Deze website gaat alleen over slagschepen en slagkruisers, die in de jaren 1939 tot 1945 zeeslagen uitvochten. Het meest bekende en meest gevreesde slagschip was natuurlijk het Duitse slagschip Bismarck dat op 24 augustus 1940 in dienst werd gesteld. Volgens Adolf Hitler was dit slagschip een HIJ en moest hij zo aangesproken worden vanwege de belangrijke taak die dit slagschip voor de Kriegsmarine moest vervullen. Dit machtige slagschip behaalde, ondanks zijn korte levensduur het hoogst haalbare. Hij bracht het symbool van de vijand, dat groter en langer was dan hemzelf tot zinken.
        In de Tweede Wereldoorlog waren er meerdere landen, dan alleen Duitsland die slagschepen bezaten. Men moet dan op de eerste plaats denken aan de Verenigde Staten, Engeland en Japan. Japan bouwde de 2 grootste slagschepen ter wereld, de Yamato en Musashi . De bouw van het vierde slagschip werd opgegeven en het derde slagschip, de Chinano werd voltooid als vliegkampschip. Veel valt er over deze superslagschepen van 62.000 ton standaard niet te vertellen, behalve dat ze net als de rest van de Japanse slagschepen niet veel hebben gedaan. Over Engelse en Amerikaanse slagschepen kan meer verteld worden, vooral de Amerikaanse slagschepen namen actief deel aan de oorlog, al was het alleen maar vijandelijke kusten beschieten. Ook Engelse slagschepen deden, maar dan met mindere mate dit soort kustbeschietingen.
        Veel slagschip tegen slagschip gevechten zijn er in de Tweede Wereldoorlog niet geweest, dit komt vooral door de komst van het vliegkampschip. Het vliegkampschip nam vooral in de Atlantische Oceaan de rol van het slagschip over. Dat kwam mede doordat de Amerikaanse slagvloot aan het begin van de Tweede Wereldoorlog buiten gevecht was gesteld.
        Tijdens de Tweede Wereldoorlog onderscheidde men 2 soorten slagschepen: het oude slagschip en het snelle slagschip. Oude slagschepen hadden een maximale topsnelheid van 20 tot 24 knopen en waren voor de komst van het vlootverdrag in 1920 gebouwd. De snelle slagschepen bezaten een minimaale topsnelheid van 27 knopen en werden eind jaren 30 en begin jaren 40 op stapel gezet. De snelste onder de slagschepen is de Amerikaanse Iowa-klasse, die 33 knopen konden lopen.
        Na de Tweede Wereldoorlog werden de meeste oude slagschepen eind jaren 40 gesloopt, alleen de Amerikaanse Texas is bewaard gebleven. De US Navy had het slagschip eerst willen gebruiken voor de atoombom proeven in 1946, totdat er belangstelling bleek te zijn om dit oude slagschip als museum te bewaren. Van de snelle slagschepen overleefden alleen de geallieerden de Tweede Wereldoorlog. Veel nut hadden de schepen niet meer, omdat alle vijandelijke slagschepen waren gezonken of gesloopt. Economisch gezien was het vliegkampschip een stuk goedkoper. De meeste slagschepen verdwenen daarom in de motteballen. Soms werden er slagschepen van de Iowa-klasse uitgehaald. Eind jaren 50 en begin jaren 60 werden de meeste snelle slagschepen gesloopt. De Iowa-klasse bleef echter in de motteballen. 1 van deze slagschepen de New Jersey werd zelfs naar Vietnam gezonden in 1968. De Missouri en Wisconsin bewezen in de Golfoorlog nog waardevolle diensten voor ze ovoorgoed uit dienst werden gesteld. Van de snelle slagschepen zijn er slechts zeven bewaard gebleven; de North Carolina, Massachusetts, Alabama, Iowa, New Jersey, Wisonsin en Missouri.
 
