De gesloten zone in Wit Rusland heet tegenwoordig het 'radioactief ecologische bosreservaat'. De meeste dorpen liggen ver uit elkaar. Velen hebben geen wegen en de enige manier om er te komen is met een tractor of te voet.
Als je moe bent is er altijd een bankje om op te zitten.
We kunnen ook even stilstaan bij het equivalent van de Niagara watervallen in Tsjernobyl. Het stralingsniveau is hier hetzelfde als in Kiev. Het staan op deze brug is net zo veilig als het staan op een brug in Venetië. Vergeet echter nooit dat dit Tsjernobyl is, waar je je binnen een paar honderd meter ineens op een gevaarlijke radioactieve plek kunt bevinden. Er zijn een paar honderd ongeregistreerde afvalbegraafplaatsen in de omgeving van Tsjernobyl. Niemand die precies weet waar ze zich allemaal bevinden. De mensen die vroeger het afval begroeven, zijn nu zelf ter aarde besteld. Moge ze rusten in vrede - iets wat de levenden in dit geval niet kunnen. Voor de veiligheid moet de Geigerteller altijd aanstaan.
Uiteindelijk komen we in het dorpje dat geen naam meer heeft.
Ik vind het moeilijk te omschrijven wat ik voel, als ik in een dorpje kom zonder mensen. Als ik het probeer zou ik zeggen dat ik het gevoel heb dat ik doof ben geworden. De stilte is enorm. Je hoort geen vogels zingen, geen wind, niets dat de stilte doorbreekt. De dorpjes zijn pitoresk, de huizen en schuren lijken niet echt. Alles lijkt alsof het geschilderd is en ik heb het idee dat ik in een schilderij rondloop.
