nabij Key Largo

vanaf Key West tot en met Key Largo iedere mijl aangeeft, waarbij dan in Key West wordt begonnen met "Mile 0" en eindigend op Key Largo in "Mile 114". Zo kan men dus meteen zien, waar men ongeveer moet zijn. We parkeren onze auto bij het centrum en lopen over een plankier langs de diverse vogelkooien. Men brengt hier alle zieke vogels naar toe, waarna men ze probeert op te lappen. We zien hier echt een hoop vogels, sommige zien er slecht uit en zijn ook gedoemd om na hun herstel in het vogelopvangcentrum te blijven omdat ze het in de vrije natuur waarschijnlijk niet zullen redden. Er zijn veel verschillende soorten vogels, waaronder veel soorten reigers, pelikanen, ibissen, roofvogels, uilen en nog veel meer. We geven het centrum een kleine donatie en rijden dan, via een andere route dan de heenweg vanaf Homestead, naar de vaste wal. We rijden nu via een tolweg en deze weg heeft men niet zo lang geleden aangelegd om bij eventuele waarschuwingen voor orkanen er een extra vluchtroute bij te hebben. We stoppen onderweg nog bij een riviertje dat onze weg doorkruist, en er wordt aan beide kanten gevist maar veel wordt er niet gevangen. We gaan dan nog even naar het informatiecentrum, waar we enkele dagen geleden al zijn geweest, maar nu dan voor informatie over Everglades City en Shark Valley. We passeren daarna motel Knight Inn, waar we enkele dagen geleden hebben overnacht, en trekken nu verder naar het noordwesten van Florida. Na een flink tijdje rijden begint het land nu geleidelijk over te gaan in weiden en er wordt hier voornamelijk gekweekt met bomen en planten. Ook zien we nu de eerste koeien rondlopen, en kort daarna verschijnen de eerste kwekerijen waar men veel soorten vruchten teelt en iedere supermarkt heeft niet voor niets een enorme verscheidenheid aan vruchtensappen. Tegen 14.30 uur zijn we echter weer midden in de Everglades belandt, want we kopen bij Shark Valley twee tickets bij het infocentrum. Met deze tickets maken we nu een toer met een open trammetje, door weer een ander gedeelte van de Everglades en deze toer duurt ongeveer twee uur. De bestuurder stopt zo veel mogelijk, om alles goed te laten zien en het een en

De Everglades by Shark Valley ---- Een alligator in het moeras

ander uit te leggen. Halverwege de toer stoppen we en lopen een grote uitkijktoren op waarna we een blik kunnen werpen over de enorme graszee vanuit ons hoge blikpunt. Onderweg naar het hoogste punt van de uitkijktoren, zien we in het meer beneden ons een enorme alligator zwemmen. Nou, kanoen in dit gedeelte van de Everglades lijkt me in alle opzichten echt een avontuur maar of ik ooit daarvoor zal kiezen is een ander verhaal. Daarvoor zagenwe al enkele herten lopen, en deze dieren, zijn evenals de aanwezige

 

Een roofvogel ---- Een hert, gewend aan water

konijnen, al helemaal gewend en aangepast aan het water wat zich hier overal bevindt en dus kunnen zwemmen als de beste. We zien tijdens deze toer ook nu weer de enorme hoeveelheid en verscheidenheid aan flora en fauna die dit park van de Everglades zo kenmerkt. Bij het infocentrum vertelde de vrouwelijke Ranger dat er een stormwaarschuwing is gegeven en dat er een tropische storm in aantocht is. Het blijkt Hurricane Mitch te zijn, die we tijdens onze vakantie al een beetje in de gaten hebben gehouden, maar het heeft ons toch wel verrast dat hij nu al hier is. Maar gelukkig is Hurricane Mitch geen orkaan meer, maar is hij afgezwakt tot een tropische storm. De regen die hier al de hele middag valt, is soms hard maar is eigenlijk niets in vergelijking met wat er nog komen gaat. Tijdens de toer hadden we wel een beetje last van het regenachtige weer, maar het viel achteraf toch wel mee. Om vijf uur is de toer voorbij, en gaat Pieter de auto halen. Zodoende wordt er maar een man nat, en word ik bij het infocentrum opgehaald. We rijden nu in de stromende regen verder, op weg naar Everglades City. Onderweg wordt het weer steeds slechter, en de regen valt nu met bakken naar beneden. We rijden een beetje naast de bandensporen in het wegdek, want dat is het minst natte gedeelte van de weg. Tegen halfzeven komen we in Everglades City aan, waar we meteen het eerste motel pakken wat we tegenkomen. Het is het Banner River Motel, waar we komen te slapen in een halve stacaravan die echter van alle gemakken is voorzien. Dus een prima douche, een airco, een televisie en goede bedden. Alleen een koelkast ontbreekt nog. Hier komen voornamelijk vissers slapen, die dan de volgende morgen vroeg hun geluk op zee of in de rivier willen beproeven. Onze auto zetten we op een lege standplaats, zodat hij wat hoger staat dan aan de weg. We zetten onze spullen snel in de caravan en gaan dan op zoek naar een restaurant. We vinden er al snel een en gaan naar binnen. We eten eerst een lekker soepje, en daarna krijg ik alligatorvlees en Pieter gefrituurde oesters. Alleen de oesters waren niet zo geslaagd, weekdieren als maaltijd hoeft voor ons niet meer. Als we terugrijden regent het

Vergezicht vanaf de uitkijktoren

Stacaravan van het Banner River Motel ---- Onze Fort Escort, na de passage van Orkaan Mitch

pijpenstelen en ook de wind doet zijn best. We zetten de tv aan, en NBC 2 geeft als het moet de nodige lokale waarschuwingen af en onderbreekt hiervoor zijn programmering. Mitch zal vannacht als een tropische storm voorbij razen tussen twee en vier uur. Maar tegen halfelf slapen we alletwee als een roos. Ik heb de hele nacht doorgeslapen, doch Pieter heeft de storm twee maal in alle hevigheid voorbij horen en zien komen. Dat komt doordat deze storm zich als een kolk voortbeweegt, en in de kern van deze kolk is het dan rustig waarna de storm nogmaals opkomt.

