Μαντινάδες για τον Θάνατο

Έμένα δεν μου μέλει πια παρά του τάφου η πλάκα
με γύρω, γύρω λεμονιές, στη μέση, μέση σφάκα

Όσοι πονούν και δεν μπορούν φάρμακο να βρούνε
στο τάφο τους θα βρουν γιατρό εκεί θα γιατρευτούνε

Πες μου βρε νύχτα να χαρείς το μαύρο σου σκοτάδι
των πονεμένων οι καρδιές αν γιάινουνε στον Άδη

Να είχε ο χάρος δυο παιδία να του πέρνα το ένα
να κάψω την καρδούλα του ως έκαψε κι εμένα

Αν αποθάνω μη με κλαις γιατί μια πεθαμένος
μόνο κλάψε με ζωντανό πού’ μαι βαθιά θλιμμένος

Ψυχομαχώ και ζητώ φάρμακο να μου δόσεις
γιατί εσύ με πλήγωσες και πρέπει να με σώσεις

Στην τελευταία μου στιγμή εσένα θα ζητήσω
να δεις με τι παράπονο τα μάθια μου θα κλείσω

Αν ποθάνω μη με κλαις τα δάκρυα ασκημίζουν
καρδιές που αγαπηθήκανε στον Άδη ξανασμίγουν

Ο χάρος κι’αν μας χώρισε κοντά σου θ’ απομείνω
μ’ ονειράτα και συλλόες θα’ ρχομαι να σε βρίχνω

Ο ουρανός σκοτείνιασε τα’ αστέρια τρεμοσβήνουν
και μένα το κορμάκι μου στο χάροντα το δίνουν

Σφραγίσετε τον τάφο μου για να μη βγει η φωνή μου
γιατί ακόμα θα ρωτά την πικρή ζωή μου

Αχ, χάρε μες στο σπίτι μου εμπήκες καβαλάρης
και ότι πολύτιμο είχα να μου το πάρεις

Χάρε σκληρέ χάρε τραχιέ χάρε καταραμένε
Σα σίφουνας στο σπίτι μου εμπήκες κ’ έκαψες με

Όσο να στέκουν τα βουνά να μη σε βλάψει ο χάρος
να περπατώ κι’ εγώ στη γη με το δικό σου θάρρος

Ποιμένας είναι ο Θεός κι’ ο άνθρωπος κοπάδι
κι’ ο ΄χάρος παίρνει από παντού απ’ όσους θα προλάβει

Ο χάρος τα κληρονομά τα πλούτη του ανθρώπου
κι’ αφήνει τον να χαίρεται μόνο δυο μέτρα τόπου

Στου τάφου μου το μαρμάρινο σκύψε να γονατίσεις
να χύσεις δάκρυα πικρά ίσως και μ’ αναστήσεις

Γλέντα καημένε άνθρωπε και κάποτε θυμήσου
πως κάποια μέρα θα δεχτεί ο τάφος το κορμί σου

Τώρα που ζω θα κουβαλώ του τάφου μου τσι πέτρες
να’ χω μαστόρους και υπουργούς μια δεκαριά γυναίκες

Θέλω το τάφο μου βαθύ ρίζα δεντρού μη φτάνει,
να μην το βρεί ο πόνος μου κι αυτό και το ξεράνει.

Θέλω το τάφο μου κρυγιό βαθιά μέσα στο χιόνι,
για να παγώνει το κορμί να παπουδιούνε οι πόνοι.

Θέλω τον τάφο μου ανοιχτό να 'ρχονται να θωρούνε
ίντα παθαίνουν οι καρδιές π' αληθινά αγαπούνε.

Θέλω τον τάφο σκοτεινό να ΄ναι χωρίς καντήλι
και να περνούν να με θωρούν μόνο οι δικοί μου φίλοι.

Χάρε φονιά εγκληματείς στο λέω κι ας 'ποθάνω
όταν θα πάρεις μερακλή στα νιάτα του επάνω.

Οι τελευταίες οι στιγμές δεν είναι σαν τις άλλες,
θέλεις δε θες τα δάκρυα βγαίνουνε στάλα-στάλα.

Αν έχει ο Άδης ομορφιές κι αγάπες για να κάνω
λόγω τιμής δε μ' ένοιαζε κι απόψε να 'ποθάνω.

Στο θάνατό μου σα βρεθείς δάκρυ σταλιά μη βγάλεις,
γέλα που το κατόρθωσες στον Άδη να με βάλεις.

Hθελα και να κάτεχα άνθρωπος σαν ποθάνει
θέτει και ξεκουράζεται ή το χαμάλι κάνει.

Για σένα απαρνήθηκα πατέρα, αδέλφια, μάνα
κι εδά που φεύγω απ'τη ζωή πνίγονται αυτοί στο κλάμα

Ω! κακομοίρα μάνα μου πως ήτανε γραφτό σου
γαμπρό, μας μες στο φέρετρο να τονε δεις το γιο σου.

Τρέξε σταμάτησέ τηνε, την νεκρική κασέλα,
σκύψε και φίλησε γλυκά το στόμα απου σου γέλα!

Δεν θα προλάβει η μάνα μου γάμο να δει δικό μου
το γάμο μου θα τονε δει μέσα στο φέρετρο μου.

Αν εποθάνω και φανεί μετά απο λίγη ώρα
αφήσετε τη να κλουθά κι αυτή τη νεκροφόρα.

Στο φέρετρο μου γράψετε απάνω το΄νομα της
και το δικό μου όνομα πάνω στα στέφανά της

Φαίνεται να περνά καλά άνθρωπος σαν ποθάνει
γιατί δε γύρισε κανείς παράπονα να κάνει

Στο θάνατό μου μη βρεθείς στο κλάμα μη σε βγάλει
γιατί για δεύτερη φορά θα με προδώσεις πάλι.

