1972: Het begin
Jos Verstappen werd op 4 maart 1972 geboren. Al op 8 jarige leeftijd kreeg hij
het racevirus te pakken. Op de dag dat Jos zijn eerste heilige communie deed
hoorde hij bij het verlaten van de kerk motorengeronk. Samen met zijn vader ging
hij kijken. Het bleek een kartrace te zijn die in het dorp georganiseerd werd.
Vader en zoon waren meteen verkocht en het duurde dan ook niet lang voordat Jos
voor het eerst zelf op een kart zat. Na twee jaar was Jos rijp (en oud genoeg)
om wedstrijden te rijden. De kartcarriere van Jos werd echt serieus in 1982 toen
hij landelijke wedstrijden ging rijden. Het eerste succes kwam in 1984 toen het
Nederlands kampioenschap voor junioren werd behaald. In 1986 haalde Jos opnieuw
de Nederlandse titel. De grootste kart successen haalde Jos in 1989. Hij won dat
jaar een groot aantal internationale races en bovendien twee Europese titels.
1991: De eerste stap in de autosport
Aan het eind van 1991 maakte Jos de overstap van de karts naar de autosport.
Zijn vader Frans ging dat jaar naar de Grand Prix van België om een te kijken
wat er zoal te koop was in de racerij. In het rennerskwartier ging hij een
praatje maken bij het Porsche team van Toine en Mike Hezemans, bekenden uit de
kartsport. Daar liep net toevallig oud-Formule 1 coureur Huub Rothengatter
binnen. Rothengatter, destijds als Philips PR-man werkzaam bij Jordan liep al
een tijdje met het plan rond om jong racetalent te gaan begeleiden. Huub en
Frans raakten in gesprek en uiteindelijk werd Jos uitgenodigd om begin oktober
een auto te testen op Zandvoort. Op het traditionele circuit in de duinen reed
Jos met een verouderde Formule Ford auto. Het was een Crossle 79 die zo'n 6 jaar
bij Frits van Amersfoort in de garage had gestaan. De tijden die hij daar op de
klokken zette waren zo spectaculair dat de tijdwaarnemers begonnen te twijfelen
aan hun stopwatches.
Na deze succesvolle test werd besloten om Jos met een Opel Lotus te laten
rijden. Deze test werd een kleine maand later gehouden, opnieuw op Zandvoort en
opnieuw in een auto van Frits van Amersfoort. Jos maakte opnieuw indruk met
snelle tijden. Nu was er niemand meer die twijfelde aan de tijdwaarneming, het
was voor iedereen duidelijk dat een nieuw Nederlands racetalent ontdekt was.
1992: De lancering van een nieuw talent
In 1992 werd Jos Verstappen als 'coming man' van de Nederlandse autosport
gelanceerd. Met steun van Philips en Marlboro maar vooral mentor Huub
Rothengatter maakte Jos de overstap van de karts naar de Formule Opel Lotus.
Opel Lotus is een klasse waarin gereden wordt met identieke auto's voorzien van
slicks en vleugels. De krachtbron is een standaard Opel motor. Mede door Huub
Rothengatter kwam Verstappen terecht bij het team van Frits van Amersfoort. Voor
manager Rothengatter een hernieuwde kennismaking, zijn pupil reed nu immers voor
hetzelfde team waar hijzelf zijn carriere startte.
In eerste instantie zou Verstappen in zijn eerste autosport jaar alleen het
Benelux kampioenschap rijden. Het plan was om Jos in 5 jaar klaar te stomen voor
de Formule 1: eerst 2 jaar Opel Lotus. Dan twee jaar Formule 3 en een jaar
Formule 3000. Het zou echter iets anders uitpakken....
In het Benelux kampioenschap was Jos niet te kloppen. Het enige puntverlies
dat hij leed was te wijten aan een koprol op het circuit van Zolder. De rest van
de races werd met grote overmacht gewonnen. De overmacht was zelfs zo groot dat
de concurrentie vraagtekens zette bij de legaliteit van de auto. Technisch
onderzoek wees echter uit dat de motor van Verstappen zelfs iets minder vermogen
leverde dan die van de concurrentie!! Balen dus voor de rivaliserende teamchef
die ook nog eens een rekening van zo'n tienduizend gulden gepresenteerd kreeg
voor de kosten van het technisch onderzoek.