Donderdag 5 november 1998

Tegen half acht zijn we wakker en nu blijkt dat Orkaan Mitch, ondanks zijn verzwakking tot een tropische storm, toch goed zijn best heeft gedaan. Met de schade door de wind valt het wel mee, al ligt er hier en daar nog al eens een boom om. Maar de regen is vannacht echt met bakken uit de hemel gevallen en dat zal straks ook nog wel blijken. Het motel blijkt te grenzen aan de grote Bannon rivier, vandaar dat hier dus zoveel vissers kwamen. Onze auto heeft niets geleden met de storm, dus we laden onze spullen in en gaan uitchecken. Bij de receptie is er wel een flinke boom omgewaaid, en het lage gedeelte van de camping staat ook onder water. Als we verder rijden zien we dat hele weilanden zijn ondergelopen, alsmede enkele straten

Tropische storm Mitch zorgt voor de nodige overstromingen ---- Het River Banner Motel in de ochtend

en het gemeentehuis van Everglades City is nagenoeg onbereikbaar. We rijden dan verder naar de haven waar we eerst tickets kopen voor de boottocht langs de tienduizend eilanden en daarna gaan we eerst nog even naar het infocentrum aldaar. Men heeft maar wat summiere informatie, dus gaan we op weg naar de boot. We zijn maar met enkele mensen, en we varen op tijd weg. Onderweg zien we veel verschillende vogels waaronder de zeearend, een hele hoop mangrovebossen en de invloed van de getijdenwerking op die bossen. De tocht duurt een dikke anderhalf uur, maar om nu te zeggen dat we van deze tocht veel hebben opgestoken, neen. Het ene eiland lijkt eigenlijk sprekend op het andere, alleen hebben we wel het een en ander opgestoken over de mangrovebossen en enkele vogels. In het begin zitten we nog vol in de wind boven op de boot, doch als de eerste regendruppels vallen besluiten we om maar snel naar beneden te gaan. Als de kapitein niks hoeft uit te leggen aan de overige passagiers, via de intercom, kunnen wij ook nog een tijdje met hem babbelen. We varen een vaste route, en ook de terugweg ligt vast. Ook hier zitten we nog in een gedeelte van het NP The Everglades. Als we weer wat verder rijden, zien we bij de uitgang van de haven een uitkijktoren. Hier kunnen we voor 1$ het wandelpad aflopen en de uitkijktoren beklimmen.

 

Rondvaart bij Thousand Islands -- Mangrove-bos -- Invloed van het getij is zichtbaar

We lopen eerst het wandelpad af, waar we dan bij de Banner rivier uitkomen. Hier is het ook de moeite waard om even een foto te nemen, en de rivier stroomt met flinke snelheid voorbij, want hij heeft na vannacht het nodige water af te voeren. Hierna beklimmen we de uitkijktoren, en we kijken dan over het oceaangebied uit, met de vele eilanden, en aan de andere kant kijken we uit over een enorm uitgestrekt bos. Hier zweven de roofvogels op hun vleugels rond alsof het een lieve lust is, en sommige strijken zelfs neer op het dak van de uitkijkpost. Dan dalen we weer af en rijden dan een stuk terug, in de richting van Shark Valley. Want van dat gedeelte van de omgeving hebben we, door de hevige regenval van gisteren, niet veel kunnen zien. We willen eigenlijk weer enkele wandelroutes van NP Cypres gaan bekijken, maar deze blijken eigenlijk niet te bestaan. Het nationale park is voornamelijk een verzameling van moerassen en bomen, waarvan de cypres eigenlijk de voornaamste is en verder nergens in de wereld in deze vorm blijkt voor te komen. De kleine wandeling die we afleggen bij een parkeerplaats stelt eigenlijk niet veel voor, alleen een hoop muskieten maken ons het leven zuur. We kunnen het andere mensen echt afraden, om hier in de zomer tijdens het natte seizoen ernaar toe te gaan, of je moet het er voorover hebben om de hele dag een klamboe over je heen te dragen. Er zijn dan namelijk miljarden van deze muskieten op zoek naar wat voedsel, en die zoeken ze dan bij ons. We gaan dan weer terug en nemen een afslag naar het noorden, over een onverharde weg. Deze weg is 27 kilometer lang en loopt voornamelijk langs een grote watergang.

Een moerassig gebied met cypressen ---- In een mangrove-bos stinkt het wel erg

We rijden meestentijds stapvoets over deze weg heen, want er is nu toch wel veel te zien. We zien weer veel vogels, en we beginnen ze nu onderhand te kennen en ook schildpadden zijn er veel. Onderweg zien we ook een vijftal alligators, waaronder een grote. Even later treffen we twee verschillende schildpadden aan op de weg alsmede enkele gieren. Deze hebben net een baby alligator verorberd, want het karkasje lag nog op de weg. We hebben het maar niet meegenomen, want we vrezen het ergste als de douane ons aan

Langs onverharde wegen bekijken we de vrije natuur

Oranjewang schildpad ---- Schildpad uit de Everglades

zou houden met dit stapeltje botten. We nemen daarna een andere afslag, want het wordt nu tijd om op zoek te gaan naar de volgende slaapplaats. Maar die zal nog een stuk noordelijker liggen, als waar we ons nu bevinden. We nemen de highway en rijden langs verschillende gebieden, eerst verlaten, daarna kleine dorpjes en stadjes, waarna we over een enorme brug rijden en aankomen bij ons volgende hotel. Het is dan halfzes en we brengen een nacht door in het Warm Mineral Spring Motel. We laden onze spullen uit, en gaan lekker zwemmen in het zwembad, maar nog veel fijner is de jacuzzi, gevuld met warm bronwater. Na het douchen rijden we wat rond en via Eaglewood en Venice belandden we bij Taco Bells, waar we burrito's en nacho's eten, Mexicaans fastfood dus. Hierna rijden we weer terug naar onze motelkamer, die we toch op de foto moeten zetten, want het is een van de grootste die we tot nu toe gehad hebben. Dan pitten, want we hebben als reisdoel voor morgen Tampa voor ogen.

Vrijdag 6 november 1998

Rond half 9 opgestaan, gedoucht en ontbeten, waarna we weer al onze spullen in onze Ford Escort SE inladen. We gaan vandaag op weg naar Tampa, en vandaaruit zullen we weer oversteken naar de oostkust, in de richting van Orlando. We rijden eerst nog een stukje over highway 41 en dan de snelweg op richting Tampa. Het is redelijk druk op de snelweg en er is veel meer vrachtverkeer op de snelwegen dan op de gewone voorrangswegen, oftewel de highways. Ook rijden op de autosnelweg de zware vrachtwagens soms nog harder dan het overige verkeer. Vele van hen zijn eigen rijders, dus hoe meer kilometers men op een dag kan verhapstukken, hoe gunstiger het is voor hun brood. Het schiet nu snel op, dus nu kan ik alvast in de motelgids op zoek naar een goed en goedkoop motel in Tampa. In de buurt van het pretpark Bush Garden zijn ze het goedkoopst, doch op vrijdag en zaterdagavond is het in de meeste gevallen 10$ per kamer duurder dan op andere avonden, zoals blijkt bij o.a. motel Howard Johnson. Dus gaan we eerst even bij een ander motel kijken, zoals motel Budget Inn East. We vragen aan de receptie eerst een sleutel mee, en kunnen de kamer gaan bezichtigen. Neen, dit is niet wat we willen hebben of wat we onder een motelkamer verstaan, een van de mindere motels waarvan we er totnogtoe gelukkig maar weinig van gezien hebben. Het is slecht onderhouden, beschadigd, vernield, oud, en er hangt een vieze lucht. We nemen toch maar motel Howard Johnson en checken in voor een nacht. Het is nu half een, we gaan nu naar MOSI, het Museum Of Science and Industry. Hier kun je alle wetenswaardigheden over vanalles en nog wat zelf ondervinden. Zoals bijvoorbeeld het gevoel ervaren dat je in een hurricane of orkaan terecht bent gekomen, of een ritje in de flight simulator. We komen de middag goed door, want er zijn maar liefst 3 verdiepingen.

