Zeemeerminnen en sirenen
De maagd van de zee heeft het hoofd en bovenlijf van een vrouw en het onderlichaam van een vis. Dit verleidelijke schepsel met blauwgroene ogen zit op een rots in de zee. Met een spiegel in de hand kamt ze haar gouden haar. Ze gebruikt de kam om op haar lier te spelen en zeelui te betoveren met haar zoete lied. Maar de meermin heeft ook een duistere kant. Ze is hard en ijdel en stort al wie haar ziet in het ongeluk. Schepen zijn met man en muis vergaan nadat de bemanning haar op een rots zag zitten of in stormachtig weer tussen de golven zag zwemmen.
verhaal
Kapitein Richard Whitbourne stond in de haven van Newfoundland toen hij een zeewezen met lang blauw haar en het gezicht van een vrouw op zich af zag zwemmen. Toen hij verbaasd een pas naar achteren deed, verdween de meermin. Bemanningsleden zeiden dat het wezen later naar hun kleine boot zwom. Toen ze aan boord wilde klimmen, sloegen de bange matrozen haar met hun riem, waarna ze weg zwom. Op Henry Hudsons tweede reis op zoek naar een noordelijke route naar Indië riep een matroos dat er een meermin naast het schip zwom. Anderen voegden zich bij hem en zagen een meermin met lang zwart haar, een witte huid en een vrouwelijk bovenlichaam. Toen dook ze weg en zagen de mannen een gespikkelde staart, als van een makreel. Voor sommigen zijn meerminnen gewone zeedieren, net als dujongs en lamantijnen. Bron : Het boek der Draken en andere mytische beesten door Joseph Nigg
Sirene
Sirenen ( afgeleid van het Grieks : 'binden', 'met een touw trekken ) zijn betoverende wezens. Hun zoete liederen beloven wijsheid en vervulling van al je wensen. Op de rotsige sireneneilanden ten zuiden van Italië begeleiden ze hun zang op een lier. Maar degenen die door hun lied betoverd zijn keren nooit meer terug. Zeelui die in slaap zijn gesust worden verscheurd. En wie in zee springt om de zangeressen na te zwemmen, verdrinkt in de woeste golven. De oude sirenen waren dochters van een muze, vogels met gouden veren en het gezicht van jonge meisjes. Andere sirenen hadden vogelpoten, een gevederd onderlijf en vanaf het middel een vrouwenlichaam. Sommigen van hen daagden de muzen uit voor een zangwedstrijd, maar de muzen wonnen en plukten de gouden veren om ze als kroon te dragen. De beschaamde vogelvrouwen trokken zich terug op het eiland dat naar hen genoemd is.
Sirene
Jason en de Argonauten passeerden deze rotsen op weg naar huis met het Gulden Vlies. Te midden van hopen botten en vlees begroetten de sirenen de boot met hun verleidelijke melodieën. De roeiers stopten en luisterden. Voordat ze in de ban raakten, begon Orpheus te spelen op de lier die alles betoverde. Zijn lied vulde de oren van zijn kameraden en de wind nam de boot mee. De verslagen sirenen stortten zich in zee en veranderden in rotsen. Ook de held Odysseus voer naar de sireneneilanden, maar de heks Circe had hem gewaarschuwd. Omdat hij het lied wilde horen, vulde hij de oren van zijn roeiers met bijenwas en liet zichzelf aan de mast vastbinden. Terwijl zijn mannen doorroeiden, luisterde hij naar de zoete maar dodelijke sirenen. " Kom naar ons en verneem wat er op de rijke aarde zal gebeuren", zongen ze. Odysseus smeekte zijn mannen hem los te maken, maar ze roeiden door en lieten de sirenen achter. Sinds de Middeleeuwen hebben sirenen de taille van een vis en de poten van een valk. Ze zijn nauw verwant aan meerminnen. Bron : 'Het boek der DRAKEN en andere mytische beesten' door Joseph Nigg