Reisverslag: Argentinië en Chili 1998
Zaterdag 2 mei 1998
‘s Middags op stap geweest met Leon van Maren en Toontje Wingens. We zijn naar België geweest, en wel naar Turnhout om daar een flinke voorraad bier in te slaan voor de "grote" bierkelder van Leon zijn nieuwe huis. Maar eerst eten we nog wat in het restaurant van de GB Maxi. We moeten zelf op ons vlees letten, dat ligt te bakken op de bakplaat, en gelukkig laten we een serveerster tijdig ons gehakt omdraaien zodat het nog net niet aanbrandt. We nemen er een lekker biertje bij (Corsendonck Agnus Dei) en gaan daarna een flinke hoeveelheid bier inslaan in de winkel. Na het afrekenen brengen Leon en Toontje ons bier naar de auto, terwijl ik even naar het reisbureau loop en daar plaats neem in afwachting van mijn beurt. Als ik aan de beurt ben, vertelt de dame van het reisbureau dat er op korte termijn geen vlucht is te verkrijgen vanaf Brussel naar Buenos Aires!! Maar goed, we gaan dan weer terug naar Tilburg en tevens nog even langs de Bierschuur in Poppel waarna we verder rijden in de richting van Tilburg. We halen even een Chinees menuutje en daarna gaan we stappen. Pieter komt even later ook en zo zakken we met zijn viertjes lekker door. Ook Jan komt even later ons stappers team versterken. Tegen 3 uur zijn we weer thuis, en vlug naar bed want we moeten morgen wel erg vroeg op.
Zondag 3 mei 1998
Om halfacht gaat de wekker, vlug de anderen wakker maken en even snel een badje genomen. Leon en Toon rijden tegen acht uur weg en Pieter en ik volgen een stief kwartiertje later. We parkeren de auto in Den Bosch bij het station, en kopen daar een retourtje naar Haarlem. We gaan daar foto´s bekijken van Patrick en Sabine, die een leuk appartementje hebben aan de Spaarne, en ligt midden in het centrum van Haarlem. Maar om halfelf staan ze ons niet op te wachten op het station, dus bellen we vlug op en alras staat Patrick voor het station om ons op te halen. We ontbijten lekker met zijn viertjes, daarna geven we nog wat advies voor Zuid Amerika en dan gaan we de foto´s bekijken van Rusland en China. Tegen 4 uur gaan we weer terug naar Den Bosch en zo zijn we tegen half 7 weer thuis. Daarna heeft Regine telefonisch een vlucht geregeld naar Beunos Aires, met Alitalia via Rome. Terug is het wat moeilijker om een vlucht te krijgen, dus gaan we pas om 4 juni terug naar Nederland.
Maandag 4 mei 1998
Gisteravond laat ben ik met pa en ma teruggereden naar Tilburg, mijn reisspullen allemaal in orde gemaakt, en om halfzeven in de vroege morgen ging mijn wekker af. Nog een kleine 4 uurtjes gewerkt en tegen 14 uur zat ik al in de trein naar Utrecht. Ik had me af laten zetten door pa en ma op het station van Den Bosch, snel afscheid genomen en in no time is mijn vakantie begonnen. In Utrecht ben ik uitgestapt, en daar bij het trefpunt gewacht totdat Regine er ook was. Samen nog even travellerscheques gekocht voor Regine en toen zijn we naar Schiphol gereisd, alwaar we eerst onze tickets ophaalden bij Holland Handling. We checken vroeg in bij Alitalia, zodat we nog even kunnen winkelen in het taxfree gebied. Ik koop nog een flinke hoeveelheid fotorolletjes en een handzame verrekijker (8 x 24). We zwerven dan nog een beetje door het taxfree gebied, en zo zitten we al snel in ons vliegtuig. We vliegen met Alitalia, en wel in een MD-80, met wel zeer ruime groen gekleurde stoelen. Ik vraag aan de steward of we wel goed zitten, want zulke ruime stoelen heeft deze wereldreiziger echter nog nooit in een vliegtuig gehad. We vertrekken om 19.05 uur, een kwartiertje te laat, en zo zien we Amsterdam onder ons vandaan glijden. Het is gelukkig niet zo bewolkt, dus zien we nog het een en ander van Nederland totdat we de wolken induiken.
