Τι Θέλετε Να Μάθετε; Πώς Γνωριστήκαμε Το Συγκρότημα Πώς Γνωριστήκαμε Λοιπόν, καιρός να σας πω όλη την ιστορία για το πώς καταλήξαμε στο να γίνουμε συγκρότημα. Πριν από δυόμισι χρόνια, περίπου, όταν προετοιμαζόμουν για τις εισαγωγικές εξετάσεις για να περάσω στο πανεπιστήμιο, πήγαινα σε ένα φροντιστήριο στο κέντρο της Αθήνας. Όταν μπήκα στην αίθουσα για πρώτη φορά είδα δύο άνδρες...ο ένας με μακριά μαλλιά και ο άλλος με κοντά. Χωρίς πολλή σκέψη κάθησα δίπλα σε αυτόν με τα μακριά μαύρα μαλλιά. Αυτό που με ώθησε σ' αυτή την πράξη ήταν το ότι δεν μπορούσα να δω το πρόσωπό του διότι τα μαλλιά του το κάλυπταν εξ ολοκλήρου. Τις πρώτες μέρες δεν συζητούσαμε καθόλου και το μόνο που θυμάμαι να του λέω είναι κάτι σαν το "Μάρκο, σε παρακαλώ σταμάτα να χτυπάς τα πόδια σου στο πάτωμα!". Καθώς ο καιρός περνούσε και λόγω του ότι ήμασταν μόνο πέντε άτομα στην τάξη αποφάσισα να αρχίσω να μιλάω σε αυτόν τον περίεργο τύπο και εν καιρώ ανακάλυψα ότι ήταν πολύ ενδιαφέρων και αρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Μου είπε για το συγκρότημά του, Dive ήταν το όνομά τους κι εγώ του είπα για τα πέντε χρόνια που σπατάλησα για να μάθω να παίζω κλασσική κιθάρα. Μια μέρα ένας φίλος του Μάρκου ήρθε στην τάξη...ο τύπος είχε μακριά καστανά μαλλιά και μουσάκι. Όπως μας σύστησε ο Μάρκος ανακάλυψα ότι ήταν κάπως αγενής αλλά, φυσικά, δεν έδωσα σημασία. Μια όμορφη κοπέλα που ήταν στην τάξη μου έκανε τον φίλο του Μάρκου να έρθει ξανά και ξανά, έτσι αρχίσαμε να μιλάμε για να ανακαλύψω ότι αυτός ο τύπος - Πέτρος ήταν το όνομά του - ήταν ο τραγουδιστής στο συγκρότημα του Μάρκου. Όλη την ώρα μιλούσαμε για μουσική και το πόσο υπέροχο είναι το να βρίσκεσαι σε ένα συγκρότημα, έτσι, πρέπει να ομολογήσω ότι ζήλευα λίγο για το ότι δεν ήμουν κι εγώ σε κάποια μπάντα. Ένα απόγευμα, μετά το μάθημα, συνάντησα τυχαία έναν παλιό μου φίλο. Είχα να δω αυτόν τον τύπο πάνω από τέσσερα χρόνια, από τότε που πήγαινα στο γυμνάσιο, αλλά ήταν ακόμα ο ίδιος. Ο Διονύσης είναι ένα κοντό παλικάρι με γαλάζια ή πράσινα - ή κάτι τέτοιο - μάτια με τον οποίο συνήθιζα να παίζω πινγκ-πονγκ για πάνω από δύο ώρες καθημερινά. Έτσι οι τρείς μας (ο Μάρκος, Ο Διονύσης κι εγώ) πήγαμε για ένα καφέ για να πούμε τα νέα μας. Καταλήξαμε να μιλάμε για μουσική, ξανά, όταν ανακάλυψα ότι παίζει κι αυτός κιθάρα. Ο Μάρκος δεν έχασε την ευκαιρία να μας ρωτήσει αν θέλαμε να παίξουμε κάποια μέρα σ' ένα studio εκεί κοντά. Ο Διονύσης ενθουσιάστηκε με την ιδέα και για να είμαι ειλικρινής το ίδιο κι εγώ. Την επόμενη Κυριακή καταλήξαμε σ' αυτό το studio - το Zent Advent - για να παίξουμε. Ο Πέτρος, ο Μάρκος, ο Διονύσης κι εγώ. Δεν είχαμε φυσικά προετοιμάσει κάποια κομμάτια, έτσι παίζαμε το μόνο κομμάτι που ξέραμε όλοι το Zombie των Cranberries. Δυστυχώς η όλη πρόβα ήταν μια αποτυχία και οι δύο ώρες που παίξαμε φάνηκαν σαν μια αιωνιότητα στους περισσότερους από