Pink Floyd: Βιογραφία

  Οι Pink Floyd αν και είναι γνωστοί για τα μεγαλοπρεπή και επικά, θεματικά πάντα, άλμπουμς τους κατά την διάρκεια του 70, ξεκίνησαν ως μια πολύ διαφορετική ψυχεδελική μπάντα. Ενα από τα πλέον χαρακτηριστικά και θρυλικά συγκροτήματα της rock ιστορίας λοιπόν, αναπτύχθηκε στο Γυμνάσιο του Cambridge. Οι Syd Barrett (γ. ως Roger Keith Barrett, 6 Ιανουαρίου 1946 κιθάρα, φωνητικά), Roger Waters (γ.9 Σεπτεμβρίου 1944, μπάσο, φωνητικά) και David Gilmour (γ. 6 Μαρτίου 1944, ηλ. κιθάρα, φωνητικά) ήταν μαθητές και φίλοι εκεί. Με κλίση και ενδιαφέρον στη μουσική, οι Barrett και Gilmour, κάνουν μια περιοδεία στην Ευρώπη με αφορμή τις υποχρεώσεις του πρώτου στο Camberwell School of Art του Λονδίνου. Ο Waters εν τω μεταξύ σπουδάζει αρχιτεκτονική στο Regent Street Polytechnic. Παράλληλα σχηματίζει μια R & B μπάντα, τους Sigma 6, με τους συμφοιτητές του Nick Mason (γ.27 Ιανουαρίου 1945, ντραμς) και Rick Wright (γ.28 Ιουλίου 1945, πλήκτρα). Η αρχική σύνθεση περιλαμβάνει τον μπασίστα Clive Metcalfe, μια και ο Waters προτιμά να παίζει κιθάρα την εποχή εκείνη, και για πολύ λίγο την Juliette Glae, η οποία αργότερα παντρεύεται τον Wright αλλά κάνει την πρώτη ουσιαστική αλλαγή όταν ο Brian Close (κιθάρα) αντικαθιστά τον Metcalfe.

  Με τον Waters πλέον στο μπάσο, το συγκρότημα αλλάζει μια πλειάδα από ονόματα μεταξύ των οποίων είναι τα T-Set και (Screaming) Adbads. Αισθανόμενος μια τελμάτωση και στασιμότητα ο Roger προσκαλεί τον Barnett να παίζει μαζί τους αλλά το προσωπικό μελωδικό στίγμα του τελευταίου, ένα χαρμάνι από blues, pop και μυστικισμό, έρχεται σε αντίθεση με το ευθύ, παραδοσιακό παίξιμο του Close και οι Adbads διαλύονται στα τέλη του 1965. Σχεδόν αμέσως οι Barnett, Waters, Mason και Wright ενώνονται με το όνομα Pink Floyd, ένα όνομα που προτείνει ο Barrett, εμπνευσμένος από ένα άλμπουμ των blues μουσικών από την Georgia Pinkey 'Pink' Anderson και Floyd Council. Μέσα σε μερικές εβδομάδες το κουαρτέτο έκανε τις πρώτες του ηχογραφήσεις στη Thompson Prirate Recording Company  στα υπόγεια ενός σπιτιού. Είναι το Lucy Leave ένα καθαρό μείγμα   pop και R&B του Syd Barnett και μια ερμηνεία του I'm a king bee του Slim Harpo.

  Αν και πρωτόλεια, τα δυο τραγούδια οριοθετούν το συγκεκριμένο σκοπό του γκρουπ. Διαγράφοντας το υπερβολικό Sound από το όνομα τους, αρχίζουν και αναγνωρίζονται ως μέρος μιας συγκεκριμένης υποκουλτούρας επικεντρωμένης στον London Free School. Αυτός ο αυτοδύναμος ουρανισμός που εστίαζε το ενδιαφέρον του σε ό,τι υγιές underground, δίνει την έμπνευση για την δημιουργία της πρώτης εναλλακτικής έκδοσης της Μεγ. Βρετανίας, των International Times. Το πρώτο φύλλο εκδίδεται στις 15 Οκτωβρίου 1966 στο Roundhouse και είναι ακριβώς εδώ που κάνουν οι Pink Floyd την παρθενική τους εμφάνιση σε μεγάλη κλίμακα. Μέχρι τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, το γκρουπ εμφανίζεται σε κανονική βάση στο περίφημο UFO Club οδηγώντας το ψυχεδελικό κίνημα της Μεγάλης Βρετανίας με μεγεθυσμένα αυτοσχεδιαστικά sets και έντονα οπτικοακουστικά shows.