 

We onderscheiden twee soorten slagschepen: Dreadnoughts en Pre-Dreadnougths. Predreadnougths hadden een hoofdbewapening bestaande uit vier 250 mm tot 350 mm kanons. De secundaire bewapening bestond uit een aantal kleinere kanons, waarvan het aantal per klasse sterk verschilde. Ook de grootte hoefde bij de secundaire bewapening op elk schip niet gelijk te zijn. De snelheid van deze schepen was maximaal 21 knopen. Groote veranderingen in de bouw van slagschepen kwam na de indienststelling van het Engelse slagschip Dreadnought, naar het idee van J Fischer. Op 2 oktober 1905 werd die kiel gelegt van dit legendarische slagschip en op 3 oktober 1906 werd ze voltooid. Haar hoofdbewapening bestond uit tien 300 mm kanons opgesteld in 5 tweeling torens en ze was 158 meter lang. De Dreadnougth was de enige in haar klasse, maar zou niet de enige blijven in haar soort. Grote landen begonnen te bouwen en het bleef niet bij een lengte van 158 meter.
        In de Eerste Wereldoorlog zouden veel Pre-Dreadnoughts verloren gaan, maar van de gote Dreadnougts zouden er slechts enkelen zinken. Na de Eerste Wereldoorlog brachten de Duitsers in 1919 grotendeels hun eigen schepen tot zinken, waaronder ook het overgrote deel van hun slagschepen. Ze deden dit, begrijpelijk liever dan ze over te geven aan de geallieerden. Na de Eerste Wereldoorlog werd de bouw van slagschepen aan banden gelegt door het

Vlootverdrag van Washington en zou het tot de jaren dertig duren voordat er weer nieuwe werden gebouwd. Op stapel staande slagschepen en slagkruisers werden of gesloopt of voltooid als vliegkampschip. Slechts 2 mochten er worden voltooid, deze slagschepen waren van de Nelson-klasse. Ze mochten de limit van 35.000 ton niet overtreffen. Dit was ook de reden dat zij er uiteindelijk anders uit zagen dan het oorspronkelijke ontwerp.
 
 
Slagschepen en slagkruisers
Slagkruisers kan men over het algemeen zien als nauwelijks bepantserde slagschepen. Zij hebben ongeveer dezelfde hoofdbewapening en secundaire bewapening. Aan het uiterlijk valt dus niet te bepalen wat het is. De slagkruiser is ontstaan voor de Eerste Wereldoorlog, tegelijk met de bouw van de Dreadnought. Het was een idee van Fisher, die een uiterst snel slagschip wilde bouwen. Aangezien een zware bepantsering aardig wat gewicht met zich meebrengt en niet ten goede komt aan de snelheid werd de bepantsering dus sterk teruggebracht , waardoor het schip een stuk sneller werd. Een nadeel is echter, zoals in de Eerste Wereldoorlog bleek dat deze schepen erg kwetsbaar waren.
        Slagschepen hebben een gordelpantser van 250 mm dik of dikker en een pantser dek van 100 mm of dikker en bij een slagkruiser ligt dat eronder en is de snelheid meestal hoger, let wel meestal! de Iowa's waren echter de snelste onder de slagschepen en slagkruisers en zijn zonder twijfel in alle opzichten slagschepen. Ook lag het eraan hoe men de schepen classificeerd. Zo bouwden de Duitsers voor de Eerste Wereldoorlog slagkruisers, die met hun bepantsering de Engelse slagkruisers moesten overtreffen, waardoor het meer slagschepen dan slagkruisers werden. Ook kan het andersom, bijvoorbleed de slagkruisers van de Kongo-klasse die na een grootscheepse verbouwing werden geclassificeerd als slagschepen, wat natuurlijk onmogelijk is met een 200 mm gordelpantser. Deze Kongo's zijn echter allen gezonken tijdens de Tweede Wereldoorlog, waarvan er 1 ten onder ging door vijandelijk geschut van een slagschip.