Door het onverwacht snelle succes werd besloten om de bakens te verzetten.
Jos ging op Europees niveau rijden in de Euroseries Opel Lotus, in eerste
instantie de races die niet samenvielen met het Benelux kampioenschap. Toen het
Benelux kampioenschap voortijdig binnengehaald was kon Jos zich volledig op het
Europese avontuur richten. Het resultaat: twee overtuigende zeges op het circuit
van Zolder. Aan het eind van het seizoen won Jos samen met Martijn Koene de Opel
Lotus Nations Cup, een landenwedstrijd waarbij het totaal resultaat van de twee
rijders telde.
Het seizoen '92 werd financiëel bekroond met de verkiezing tot N.A.V. Dutch
driver of the year. De prijs bestond uit een cheque van vijfenveertigduizend
gulden en werd uitgereikt door de Engelse F1 teambaas Ken Tyrrell. Deze beloofde
Jos een test in een Formule 1 Tyrrell als hij het Duits Formule 3 kampioenschap
zou winnen.
De naam Verstappen was inmiddels al bekend bij de verschillende F3 teambazen.
Jos kreeg uitnodigingen om voor West Surrey Racing en Alan Docking Racing te
testen, twee teams die in het Engels F3 kampioenschap uitkomen. Verder testte
hij voor het Duitse WTS team. Uiteindelijk besloot Jos om met het laatstgenoemde
team zijn carriere voort te zetten in het Duits Formule 3 kampioenschap.
Benelux kampioenschap:
- 9 races gereden
- 8 overwinningen
- kampioen met 160 punten
Duits Opel Lotus kampioenschap:
- 1 race gereden, 3e plaats
Euroseries Opel Lotus:
- 7 van de 14 races gestart
- 2 overwinningen
- 7e in eindstand met 59 punten
Winnaar Opel Lotus nations Cup
(samen met Martijn Koene)
N.A.V. Dutch racing driver of the year
1993: De doorstart naar de internationale racerij
Na het succes in de Opel Lotus klasse besloten Jos en manager Rothengatter om de
stap te maken naar de Formule 3. Bovendien zou Verstappen als voorbereiding op
de Formule 3 het Formule Atlantic kampioenschap in Nieuw Zeeland rijden. Ook
hier bleek de concurrentie nauwelijks opgewassen tegen de rijkunsten van Jos. In
een sterk verouderde Swift Toyota wist Jos 6 van de 10 races op het podium te
finishen. Kennelijk was het Atlantic avontuur Jos goed bevallen. Hij was zo
enthousiast dat hij al plannen had om het volgende jaar terug te komen. Dan wel
met topmateriaal om mee te kunnen strijden om de overwinning, tweede en derde
plaatsen zouden dan niet meer genoeg zijn.
Zijn teammanager had echter een meer realistische kijk op de carriere van Jos.
Hij zou de Nederlander dolgraag een tweede seizoen inzetten. 'Maar ik denk dat
ze hem volgend jaar in de Formule 1 nodig hebben', aldus Lawrence. Hij zou er
niet ver naast zitten...
Peter Jackson series (Nieuw Zeeland):
Auto: Swift-Toyota
- 10 races gereden
- 3 overwinningen
- 6 podium finishes
- 4e in eindstand met 185 punten
Na het avontuur 'down under' was Jos klaar voor zijn Formule 3 debuut. Hij koos
ervoor om het Duits kampioenschap te rijden voor het WTS team van Willy Weber,
de manager van Michael Schumacher. Zijn teamgenoot was de Duitse Claudia Hürtgen,
die na een blessure in de F3 race in Monaco vervangen werd door Alexander Grau.
WTS had als kampioenschapsteam van '92 natuurlijk een naam hoog te houden.
Verstappen stelde niet teleur en begon zijn Formule 3 carriere met een derde
plaats. Met acht overwinningen werd het kampioenschap binnengehaald. Tijdens de
Europese confrontatie in Monaco moest Jos nog iets toegeven op de meer ervaren
concurrentie, hoewel een derde plaats voor een debutant niet echt slecht is. Bij
de tweede confrontatie, Marlboro Masters op Zandvoort was Jos weer helemaal de
Boss. Hij maakte simpelweg korte metten met de internationale Formule 3 elite.
