Ξέρω ότι αυτά δεν ακούγονται ως ρομαντική εισαγωγή στην ταινία, αλλά μην απογοητεύεστε ακόμα. Αν σας αρέσουν τα λούνα παρκ, η εικόνα του νέου Μπάτμαν θα σας ενθουσιάσει. Προσοχή, όμως, μην αγγίζετε: ο παιχνιδόκοσμος του Για Πάντα καταρρέει με το πραγματικό ''άγγιγμα'' του θεατή που θέλει να μπαίνει μέσα στο έργο, να το ''ζει''. Εδώ όλα είναι πλαστά - και φαίνονται…

Γιοα να πούμε την αλήθεια, η ταινία προσφέρει όλα όσα υπόσχεται, δηλαδή τα τρία Χ: χρώματα, χάος και χαβαλέ. Το Για Πάντα, από το πρώτο ως το τελευταίο πλάνο του, φιλοδοξεί να γίνει μια γιγαντιαία και ασταμάτητη πηγή διασκέδασης. Δεν είναι κακό αυτό, απεναντίας - είτε το δηλώνουμε είτε όχι - το έχουμε ανάγκη. Το ζήτημα είναι κατά πόσο ο Σουμάχερ καταφέρνει να κάνει το ζογκλέρ δημιουργώντας ένα έργο που από τα πράγματα έπρεπε να συνεχίζει άξια μια πολύ επιτυχημένη σειρά, να αλλάζει όλα τα βασικά δεδομένα της, να κερδίζει το παιχνίδι στα ταμεία και να παραμείνει ταινία γνήσια και αξιόλογη. Αν σκεφτείτε ότι πέτυχε στα πρώτα τρία, ο Μπάτμαν του Σουμάχερ δεν θα πρέπει να έχει παράπονα… Εσείς, ωστόσο, δικαιούστε να έχετε άφθονα, ιδίως αν ανήκετε - όπως εγώ - στην κατηγορία των ανθρώπων που βγήκαν χαμογελώντας από το σκοτεινό έπος φαντασίας Ο Μπάτμαν Επιστρέφει. Για ποιό λόγο; Μετρήστε τους, έστω κι αν συνοψίζονται σ'ένα και μοναδικό, απολύτως ενοχλητικό συμπέρασμα.

Η βασανισμένη συναίδηση του Μπάτμαν αφαιρείται χειρουργικά από το στόρι και στη θέση της έρχεται ένας άνευρος, μοδάτος, ψυχικά και σωματικά υγιής διασκεδαστής παιδικών ματιών. Τί διασώζεται μετά απ'όλο το θόρυβο και τη δράση; Πολλοί ξετρελλάθηκαν με την παρουσία του ανθρώπου-καρτούν Τζιμ Κάρει στο ρόλο του Γρίφου. Με τη συνεχή, υπερ-κινητική υπερβολή του, κλέβει συστηματικά την παράσταση από τον Τόμι Λι Τζόουνς, που παίζει το Διπρόσωπο μόνο με το κοστούμι. Ο Βαλ Κίλμερ δείχνει cool και sexy, πιθανότατα όπως θα τον ήθελαν οι παραγωγοί, αλλά δεν δίνει καμμιά προσωπικότητα στο νέο Μπάτμαν του και δεν μπορεί με κανένα τρόπο να ισορροπήσει τη μανιακή παράσταση του Κάρει. Παρά τον σχετικά ανεπτυγμένο ρόλο του, ο Κρις Ο'Ντόνελ δεν δείχνει σαν κάτι παραπάνω από την αρσενική γλάστρα του παραμυθιού, απέναντι στη θυληκή γλάστρα Νικόλ Κίντμαν.

Αν και στο σενάριο όλα δείχνουν επαγγελματικά δουλεμένα στο έπακρο, οι ήρωες ξεστομίζουν στα σοβαρά κάποιες ατάκες καθαρής κόμικς ψυχολογίας. Ρομαντική επιλογή από τους σεναριογράφους, αλλά αυτό το κολπάκι δεν πιάνει στο σινεμά. Κάνει τους ήρωες μονοδιάστατους και κυριολεκτικά χάρτινους, μεταμορφώνοντας τη δράση σε διαδρομή τρένου με πολύ γνωστές, προκαθορισμένες στάσεις. Η ιστορία του Για Πάντα δεν καταφέρνει να μας προσφέρει καμμιά ανταμοιβή, πόσο μάλλον να γίνει το ιδανικό παραμύθι για τη σύγχρονη εποχή που θα περίμενε κανείς από ένα τόσο διαφημισμένο έργο. Αλλά… το'χουμε ξαναπεί, η διαφήμηση στην περίπτωση του Για Πάντα έγινε όχι μόνο για να αναδείξει αυτά που υπάρχουν στην ταινία, αλλά και για να κρύψει αυτά που δεν υπάρχουν.

Τί κατάφερε ο σκηνοθέτης και ''δημιουργός'' του νέου Μπάτμαν, Τζόελ Σουμάχερ; Πρώτα απ'όλα, να περπατήσει με ασφάλεια στη μέση του δρόμου, κάνοντας το έργο μια διεκπεραίωση πολυτελείας ταγμένη αποκλειστικά στις εμπορικές φιλοδοξίες ενός μπλοκμπάστερ. Το έργο έτσι κομματιάζεται σε ταμπλό δράσης με εντυπωσιακά ντεκόρ, χωρίς να αφήνει την πραγματική απόγευση μετά την ολοκλήρωσή του. Κατά αρκετά παράδοξο τρόπο, ο Σουμάχερ κατάφερε να φτιάξει ένα άλλο blockbuster που δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από αυτό, μια σκέτη βιτρίνα. Φαντάζομαι ότι στο Χόλιγουντ αυτό θα το λένε κατόρθωμα.