Deze McDonnel Douglas 80 heeft een capaciteit van 163 personen en een kruissnelheid van 850 km/u. (lengte 45 meter, hoogte 9 meter, vleugelwijdte 33 meter, max. 22000 liter kerosine voor 2300 kilometer vliegen) De afstand tussen Amsterdam en Rome is 1249 km. Dat we niet op topsnelheid vliegen, blijkt wel uit onze aankomsttijd van 21.50 uur. Dus dat is een gemiddelde snelheid van ongeveer 600 km/u. We krijgen een lunch bestaande uit een broodje fricandeau met sla en tomaat, volkoren toast met twee flinke stukken kaas (komijnekaas en jong belegen) en een overheerlijk fris toetje met een zoet sausje en slagroom. Ook krijgen we nog koffie en mineraalwater. Ik neem bij de maaltijd een flesje Asti Spumante, een rood mousserend wijntje uit Italië. Onderwijl hebben Regine en ik ook nog een puzzelwedstrijdje gehouden. Een kwartiertje te vroeg landden we in een miezerig Rome, waar we met de bus naar de transithal worden gebracht. We zoeken daar een rustig plekje om daar wat uit te rusten. We vinden een plekje boven bij wat gesloten winkeltjes en zo brengen we op het vliegveld onze tijd door en tegen elf uur stappen we op om in te checken. We nemen nu plaats in een MD-11 die maar voor de helft vol zit en pas om 00.25 uur vertrekken we naar Buenos Aires.
Dinsdag 5 mei 1998
Als het toestel vaart maakt, vind ik het toch wel lang duren voordat hij opstijgt maar al snel zien we het vliegveld van Rome uit ons blikveld verdwijnen. Argentina, here we come….. We zullen om 8.47 arriveren in Buenos Aires, locale tijd, dan is het bij ons 13.47 uur. Dus een kleine 14 uur moeten we vliegen voordat we dan op onze plaats van bestemming aankomen. De capaciteit van de MD-11 is 283 personen, kruissnelheid 900 km/u, lengte 61 meter, hoogte 18 meter, vleugelwijdte 52 meter, en een gewicht van 280 ton. Met een volle tank kerosine van 145000 liter komt ons vliegtuig dus 12200 km ver. Rond kwart voor twee krijgen we een diner, en ik krijg kip met saus, aubergine en pesto, een meelgerecht. Regine heeft rundvlees rollade schijfjes met gekookte aardappeltjes en ook aubergines. We delen alles, zodat we ook het andere gerecht kunnen proeven, met als voorafje gerookte zalmfilet en een lekker toetje op het eind. Een droog mousserend wijntje erbij, en daarna gaan we samen wat potjes kaarten. Twee blikjes bier later gaan we onder zeil. Regine gaat voor mij liggen, en heeft 3 stoelen tot haar beschikking en ik lig op onze eigen plaatsen (2 stoelen). Ik val al snel in slaap, want de stewardess die voor mij zou informeren hoe laat de film komt, en welke film het is, is het vergeten of ik was al in slaap gevallen toen ze eraan kwam. Ik ben redelijk uitgerust als we tegen kwart voor negen ons moeten opmaken voor de landing. Het ontbijt bestond ditmaal uit quiche (kaas-spinazie taart), jam met brood, Deense pastry en een toetje. Dan begint het vliegtuig al te dalen en staat onze vakantie op het punt van beginnen.
We spreken af om eerst wat dollars te wisselen en daarna een busticket bij Manuel Tiena Leon aan te schaffen. Voor we naar de douane gaan, moeten we eerst nog een arrival/departure kaart invullen, en wel in duplo. Als een van de laatsten verlaten we ons vliegtuig en terwijl we wachten op onze bagage in het bagagedepot maken we kennis met Katrien uit Brugge. Ze gaat straks naar Bolivia en daar 6 weken vakantie houden. Samen kopen we bustickets bij MTL en zijn we binnen drie kwartier in het centrum van Buenos Aires. We pakken onze spullen uit de bus, en ik loop vast vooruit naar ons hotel.