Voor eigen publiek pakte hij pole position en won de belangrijkste Formule 3
race van het jaar.
Door de successen in Duitsland en Zandvoort was ook de internationale
belangstelling voor Verstappen gewekt. Jos kreeg aan het eind van het seizoen
een uitnodiging om een Formule 1 wagen te testen bij het Arrows team. Nadat Jos
sensationeel snelle tijden op de klokken had gezet in Estoril gold Jos nu als
'F1's hottest new boy'.
Ook andere Formule 1 teams begonnen interesse in Jos te krijgen. McLaren liet
hem enkele dagen op Silverstone testen, terwijl ook Jordan concrete
belangstelling had. Voor Huub Rothengatter was het nu zaak om met een goed zitje
voor Jos te regelen in de Formule 1 voor '94. Formule 3000 was immers een stap
die Jos niet nodig had om in de Formule 1 te komen.
Duits Formule 3 kampioenschap
Auto: Dallara-Opel
- 20 races gereden
- 8 overwinningen
- 14 podium finishes
- kampioen met 269 punten
Formule 3 Grand Prix van Monaco:
3e plaats
Marlboro Masters of Formula 3 in Zandvoort:
1e plaats
N.A.V. Dutch racing driver of the year
Formule 1 tests met Arrows-Mugen en McLaren-Ford
1994: Het debuut in de eredivisie
Na een winter van onderhandelen waren Jos
en Huub tot een accoord gekomen met het Benetton team. Benetton bood Jos een
meerjarig contract aan waarbij Jos zou beginnen als testrijder en het
daaropvolgende jaar zijn eerste races zou gaan rijden. Het werd allemaal anders
toen JJ Lehto een zwaar ongeluk kreeg tijdens testritten in het voorjaar.
Hierdoor was de Fin niet in staat om de eerste races van het seizoen te rijden.
Als derde rijder van het team was Jos de aangewezen man om de opengevallen
plaats naast Michael Schumacher in te nemen. Jos zou dus in een recordtijd van 2
jaar van de karts in de Formule 1 terechtkomen.
Het seizoen '94 begon met een overwinning voor Jos. Op Interlagos won hij de
Copa Caloi wielerkoers voor Formule 1 rijders en monteurs. De F1 race zelf
verliep met wat meer spektakel voor Jos. In een poging om de stilvallende Martin
Brundle te ontwijken werd de Benetton van Jos gelanceerd door de Jordan van
Eddie Irvine. Een spectaculaire crash van vier auto's was het gevolg. JJ Lehto
kreeg na 2 races de kans om te bewijzen dat hij voldoende was hersteld van zijn
testongeluk. Jos moest dus zijn plaats voorlopig afstaan. Na tegenvallende
prestaties van Lehto kreeg Jos opnieuw de kans zich te bewijzen vanaf de GP van
Frankrijk.
Helaas had Jos nogal wat moeite de speciaal voor Schumacher gebouwde auto op de
baan te houden. Het absolute dieptepunt van het seizoen zou voor Jos de GP van
Duitsland zijn. In de training mocht hij, nadat hij met zijn eigen auto op de
olie van Berger's Ferrari gespind was, met de auto van Schumacher rijden. Jos
kon niet overweg met de afstelling van Schumacher en spinde al snel van de baan,
iets wat hem niet in dank afgenomen werd. Het zou nog veel slechter gaan in de
race. Tijdens een pitstop bleek de tankinstallatie niet goed te functioneren.
Het gevolg was dat enkele liters brandstof op de gloeiend hete wagen van
Verstappen terecht kwamen. Een enorme vuurzee was het resultaat, exit Verstappen
dus en weg kansen op een podiumplaats. Gelukkig kon Jos mede door de goede
veiligheidsmaatregelen ongedeerd de auto verlaten.
Jos Verstappen: 'From hell to heaven'
Bij de volgende race in Hongarije zou alles goed komen. Jos zou hier zijn eerste
punten en tegelijk zijn eerste podiumpositie scoren. Een derde plaats was zijn
deel na het uitvallen van Martin Brundle in het zicht van de haven. De volgende
race in België leverde opnieuw een derde plaats op, weliswaar na
diskwalificatie van teamgenoot Schumacher. Na de GP van Europa moet Jos zijn
plaats voor de laatste twee races van het seizoen afstaan aan de meer ervaren
Johnny Herbert. De Engelsman was onder druk van de sponsors binnengehaald om de
wereldtitel voor constructeurs te helpen veroveren. Het inzetten van Herbert
bleek tevergeefs, de constructeurstitel ging naar Williams terwijl Schumacher de
rijderstitel won.