Ton aan het werk als truckdriver ---- Pieter, werkzaam bij Channel 8

Het is ongeveer hetzelfde museum als dat ik een tijdje terug heb bezocht, en wel in de buurt van La Defense in Parijs. We gaan daarna aan het einde van de middag nog naar een IMAX film kijken, waar het lijkt of je het echt bijna zelf beleefd. Ze draaien nu een film over de Grand Canyon, echt een prachtige natuurfilm met die steile rotsen en de woeste stroomversnellingen (dus daar moeten we ooit ook eens een keer naar toe). Dan gaan we naar ons hotel om in te checken en onze spullen te droppen en enpassant even te douchen. We gaan nu naar de hondenrennen, en we vinden de track al snel. We arriveren daar om halfacht en we kijken tot ongeveer halftien en dan vinden we het welletjes. We hebben dan 9 hondenraces gezien, en bij 3 races hebben we mee gedaan met wedden. Helaas is het geluk ons niet gunstig gezind, want we hebben

 Greyhound-races bij de Tampa Track

geen enkele keer een goede hond gekozen. De greyhounds zijn snel en lopen in anderhalf of twee ronden achter een nephaas ("Here comes Rusty!!") aan. Dan rijden we weer in de richting van ons motel, en onderweg gaan we wat eten in een restaurant Denny's. Ik heb biefstuk en gefrituurde garnalen, met wat friet en salade en het smaakt wel lekker. We besluiten om nog een nacht bij te boeken bij motel Howard Johnson en kopen tegelijkertijd twee tickets voor het pretpark Busch Garden. Ik had toch wel de kriebels gekregen van die achtbaan in het pretpark, en dus eigenlijk wel trek in een razendsnel ritje. Vandaar dat we nu zondag pas de oversteek maken naar de oostkust. We gaan naar onze motelkamer terug, en nemen weer wat reisinformatie door en dan is het zo weer tijd voor wat rust.

Zaterdag 7 november 1998

Om halfnegen staan we op, want vandaag is het dus pretparkdag. We gaan naar het pretpark Busch Garden, dat is een van de pretparken die gesticht zijn door een grote bierbrouwer Anheuser-Busch, waar o.a. Budweiser vandaan komt. De andere parken van deze bierbrouwer zijn Sea World en Universal Studio's , gelegen tussen Orlando en Kissimee. Deze parken gaan de concurrentie aan met de parken van Disney. Omdat de Amerikanen nogal autoheavy zijn, is er ook een enorm parkeerterrein voor al hun auto's en vanwaar treintjes de mensen vanuit hun parkeerplaats naar de ingang van het pretpark toebrengen. We gaan te voet, vanuit ons motel, op weg naar het pretpark en zijn binnen twintig minuten bij de ingang van het park. Hier laat ik me nog even fotograferen voor de ingang van het park Busch Garden, met de rollercoaster

 

Vlakbij de ingang van Bush Garden ---- Instappen bij de rollercoaster Montu

Montu op de achtergrond. We kunnen meteen naar binnen en lopen met behulp van een plattegrond, in de richting van de eerste rollercoaster, de Montu. De Montu is nog niet zo oud, het is een grote rollercoaster waar je in hangt en onderweg gaan we 3x over de kop. Het is een sensationele en razendsnelle attractie, maar toch valt hij in het niet vergeleken met de Space Roller van de Tilburgse kermis. Het verschil zit hem in de manier van wat er gebeurt, hoe snel de rollercoaster ook is, hij blijft altijd vooruit gaan en dat is dus niet het geval bij de Space Roller want daar wordt je toch echt alle kanten opgegooid. En het meest verrassende is dan ook bij de Space Roller dat je niet weet wat er op dat moment met je gaat gebeuren, ga je naar voren of naar achteren. Dus de Space Roller is totnogtoe mijn meest enerverende moment wat ik heb meegemaakt. Dan gaan we de rest van het park bekijken, en we beginnen bij Akbar's Adventure Tour, maar terwijl we staan te wachten moeten we al weer weg, want er zijn enkele technische problemen. We lopen dan verder het park in en besluiten om de monorail te nemen, vanwaaruit je een prima blik hebt over het safariparkgedeelte van Busch Garden. De dieren lopen hier redelijk vrij rond en hebben genoeg ruimte die meestal wordt omsloten door waterpartijen. Alleen de leeuwen zitten op een te klein eilandje, en dat voor een park van wereldallure. Dan komen we onderweg langs de grootste, in gevangenschap levende, alligator, genaamd Joe. Dat beest ligt de ganse dag te slapen in zijn veel te kleine terrarium en reageert al lang niet meer op al dat publiek. Hierna belandden we in een ander gedeelte van het park, en naderen de volgende achtbaan, Scorpion, maar al snel blijkt dat deze achtbaan niet toegankelijk is vanwege een renovatie. Dan nemen we enkele kermisattracties, doch het grote schommelschip slaan we over. Dit komt omdat we zien dat op het hoogste punt het schommelschip even ondersteboven blijft hangen en daarin

Enorme schildpadden ---- Dolfijnen show

hebben we vandaag geen trek. Hierna gaan we naar de show in een grote arena, waar we nog een flink stuk zien van een optreden van zeeleeuwen en twee dolfijnen, maar de dieren moeten wel flink gevoederd worden met vis voordat hun bazen iets van ze gedaan krijgen. Toch wel leuk en tot slot spetteren de dolfijnen het publiek op de voorste rijen ook nog eens nat. Dan vervolgen we onze weg naar de volgende rollercoaster, de Kumba, waar we in een karretje plaatsnemen. Dit is ook een van de betere achtbanen in de wereld, doch een tikkeltje minder spectaculair dan de Montu, maar dat komt waarschijnlijk doordat je in de Kumba zit en in de Montu hangt. Nu volgt het gedeelte van de waterbanen, en als eerste stappen we in de RiverRapid en we stappen met twaalf mensen in een enorme band. De watervalletjes onderweg vallen nog wel mee, maar toch slaat het water over de rand en omdat je vast zit in je veiligheidsgordels, wordt je toch

De eerste waterbaan, zeiknat ---- Splash met een enorme boomstam, Tidal Wave

nat. Ook het publiek kan enkele waterpistolen bedienen, en voor een kwart dollar een schot water afvuren. Maar aan het einde zijn we redelijk droog terug aan de vaste wal, dus besluiten we om nog een keer te gaan. Dat hadden we achteraf gezien beter niet kunnen doen, want na dit ritje was er bijna geen droog draadje meer aan onze kleren. Dan stap ik alleen in de laatste achtbaan van het park, de Python die ook in de Efteling staat, maar deze achtbaan is waarschijnlijk een van de eerste attracties van het park en ook langer niet zo spectaculair als de andere twee rollercoasters. Daarna gaan we naar de volgende waterbaan, Stanley Falls, waar we met ons twee in een boomstam stappen en zo een waterbaan afleggen met een