We gaan naar het hotel van de vorige keer, Hotel O´Rei aan de wandelpromenade Lavalle, midden in het centrum van de stad. Katrien en Regine lopen achter mij aan. Bij het hotel aangekomen, meld ik me bij de balie en hoef me niet in te schrijven. Ik geef aan de receptionist de data door van mijn eerdere bezoeken, en ze nemen dan deze gegevens gewoon over. Doch Regine wordt ingeschreven onder de naam Pelders, en dat laten we maar zo. We hebben nu helaas geen kamer met balkon, en betalen alvast voor twee nachten. We nemen afscheid van Katrien en gaan dan de stad in om ons vliegticket te boeken naar Vuurland oftewel Tierra del Fuego. Onze doelen zijn Banco Robbins en Aereo Lineas Argentinas, maar de gebouwen worden beiden gerenoveerd, dus moeten we naar andere plekken toe. En toch, ook in Argentinië kan je na lang zoeken ook pinnen bij een van de geldautomaten. Er zijn geldautomaten in overvloed, doch wij zoek er een met het Cirrus logo. Daarna wisselen we wat Traveller Cheques en vervolgens kopen we bij Aereo Lineas Argentinas de vliegtickets naar Tierra del Fuego voor 458 pesos. Ik reken eveneens af met TC´s en krijg vervolgens bij het afrekenen 10 peso te weinig terug. Dus even reclameren, en ook krijg ik dan het gewenste wisselgeld terug. Met de metro zijn we vervolgens station Retiro gaan bekijken en daarna via Florida teruggewandeld naar ons hotel. Op Florida hebben we tevens Asatej bezocht, waar ze ons waarschuwden dat we niet in het noorden van Argentinië op vakantie moeten gaan, want daar hebben ze veel mensen moeten evacueren vanwege de vele overstromingen van de rivieren daar. Terug op onze hotelkamer gaan we wat informatie zitten lezen over wat we kunnen doen en om 19.00 uur gaan we naar de receptie. We hebben met Katrien afgesproken om samen wat te gaan eten. We zouden eerst naar een pizzeria gaan, maar we lopen tegen een vegetarisch restaurant aan. Dit is kat in het bakkie voor Katrien want zij is een vegetarier. We gaan dus daar naar binnen en het ziet er wel goed uit. Toch wel een giller van de eerste orde, in een vleesland als Argentinië vegetarisch gaan eten! Maar goed, we kunnen voor 6 peso de man/vrouw gaan eten en drinken zoveel we willen. Het is macro biotisch voedsel, en we eten een aantal warme gerechte en koude salades, met 3 soorten drank allemaal aangelengd met water (sinasappel, appel en kruiden aanmaaklimonade). Hierna lopen we weer terug naar ons hotel, want we zijn toch wel wat vermoeid. Terwijl Regine een douche neemt, ga ik al langzaam op bed dromenland maar weer eens opzoeken. Zo, onze eerste dag in Buenos Aires zit erop.
Woensdag 6 mei 1998
Om 7 uur ben ik wakker, een douche genomen en we dunnen ook nog even onze informatiepaperassen nog even uit, waarna we rond 8.15 uur op pad gaan. We gaan op zoek naar het graf van Evita Peron. We halen bij een bakker wat zoete broodjes en jus d´orange, en lopen daarna nog even naar Teatro Colon en Plaza Lavalle. Daar pakken we de metro richting Recoleta, en we stappen op een station uit, wat tenminste in de richting van de begraafplaats ligt, want verder kunnen we niet komen. De begraafplaats van Evita Peron ligt dus in Recoleta, een van de dure wijken van Buenos Aires. Als we dan bij het metrostation uitstappen, lopen we eerst nog verkeerd, maar daarna hebben we de goede richting te pakken. Bij de begraafplaats aangekomen, vragen we aan de beheerder naar de laatste rustplaats van Evita Peron. Na een tijdje zoeken vinden we het, want iedereen gaat er op af, met of zonder gids. We hebben geluk want een man en een vrouwelijk familielid zijn ook aanwezig om er wat schoon te maken en het nodige onderhoud te plegen. Zodoende kunnen we mooi een blik in het familiegraf werpen.
