Devrimin en güzel yüz metresini koşanların bir geçidi karşımızda.. 47’liler (ki daha çok 68’liler olarak bilinirler), 12 Mart 1971 darbesinin ertesinde işkencelerle, aşağılamalarla, sorgulamalarla edilgenleştirilmiş üniversite gençliğinin yaşadığı bunalımları, ayakta kalma savaşlarını sergiliyor. Kah masalsı, kah kaskatı bir gerçekçilikle örülü bu anlatımda, devrimci bir kadın, Emine, cinsel ve siyasi kimliğini sorguluyor. Onun, yer yer didaktiğe kaçabilen iç konuşmaları belki edebi bir metinden çok önemli bir dönemin canlı belgeseli oluyor.

“Parasız Yatılı”(1971) isimli öykü kitabıyla adını duyuran Füruzan’ın ilk romanı 47’liler. 1975’te Türk Dil Kurumu Roman Ödülü’nü kazanan bu eser, Sevgi Soysal’ın Şafak’ı, Adalet Ağaoğlu’nun Bir Düğün Gecesi ve Erdal Öz’ün Yaralısın’ı gibi 12 Mart romanları arasında önemli bir yere sahip. 

 47’liler, Emine’nin 1950lerde Erzurumunda başlayan ve 1970lerin İstanbulunda devam eden yaşam serüvenininden bir kesiti, geçmişe gidip gelen bilinç akışı yöntemiyle anlatıyor. Anadolu insanı, töresi, arılığı, bilgeliği, masalları, türküleri ile yaralara melhem olan bir mutluluk kaynağı Eminenin anılarında. 
 
 

Anadolu insanına egitilmesi ve yönetilmesi gereken bir cahil kitle gözüyle bakan cumhuriyetin ilk aydınlarından öğretmen anne ve babasının samimiyetsizlikleriyle çatışma halindedir Emine. Kusak çatışması sadece ebeveynleriyle değil, burjuva aile düzeninde bunalımlara sürüklenen ablası Seçil ve kaygısız, depolitize olmuş kardeşi Kubilayla da yaşadığı bir olgudur. 
 47’liler okuyucuya birçok duygulanımları ardarda yaşatabilen bir roman, tüyleri diken diken eden işkenceler, kaos içinde düşünceler, umutlandıran güzel insanlar... Bir de bu içten anlatımları bıçak gibi kesen propagandavari söylemler olmasa! Bunlar gülün dikeni diyelim ve bu kitabı okumayanlara yürekten tavsiye edelim. Özellikle 12 Mart dönemi hakkında bilgi edinmek isteyenler için ilk elden eşsiz bir kaynak.