Ondanks de moeilijke start kon Verstappen terugkijken op een succesvol
debuutjaar in de Formule 1. In zijn eerste jaar rijdt hij nagenoeg alle
Nederlandse F1 records aan flarden: Eerste F1 coureur op het podium, eerste
coureur in de top 10 van het kampioenschap en de 10 punten die Jos scoorde in 1
seizoen had ook nog geen enkele landgenoot gepresteerd.
Auto: Benetton-Ford
- 10 races gereden
- 2 keer 3e plaats
- 10e in eindstand met 10 punten
1995: Een moeilijk vervolg
Het debuutjaar bij Benetton schepte
natuurlijk verwachtingen. Jos hoopte dan ook op een nieuwe kans bij Benetton.
Daar gaf men echter de voorkeur aan Schumacher en Herbert. Verstappen werd met
hulp van Benetton ondergebracht bij het Engelse Simtek team. Het was de
bedoeling om Jos ervaring op te laten doen in een team waarbij de prestatiedruk
minder groot was als bij Benetton. Zijn teamgenoot dit jaar was de Italiaan
Domenico Schiattarella. Het team zou gebruik maken van een standaard Ford
Cosworth motor om de door teameigenaar Nick Wirth ontworpen auto voort te
stuwen. Ondanks dat de motor minder PK's kon leveren dan de concurende
krachtbronnen maakte Verstappen veel indruk door snelle tijden neer te zetten
met het inferieure materiaal. Helaas liet de techniek hem vaak in de steek en
moest hij dit jaar genoegen nemen met slechts een twaalfde plaats. Financiële
problemen leidden er toe dat het team na de GP van Monaco de deuren moest
sluiten. Jos stond hierdoor de rest van het seizoen langs de kant. Er gingen
geruchten over een terugkeer naar Benetton halverwege het seizoen maar de
overwinningen van Herbert in de Britse en Italiaanse Grand Prix maakten daar
definitief een eind aan. Het enige wat Jos nog deed was wat testwerk voor
Benetton en Ligier, dat in bezit was van Benetton teambaas Flavio Briatore.
Auto: Simtek-Ford
- 4 races gereden
- 1 keer 12e plaats
Testrijder bij Benetton-Renault
Tests met Ligier-Mugen
1996: De tweede kans
Na het rampjaar '95 moest Jos zijn carriere
weer terug op de rails zien te krijgen. Met hulp van zijn trouwe sponsors kon
hij terecht bij het Arrows team. Vlak voor de seizoensstart werd het team deels
overgenomen door Tom Walkinshaw. Goed nieuws want zonder de financiële inbreng
van Walkinshaw zou het team het einde van het seizoen waarschijnlijk niet hebben
gehaald. Helaas verliep de overname van het team niet helemaal vlekkeloos. Pas
halverwege het seizoen werden Jackie Oliver en Tom Walkinshaw het eens over de
overname. Tot die tijd gebeurde er weinig met de ontwikkeling van de auto.
Hierdoor kon de betrouwbaarheid van de auto dan ook niet worden verbeterd.
Jammer want in het begin van het seizoen zette Jos opzienbarende prestaties neer
met de Arrows. Hij wist regelmatig sneller te trainen dan de teams met
fabrieksmotoren. Helaas kon Jos de veelbelovende trainingstijden niet altijd
omzetten in kampioenschapspunten. Dit was vaak te wijten aan motorische
problemen. Motor leverancier Brian Hart had domweg niet het budget om
verbeteringen aan te brengen. Het beste resultaat haalde Jos in de Grand Prix
van Argentinië waar hij zijn beste seizoensresultaat in zowel de training als
in de race neerzette. Hij trainde als zevende en finishde als zesde na een
schitterend gevecht met David Coulthard (McLaren) en Eddie Irvine (Ferrari).