Σαν αποθάνω να μη 'ρθεις μη μάθουνε ποια είσαι
όλοι θα κλαινε αληθινά μα συ θα προσποιείσαι.

Νεκρό να με περάσετε από τη γειτονιά της
να βγει στην πόρτα και να δει τ' αποτελέσματά της.

Δε θέλω να με δει νεκρό στον τάφο μέσα εκείνη
γιατί αν είναι αλαφρό το χώμα θα βαρύνει.

Δε θα προλάβει η μάνα μου να δει γάμο δικό μου,
το γάμο μου θα τονε δει μέσα στο φέρετρό μου.

Θέλω στον τάφο μου κλαδιά και μια φωτογραφία
εκείνη που 'μαστε μαζί γιατί 'ναι η αιτία.

Στην πλάκα του μνημείου μου θα ζωγραφίσω εσένα
να σε θωρούν τα μάτια μου κι αν είναι και κλεισμένα.

Ένα πιστόλι απ' τα καλά στον τάφο θέλω να 'χω
σε κάθε μου μνημόσυνο να δείχνω πως υπάρχω.

Δε θέλω εγώ στον τάφο μου στεφάνια και λουλούδι
μόν' θέλω να χαράξετ απάνω δυο τραγούδια.

Δε θέλω νεκρολούλουδα πάνω στο φέρετρό μου
μονάχα την εικόνα της για να 'ναι σύντροφός μου.

Θέλω στον τάφο μου κλαδιά πουλάκια να περνούνε
να κάθονται επάνω του να με παρηγορούνε.

Απ' ώρα και χωρίσαμε ένα 'ναι τ' όνειρό μου
εγώ νεκρός κι αυτή κερί δίπλα στο φέρετρό μου.

Μακριά από τ' άλλα μνήματα να βάλουν το δικό μου
να μην ι-δουν άλλοι νεκροί τον αναστεναγμό μου.

Όταν θα δεις τη μάνα μου μ' ολόμαυρο μαντήλι
έλα κρυφά στον τάφο μου κι άναψε το καντήλι.

Όταν θα δεις τη μάνα μου μια μέρα μαυροφόρα
σκύψε και ρώτησέ τηνε που είμαι αυτήν την ώρα.

Σύρε κερά μου μια φωνή την ώρα που θα φεύγω
κι έλα να δεις στα μάτια μου το πόσο σε λατρεύω.

Σα 'ρθεις στο κοιμητήριο θα συναρμολογήσω
τα κόκαλα και θα σταθώ ορθός να σε φιλήσω.

Απάνω από τον τάφο μου θα κλαίνε τα ονειρά μου
για να μη βρίσκει ούτε κι εκεί αναπαημό η καρδιά μου

Στον κάτω κόσμο οι καρδιές μπορεί ν'αλλάζουν ταίρι
ίσως εκειά ο θάνατος κοντά να μας εφέρει

Στη πλάκα του μνημείου μου γράψτε το όνομα της
για να περνά και να θωρεί τα κατορθώματά της

Από ταβλι το φέρετρο φτηνό το θέλω να΄ναι
γιατί το σώμα που θα μπεί σκουλίκια θα το φάνε.

Και ποθαμένος θα πονώ κι ας νεκρωθεί το σώμα
χώμα και σκόρπια κόκκαλα θα σ' αγαπούν ακόμα

Ανε ποθάνω θά΄ρθουνε για μενα ούλοι οι φίλοι
μ' αυτη μην τη αφήκετε στεφάνι να μου στείλει

Αμα θα πάψει ο άνθρωπος αγάπες πια να κάνει
μπορεί να είναι άθαφος μα έχει πια πεθάνει

Οπως κι αν το ξανοίξομε δεν είν' καλά στον Αδη
γιατί κοιμάσαι καθ'αργά χωρίς αγάπη χάδι

Δε με φοβίζει ο θάνατος άλλα 'ναι τα σπουδαία
το ν'αγαπάς, να μη μπορείς να βγάλεις την ιδέα

Ηθελα και να κάτεχα τα χρόνια που περνούνε
ανέ ποθαίνουνε κι αυτά γη αν παν αλλού και ζούνε

Ούτε δεξά, ούτε ζερβά ούτε στη μέση κάνω
στην αγκαλιά σου ας βρεθώ μιαν ώρα κι ας ποθάνω.

Φεύγει η ζωή και χάνεται και δε γυρίζει φως μου
κι εσύ πως θα γενείς καταχτητής του κόσμου

Έχω κακό προαίσθημα γρήγορα θα ποθάνω
κι ας μου το λένε οι γιατροί τσι πόνους πως θα γιάνω

Από το σπίτι τση νεκρό όταν θα με περνάτε
παίζετε λύρες να θαρρεί ότι σε γάμο πάτε

Δε θελω να με δει νεκρό, όταν θα με περνάτε
αζωντανό και μερακλή θέλω να με θυμάται

Αζωντανό και μερακλή εμπήκα στη ζωή σου
θα'μαι νεκρός, όμως θα ζω για πάντα στην ψυχή σου.

Παίξετε χίλιες μπαλωθιές ,όντε θα με κηδένε
πως κατεβαίνει μερακλής εις τον Άδη να κατένε

Θάνατος η αγάπη σου και τάφος η αγαλιά σου
και έθαψες μέσα την καρδιά που'χα και εχάρισά σου

Ο τάφος είναι σκοτεινός και η φυλακή ετσά ναι
σ'ένα από τα δυο για χάρη σου κερά μου θα με πάνε