  O Barrett αρχίζει και συνθέτει pop ψυχεδελικά πρελούδια τα οποία συνδυάζουν ασυνήθιστες ενορχηστρώσεις (ιδιαίτερα με εξαγριωμένες κιθάρες και κομμάτια από κύμβαλα και συνθεσάιζερ), με εύπεπτες μελωδίες και περίεργο στίχο, που εμφανίζουν τον κόσμο με μια ποιητική χροιά και ταυτόχρονα με ένα είδος παιδικής ανησυχίας. Εν τω μεταξύ, demos του γκρουπ με παραγωγή του Joe Bitd, ενός από τους ιδιοκτήτες του UFO Club, προτείνονται στην Ε.Μ.Ι. και έτσι κλείνεται η συμφωνία του γκρουπ για συνεργασία με την EMI Records. Ολως περιέργως, τα πρώτα singles των Pink Floyd που γίνονται επιτυχίες ηχούν τελείως διαφορετικά από τα συνταρακτικά live τους, εμφανίζοντας τις γοητευτικές μελωδίες και τον υπόγειο στίχο του Barrett. Το Arnold Layne είναι μια συμπαθητική κωμική βινιέτα για έναν; transvestite που κλέβει γυναικεία ρούχα από το σχοινί απλώματος, που αποφεύγει την λογοκρισία του BBC και μπαίνει στο Top 20. Ακολουθεί το καλειδοσκόπιο See Emily Play με αρχικό τίτλο Games for May προς τιμή μιας εμφάνισης του γκρουπ στο Queen Elizabeth Hall, και ανεβαίνει στο Νο 6 του Top Ten τον Ιούνιο του 1967.

  Το πρώτο άλμπουμ, The Piper at the Gates of Dawn, το οποίο επίσης κυκλοφορεί το 1967, θεωρείται μάλλον το μεγαλύτερο ψυχεδελικό άλμπουμ της Μεγάλης Βρετανίας μετά από το Sgt Pepper's των Beatles. Κυριευμένο ολοκληρωτικά από τα τραγούδια του Barrett, το άλμπουμ είναι ένα γλυκύτατο πανηγύρι από μυστηριώδεις εποχούμενους rockers (Lucifer Sam), παράξενους χαρακτήρες ιστοριών (The Gnome), παιδικές αναμνήσεις (Bike, Matilda Mother) και περίεργα κομμάτια με τεράστια instrumental τμήματα (Astronomy Domine, Interstellar Overdrive, Pow R Toc H) που χαρτογραφεί με έντονο τρόπο την προσήλωση και τον θαυμασμό τους για τα διαστημικά ταξίδια. Ο δίσκος δεν είναι μόνο διαφορετικός από όλους τους άλλους, είναι και τελείως διαφορετικός από ό,τι άλλο έχουν κάνει οι Pink Floyd. Χρωματίζει με σαφείς αποχρώσεις ένα όραμα που είναι κατά πολύ περισσότερο εύθυμο, pop και ανάλαφρο από τα επόμενα μυθικά τους έπη. Φυσικα ο λόγος που οι Pink Floyd ποτέ δεν κάνουν στη συνέχεια ένα συγγενές άλμπουμ με το Piper, είναι γιατί ήταν το μόνο που ηχογραφείται κάτω από την ολοκληρωτική επίβλεψη του Syd Barrett.

Γύρω στα μέσα του 1967, ο πρωτοπόρος και αινιγματικός δημιουργός, αρχίζει να δείχνει φανερά ανησυχητικά σημάδια πνευματικής ανισορροπίας. Ο Syd πέφτει σε καταστάσεις κατατονίας στη σκηνή, παίζοντας μουσική που είχε πολύ μικρή σχέση με το υπάρχον υλικό, ή μερικές φορές μην παίζοντας μουσική καθόλου. Μια περιοδεία τους στην Αμερική μειώνεται καθώς είναι σχεδόν ανίκανος να λειτουργήσει, παίζοντας μόνο το ρόλο του pop ειδώλου. Εξαρτώμενος από τον Barrett για το μεγαλύτερο μέρος του οράματός τους αλλά και του υλικού τους, οι υπόλοιποι του γκρουπ τον βρίσκουν ανίκανο να επικοινωνήσει μαζί τους και θεωρούν αδύνατον να δουλέψουν μαζί του, τόσο στα live όσο και στο στούντιο.