De kisten staan hier allemaal opgesteld in open lucht, doch Evita´s kist hadden we niet kunnen zien als de deur dicht zou zijn, want die staat een verdieping onder de grond. We lopen dan nog even over de begraafplaats heen en bekijken het ene na het andere gigantisch grote familiegraf, of een graf van een of andere generaal, heerser etc. We lopen dan nog wat door de wijk en bekijken het kleine kerkje, en vlakbij op een pleintje probeert een echtpaar wat bij te verdienen met het zingen van liedjes. Als we dan doorlopen richting een metrostation, dan komen we de hondenuitlaatservice tegen. Echt een kenmerk van een dure wijk. We besluiten om toch maar eens de bus te nemen, en wel richting station Retiro, waar we de 3 stations hebben bekeken en toen met de metro naar Constitution, een station aan de andere kant van de stad. Dit is meer beton, terwijl Retiro een overkapping heeft, bestaande uit geklonken ijzer en staal. Dan lopen we vanaf Constitution naar de wijk Boca, een van de arme wijken van de stad, en wel naar het toeristenstraatje Caminito. Hier staan veel mooie fel gekleurde gebouwtjes, en ze stammen af van de vroegere Italiaanse immigranten die zich hier gevestigd hebben. We kunnen de beschilderde muren bijna niet zien, want er staan overal stalletjes en kraampjes met souvenirs, tekeningen en verschillende andere dingen voor. We lopen dan door het kleine straatje heen, maar zo moet vroeger de hele wijk eruit hebben gezien. We eindigen onze wandeling bij een haventje, waar een hoop roestblokken van schepen liggen te wachten totdat ze vanzelf oplossen in het water. We pikken hier een terrasje (hebben ze in Buenos Aires niet zoveel) en Regine neemt thee en ik neem een lekker koel glas appelcider. Ze komen het brengen in een enorme rode wijnkelk. Genieten, en ik zie ook dat de eigenaar van het cafeetje bankbiljetten spaart. Ik loop het cafeetje binnen en geef ik de eigenaar wat Hollandse muntjes. Binnen valt onmiddellijk op dat alles is behangen met papiergeld uit de hele wereld en het is machtig mooi om te zien. Maar om nu een tientje of vijfentwintig gulden aan de man te geven voor zijn verzameling is me al te gortig. Ik hoop hem tevreden te kunnen stellen met enkele muntjes van Juliana en Beatrix. We vertellen hem dat Beatrix nu onze koningin is, en dat ze Juliana is opgevolgd. De man plakt de muntjes meteen op een bierviltje en hangt het op midden in zijn verzameling bankbiljetten, een prachtig tevreden gezicht is mijn dank. Dan pakken we de bus richting Plaza de Mayo, waarbij we met de bus door de smalle straten van de wijken heen crossen, en zo tevens het leven van de gewone Argentijn in ogenschouw kunnen nemen. Ik begin het gebied al weer een beetje te herkennen, en zodoende zie ik op tijd dat de bus de Plaza de Mayo niet oprijdt, maar langs een zijstraat ervan rijdt. We laten de bus stoppen en stappen snel uit. Een gedeelte van de straat blijkt afgezet te zijn, en er zijn leraren en leerlingen aan het staken, vermoedelijk van de medische faculteit. We lopen dan de Plaza de Mayo op en bekijken al de grote gebouwen. Vooral het gebouw waar de president in zetelt, het Casa Rosada oftewel het roze huis, en dat had ik de vorige keer niet gezien, doordat er toen een grote staking aan de gang was en men er toen een enorm podium voor had gezet. Ook zien we op het plein het symbool van de dwaze moeders van Argentinië, een witte hoofddoek is in de verharding van het plein verwerkt. Nog steeds lopen iedere donderdag om half 4 de dwaze moeders hun rondjes, vragend waar hun verdwenen mannen en zonen gebleven zijn, tijdens de dictatuur van Videla die overigens eindigde in 1983. Kort daarna komt een halfnaakte zonderling op ons afgelopen en we moeten er niks van hebben. Hij vraagt wat maar we ontwijken zijn vragen en lopen dan door. Hierna hebben we nog even op een bankje gezeten en daarna met de metro naar Florida, om aldaar een taxi te bespreken bij Manuel Tienda Leon. Hierna gaan we nog even naar het Plaza Congreso omdat het zulk prachtig weer is. In no time zijn we op de plaats van bestemming en al snel zitten we op een bankje midden tussen de duiven, en kijken naar de diverse schouwspellen die zich rondom het plein afspelen. Zoals de demonstrerende groepjes, de kindertjes die van pa, ma of opa de duiven mogen voeren met maïs. Hebben de kleintjes al hun voer al afgegeven, dan gaan ze te voet die duiven achterna