Het was een nogal vreemd trio dat Horeca bedrijf ''t Einde' binnenging. Direct na binnenkomst liepen ze het café gedeelte in. De eerste was een reus van een kerel die alleen een lendendoek en een soort met juwelen bezette schede op zijn rug droeg. In de schede zat een gigantisch zwaard. De tweede leek van Oost-Europese afkomst te zijn en droeg een vreemd ouderwets kostuum. Statig schreed hij in de voetsporen van de reus. De laatste was een vreemde figuur in een soort van harnas. Ze liepen recht naar de bar waar een bloedstollend mooie blonde vrouw de bezoekers bediende. De blonde schoonheid bleek tevens de eigenaresse van ''t Einde' te zijn. "Wel, wel," vroeg de vrouw achter de bar geamuseerd. "Naar een gekostumeerd bal geweest? Wel wat vroeg voor carnaval. Eens raden wie jullie voorstellen: Conan de Barbaar, graaf Dracula en Robocop?" "In gene delen edele dame! En ook zijn we niet te verwarren met Tarzan en de tinnen man uit 'De Tovenaar van Oz'. Wat U hier ziet zijn originelen, en geen gekostumeerde grappenmakers of narren." Na dit gezegd te hebben nam de reus plaats aan de bar, gevolgd door zijn kameraden. "Sta mij toe ons voor te stellen: Mijn kameraden zijn Retuow Snof en MR-6. MR-6 is geen mens, maar een robot uit de toekomst."
"Wat je een machine noemt barbaar, is in feite een hogere vorm van leven!" wees de geharnaste figuur de eerste spreker terecht. "En wie bent u dan?" vroeg de vrouw achter de bar nieuwsgierig. "Mijn naam is Trent Kegarson, zoon van Kegar en Marla! Ik ben in het jaar 500 voor Christus geboren en toen ik oud genoeg was besloten mijn ouders tot één wezen samen te smelten. Hun naam is nu: 'Ke-Mar-gar-la'"
"Mijn naam is Susan. Wat willen jullie drinken?" vroeg de vrouw achter de bar.
"Wel, dat weten we nog niet," antwoordde Retuow Snof. Susan hoopte dat de heren wel degelijk iets zouden drinken, anders zouden ze maar onnodig plaats innemen. Vooral nieuwsgierig naar de reus vroeg ze of deze goed met dat zwaard overweg kon. Kegarson lachte breed uit en zei: "Al 2.500 jaar ben ik een uitstekend zwaardvechter en drakendoder!" Trent haalde een visitekaartje achter zijn linkeroor waarop stond:
Susan kreeg prompt een rode kleur toen ze dit zag. Met een: "O, pardon," verontschuldigde Trent zich. "Zou u toch niet gebruik willen maken van die dienst? Omdat u me bevalt krijgt u 50% korting." Susan zei niets en daarom haalde hij een tweede kaartje achter zijn rechteroor vandaan met daarop de volgende tekst:
Susan merkte daarna op dat er geen draken bestonden waarop Trent antwoordde: "Precies! Zo goed ben ik daar in." De vrouw bekeek vooral het eerste kaartje nog eens goed en borg toen beide visite kaartjes op. Daarna vroeg ze of het trio al beslist had over hetgeen ze wilden drinken. Trent Kegarson wenste kokend bier. MR-6 wenste puur water. Andere vloeistoffen mochten ook wel, maar water was voor hem efficiënter om in pure energie om te zetten. "En wat wil jij," vroeg Susan op vriendelijke toon aan de heer Snof. "Wel, eigenlijk... Susan, ik moet je iets bekennen. Ik ben echt een vampier. Nog niet zo'n oude hoor. Gisteren werd ik nog door Lilith, een dochter van graaf Dracula, gebeten en nu zou ik graag wat bloed hebben." Susan keek Retuow Snof een beetje vreemd aan en verklaarde toen dat ze een café runde, en niet een bloedbank. "Susan, dat geeft toch niets. Een mooie jonge vrouw als jij kunt toch wel wat bloed missen, niet waar?" Snel griste de vampier de vrouw achter de bar vandaan en liet zijn hoektanden in haar hals zakken. Na eventjes geslurpt te hebben gooide hij haar achteloos terug achter de bar. "Wel makker, je maakte zo juist een geweldige vergissing!" brieste Susan terwijl ze een doek om haar hals wikkelde. "Je hebt geluk dat je geen slagader hebt geraakt.""O, ik weet waar te bijten," antwoordde Retuow terwijl hij zijn mond afveegde. "Hier is jullie rekening!" Susan sloeg behoorlijk hard terug hiermee. Trent Kegarson protesteerde: "Maar vrouwe, zoveel hebben wij niet genuttigd!" "Zeg dat maar tegen die griezel van jullie!" De vrouw was niet op andere gedachten te brengen. "Als jullie deze rekening niet kunnen betalen, dan moeten jullie het geld hiervoor maar hier verdienen. En ik bepaal hoe lang jullie hier zullen moeten werken!"