  Στις αρχές του 1968 ο David Gilmour, ένας φίλος του συγκροτήματος, επίσης από το Cambridge έρχεται στο συγκρότημα ως πέμπτο μέλος. Η ιδέα πίσω από αυτή την κίνηση, ήταν να βοηθήσει ο Gilmour τους Pink Floyd να συνεχίσουν να λειτουργούν στις live εμφανίσεις. Ο Barrett είναι ακόμη ικανός να γράψει, να συνθέσει και να συνεισφέρει εν γένει στους δίσκους. Ούτε όμως αυτός ο συνδυασμός μπορεί να λειτουργήσει, και μετά από μερικούς μήνες ο Barrett φεύγει από το συγκρότημα. Ταυτόχρονα ο μάνατζερ των Pink Floyd, βλέποντας την ερειπωμένη από τον πρώτο κιθαρίστα, πρώτο τραγουδιστή και κύριο συνθέτη και στιχουργό μπάντα, αποφασίζει να εγκαταλείψει το συγκρότημα και να ακολουθήσει τον Syd στα solo του άλμπουμ.

Τέτοιες δυσκολίες και αντιξοότητες θα μπορούσαν να είναι αποφασιστικής σημασίας για τα 99 από τα 100 συγκροτήματα, όχι όμως για τους Pink Floyd. Το αποκεφαλισμένο γκρουπ ανασυγκροτείται, αναδομείται και όχι μόνο διατηρούν την δημοτικότητά τους, αλλά γίνονται ακόμη πιο επιτυχημένοι. Ούτως ή άλλως βρίσκονται στην αρχή του παιχνιδιού. Το πρώτο άλμπουμ έχει μπει στο βρετανικό Top Ten, αλλά το γκρουπ είναι σχετικά άγνωστο ακόμη στην Αμερική, όπου η φυγή του Barrett δεν σημαίνει τίποτα στα media. O Gilmour είναι ένας έξοχος κιθαρίστας, και το συγκρότημα αποδεικνύεται ικανό να γράψει και να ερμηνεύσει νεότευκτο υλικό και να δημιουργήσει περαιτέρω φιλόδοξα και εντυπωσιακά άλμπουμς, με τον Waters να έρχεται στο προσκήνιο ως ο κυρίαρχος σύνθετης.

  Το 1968 ακολουθεί το δεύτερο μετά το Piper at the Gates of Down άλμπουμ. Το A Saucerful of Secrets μπαίνει στο βρετανικό Top Ten, πατώντας προφανώς στα ίχνη των οραμάτων του Barrett, αλλά με μια περισσότερο συγκεκριμένη, νηφάλια και κλασικίζουσα φόρμα, ιδιαίτερα στα μακριά ορχηστρικά τμήματα. Τα πνευματικά προβλήματα του Barrett τον κάνουν να χαθεί στην λήθη.

Τα επόμενα τέσσερα χρόνια, οι Pink Floyd συνεχίζουν να στιλβώνουν το μοναδικό τους ύφος από πειραματικό rock, το οποίο πάντρεψε την ψυχεδέλεια με ψήγματα από επιβλητικές βαγκνερικές τονικότητες. Υπόγεια κρυμμένα συνθεσάιζερ, σοβαροί αυστηροί διάστικτοι ρυθμοί, αφηνιασμένες κιθάρες και επιμένοντα επαναλαμβανόμενα θέματα αόριστα τοποθετημένα, δομημένα πάνω σε blues και pop επιρροές κάνουν το πολύπλευρο υλικό αποδεκτό από ένα ευρύτατο κοινό. Εγκαταλείποντας την μεγάλη αγορά των singles επικεντρώνονται στα άλμπουμς και χτίζουν όχι μόνο φήμη και επιβολή αλλά και μια σειρά από μιμητές στο περίπλοκο και περίτεχνο οικοδόμημα του progressive rοck με συνεχείς περιοδείες στην Ευρώπη και στη Βόρειο Αμερική.