rennen in een poging om ze allemaal te verjagen. Ook worden er verschillende honden uitgelaten, maar hier zorgen de duiven er wel voor dat de hond op veilige afstand blijft. We blijven lekker rustig op ons bankje zitten, schoenen uit, want onze voeten hebben toch wel wat rust verdient. We kunnen nu geen foto maken, want het hele paleis Congreso staat in de steigers, en ook de fontein is na dik 18 maanden na de constatering nog altijd niet gerepareerd. Hierna gaan we weer terug naar ons hotel, alwaar ik al snel een klein tukje doen en Regine even (1,5 uur) met Katrien aan de babbel slaat en ze hun adressen met elkaar uitwisselen. Katrien blijkt heel goedkoop naar Buenos Aires te zijn gevlogen, dankzij een jaarlijkse stuntdag van een Belgisch reisbureau. Hierna frissen we ons even op en dan gaan we op zoek naar een goed restaurant. We hebben het al snel gevonden, het heet La Casona di Nonna, alwaar we meteen naar een tafeltje worden gedirigeerd door een Pippo-Bassie achtig figuur. Achter de kassa zit, je gelooft je ogen niet, Ed de Goey himself, en de directeur van het geheel blijkt Horst Tappert (Tatort) te zijn. Maar goed, we hebben een heel vriendelijke en knappe serveerster, die ons erg behulpzaam is bij het bestellen. We nemen allebei een grote ribsteak met ham, spek en ei erop. Met daarbij nog een salade en friet. Ook hierbij weer een biertje en een sinasappelsapje. Naast ons zit een Amerikaans echtpaar, wat ons in het begin wat helpt met de taal, maar als we eenmaal zitten te eten enkele kwinkslagen voor ons in petto heeft. Regine begrijpt de strekking ervan meestal niet, dus ik al helemaal niet. Ook komt er dan een andere Amerikaan tussen zitten, die aan de goedkope spaghetti gaat beginnen en zodoende zijn we van het kletsende echtpaar af. Het smaakt echt verrukkelijk, dit is nu echt een goed stuk lekker vlees. Puur natuur, smaakvol en goed gebakken. Na een tijdje stappen we weer eens op en kopen we nog wat drank in bij La Cavallier, dat tegenover ons hotel O´Rei ligt. We kaarten nog even en gaan daarna vlug onder zeil.
Donderdag 7 mei 1998
Om kwart over acht staan we op, want we zijn van plan om vandaag naar het bedevaartsoort Lujan te gaan. Rond het jaar 1630 was de heilige Maagd Maria (althans een beeld) het gezeul met haarzelf beu, en ze besloot om de Voorzienigheid opdracht te geven een wiel van de kar, waarop ze werd vervoerd, te laten saboteren. Dit gebeurde dus in Lujan op 8 mei, en toen heeft men dit als een boodschap opgevat en besloten dat Maria maar in Lujan moest blijven. Daarop is er een hele grote kathedraal gebouwd die we vandaag dus willen gaan bezichtigen. En nog wel een dag voordat vele pelgrims hier naar toe zullen komen, om de heilige Maagd Maria te eren. Dus beleven we vandaag waarschijnlijk de stilte voor de storm. Maar goed, we gaan rond 9.15 uur op weg, met bus 7, helaas moeten we weer terug want Regine komt tot de ontdekking dat ze haar fototoestel niet bij zich heeft. Dus gaan we snel terug met de metro, we halen het fototoestel op uit het hotel en rond 9.45 uur springen we weer in bus 7. Deze bus zal ons naar het treinstation Once brengen, waar we een ticket kopen voor de trein naar Lujan. We stappen in, en naar later bleek, een stoptrein en passeren heel rustig de diverse stations. Er stappen onderweg verschillende mensen in en uit en ook de verkopers van diverse spullen doen goed hun best in de trein. En wat verkopen die verkopers zoal, kranten, broodjes worst, lijm, chocolade, infomapjes, woordenboeken, aluminiumfolie, aanstekers, gasfornuisaanstekers, pennen etc. Dus aan vermaak in de trein geen gebrek. Dan moeten we in Merlo allemaal de trein uit, om vervolgens over te stappen op een andere trein, die ons in de richting van Moreno zal brengen. Op Moreno aangekomen, komen we in contact met een Italiaans immigranten echtpaar. Ze heten Juan en Josephina en zijn respectievelijk 70 en 68 jaar oud. Ze gaan ook naar Lujan vertellen ze, en wel om hun dankbaarheid te tonen aan de heilige Maagd Maria, want ze hebben weer een gezond kleindochter erbij gekregen, ze heet Camilla. We reizen dus met hen verder naar Lujan, en op het station bekijken we even wat we moeten doen en nemen dan de lijnbus naar het centrum van de stad. Zo staan we in no time voor de immense kathedraal. We gaan eerst even naar het toilet, en daarna bezichtigen we de kathedraal, waar Juan gaat offeren en