Μαντινάδες για τα Φιλιά

Εφίλησες με κι’ είπες το τώρα άλλος δεν με παίρνει
ταχιά στην κρίση του Θεού το κρίμα μου να σέρνεις

Θέλω τα μαύρα μάθια σου να τα φιλώ μονάχος
όπως φιλιούνται μοναχά η θάλασσα κι ο βράχος

Δεν το’ χω εγώ για το φιλί σκουπίζω το και βγαίνει
μα το χω πως θα γλυκαθείς και ποίος σε ξεγλυκένει

Εφίλησες με μια και δυο φτάνει καλέ μου φτάνει
για θα το μάθει η μάνα μου και πόλεμο θα κάνει

Είναι γλυκά τα μάθια σου γλυκό το φίλημα σου
κι’ θελα να μια ταίρι σου να ζω πάντα κοντά σου

Την μάνα σου την μάγισσα με ρακή θα την ποτίσω
να θέσει ν’ αποκοιμηθεί να μπω να σε φιλήσω

Δε με πειράζει πως αλλού έδωσες τα φιλία σου
κείνος επήρε το κορμί μα γω’ χω την καρδιά σου

Με φίλησες κι’ αρρώστησα φιλάμε για να γιάνω
και πάλι ξαναφίλαμε μη τύχει να ποθάνω

Θυμάσαι όταν σε φίλησα στη λεμονιά από κάτω
θαρρώ πως μου ‘πεσε φιλί και σκύβω να το πιάσω

Πως λαχταρώ να βρίσκομαι μέσα στην αγκαλιά σου
να με κρατούν τα χέρια σου να παίρνω τα φιλιά σου

Να'μουνα ίντα να'μουνα πηρούνι του σπιτιού σου
να τρως μ'αυτό να γεύομαι τη γλύκα του φιλιού σου

Φέρτε μια σκάλα ν'ανεβώ τ'ανέμου να μιλήσω
να της επέψει μύνημα να'ρθεί να τη φιλήσω

Δεν το'πες με τα χείλη σου Μα το'δειξες με τρόπους
Γι'αυτό και εγώ θα θεωρώ Χαμένους μου τους κόπους