  Ενώ λοιπόν άλμπουμς όπως το Ummagumma (διηρημένο σε live ηχογραφήσεις και πειραματικές εξερευνήσεις κάθε μέλους του γκρουπ), το Atom Heart Mother (μια συνεργασία με τον σύνθετη Ron Geesin) και το More... (ένα soundtrack ταινίας) είναι αιρετικά, διαφορετικά, ανατρεπτικά, κάθε ένα περιέχει εξαιρετική και ενεργητική μουσική. Στις αρχές της δεκαετίας του 70 ο Syd Barrett ήταν μια αμυδρή ή ξεχασμένη μνήμη για τους περισσότερους από τους θαυμαστές των Pink Floyd, ακόμη και αν ποτέ οι συνθέσεις των υπόλοιπων μελών δεν φθάνουν στο ύψος της ευφυΐας και της χαρισματικής σύλληψης αυτού του ανώμαλου και ταυτόχρονα οριακού ντεμπούτο του 1967. Το Meddle το 1971 δομεί την εκρηκτική επικότητα του γκρουπ σε κάτι περισσότερο συμβατό και βελτιώνει έξοχα την science-fiction ambience που οι Pink Floyd συνεχίζουν να ανακαλύπτουν από το 1968.

  Παρ' όλα αυτά τίποτα δεν προετοιμάζει τόσο τους Pink Floyd όσο και το τεράστιο ακροατήριο τους για την ολοκληρωτική mainstream επιτυχία του θεϊκού άλμπουμ τους Dark Side of the Moon το 1973, το οποίο κάνει το ύφος του cosmic rock ακόμη πιο φιλικό και αποδεκτό με μια εκπληκτική παραγωγή, με υπέροχα επικεντρωμένη σύνθεση, με μια στρατιά από έγκαιρα στερεοφωνικά ηχητικά εφέ και χάδια από βαθυστόχαστα σαξόφωνα και soul ζεστές γυναικείες φωνές. Το Dark Side of the Moon επιτέλους κατακτά τις ΗΠΑ και κάνει τα μέλη superstars, όπου κατακτούν και την Νο 1 θέση στα charts. Περισσότερο αναπάντεχο είναι ότι το άλμπουμ γίνεται ένα από τα πλέον εμπορικά όλων των εποχών. Το Dark Side of the Moon μένει 741 εβδομάδες στο άλμπουμ charts του Βillboard. Επιπλέον, η ορχηστρική δομή των τραγουδιών βοηθά το Dark Side of the Moon, εύκολα να γίνει αποδεκτό διεθνώς και να καθιερωθεί σαν ένα από τα περισσότερο δημοφιλή rock άλμπουμ παγκοσμίως.

  Είναι μια πολύ δύσκολη αποστολή η συνέχεια, αν και το επόμενο Wish you Were Here το 1975 γίνεται επίσης Νο 1, με κύρια και φανταστική σύνθεση την κατά κάποιο τρόπο ελεγεία για τον άδικα ξεχασμένο Barrett, Shine on You Crazy Diamond. Το Dark Side of the Moon κυριαρχείται από λυρικά θέματα ανασφαλειών, φόβων και της ψυχρής αποστασιοποίησης της μοντέρνας ζωής. Το Wish you were Here και Animals (1970) αναπτύσσουν τα συγκεκριμένα θέματα πιο αναλυτικά. Εκείνη την εποχή ο Waters έχει σαφώς τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο λυρικό και μουσικό όραμα των Pink Floyd, ρόλος που κορυφώνεται στο ιστορικό The Wall του 1979. Το επαναστατικό, υπερφίαλο, διττά νοηματικό άλμπουμ, ασχολείται με τους υλικούς και συναισθηματικούς στίχους που οι σύγχρονοι άνθρωποι χτίζουν κατά κόρον γύρω τους για λόγους επιβίωσης. Το Wall γίνεται τρομακτική επιτυχία, ακόμη και για τα στάνταρ των Pink Floyd, κυρίως γιατί η μουσική αρχίζει να χάνει λίγο από την έντονη και βαριά ηλεκτρονική δομή της, για να αγγίξει περισσότερο τα pop στοιχεία. Αν και οι Pink Floyd σπανίως κυκλοφορούν singles ήδη από την εποχή του 60, ένα από τα τραγούδια, το Another Brick in the Wall γίνεται υπερατλαντικό Νο 1.