Vlak voor de afdaling ---- Pieter heeft hier geen angst

kleine val en een grote val erin. Deze attractie doen we nog een keer en maken onderweg de nodige foto's. We steken daarna over naar de volgende attractie, de Tidal Wave, waar we met 16 mensen in een vergrote boomstam stapt. We dobberen eerst langzaam door een Afrikaans dorp en dan op het laatst worden we omhoog getrokken en maken we een enorme val naar beneden. Dit geeft een enorme golf die op een bruggetje met toeschouwers neerkomt, in de boomstam worden we getrakteerd op het stuifwater van de golf, dat vrijkomt en worden hierdoor ook behoorlijk nat. Echt, we hebben nu een enorme hoeveelheid water verplaatst in een erg klein tijdsbestek. Ook het splashproof fototoestel van Pieter wordt ook nog even getest. We nemen dan even plaats op een bankje in de zon om onze kleren, sokken, schoenen en de plattegrond even te laten drogen. Na een tijdje lopen we de rest van het park af, met papegaaien en gorilla's. Hierna wordt het tijd om ons op te geven voor een cursus "Beermaster", waarbij je uitleg krijgt over de verschillende fase in het brouwproces en de verschillende soorten en merken die brouwerij Anheuser-Busch voert. Dit gebeurt in een gebouw, waar men dus vrij bier kan drinken doch niet meer dan twee per persoon. Met de mensen achter de tap zou je eigenlijk medelijden krijgen, want ze staan de hele dag door continu te tappen maar gelukkig worden ze meestal op tijd afgelost. We nemen met 20 mensen plaats in een mooie cursusruimte, met pluche rode stoelen waarop wij met onze natte broek gaan zitten. We krijgen dan dia's te zien en deskundige uitleg. We proeven van vijf soorten bier, en na drie kwartier zit de cursus er al weer op. We krijgen na afloop van de cursus het diploma van erkend "Beermaster" mee. We lopen dan het laatste gedeelte van het park af, waar we terechtkomen in een enorme vogelkooi met rondvliegende parkieten en

Flamingo’s ---- Een zilverrug berggorilla

papegaaien. Dan lopen we nog even naar de gorilla's en zo nadert het sluitingsuur van het park al snel. Het loopt al tegen zeven uur, en we zien dat Akbahr's adventure tour nog open is. We gaan naar binnen, en zien enkele videofilmpjes. Hierna worden we in een bioscoop geleid, waar we ons in de stoelen moeten nestelen en de veiligheidsgordel aan moeten doen. De vloer met de stoelen gaat dan zo op en neer, naar gelang van wat we op het filmscherm zien. We vliegen bijvoorbeeld in no time met een helikopter tegen een sfinx op, waarna het cameraglas als het ware verbrijzeld en dat voelen we dan ook in onze stoelen. Meteen daarna zitten we op een kameel waarmee we door een drukke winkelstraat sprinten. Dat was wel lachen. Dan gaan we nog even naar de Montu, voor ons laatste rollercoaster avontuur van deze vakantie. Kortom een duur dagje, met een entree van fl. 70,00 per persoon, maar we hebben ons vandaag prima vermaakt. Dan gaan we douchen in ons hotel, en dan op pad naar Ivor City waar we eerst gaan eten. We volgen het advies van de Lonely Planet op, en gaan eten bij de BBQ-man. Maar eerst moeten we onze auto ergens parkeren, maar dat valt niet mee omdat een gedeelte van de 7th avenue is afgesloten voor het autoverkeer. Hoe dichter je dan bij deze straat wilt parkeren, hoe duurder alles dan ook wordt. We kunnen de auto toch redelijk dichtbij parkeren voor 5$. Dan gaan we naar BBQ-man, waar we spareribs bestellen met groente en macaroni. We moeten het in de open lucht oppeuzelen, maar dat is geen probleem met dit weer. Dan op pad naar 7th avenue, waar het uitgaansleven van Tampa zich afspeelt, genaamd Ivor City. De hele straat is dan ook afgezet, en er loopt erg veel politie rond. Ook zien we nog verschillende rare snuiters, die al dan niet bewust opvallen. Wel een mooie plek om uit te gaan, en er zijn zelfs enkele openlucht disco's maar dat kan ook niet anders met dit klimaat in Florida. Het is hier zelfs in de winter nog zomer. We drinken bij Joeffrey's een lekker bakje koffie. We zien dat je hier zelfs een kopje thee kan bestellen van 20$. We blijven nog een tijdje in deze straat, en bekijken het uitgaansleven. Na een tijdje gaan we weer terug naar ons hotel, want we hebben vandaag genoeg gewandeld.

Zondag 8 november 1998

Rond kwart over tien zijn we wakker, we nemen alle twee nog snel een douche want we moeten voor 11 uur uitgecheckt hebben. Dat lukt ons redelijk goed, en zo tegen 10 voor elf zijn we op ons gemak al weer op weg naar de oostkust van Florida, op naar Cape Canaveral. We rijden eerst een stuk over de highway, maar omdat de verkeerslichten elkaar op blijven volgen, besluiten we om maar de snelweg te pakken in de richting van Orlando en Kissimee. Dat gaat redelijk snel en zodoende zitten we tegen een uur al een eind in de goede richting. Maar ondertussen raakt onze benzinetank wel aardig leeg waardoor we een afslag eerder moeten nemen dan we hadden gepland om zodoende toch nog ergens te kunnen tanken bij een benzinestation. Nee, niks te zien dus op hoop van zegen rijden we maar weer verder en een tijdje later blijkt het lot ons gunstig gezind want na 15 mijl volgt er een benzinestation. Dan gaan we weer verder, we gaan naar Cocoa Beach waar we om half 3 inchecken bij Motel Comfort Inn, vlakbij de dag en nacht geopende surfshop van Ron Jon. We pakken onze spullen uit de auto en dan gaan we te voet naar de Atlantische kust. Het ligt nog geen 200 meter van ons hotel, en al snel staan we in de branding van de oceaan. Het water is in het begin wel fris, maar al spoedig probeer ik op de overslaande golven te surfen maar helaas gaat het in de meeste gevallen mis en word ik op de bodem neergekwakt. Maar als het al een beetje lukt, is het een mooie belevenis en ga je met een redelijke snelheid richting het strand. Het is een lekker rustig en smal strand en Pieter heeft op zijn radio de Wereldomroep aanstaan zodat we het weekoverzicht horen. We zien in de verte de pier van Cocoa Beach en nog wat verderop zien we de lanceerplatforms staan van de raketten en de Spaceshuttle. De zon zakt nu snel en we gaan nog even wat zwemmen in het zwembad bij

