Μαντινάδες για τον Έρωτα

Ο έρωτας δεν είναι ανθός να μαραθεί να πέσει
μόνο’ ναι βατοί και κλαδιά αλίμονο που μπλέξει

Στα μάθια πιάνει ο έρωτας στα χείλη κατεβαίνει
κι’ έπειτα πάει στην καρδιά ριζώνει και δεν βγαίνει

Ερωτά τη σαΐτα σου να τη μαλώσεις
γιατί δεν αφήνεις καρδιά που να μην την επληγώσεις

Ερωτά κανείς τον καλό μα’ σαι καταραμένος
και δεν αφήνεις άνθρωπο να’ναι γαληνεμένος

Καρδιά που δεν αγάπησε ερωτά δεν αισθανθεί
είναι πηγή δίχως νερό περιβόλι δίχως άνθη

Ο ερωτάς είναι τρελός κι’ όπου βρεθεί χορεύει
κοπέλια κοπελιές ξεγελά και στο χορό τους σέρνει

Κι’ ο κατεχάρης χάνεται στου έρωτα τσι στράτες
απού’ ναι στην καλοβολιά μ’ ασπαλάθους γεμάτες

Ο έρωτας μέσα στην καρδιά έχτισε ‘να παλάτι
και περιμένω να’ ρθείς αγάπη μου να κάτσει

Ο ¨Ερωτάς μες την καρδιά κορώνα θα σε βάλει
να βασιλεύει αγάπη μου στα όμορφα σου κάλλη

Ο έρωτας θέλει απόφαση μα εσύ δεν έχεις τόλμη
είσαι μικρή και δε βαστάς ακόμη

Δε φταίει αυτός ο έρωτας που όλοι τόνε μισούνε
φταίνε τα μάτια κι οι καρδιές που τόνε προκαλούνε.

Κάθε μεγάλος έρωτας έρχεται και τελείωνει
ωσάν το χιόνι που'ρχεται ο ήλιος και το λιώνει

Η πρώτη αγαπητικιά στην καρδιά πολλά σημάδια αφήνει
γιατί ναι αρχή και ο έρωτας αμάλαγη τη βρίχνει

Μια ζυγαριά του ερωτά γυρεύω ν’ αγοράσω
να τον ζυγιάσω τακτικά μη φύγεις και σε χάσω

Έρωτα είσαι τρυφερός και έχεις τόση γλύκα
μας τυραννάς καθημερινά και προπαντός την νύχτα

Κάλλιο μια σφαίρα πιστολιού να ’ρθει να σε σκοτώσει
παρά του έρωτα καημός ποτέ να μην σε πληγώσει

Έρωτα τρισκατάρατε αδικητή και πλάνε
που με βαλες και αγάπησα για το καλό μου ιντάνε

Τα μαύρα δεν τα βάνουνε όποτε και όποιοι λάχει,
μονάχα εκείνοι που βαστούν του έρωτα αμάχη

Το βλέμμα σου μελαχροινή τον ήλιο σκοτεινιάζει
κια αν είχε ο έρωτας μορφή έπρεπε να σου μοιάζει.

Κλείσε τα μάτια και θα δεις Την απονιά του κόσμου
Μέσα σ'αυτή την απονιά Εγνώρισά σε φως μου

Στο σπίτι μου χαράματα γυρνώ και είσαι αιτία
κοντά σου όμως γίνεται γλυκιά η αμαρτία

Τα φανταξά φοβούμουνε οσό 'μουνε κοπέλι
μα τώρα που μεγάλωσα του έρωντα τα βέλη

Στον έρωτά σου κοπελιά τα πάντα θυσιάζω
κι αν ήμουν ήλιος να'χα φως για σένα ήθελα λιάζω

Μη με πληγώσεις έρωντα γιατί δεν έχω μάνα
και δίχως περιποίηση θα'ναι η ζωή μου δράμα

Καυγά'χα με τον έρωτα Μα φτιασαμέ τα πάλι
Γιατί μεσίτης, μιας ξανθιάς Εμπήκανε τα κάλλη

Το βλέμμα σου μελαχροινή τον ήλιο σκοτεινιάζει
κι αν είχε ο έρωτας μορφή έπρεπε να σου μοιάζει

Κι αντάρτης να γενεί κιανείς του έρωντα δε γλυτώνει
για δεν τόνε θωρεί ποτέ την ώρα που ξαμώνει

Ο έρωντας έχει πολλά ύπουλα μονοπάθια
φαίνουνται πεντακάθαρα μα'ναι γεμάτα αγκάθια

Ο έρωντας κι η λογική ποτέ δε συμφωνούνε
γιατί 'ναι άκρα αντίθετα και δεν μπορά να βρούνε