  Το συγκρότημα αυξάνει τις επιτηδευμένες εμφανίσεις του από την δεκαετία του 70, αλλά η παραγωγή της περιοδείας του The Wall, η οποία παρουσιάζει την κατασκευή ενός πραγματικού τοίχου κατά την διάρκεια της συναυλίας του γκρουπ, γίνεται η περισσότερο ακραία. Στα μέσα της δεκαετίας του 80, το γκρουπ αρχίζει να δείχνει σημάδια κόπωσης. Καθένας από τους τέσσερις έχει κάνει ήδη solo άλμπουμς παράλληλα με τους Pink Floyd, και ταυτόχρονα ο Waters έχει καταφέρει να πάρει τον έλεγχο της μουσικής και λυρικής ταυτότητας του γκρουπ. Αυτό φαίνεται φυσικά ότι δεν θα είχε συμβεί εάν το The Final Cut του 1983 δεν ήταν μια μέτρια και χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση σύνθεση με ελάχιστους ηλεκτρονικούς νεωτερισμούς, τόσο χαρακτηριστικούς στις προηγούμενες δουλειές τους. Αμέσως μετά την κυκλοφορία του δίσκου, το συγκρότημα διαλύεται για λίγο.

  Το 1986 ο Waters μηνύει τον Gilmour και τον Mason για την διάλυση της σύνθεσης του γκρουπ (ο Wright είχε χάσει το status του πλήρους μέλους του γκρουπ τελείως). Χάνει και αφήνει τους χωρίς Waters Pink Floyd να αναρριχηθούν στο Top Five chart με το Momentary Lapse of Reason to 1987. Μια καθαρά ειρωνική στιγμή, πιθανώς και κοσμική, μια και πριν από 20 χρόνια όταν έφυγε ο πρώτος αρχηγός, το άλμπουμ του γκρουπ έγινε επιτυχία και έτσι και τώρα όταν φεύγει ο δεύτερος αρχηγός, συμβαίνει το ίδιο: το νέο άλμπουμ γίνεται επίσης μεγάλη επιτυχία. O Waters κυκλοφορεί φιλόδοξα άλμπουμς με μέτριες όμως επιδόσεις στις πωλήσεις και στην αποδοχή από τον κόσμο, ενώ ταυτόχρονα βλέπει τους πρώην συνάδελφους του (με τον Wright πίσω στη σύνθεση) να ξανανεβαίνουν τα charts.

  Οι Pink Floyd έχουν ακόμη μια τρομακτική δεξαμενή θεατών, αλλά δεν υπάρχουν οι εντυπωσιακές καινοτομίες και οι επαναστατικοί νεωτερισμοί στην μετά Waters εποχή τους. Γνωρίζουν πολύ κατά την φόρμουλα της επιτυχίας, μπορούν να την εκτελέσουν σε μεγάλη κλίμακα και να μετρήσουν εκατομμύρια καινούργιους πιστούς, που πολλοί από αυτούς ήταν αγέννητοι όταν κυκλοφόρησε το Dark Side of the Moon, και φυσικά τελείως απληροφόρητοι, για κάποιον Syd Barrett. Το The Division Bell, το πρώτο στουντιακό άλμπουμ τους μετά από 7 χρόνια, βρίσκεται στην κορυφή των charts το 1994, χωρίς να αφήνει ένα συνταρακτικό αποτύπωμα στη σύγχρονη rock σκηνή, εκτός φυσικά από το θέμα του μάρκετινγκ. Το ίδιο συμβαίνει με το Pulse, ένα live άλμπουμ, ηχογραφημένο σε μια περιοδεία του 1994, όπου υπάρχει μια πλήρης live εκδοχή του Dark Side of the Moon. Οσον αφορά τώρα την καριέρα του Waters, αυτή κορυφώνεται σε μια εμφάνιση στο πρώην τείχος του Βερολίνου το 1990 όταν ερμηνεύει και ξαναζωντανεύει το The Wall, γεγονός το οποίο καταγράφεται και σε ένα άλμπουμ. Ο Syd Barrett αναφέρεται το 1996 να νοσηλεύεται άρρωστος στο νοσοκομείο του Cambridge, ανίκανος ή χωρίς θέληση να ρυθμίσει τον διαβήτη του.