Ons kenteken in Florida Morgen naar Kennedy Space Center

ons motel en eindigen relaxed in de jacuzzi. We hebben nu op onze motelkamer geen koelkast, doch we gooien onze koelbox gewoon vol met ijsblokjes en dan hebben we toch geen koelkast meer nodig. In veel gevallen hebben de verschillende motels altijd ergens wel een ijsblokjesmachine staan, en we nemen dan een emmer en laden die dan helemaal vol met ijsblokjes. Dan gaan we douchen en op zoek naar een lekker restaurant. We proberen eerst een Libanees en een Indisch restaurant, doch ons budget laat een bezoek aan deze restaurants niet toe. We gaan dan vanavond eten bij IHOP, the International House Of Pancakes. Ik neem als voor gerecht een soep en verder een T-bonesteak, gefrituurde garnaaltjes, friet en salade. Pieter neemt de kip met kaas, in combinatie met spaghetti. We krijgen ook nog eens korting door een coupon van ons motel in te leveren. Dus een tip voor toekomstige Florida-gangers, rijd naar het eerste visitorscentrum van een bepaalde stad of streek die je tegenkomt, en je bent voorzien van plattegronden, verschillende motels en kortingscoupons van de streek. Dan gaan we kijken of er in Cocoa Beach nog ergens wat te beleven is, maar het is nu laagseizoen dus is er nu in dit dorp niet zoveel te beleven en besluiten we een bezoekje te brengen aan de surfshop. We blijven hier nog een tijdje rondlopen en dan lopen we in het donker langs de branding terug naar ons hotel in de richting van Ron Jon. Surfshop Ron Jon is dag en nacht open, en heeft bijna alles te koop van wat er te krijgen is in de wereld van het water. Maar de prijzen zijn er dan ook naar. We vermaken ons toch prima tijdens deze rustige avond en gaan dan een pilsje drinken op onze hotelkamer. We zetten de wekker vroeg, want we willen tot tegen 9 uur de volgende morgen bij het Kennedy Space Center zijn.

Maandag 9 november 1998

We rijden ruimschoots op tijd weg in noordelijke richting, op weg naar Cape Canaveral, waar dus het Kennedy Space Center is gevestigd, en in de nabijheid ligt ook nog de Hall of Fame, waar al die helden van de ruimtevaart worden vereerd. J.F. Kennedy heeft in 1961 gezegd dat het moet lukken om mensen op de maan te krijgen, en in het jaar 1969 is dat dan ook gelukt. We worden goed naar het KSC geleidt door middel van de bebording en we parkeren onze auto. We lopen dan naar de tijdelijke ingang toe, men is volop bezig met een verbouwing, en we kopen een kaartje voor een bustour langs de 3 complexen en een filmvoorstelling. We lopen eerst nog rond bij het complex zelf want daar is ook vanalles te zien. Er zijn diverse tentoonstellingen, raketten van de Apolloprojecten en enkele anderen staan er ook opgesteld.

Hier wordt de space shuttle gestald ---- Lanceerplatform space shuttle

Tevens staat er ook een spaceshuttle en daarnaast de drie hulpraketten die alleen brandstof bevatten om de spaceshuttle te lanceren. Ook zijn er nog enkele andere gebouwen, maar ook een gedenkteken staat er, en hierin zijn de namen vermeld van hen die hun leven gaven voor de ontwikkelingen in de ruimtevaart. We kunnen het maar vluchtig bekijken en om tien uur stappen we de bus in waarmee we naar het 1e complex worden gebracht. We krijgen daar een filmvoorstelling te zien over de ruimte en daarna klimmen we een platform op waar we de twee lanceerplatforms van de spaceshuttle kunnen bekijken. Deze torens staan in noordelijke richting vanaf onze uitkijkpost, en kijken we in zuidoostelijke richting dan zien we in de verte de lanceertorens waarmee vroeger de verschillende raketten werden gelanceerd. Dan pakken we weer een volgende bus, en rijden eerst langs een enorm gebouw waar al de raketten worden gebouwd. Het is echt een gigantisch gebouw en het heeft een inhoud van maar liefst 3 keer de Empire State Building, een enorm groot flatgebouw in New York. In de bus wordt dan een bandje afgedraaid van wat er allemaal te zien is onderweg, over klantvriendelijkheid gesproken. Dus dit is een van de minpunten van de vernieuwde rondleiding op Kennedy Space Center. Bij het tweede complex krijgen we zelfs 2 filmvoorstellingen te zien, en de 1e keer zitten we als het ware in de controleruimte waar men het aftellen van een raketlancering volgt, erg leuk. Hierna lopen we door een enorme hal door waarin een raket liggend is uitgestald. Bij de verschillende gedeelten van de raket staan verklaringen bij waarvoor deze trap van de raket en de overige

Ton bij de raket Apollo ---- Het Spacestation in aanbouw

onderdelen hebben gediend. Ook alle Apollovluchten zijn vernoemd, samen met hun badge van de vlucht en de bijbehorende krantenkoppen. We zien ook een capsule waarin ze terugkomen op aarde en we kunnen zelfs een stukje rots van de maan aanraken. Ook zien we een inspectievoertuig voor op de maan etc. Dan lopen we door naar de tweede filmvoorstelling waarin wordt verteld hoe het eraan toe gaat bij een maanlanding. Natuurlijk zijn die Amerikanen trots op wat ze gepresteerd hebben en zeker als de vlag opnieuw wordt geplant op de maanbodem. Dan pakken we de volgende bus, die ons naar het derde complex brengt. Dit complex geeft een hele boel informatie omtrent het te bouwen spacestation in de ruimte. Het ruimtestation is een vervanger van de MIR die momenteel in de ruimte verblijft. Doch men is al volop bezig met het begin van de aanleg van het ruimtestation. De Russen hebben eind oktober al een raket gestuurd en het eerste gedeelte van het ruimtestation in een baan om de aarde gebracht. Daarna hebben de Verenigde Staten half november er een spaceshuttle naar toe gestuurd om er een tweede deel aan te koppelen. In dit complex is op ware grootte een deel van het space station nagebouwd en kan men zich al een beetje in de ruimte wanen. Maar hebben ze daar ook zwaartekracht? Ook kan men enkele proefjes doen en spelenderwijs wordt dan duidelijk wat er allemaal is gebeurd, wat men heeft opgestoken en wat men verder in de ruimte wil gaan doen. We gaan dan via een loopbrug naar een ander deel van het complex en daar is men dus bezig met het vervaardigen van de verschillende onderdelen van het space station. Men gaat erg steriel te werk en men heeft allemaal plastic hoezen om de schoenen, een plastic muts op en een pak van plastic. Men is nu bezig met de bekabeling van een gedeelte van het ruimtestation en alles kan live worden gevolgd via een camera die de gegevens doorstuurt naar het Internet. De meeste onderdelen van het space station worden door de USA gebouwd, dan volgen Rusland en Canada. Ook Japan en Europa doe mee met een stuk laboratorium. Europa zal zijn eigen ESA laboratorium eraan koppelen. Dan nemen we de laatste bus, die ons weer naar het ingangscomplex zal brengen en waar we diverse exposities gaan bekijken. Er vindt dan op het grasterrein een dansuitvoering plaats door echte