bidden voor zijn achterkleindochter. Josephina heeft niet zoveel gebeden als Juan, maar toch heeft ze ook zitten bidden naast Regine. Toen naar buiten, eerst binnen nog wat foto´s gemaakt en daarna buiten ook nog enkele foto´s. Hierna nodigden we ze uit om samen met ons te gaan eten, en natuurlijk eten we dan weer parilla, het Argentijnse hoofdgerecht. We hadden ons tijdens het eten geen deskundiger commentaar voorstellen, dan dat van Josephina. Zo weten we wat we aan het eten zijn en hoe het dus smaakt. Ik vind dus aan al die ingewanden echt niet veel! Maar Regine lust toch af en toe wel een stuk. We hebben dus verschillende ingewanden geproefd, en zelfs testikels.
Na het afrekenen zijn we weer rondom de kathedraal wat gaan wandelen en we gaan even op een bankje op het plein zitten, waar we samen de mate van Josephina soldaat maken. Regine krijgt nog een souveniertje voor in de auto van Josephina en ik krijg van Juan een pakje Marlboro sigaretten. We nemen dan weer de bus terug naar het station, en Juan gaat kaartjes halen voor de terugreis met de trein naar station Once. Het duurt nu gelukkig geen drie uur zoals met de stoptrein, maar toch wel dik anderhalf uur. Juan en Josephina stappen in Hueda uit, en we nemen afscheid van ze. We moeten ze nog wel bellen als we weer terug zijn in Buenos Aires. We zijn nu dus veel te laat terug, en lopen dus de dwaze moeders op het Plaza de Mayo weer mis!! Maar dit was echt een prachtige dag en we hebben met zulke leuke mensen opgetrokken dat we er dit graag voor over hadden. We komen tegen 7 uur aan op het station Once, waar het al aardig donker begint te worden, en we spoedden ons naar de metro, die ons weer vlakbij ons hotel zal brengen. Dan gaan we op zoek naar de MacDonalds met de saladebar, want die zag er een paar dagen terug ook goed uit. Maar als we hem na een tijdje lopen hebben gevonden, is de saladebar al dicht en kijken we naar de lege vitrine met het gecrushte ijs. Dan neem ik maar een Big Mac en Regine een softijsje met caramel. We lopen weer terug naar ons hotel, alwaar nog de nodige drankjes worden ingeslagen bij de overbuurman, en gaan we weer een paar spelletjes kaart (toepen) spelen. We moeten morgenvroeg erg vroeg opstaan, want we gaan nu met het vliegtuig naar Vuurland, de nachtportier helpt ons en zal ons wekken om 3.45 uur.
Vrijdag 8 mei 1998
We worden op tijd geroepen door de nachtportier, want MTL heeft gebeld naar het hotel, of we al op waren! Dus is het nu beter geregeld dan anderhalf jaar geleden, want toen lieten ze ons meer dan drie kwartier wachten…. Maar toch hebben we weer teveel tijd nodig om op tijd buiten te staan, dus komt de nachtportier nog een keer vertellen dat er een "Puegeot Blanco" op ons staat te wachten. Maar wat wil je ook, om 4.15 uur in de vroege morgen. Ruimschoots op tijd arriveren we op het nationale vliegveld Aeropuerto Jorge Newberry, midden in het centrum van Buenos Aires. We hebben onderweg wel veel stoplichten tegen, maar tegen het einde van de rit kunnen we mee rijden in een groene golf van stoplichten. We nemen afscheid van de jonge chauffeur en gaan nu naar de balie, om ons daar in te checken. Nog even een krantje kopen, en zo brengen we al lezend en rond kijkend onze tijd door in de wachtruimte. We vertrekken redelijk op tijd want tegen zes uur gaan we de lucht in. We vliegen dus met Aerolineas Argentinas naar de zuidelijkste stad ter wereld, Ushuaia. Een prachtig gezicht, Beunos Aires bij nacht, maar al vlug zitten we boven de wolken. Een goede drie uur later landden we bij Rio Gallegos en daarna voor het laatste uurtje voor de vlucht naar Ushuaia. Na de landing halen we een flinke hoeveelheid informatie over Vuurland, bij de balie van het toeristeninformatiepunt op het vliegveld. Ook zien we hier de aanbieding van de maand mei van hotel Posada, dat nu 45$ vraagt in plaats van 70$ voor een twee persoonskamer, met eigen douche op de kamer en ontbijt. We nemen een taxi naar het hotel voor 5$, en onderweg vertelt de taxichauffeur over de net gevallen sneeuwbui. Hierna weer even de gebruikelijke problemen met de taal aan de receptiebalie van de hoteleigenaresse, maar het komt weer allemaal op zijn pootjes terecht doordat ze haar man opbelt die dan wat Engels kan. We kunnen nu kiezen tussen een kamer met uitzicht op de bergen of een kamer met uitzicht op de baai met het vliegveld en de haven en nog wat bergjes.