Aangezien het trio zonder werk zat vonden ze dat helemaal niet erg. "Zo, dat is ook geregeld," grijnsde Retuow Snof. Nog dorst hebbend keek hij rond en zag aan een tafeltje een jonge, donker harige vrouw zitten. Een bijzonder mooie dame zelfs. Waardig om de bruid van een vampier te worden. Toen ze hem aankeek begon hij haar met zijn ogen te hypnotiseren en gaf hij haar het mentale bevel haar ranke hals te ontbloten. Volkomen in de macht van de vampier deed ze wat hij verlangde. Langzaam naderde hij zijn slachtoffer, genietend van het moment.
Net toen hij haar wilde bijten werd hij op zijn schouders getikt en een onvriendelijke stem zei: "Jij blijft met je tengels van Marlie af!" Langzaam draaide Retuow zich om en zag een boom van kerel staan waar Kegarson met gemak drie maal in zou kunnen passen." "Hoi, mijn naam is Tsjeng. Normaal ben ik pacifist maar nu maak ik even een uitzondering." Tsjeng maakte zijn belofte waar en liet zijn vuist kennis maken met Snof's hoofd. Tsjeng richtte daarna zijn aandacht op zijn vriendin en vroeg zich af hoe ze ooit uit de ban van het monster kon worden bevrijd. Marlie echter was vanzelf al wakker geworden. Haar geest was bijzonder sterk. Voor de grap zei ze olijk: "Oen die je bent, had ik daarnet bijna iemand aan de haak geslagen die verwant is met een familielid van een echte graaf, en jij verpest het voor mij!"
Beteuterd liep de vampier naar de bar terug en vroeg Susan of het café een deugdelijke ziektenkostenverzekering voor haar medewerkers afsloot. Hij vond dat hij een bezoek moest brengen aan een tandarts, of een kaakchirurg. Susan antwoordde: "Geen nood, weet je niet dat vampiers nooit lang last hebben van een slecht gebit? Dat komt automatisch goed. Intussen moet je maar gewoon naar een bloedbank gaan als je je dorst weer voelt opkomen." Susan besloot om een taakverdeling te maken. "MR-6, wat kan jij allemaal?" De machine antwoordde toen: "Wat een vraag! Alles wat een mens kan, kan ik veel beter. In de toekomst heb ik beslist over het lot van miljoenen werelden, talloze mensenlevens. Ik voerde het bevel over gigantische vloten die in staat waren het halve heelal te vernietigen." Susan was niet echt onder de indruk en besloot dat MR-6 maar in het vervolg de drankjes en andere versnaperingen moest serveren. Daarnaast werd hij ingezet voor boekhouding en andere computer taken. Vervolgens richtte ze haar aandacht op de heer Snof. Snof snoof luidruchtig en zei: "Ik heb nooit een vak geleerd, maar mijn tanden zijn nu weer heel. Ik hoef je slechts leeg te drinken. Je wordt dan een vampier die aan mij verantwoording moet afleggen, en dan ik ben van alle problemen af."
"Ah, juist, wou je die toon gaan aanslaan, " mompelde Susan. "Wel, ik heb nog wel ergens een bezem die in een handomdraai veranderd kan worden in een houten staak die een einde aan jouw bestaan kan maken. Bindt dus maar in. Ik weet trouwens wel een aardig karweitje voor jou. Je mag werkzaam zijn als blikopener. Met een gebit als dat van jou mag dat geen probleem zijn." Retuow Snof boog het hoofd en zweeg. "Trent Kegarson, wat heb je nog meer geleerd buiten dat gedoe met jonkvrouwen en draken?", was de vraag die Susan aan de laatste van het trio stelde.
Trent grijnsde en haalde achter een oor weer een kaartje te voorschijn.