Ook in de Formule 1 is stilstand achteruitgang en waar de andere teams vooruit
gingen zakte het TWR-Arrows team verder weg naar achteren. Voor TWR/Arrows was
de hoop dan ook al snel gevestigd op het volgende jaar. Met name het
ontwikkelingswerk voor de nieuwe Bridgestone banden kreeg veel aandacht van het
team. Jos maakte op de diverse circuits dan ook veel testkilometers met het
Japanse rubber.
Absoluut sportief hoogtepunt voor Jos moet het optreden tijdens de Marlboro
Masters op Zandvoort zijn geweest. Verstappen trakteerde de recordmenigte van
85.000 mensen op een Formule 1 demonstratie met de Arrows. Het resultaat was een
baanrecord van 51.684s en een uitzinnig publiek.
Het allermooiste resultaat boekte Jos echter zonder de Arrows-Hart. In mei
trouwde hij namelijk met zijn verloofde Sophie Kumpen.
Auto: Footwork-Hart
- 1 keer 6e plaats
- 16e in de eindstand met 1 punt
- baanrecord Circuit Park Zandvoort
Bridgestone bandentests met Ligier-Mugen en Arrows-Hart
1997: Geremd door de techniek
Na twee mindere jaren moest dit
het jaar worden dat Jos de doorbraak zou maken naar de top van de Formule 1. Jos
koos hiervoor het ervaren Tyrrell team. Op Ferrari na is Tyrrell het langst
actief in de Grand Prix sport. Gezien de tegenvallende resultaten van 1996
waarin de auto hem vaker wel dan niet in de steek liet, was de potentiële
betrouwbaarheid van de Tyrrell-Ford V8 combinatie een belangrijke motivatie om
bij de traditionele Engelse renstal te tekenen. Tyrrell zelf was ook op zoek
naar betrouwbaarheid. Na enkele jaren met de compacte maar breekbare Yamaha
krachtbron stapte het team over naar de oude vertrouwde Ford Cosworth V8. Ford
beloofde het vermogen van de motor in de loop van het seizoen nog wat op te
voeren zodat de Engelse renstal toch in de middenmoot mee zou moeten kunnen
draaien.
De teamgenoot van Jos voor 1997 heette Mika Salo. De Fin tekende bij voor een
derde jaar Tyrrell. Voor het eerst had Jos een teamgenoot waar hij zich
werkelijk mee kon meten.
De Tyrrell 025, een creatie van Harvey Postlethwaite was een relatief
ongecompliceerde wagen. Aan het begin van het seizoen lag de Cosworth ED4 motor
nog achterin de 025. Deze krachtbron was weliswaar betrouwbaar maar kwam
vermogen tekort om mee te kunnen draaien in de sub-top, iets wat Tyrrell aan het
begin van het seizoen voor ogen had. Men wist uiteraard dat de V8 klantenmotor
geen eerlijke partij zou zijn voor de fabrieksmotoren van Renault, Ferrari en
Mercedes. Tyrrell gokte erop dat ze met de V8 de punten af konden pakken die de
concurentie liet liggen door onbetrouwbaar materiaal. Helaas zouden de
verhoudingen in 1997 iets anders liggen wat er voor zorgde dat Tyrrell niet in
staat was te profiteren van de steken die de concurentie liet vallen.
Bij de eerste race van het seizoen bleek dat de auto niet snel genoeg was om
zich los te maken van het achterveld. In Argeninië ging het iets beter voor het
team. De baan in Buenos Aires ligt Jos goed en de auto kwam op dit bochtige
circuit minder tekort dan in de eerste twee races. Het leek er lange tijd op dat
Jos in de punten zou gaan eindigen. Helaas gooiden motorproblemen roet in het
eten. In Argentinië werd de vindingrijkheid van de Tyrrell ontwerpstaf, geleid
door Harvey Postlethwaite, weer eens bewezen. Er was gebleken dat de auto in de
langzamere bochten grip tekort kwam. Postlethwaite kwam met twee extra
zijvleugels die in het midden van de auto gemonteerd werden. Echt mooi was het
niet maar het werkte wel.
De zogenaamde X-wings, in de volksmond ook wel caravanspiegels genoemd, werden
ingezet op korte, bochtige circuits. In Monaco waren ze dan ook weer van de
partij. Jos scoorde hier met een achtste plaats zijn beste resultaat van dit
seizoen.