Krijgersdans ---- Een gepensioneerde Space Shuttle

indianen, waarvan sommigen er echt prachtig uitzien. Daarna lopen we even langs de raketten, en kunnen we in twee verdiepingen het binnenste van een spaceshuttle bekijken. Ook het gedenkteken van de omgekomen astronauten komt onder onze aandacht. Het gedenkteken is zwart met doorschijnende letters. Als de zon dan op het monument schijnt, worden de namen van de gevallenen verlicht en dus zichtbaar, hiertoe draait het monument dus altijd tegen de zon in en kan men de namen dan lezen. Tot slot krijgen we dan nog een IMAX film waarbij we als het ware mee reizen de onmetelijk grote ruimte in. We gaan dan het park uit, en willen voor het donker wordt nog een bezoekje brengen aan het PN Merrit Island. Maar als we daar aankomen is het visitorcenter al dicht en lopen we nog maar een kleine trail af. Maar het is te donker om onze weg te vervolgen en op de terugweg raken we een beetje de weg kwijt maar gelukkig komt alles weer op zijn pootjes terecht. We rijden dan weer terug naar Cocoa Beach waar we eerst gaan internetten met een bakje koffie. We gaan daartoe naar het Cybercafe in Cocoa Beach en hier worden wat e-mailtjes verstuurd en tegelijkertijd kijken we nog even naar de uitslagen van Herpinia 4, op de homepage van Bram van Dongen. Dan gaan we naar een Chinees restaurant, en bestellen wat gerechten en nemen het mee naar onze hotelkamer. Het Chinese eten is meer dan voldoende voor ons, en het smaakt ook nog goed en al snel wordt het weer tijd om te gaan slapen. Morgen gaan we op weg naar onze laatste bestemming voor we terug moeten vliegen naar Nederland. We gaan naar Kissimee, vlakbij het domein van de parken van Disney World. Maar dat vertier zullen we waarschijnlijk niet bezoeken, we hebben onze portie al gehad in het park Busch Garden in Tampa.

  

 

 

Dinsdag 10 november 1998

Om half 9 opgestaan, uitgecheckt en dan vertrekken we voor onze laatste grote tocht naar Kissimee. We rijden tegen 9 uur weg en gaan eerst tanken. Niet zo veel meer, want het is de kunst om de tank zo leeg mogelijk in te leveren. Het is echter geen ramp want een volle tank kost hier 12$. We verlaten dan de groene kuststrook met zijn witte stranden en een enkele palmboom en via een enorme brug komen we weer op het vasteland. We moeten wel de tolweg op want zoveel wegen zijn er niet die rechtstreeks naar Orlando c.q. Kissimee, onze plaats van bestemming, rijden. Het gaat voorspoedig en zo druk is het niet. Het weer is zonnig en we kijken naar de voorbijgaande bossen en weidegronden. Op de tolweg passeren we nu voor de tweede keer de luchthaven van Orlando, vanwaaruit we terugvliegen naar Amsterdam. Het is wel een magnifiek gezicht, om de dalende vliegtuigen rakelings over de snelweg te zien gaan. Rond kwart over tien arriveren we al bij de afrit waar we moeten zijn en zien het waterpark Water Mania al liggen. We brengen onze laatste twee nachten door in een motel van Days Inn voor 29$ per nacht per kamer. We krijgen ook nog een vrijkaartje voor het waterpark als we een ticket kopen, en dat doen we dan ook meteen. Het motel ligt aan highway 192, en deze weg ondergaat kilometers lang een woud van restaurants, parkjes, kermissen, motels, winkels etc. Het is echt te veel om op te noemen. Een dikke 25 kilometer aaneengesloten, je weet niet wat je ziet. Over concurrentie gesproken, die heb je hier dus meer dan genoeg. Tegen half 12 zijn we ingecheckt en kunnen we te voet naar het waterpark toe. Het is een wat ouder park, en niet zo best meer onderhouden. Dit is bijvoorbeeld te zien aan de roestplekken op de verschillende trappen van de diverse glijbanen. We installeren ons, leggen onze dure spullen in de kluis en

Overdag waterpark Watermania ---- ’s Avonds Planet Hollywood in Disney World

een sleuteltje voor een kluisje is te huur voor 4$. En zo tikt de teller dus vrolijk door, we zijn toch benieuwd wat onze vakantie straks zal kosten. Dan klimmen we de eerste glijbaan op en met behulp van een matje met twee steunen voor je handen, gaan we de Twin Tornados af. Dat zijn twee glijbanen, en een baan heeft naast de nodige bochten ook nog twee kleine vrije valletjes erin. Dan klimmen we nogmaals dezelfde trap op en klimmen met zijn tweeën op een tube en worden dan door een donkere buis naar beneden gejaagd. Dit is niet zo geslaagd, want je ziet dus niet wat er gaat gebeuren en voor je het weet belandt je beneden in het water. Dan gaan we maar een andere trap en klimmen nu een stuk hoger, we nemen de Double Berzerker. Dit is een echte glijbaan, waarbij we in twee etages naar beneden glijden met een flink vaartje. Onderaan belanden we in een bodempje water waarin we afgeremd worden. Dan is nu de vrije val glijbaan aan de buurt, doch Pieter heeft er niet zoveel trek in. Dus ik moet alleen de trap beklimmen en installeer me op de glijbaan onder goedkeurend of afkeurende blik van Pieter. Ik schiet als het ware naar beneden en mijn zwembroek zit in mijn bilnaad als ik beneden ben aangeland en het water spettert werkelijk alle kanten op. Dan is het tijd om te genieten van het mooie weer en even in het golfslagbad wat uitwaaien. Na een tijdje luieren ga ik maar weer eens op pad, en jammer genoeg is een gedeelte van het park dicht vanwege renovatiewerkzaamheden. Dus net als in Busch Garden, zijn hier dus ook een enkele mooie attracties gesloten. Dus vandaag niet in de Wipe Out, waar je met een board kunt golfsurfen. Maar goed, er zijn nog genoeg leuke attracties over. Zoals de Anacunda, een reuzenglijbaan waar je met een band naar beneden moet glijden en er zitten de nodige bochten is. Het is eigenlijk te vergelijken met een wat groot uitgevallen bobsleebaan. Deze glijbaan bevalt me toch het beste van allemaal en hier ben ik dan ook voor het grootste deel van de middag gebleven. Toch even Pieter halen, en dan met zijn tweeën op een tube de Bananabel af, een grote vrijeval glijbaan maar toch een stuk kleiner dan die andere. Zo is het in notime vijf uur, dus het waterpark gaat sluiten. We lopen terug naar het hotel en gaan eerst wat eten en dan op pad naar Disney World. Het duurt wel even voor we iets hebben gevonden om wat te eten. We pakken een Chinees restaurant, met een all you can eat-aanbieding. Het eten smaakte prima, alleen een flesje bier kost hier wel 7 piek exclusief belasting. Maar daar moeten die mensen het dan op verdienen. En dan rijden we het enorme park van Disney World binnen. We gaan eerst naar Disney Town waar zich onder meer het Pleasure Island bevindt. Hier heb je ongeveer 39 podia en discotheken, waar artiesten, dj's en vj's optreden. Ook zijn er nog diverse winkels en cafés, zoals de Virgin CD store en Planet Hollywood. Ook Disney Quest is hier, dat is een interactief vermaakcentrum waarbij je je eigen achtbaan kan construeren en daarna het mooist van alles, je eigen achtbaan interactief meebeleven. Het is een flink complex, dat van Disney, met zijn eigen richtingsborden en mooi geasfalteerde straten. Het nadeel is wel, als je dus geen huurauto hebt, dat je met een shuttlebus van Disney naar de parken toe moet want openbaar vervoer is er dus niet. We rijden dan weer terug naar ons motel, en gaan op bezoek bij onze buurman. De kermis van Old Town, waar

 Twee torens, waarmee men een vrije val kan maken

we een ritje maken in het reuzenrad. Met een kortingsboekje lopen we rond, we kunnen heel wat verdienen vanavond want we hebben tot maar liefst 600 gulden kortingscoupons. We lopen langs de vele winkeltjes, en bekijken nog enkele attracties. Zoals het weg katapulteren van mensen in een soort van schietstoel met elastiek of het maken van een vrije val van ongeveer 90 meter. Dit geintje kost je 32$ per persoon, om dus een vrije val te maken of weggeschoten te worden. Al met al was het vandaag weer een welbestede dag.