εμάς. Μερικές μέρες αργότερα ο Μάρκος μου είπε ότι η μπάντα του δεν υπήρχε πλέον και ότι αποφάσισαν να διαλυθούν πριν κάνουν κακό ο ένας στον άλλο. Έτσι με ρώτησε αν ήθελα να ξανακάνω πρόβα μαζί τους και παρόλο που φοβόμουν ότι θα χάσω άλλες δυο ώρες απ' την ζωή μου, συμφώνησα. Αυτή τη φορά ο Διονύσης ήρθε απ' το σπίτι μου και παίξαμε κάποια κομμάτια που είχε ήδη ετοιμάσει. Στις 13 Οκτωβρίου του 1997 κάναμε αυτή την πρόβα και ήταν η πρώτη της μπάντας, που αργότερα ονομάστηκε Χωρίς Επιλογή. Επιστροφή Το Συγκρότημα Δύο μήνες αργότερα - στις 15 του Δεκέμβρη - δώσαμε την πρώτη μας συναυλία σ' ένα κλαμπάκι στην Κυψέλη, το Pique μια περιοχή στο κέντρο της Αθήνας όπου παίξαμε με ένα φιλικό συγκρότημα, τους Vertigo. Η ατμόσφαιρα ήταν καταπληκτική. Το συναίσθημα ακόμα καλύτερο, αλλά και τόσο δύσκολο για μένα να το περιγράψω με λέξεις. Παρ' όλο το ότι ήταν περίπου 80 άτομα, μόνο μέσα στο κλάμπ - που ήταν γεμάτο - και ήταν όλοι φίλοι μας, έτσι δεν είχαμε να ανησυχούμε για τίποτα, ήμασταν τόσο νευρικοί που δεν μπορούσαμε να σταθούμε στα πόδια μας. Μετά το πρώτο κομμάτι, ακούγοντας το χειροκρότημα αισθανθήκαμε λίγο καλύτερα. Μετά και το δεύτερο δεν θέλαμε να κατέβουμε απ' τη σκηνή. Αυτό ήταν! Από εκείνη την ημέρα ξέραμε τι θέλαμε περισσότερο...το μόνο που δεν ξέραμε κι ακόμα δεν ξέρουμε πως θα πετύχουμε: να παίξουμε μπροστά σε ένα μεγάλο κοινό! Οι πρόβες συνεχίστηκαν και βγάζαμε καινούρια κομμάτια σχεδόν κάθε τρείς εβδομάδες και μετά από περίπου δύο μήνες ένα καινούριο μέλος προστέθηκε στην μπάντα. Το όνομά της, Ερρικέτη Ζώη και έπαιζε πλήκτρα και βοηθούσε τον Πέτρο στα φωνητικά. Στις 10 Απριλίου 1998 παίξαμε με τους Sideffect στο κλαμπ Ρήγμα. Συνεχίσαμε τις πρόβες, αλλά δύο μήνες αργότερα η Ερρικέτη σταμάτησε να παίζει μαζί μας ( βασικά ΕΜΕΙΣ σταματήσαμε να παίζουμε μαζί της...), έτσι μείναμε πάλι οι τέσσερείς μας. Κάναμε μερικές συναυλίες ακόμα και η τελευταία ήταν στις 22 Ιανουαρίου του 1999 με μια μπάντα που παίζει διασκευές ελληνικών rock κομματιών, τους Ποινίτες, πάλι στο Ρήγμα. Αυτό ήταν, τρείς μέρες αργότερα ο Πέτρος πήγε φαντάρος, έτσι ήταν πρακτικά το τέλος... Εν τω μεταξύ ένας φίλος του Μάρκου, ο Αποστόλης ήρθε να κάνει μία πρόβα μαζί μας... ο τύπος είναι εξαιρετικός! Παίζει πλήκτρα τέλεια και τώρα είναι μέλος της μπάντας μας. Δυστυχώς δεν κανουμε προβες πλέον γιατί ο Πέτρος είναι σ' ένα νησί πολύ πολύ μακριά και μιας και δεν θέλουμε να βρούμε αντικαταστάτες, περιμένουμε ως τον Ιανουάριο του 2000 όταν ο Πέτρος θα είναι και πάλι μαζί μας. Παρά ταύτα ετοιμάζουμε κάποιες αλλαγές στη σύνθεση μας αφού φεύγω τον Οκτώβρη, για την Αγγλία. Ο Γιάννης Μπιμπίρης θα είναι ο δεύτερος κιθαρίστας και ο Κώστας Παληγιαννόπουλος ο μπασίστας. Κι εγώ... εγώ θα είμαι ο τρίτος κιθαρίστας όταν θα είμαι στην Αθήνα, τον υπόλοιπο καιρό θα μαθαίνω τα νέα της μπάντας από το Δίκτυο. Σταμάτης Βογάς ή Jack London Επιστροφή