Het was inmiddels duidelijk dat de Cosworth ED4 niet meer in staat was om de
Tyrrell competetief mee te laten draaien. In Spanje stond na enkele weken
uitstel eindelijk de ED5 motor klaar. Jos ging gelijk een stuk sneller en reed
één van zijn beste races dit seizoen. Hij kwam weliswaar niet verder dan de
elfde plaats maar Jos kon het gevecht aangaan met de Stewart's die met de
fabrieks Ford V10 motor reden en de Ferrari van Irvine. Bij de volgende race in
Canada haalde Verstappen zijn beste kwalifikatie positie, een 14e plaats. Helaas
haalde hij door een defect in het pneumatisch systeem de finish niet. Dit zou
hem later in het seizoen nog een aantal maal opspelen.
Na de aanvankelijke verbetering die de nieuwe motor bracht kwam ook de
concurentie met doorontwikkelingen voor hun auto's. Tyrrell zakte weer verder
weg naar het achterveld. Jos reed de rest van het seizoen zijn eigen race met
teamgenoot Mika Salo. Jos en Mika moesten hun fustratie verbijten in hun strijd
om weg te blijven van de laatste posities op de startopstelling.
Wat voor een klein team als Tyrrell positief te noemen is, is dat er al vrij
snel getest werd met een aangepaste wagen voor de sterk veranderde regelementen
van 1998. In tegenstelling tot de meeste rijders die met de smallere '98-spec
wagens reden was Jos gelijk positief gestemd over het weggedrag.
Auto: Tyrrell-Ford
- 1 keer 8e plaats
- 22e in de eindstand met 0 punten
1998: Toch nog racen
Aan het begin van het seizoen leek het dat
Jos in 1998 niet aan de bak zou komen. Zijn hoop om bij Tyrrell te blijven
vervloog toen het team werd verkocht aan Craig Pollock. Pollock wenste niet te
veel geld in het team te stoppen en zijn kapitaal te concentreren op 1999. In
plaats van Jos werd gekozen voor Rosset die meer sponsorgeld mee kon nemen.
Ondanks de steun van een aantal trouwe sponsors kon Jos niet meeconcureren om
zijn plaats te behouden. Verstappen stond hierdoor langs de kant. Onze
landgenoot werd vervolgens door Benetton gevraagd om wat testwerk te doen. Lange
tijd leek het er op dat Jos terug zou keren bij Benetton als testrijder. Het
Engels-Italiaanse team wenste echter sponsorgeld te zien in ruil voor een vast
contract als testrijder. Op dat moment toonde Stewart belangstelling voor de
diensten van Jos. Het team had behoefte aan een nieuwe impuls na de matige
resultaten van 1997 en het begin van 1998. Voor de Grand Prix van Frankrijk
kwamen Jos en Stewart tot een overeenkomst voor de rest van het seizoen.
Het seizoen draaide echter min of meer op een drama uit. Jos begon uitstekend
door zich de allereerste race in de Stewart vlak achter Barrichello te
kwalificeren, iets wat Magnussen het hele seizoen nog niet gelukt was. De tweede
race stond Jos zelfs al voor Rubens. De betrouwbaarheid van de Stewart liet Jos
echter in de 9 races die hij voor het team reed danig in de steek. Van de 9
starts bereikte Jos slechts 3 keer de finish. 3x liet de versnellingsbak hem in
de steek, en 3x plofte de motor.
Daarnaast verslechterde de relatie met de leiding van het team toen
contractverlenging uitbleef en Jos werd afgescheept met minderwaardig materiaal.
Zo moest hij de laatste race bijvoorbeeld rijden in het chassis no. 1; de
allereerste versie van de Stewart van dat seizoen. Aan het eind van het seizoen
was het daarom ook geen verrassing dat de wegen van beide partijen zich
scheidden. Jos en Huub konden weer op zoek naar een nieuwe uitdaging.
1999: A dream come true?