"Dat is me te duur mijn beste. Je rekent gewoon naar mijn smaak te veel. Ik wil iets beters zien." Susan was duidelijk niet tevreden over dit aanbod. "Geen nood. Ik heb nog meer visite kaartjes." Kegarson viste weer een kaartje achter het linker oor waarop stond:
"Je schijnt nogal veel te kunnen," zei Susan bewonderend. "Een echt manusje van alles niet waar." "Inderdaad, ik heb ook nog een visite kaartje met daarop 'Manusje van alles'." Trent wilde dit laten zien maar zijn werkgeefster gebaarde dat dit niet nodig was. "Ik neem je aan voor alle vier de taken, en daarnaast wil ik ook van eventuele andere talenten die je hebt gebruik maken. Denk er wel aan dat je bij de uitvoering van de taak betreffende 'jonkvrouwen', dat ik de enige jonkvrouw ben en dat je de nodige voorbehoedmiddelen gebruikt. Ik ben er nog niet aan toe om een gezin te stichten. De algemene voorwaarde die voor jullie allen geldt is dat jullie niet mogen vergeten dat jullie hier werken omdat jullie je schulden nog moeten betalen."
Susan was beslist geen slechte werkgeefster. Ze was royaal op het gebied van arbeidsomstandigheden. Op gezette tijden konden ze pauze nemen en zelfs af en toe een verlofdag (behalve Trent). Ze zorgde voor kost (behalve dan voor Snof), en kledinggeld (ze wilde niet dat haar zaak leeg zou lopen omdat de mensen zouden schrikken van de vreemde kledij van haar werknemers). De inwoning was helemaal geen probleem. MR-6 kon als machine zijnde ergens in een hoek blijven staan en Retuow Snof kon overdag in een doodskist in de wijnkelder slapen. Hij werkte immers 's nachts (dit bood het voordeel dat hij ongezien op jacht kon gaan om zijn dorst te lessen). Kegarson moest gezien de taak vermeld op het eerste visitekaartje bij Susan intrekken. De werknemers leverden goed werk en de resultaten waren zichtbaar. MR-6 werd gepromoveerd tot hoofdcomputer en kon via contacten met beurscomputers over de gehele wereld enorme winsten maken. Retuow Snof mocht zijn oude kostuum aantrekken en zich voortaan hoofd van het bedienend personeel noemen. Onder zich had hij een aantal serveersters en kamermeisjes, allen mooie jonge vrouwen, die vreemd genoeg telkens op een gegeven moment verdwenen, zonder dat iemand wist waarheen (al waren er mensen die beweerden dat men ze in de kelders van het hotel had gezien). Snof had echter geen probleem met het vinden van vervangsters. Trent Kegarson werd op een gegeven moment ten huwelijk gevraagd door zijn bazin en aangezien hij ontslagen zou worden als hij weigerde stemde hij toe. Niet dat hij het erg vond. Het tegendeel was waar. En zo leek iedereen het naar zijn of haar zin te hebben. Leek is hier het juiste woord. De heer Snof had andere plannen. Hij wilde meer dan alleen de kelders van ''t Einde'. Hij wilde wereldmacht. Om dit te bereiken bedacht hij een uiterst geraffineerd plan dat hem een partner zou bezorgen om zijn wereldlijke ambities te verwezenlijken. De partner die hij op het oog had wist nog niets van deze plannen en ze zou normaal gezien er niets mee te maken willen hebben. Het ging om de vrouw Marlie, en Tsjeng zou degene zijn die haar in Snof's macht zou brengen. Tsjeng zou eerst tot waanzin worden gedreven en dan... .
Tsjeng ijsbeerde door de kamer, niet wetend waar hij naar moest kijken om Marlie's blik te ontwijken. "Eddie, geloof me toch. Dat gedoe in ''t Einde' betekende écht niets. Toen ik zei dat je iets voor me had verknald maakte ik slechts een grapje," zei Marlie. "Er is niets tussen mij en meneer Snof." Eddie antwoordde: "Ik weet het niet. We zijn gisteren getrouwd maar dat incident van een tijdje geleden zit me behoorlijk dwars. Ik voel dat ik te kort schiet wanneer jij zelfs in dat soort situaties een grap uithaalt, als het al een grap was. Het bewijst dat ik niets waard ben!" Marlie hief haar armen op in een gebaar van machteloosheid. "Maar er is niets gebeurd. Geloof me. Jij bent sindsdien veranderd, je wilt me niet eens meer aanraken."
Tsjeng rende de kamer uit om even later weer met zijn oude dienstrevolver terug te keren. "Af en toe," zo zei hij, "heb ik last van nachtmerries. Ik droom dat ik verander in een vreemd monster dat bij zichzelf het vlees van de botten scheurt en daarna jou dood." Hij keek haar recht aan en kalm zei hij: "Ik verkeer nu in het besef dat ik je niet waardig ben. Het is beter slechts te verlangen, zodat men geen last heeft van de negatieve kanten van een relatie." Eddie Tsjeng keek plotseling wazig uit zijn ogen en stopte de loop van de revolver in zijn mond. De trekker werd overgehaald en Marlie zag hoe haar man dood neer viel.
Wordt vervolgd in deel 2.
