Daarna ontwikkelde hij zich tot een van de eerste oorspronkelijk Nederlandse auteurs van na 1945, met een oeuvre dat thematisch een opvallende eenheid vormt door het in vele variaties voorkomen van mythische en magische elementen.

Daarbij speelt de magie van het schrijven zelf een belangrijke rol. Het gehele werk is doordrongen van vragen en antwoorden naar aanleiding van ‘het raadsel van de tijd’.

In de kleine roman Het zwarte licht (1956) wordt een ogenschijnlijk herkenbare werkelijkheid uitvergroot tot kosmische proporties. Bepaald toegankelijk is deze roman niet, dat moet ook gezegd worden van de roman Het stenen bruidsbed (1959), waarin gebeurtenissen in het naoorlogse Dresden doorkruist worden door een soort Homerische zangen, die samen met uitspraken en naamgeving van de romanpersonages de ‘actualiteit’ verbinden met het klassieke en mythologische verleden.