Er waren veel geruchten rond Jos aan het eind van 1998, maar een bevestiging
bleef uit. Het begon er steeds meer op te lijken dat Jos in 1999 werkeloos thuis
zou zitten. De geruchten dat Honda in de Formule 1 terug wilde keren werden
echter steeds sterker, en daarbij viel ook regelmatig de naam van Jos. Half
december werd het gerucht door Honda bevestigd, en enige tijd later had deze
site een primeur. Een in Italië werkende bezoeker van ons forum ging kijken op
het circuit van Vairano, om te zien of het gerucht dat Honda daar voor het eerst
ging testen klopte. Het lukte hem om de eerste plaatjes van Jos in de Honda te
schieten! Een paar dagen later volgde de bevestiging: Jos had een meerjarig
contract getekend bij Honda om in 1999 te testen en de jaren daarna te gaan
racen voor het fabrieksteam van Honda. Het leek een droom die werkelijkheid
werd.
Jos kreeg de kans om in samenwerking met een hoop oude bekenden van Tyrrell,
waaronder Rupert Manwaring en Harvey Postlethwaite, en de Honda technici een
auto te ontwikkelen die hem op het lijf geschreven was. Het team ging
voortvarend van start en kon zich eind januari voor het eerst met andere teams
meten bij een test op Jerez. De beide dagen dat Jos testte met de Honda was hij
veruit het snelst. Ook in de tests die daarna volgden bleek het ontwerp van de
Honda een schot in de roos. Jos kon zich meten met de besten. In april kreeg Jos
nog een aanbieding van Minardi, om daar tijdelijk in te vallen, maar hij besloot
zich volledig op Honda te concentreren en sloeg het aanbod af.
In diezelfde maand sloeg echter het noodlot toe. De drijvende kracht achter het
Honda project, Dr. Harvey Postlethwaite, kwam op 55-jarige te overlijden door
een hartaanval. Enige tijd later doken de eerste geruchten op dat Honda zich uit
het project zou willen terugtrekken en slechts als motorleverancier wilde
terugkeren in de Formule 1. In mei werden deze geruchten door Honda bevestigd,
en Jos stond weer met lege handen. Hij was zwaar aangeslagen. Wat leek uit te
draaien op een prachtige kans om in de top van de Formule 1 mee te rijden in het
seizoen 2000, werd uiteindelijk een teleurstelling. Jos en Huub hadden enige
tijd nodig om deze tegenslag te verwerken, maar al snel ging Huub weer op pad om
Jos voor het seizoen 2000 een stoeltje te bezorgen. En niet zonder succes……
2000: Weer Arrows!
In tegenstelling tot voorgaande jaren bleef het in 1999 muisstil rond Jos. In de
vele geruchten die circuleerden werd bijna nergens zijn naam genoemd. De carrière
van Jos in de Formule 1 leek ten einde. Totdat in december plots het gerucht
ging dat Jos getekend zou hebben bij Arrows. Bevestiging hiervan bleef uit, en
de verwarring werd alleen maar groter toen landgenoot Tom Coronel half december
voor Arrows ging testen. Ging Jos nou wel of niet rijden? Pas op 27 januari 2000
werd uiteindelijk bekend gemaakt dat het Jos weer gelukt was. Hij tekende een
2-jarig contract bij de renstal van Tom Walkinshaw. Na een aarzelende start
ontpopte het seizoen 2000 zich als een van Jos' beste.
In Australië werd Jos nog uit voorzorg uit de race gehaald (er waren problemen
met de voorwielophanging), maar in Brazilië bleek voor het eerst de potentie
van de Arrows. In een race waarin Jos nog even derde lag finishte Jos
uiteindelijk als achtste. Er zat meer in, maar het lang niet rijden van races en
het ontbreken van stuurbekrachtiging op de Arrows braken hem op.
Na technische problemen in San Marino, en uitvalbeurten op Silverstone en
Barcelona reed Jos op de Nürburgring een schitterende race in de regen en leek
hij op punten af te stevenen. Een touché met Eddie Irvine zorgde echter wederom
voor een vroegtijdig einde, maar het lukte teamgenoot De la Rosa wel om het
eerste puntje van het seizoen voor het team binnen te halen. Jos liet dit niet
op zich zitten en antwoordde (na een slechte race in Monaco waar de Arrows
beroerd uit de voeten kon) met een briljante race in Canada. Hij reed de race
met een speciaal ontworpen oranje helm om het Nederlands Elftal, dat op dat
moment het EK in eigen land afwerkte, te ondersteuen. Door een goed uitgevallen
pitstop had Jos veel voordeel van de regen en werkte zich op naar een 9e plaats.