 

 

Woensdag 11 november 1998

We staan op tijd op, vandaag onze voorlaatste dag, en we gaan vandaag op zoek naar het Bleu Spring State Park, dat even ten noorden van Orlando moet liggen. Eerst nog een ontbijtje en dan de snelweg op. We gaan dan via de snelweg dwars door Orlando, en we zien na een tijdje aan de rechtse zijde het Church Street Station liggen, en dat zullen we eens op de terugweg gaan bekijken. We verlaten Orlando en rijden dan via Debary en Orange City naar het Bleu Spring State Park. Het staat overal goed op de bebording aangegeven. Maar we rijden nu toch in een meer bebouwde streek dan in het zuiden van Florida, the Everglades. Als je zo menige stad ziet bouwen aan zijn uitbreidingen, vraag je je eigenlijk wel af of ze hier ook een ruimtelijke ordening kennen. De bossen worden afgewisseld met stukken bewoond gebied, en met stukken akker- en weilanden. We rijden nu in een bosrijke omgeving naar het Blue Spring State Park toe en betalen bij de ingang 4$ entree voor onze auto. We vragen aan de vrouwelijke Ranger of ze vanmorgen al manatee's hebben gezien. Ja, verteld ze, ze hebben er vanmorgen vier geteld. Dus goedgemutst rijden we het park in en rijden naar de verste parkeerplaats en parkeren de auto. Manatee's zijn enorme zeekoeien,

Uitleg bij de ingang van het park ---- De enorme zeekoeien

 

en ze leven aan de kust van Noord-Brazilie, en de kusten van de Midden Amerikaanse landen tot aan de kust van Florida toe. Het park is opgezet rondom het ontspringen van de St. Johns rivier, want Florida bestaat diep onder de grond eigenlijk uit poreuze rotsen en hieraan dankt ook de rivier van gras, oftewel The Everglades zijn bestaan. De St. Johns rivier ontspringt hier dus uit de bodem, en heet hier the Bleu Spring. Het is in de wintertijd, van november tot en met februari, een toevluchtsoord van de manatee, oftewel de zeekoe. Het water uit de bron is hier namelijk continu 23 graden Celsius en als de winter dan invalt, wordt het te koud voor de manatee in het gewone rivierwater (17 graden Celsius) en zwemmen ze dus naar de rivierarm waarin dus de Bleu spring ontstaat en zoeken daar dus wat warmte. Het water komt van grote diepte, en het is dood water, dat wil zeggen dat er geen zuurstof inzit. Maar eenmaal boven aanbelandt,

Bleu Spring River ---- We zwemmen hierdoor naar de bron van de rivier

ontstaat er al snel een overvloedig leven in het water. We zien dan ook erg veel vissen hier rondzwemmen. We kunnen het geheel bekijken vanaf een boardwalk, oftewel een houten kade die langs de rivierarm is gebouwd. Dan dien we dus twee manatee's opduiken en we nemen de nodige foto's, het is een prachtig gezicht om deze bedreigde en grote beesten rond te zien zwemmen. Het nummerbord van onze huurauto bestaat uit drie gedeelte, boven staat in kleine letters Florida vermeldt, en onder ook in kleine letters Manatee. En dan het middengedeelte bestaat uit een omtrek van de staat Florida en ons nummerbord UEP 54M. Deze auto komt dus uit het gedeelte Manatee van de staat Florida, en we hebben nu met eigen ogen gezien wat het voorstelt. Het is een bedreigde diersoort die alleen maar in deze contreien voorkomt. We rijden dan terug naar de eerste parkeerplaats, en we hebben toen straks al gezien bij de bron, dat men er naar toe mag zwemmen. Je mag in de nabijheid van de bron niet in het water komen, om de oever en de oevervegetatie ter plekke te beschermen. We gaan dus een stuk voor de bron het water in en moeten dan tegen de stroom in zwemmen, op weg naar het ontstaan van deze rivier. De zeekoeien laten zich in het begin van deze arm niet zien want het is voor hen hier te ondiep. Doch mochten deze zeekoeien, zachtaardige beesten, toch in de buurt van mensen komen te zwemmen, dan wordt men verzocht door de Rangers om het water te verlaten. Het water is kraakhelder en menig sportduiker heeft een duik gemaakt in de grotten waarin deze rivier ontspringt. We gaan een stuk sneller als we terugzwemmen, want we zwemmen dus met de stroom mee. Daarna ga ik mijn verslag weer eens wat bijwerken op de zonneweide, Pieter loopt een stukje rond en ik neem nog een duik in het heldere schone water. Tegen halfvijf rijden we weer terug naar Kissimee, en stoppen in Orlando waar we the Church Street Station zullen gaan bezoeken. Maar eerst willen we nog naar het spoorwegstation van Orlando, dat we toch redelijk snel weten te vinden.

De Amtrak trein ---- Het station van Orlando

We moeten dan voor een spoorwegovergang stoppen, en zien dan een Amtrak voorbij komen op weg naar New York of Los Angeles. Het blijkt een van de 5 treinen van Amtrak te zijn die hier dagelijks op het station stoppen, naast de twee treinen van een andere maatschappij. Er vertrekt hier dus iedere dag een trein naar Los Angeles, en twee treinen per dag naar New York of Miami. Dus deze stations zijn echt niet te vergelijken met die drukke stations van ons. Doch de Amerikaan reist veel met het vliegtuig, de Greyhoundbussen en zijn eigen auto. We parkeren dan onze auto in nabijheid van the Church Street Station, waarbij een kaartje ons dan 5$ kost. Het is een mooi nagemaakte bedoening uit de vijftiger jaren, met een hele hoop winkeltjes, restaurants met thema-avonden, eettentjes etc. Maar wel in een leuke atmosfeer met gebouwen met de stijl van de vijftigerjaren, en je kan bijv. een diner dansant nemen met keuzen uit vijf zalen die elke een andere stijl van vroeger hebben met prachtige aankleding en dito muziek.