We nemen de kamer met het uitzicht op de baai en het vrouwtje vertelt ook dat de luchtverwarming aan zal gaan als het te koud wordt. We lopen daarna door het stadje, en gaan eerst onze excursies regelen voor zaterdag en zondag. Het reisbureau is echter dicht, maar we bellen ernaast aan en de man daar vertelt dat het reisbureau om 15.30 uur weer open gaat. Dan maar naar de supermarkt, zodat we even later zitten te picknicken aan het water en het dan ook nog licht begint te sneeuwen. We gaan nog even terug naar ons hotel, en bellen daarna met een collect call naar huis. Hierna gaan we dan onze excursies boeken waarbij een dooie klerk ons helpt, en de rekening uitschrijft voor de twee excursies van 98$. Zaterdag hebben we dus de excursie naar National Parque Tierra del Fuego, en zondag een acht uur durende excursie naar de twee grote meren, Lago Fagano en Escondido. Tussendoor hebben we nog even gepind bij Banco Nationale Lavallo en dan gaan we op pad voor een bezoek aan het Museum Het einde van de Wereld. Nu vragen ze echter 5$ per persoon, terwijl het eerst 2$ was. We proberen af te dingen, maar de man aan de kassa geeft niet toe. Wij echter ook niet, dus lopen we verder naar het Maritiem Museum, waar we ook 5$ p.p. moeten betalen, maar dit museum is echter vele malen groter. We zien in het begin allerlei schepen (ook Hollandse) die vroeger Tierra del Fuego en omgeving goed in kaart wilden brengen. We zagen vele landkaarten waarop Vuurland staat afgebeeld, en hoe meer men ze in kaart bracht hoe verfijnder de kaart werd. Ook hingen er veel landkaarten van de Nederlanders, ook een kaart van een Hollandse stad hing er. Hier zien we dus ook voor het eerst iets over de vroegere bewoners van Vuurland. Deze mensen liepen hier vroeger naakt in de kou rondliepen. Ze stookten wel altijd vuren en eten erg vet vlees (afkomstig van de zeerobben en zeeleeuwen) en zodoende waren ze goed bestand tegen de kou en de regen, vooral ook omdat ze bij het vuur weer snel droog waren. Ook zaten ze veel op hun knieën in hun hutten, kano´s en bij het vuur. Hierdoor was de verhouding tussen hun benen en armen anders dan bij ons. Echter door de Europeanen die hier kwamen per schip, gingen ze kleren dragen en huizen bouwen zodat ze dan minder snel droog werden door de natte kleding die ze droegen, en de diverse ziekten die de Europeanen meebrachten ze al snel als bevolkingsgroep werden uitgeroeid. Verder ging de rest van het museum over het gevangenisleven van Ushuaia, want het museum is ingericht in enkele vleugels van een grote gevangenis. Na dik drie uur ons goed vermaakt te hebben in het museum, praten we nog wat na met een meisje aan de receptiebalie, die straks naar Europa wil op vakantie. Daarna gaan we op zoek naar een restaurant, maar veel restaurants die in onze reishandboeken staan vermeldt, zijn verdwenen of zijn alleen geopend in het hoogseizoen.
Sign My Guestbook
View My Guestbook