Dat Jos in de regen goed uit de voeten kan bleek maar eens te meer. Hij haalde
de een na de ander in en zijn opmars stopte uiteindelijk op de 5e plaats.
Eindelijk weer eens punten. Op Magny-Cours ging het niet zoals het moest, ook
omdat Jos de test de week daarvoor moest missen wegens een stevige crash. Op de
A1-Ring in Oostenrijk bleek de Arrows wel goed te zijn, maar moest Jos met een
kapotte versnellingsbak vroegtijdig de strijd staken. In een turbulente race op
Hockenheim waar Jos meerdere keren door pech naar achteren werd geworpen maar
zich telkens weer naar voren wist te werken, maakte Jos op een 7e plaats zijn
enige echte fout van het seizoen en schoof hij de baan af. De Hungaroring was
een circuit dat de Arrows niet lag, en ook op Jos' 'thuiscircuit' van Spa kwam
de Arrows niet uit de verf.
Maar, op Monza was het weer prijs. Na een heftig ongeluk in de eerste ronde,
waarbij een marshall de dood vond, reed Jos een foutloze race en eindigde als
4e. De laatste drie races verliepen vervolgens redelijk, maar het lukte Jos niet
meer om punten te halen. Wat wel lukte was de bevesting voor 2001. Waar
teamgenoot De la Rosa, die met Jos samen een prima team vormde, vanwege
sponsorbelangen op het laatste moment de deur werd gewezen, werd Jos op 31
januari bevestigd als eerste rijder bij Arrows, met naast zich zijn nieuwe
teamgenoot Enrique Bernoldi.
2001: Eerste rijder bij Arrows
Het team van Arrows ging het nieuwe jaar voortvarend van start. Al in 2000 was
de firma Asiatech als nieuwe motorenleverancier bekend gemaakt. Het bedrijf nam
de fabriek en het personeel van Peugeot over, dat zich terugtrok uit de Formule
1. Vanaf het begin werd er veel getest door Arrows en groeide Jos in zijn rol
van eerste rijder. Zijn starts, die altijd al goed waren, werden fenomenaal en
Jos verbaasde regelmatig de Formule 1 wereld met zijn optredens. In Austalië
finishte Jos als 9e en in Maleisië als 7e. Maar het was niet zozeer zijn 7e
plaats als wel zijn gehele optreden in Maleisië dat in het oog sprong. Met een
fantasische start (vanaf een 17e naar een 6e plek in 1 ronde) positioneerde Jos
zich prima voor de rest van de race. Vlak na de start begon het gigantisch te
regen en na de daarbij behorende chaos van pitstops lag Jos zelfs derde, om
vervolgens Frentzen in te halen en door te schuiven naar P2. De baan droogde
echter langzaam op en de auto's met meer vermogen kregen weer voordeel. Jos
verdedigde zich weliswaar met hand en tand en liet niemand voorbij. Vlak voor
het eind lag hij 4e, maar door het ongunstig uitvallen van de pitstops moest Jos
nog een keer naar binnen om benzine te halen. Hij viel daardoor terug naar de 7e
plek. Een fantastische race werd niet beloond. Twee weken later stond Jos
wederom in het middelpunt van de belangstelling, ditmaal echter niet positief.
In Brazilië reed hij achterop leider Montoya, die hem op dat moment lapte. Jos
snapte niet wat er gebeurd was, want de telemetrie gaf aan dat hij duidelijk
langzamer reed en eerder remde dan normaal. Op San Marino moest Jos twee weken
later opgeven wegens een probleem aan de uitlaat, en in Barcelona, waar voor het
eerst sinds jaren traction control weer was toegestaan, eindigde Jos als 12e. In
Oostenrijk wierp het vele werk van het team voor het eerst vruchten af. Jos
starte weer formidabel, en stond als een van de weinigen op een 2 stop
strategie. Na zijn eerste stop lag hij al 7e en uiteindelijk wist hij het eerste
puntje van het seizoen voor het team te scoren. In Monaco leken de volgende
punten te komen, maar een prima race werd verpest door een probleem bij de
pitstop, waardoor Jos uiteindelijk net buiten de punten finishte. In Canada ging
het alweer prima, maar nu hield een exploderende rem 3 ronden voor het vallen
van de vlag Jos buiten de punten. Hij viel uit vanaf een 6e plek………..