 De brandweer Een van de vele saloons

We bekijken het geheel en er valt zowel in als rondom het enorme gebouw het nodige te zien. Men heeft er veel tijd en geld in gestoken om er iets moois van te maken, zelfs een oude stoomtrein is geheel opgeknapt op het station, met dezelfde style als de overige gebouwen, neergezet. Hiermee kan men ook treinen, dineren en dansen tegelijk. Maar dat is ook niet zo verwonderlijk, op het razend drukke spoor van Florida. Het geheel van Church Street Station trekt echter zoveel klandizie, dat de winkels in de straten hieromheen echter niet mee profiteren want driekwart van de winkels staat hier leeg. We rijden dan weer terug naar ons motel en eten wederom in de openlucht. We nemen hier ons laatste fast-food menu bij Checker's en nemen hierna nog een kijkje bij de kermis van Old Town. Deze kermis ligt op loopafstand van ons motel en we gaan wederom naar de vrije val attractie kijken waarmee je een vrije val kan maken van een hoogte van ongeveer negentig meter. Deze attractie kan je alleen, met twee of drie mensen maken met een ritkaartje van 32$ per persoon. Dan gaan we tegen tien uur nog even zwemmen in het zwembad van het motel, en zoeken daarna onze kamer weer op. Ik heb al een groot deel van mijn spullen ingepakt en mijn rugzak is toch flink wat zwaarder dan de heenweg. Dit komt door de hoeveelheid prospectussen en kortingsboekjes die mee terug gaan naar Nederland, want hiermee kan weer een flink plakboek worden gevuld.

 

Donderdag 12 november 1998

Om acht uur opgestaan en de rest van de spullen ingepakt. We ontbijten eerst en maken tevens een lunchpakketje en de rest van onze voedingswaar laten we voor wat hij is. De koelbox wassen we uit en die blijft straks in onze huurauto staan als we hem weer in moeten leveren. Dan landen we al onze spullen in ons Fordje, gehuurd bij Alamo, dat ons twee weken geen moment in de steek heeft gelaten. We checken onze motelkamer nog even, of er niks is blijven liggen en dan rijden we weg. We zijn al enkele minuten onderweg, of we komen tot de conclusie dat we nog uit moeten checken bij de receptie en onze keycards moeten inleveren. Dus rijden we weer terug, en nemen de borg van 10$ voor het terugbrengen van de

  Een Kenworth, vlakbij ons laatste motel

sleutelkaart in ontvangst. Dan rijden we weer highway 192 op, in de richting van Kissimee, waar we nog even naar de T-shirt King en de Nike-superstore gaan om daar misschien nog wat te kopen. Doch we zijn te vroeg bij de winkels, want ze gaan pas om tien uur open en dus toeren we nog een stukje verder over de highway. We bekijken het langgerekte lint van motels, restaurants, fastfood, winkels, vermaakattracties etc. en het blijft maar aanhouden. Dan rijden we weer terug en bij de T-shirt King koop ik een mooi shirt voor mams, met enkele dolfijnen erop gestikt maar voor de rest is het niet veel soeps. Dan nog even naar de Nike-superstore en dan gaan we onze laatste trip maken. Op naar het Alamo Verhuurstation in Orlando, om daar onze auto in te leveren. We rijden dan via de tolwegen langs het vliegveld van Orlando, waarbij de vliegtuigen die hier moeten landden, rakelings over de snelweg heen vliegen. We nemen kort daarna een afslag, waarbij we duidelijk met een goede bebording in de richting van Alamo worden geleid. We moeten eerst onze auto parkeren en al onze spullen eruit halen. Pieter gaat dan de auto inleveren en hij krijgt ook de borg van 200$ terug. We stappen dan in de bus die ons naar een van de vertrekhallen van het vliegveld brengt. We checken in aan de balie van United Airlines en moeten hier nog enkele veiligheidsvragen beantwoorden. Deze staan echter in het geheel niet in verhouding tot de hoeveelheid vragen die de veiligheidsdienst van Schiphol ons moest stellen. Dan lopen we door het winkelgebied heen naar de monorail, en die brengt ons naar de juiste pier. We nemen wat te drinken bij het buffet en ik schrijf mijn verslag even af en Pieter gaat wat lezen. Het is nu halftwaalf en tegen twee uur stijgen we op in de richting van Washington. Na een goede vlucht arriveren we om 15.45 uur op het internationale vliegveld Dulles, en hier komen we tot de ontdekking dat we een vertraging hebben van anderhalf uur. Ons vertrek is niet rond kwart voor zes, maar een heel stuk later. We doden de tijd met slapen, lezen, rondlopen en we stijgen tegen

 Op weg naar Amsterdam

acht uur pas op naar Amsterdam. We zitten nu niet naast elkaar, maar een rij achter elkaar maar goed dat overleven we wel. Ik heb geluk, want de middelste stoel zal deze vlucht vrij blijven, en vermoedelijk is dat vanwege het niet goedwerkende tv-schermpje in de stoel daarvoor. Dus dan heb ik en mijn buurvrouw weer een beetje meer ruimte. We kunnen zelf kiezen welke film we bekijken, of een introductiefilmpje van Nederland etc. Daarna volgt een lekkere maaltijd en zodoende probeer ik alvast wat uurtjes slaap te pakken. Het is een redelijke vlucht, nog even de beentjes strekken gedurende een kwartier en dan volgt er een klein ontbijtje. We landden dan, met een vertraging van slechts een uur, op Schiphol. Bij de douane aanbelandt, zie ik in de verte de ophaalploeg al staan. Eigenlijk is ons pap de chauffeur die zorgt voor de vertrekkende mensen (Ome Jan, Tante Riek en nicht Regine voor een 3 weekse vakantie in Guatemala) en voor de aankomende mensen (Ik en Pieter, terug van een 2 weekse Fly Drive Florida). Ze wachten ons al op en kunnen dan de bagage op onze kar laden. We zijn weer terug op de vaderlandse bodem, terug in ons koude natte kikkerlandje. We praten in de aankomsthal nog wat met de nu vertrekkende reizigers, die om 11 uur zullen vertrekken naar Guatemala. We gaan dan de auto opzoeken, en ik rijd dan eerst naar Rosmalen toe. Daar gaan we bij Heijmans een rekening voor twee nieuwe banden voor de auto van Regine ophalen. We rijden dan naar Geffen om Regine's auto op te halen waarna de wegen zich scheidden. Papa gaat met Regine's auto naar Oss, voor de nieuwe banden en Pieter en ik rijden dan samen naar Herpen. Gelukkig had ons pa al twee winterjassen voor ons meegebracht, want het is hier vrij fris. In Florida hadden we niet te klagen met gemiddelde temperaturen van 28 graden Celsius oftewel 82 graden Fahrenheit. Ik zet Pieter dan af bij de kassen van Frank, en dan op naar ons café, waar ons mam al staat te wachten. Maar zo erg zal het dit keer toch niet zijn, want we zijn maar twee prachtige weken weg geweest. Doch we gaan naar dit land zeker nog een keer terug.

My Favorite Web Sites

Begin Reisverslag Fly Drive Florida november 1998
Reisverslag Argentinie en Chili, 1998
Reisverslag Argentinie, Bolivia en Chili, 1996
Reisverslag Rusland, China en Hongkong, 1997
Fotoverslag Noord Argentinië, Bolivia, Zuid Brazilië, Paraguay en Uruguay 2000
Reisverslagen via Startkabel
Other Travelstories in Dutch and English
Reisverslag Noord Argentinië, Bolivia, Zuid Brazilië, Paraguay en Uruguay 2000
Reisverslag Costa Rica en Panama 1999

Email: tonvanbrakel@hotmail.com