UN REPOLUDO GAITEIRO...
(Rosalía de Castro)
***
Un repoludo gaiteiro
De pano sedán vestido
Como un principe cumprido
Cariñoso e falangueiro,
Antre os mozos o primeiro
E nas suidades sin par,
Tiña costume en cantar
Aló pola mañanciña:
Con esta miña gaitiña
As nenas hei de engañar.
Sempre pola vila entraba
Con aquel de señorío
Sempre con poxante brío
Co tambor se acompasaba;
E si na gaita sopraba,
Era tan doce soprar,
Que ben fixera en cantar
Aló pola mañanciña:
Con esta miña gaitiña
As nenas hei de engañar.
Todas por él reloucaban
Todas por el se morrían,
Si o teñan perto, sorrían
Si o tiñan lonxe, choraban.
¡Mal pocado!, non coidaban
que aquel seu frolear
tiña costume en cantar
aló pola mañanciña:
Con esta miña gaitiña
As nenas hei de engañar.
Camiño da romería
Debaixo dunha figueira,
Canta meniña solteira
¡Quérote!, lle repetía...,
i él coa gaita respondía
por a todas emboucar
pois ben fixera en cantar
aló pola mañanciña:
Con esta miña gaitiña
As nenas hei de engañar.
Elas louquiñas bailaban
E por xunta del corrían,
Cegas, cegas que non vían
As espiñas que as cercaban;
Probes pombiñas buscaban
A lus que as iba a quiemar,
Pois que él soupera cantar
Aló pola mañanciña:
Con esta miña gaitiña
As nenas hei de engañar.
¡Nas festas canto contento!
¡Canta risa nas fiadas!
Todas, todas namoradas
Déranlle o seu pensamento;
I él, que de amores sedento
Quixo a todas engañar,
Cando as veu dimpois chorar
Cantaba nas mañanciñas:
Non sexan elas toliñas
Non veñan ao meu tocar.
***
Escolma de
poesía galega
